Rozdział XIX - Przebiegły prezent

   - Nicolas przesadził – stwierdziła stanowczo Karolina. - Okłamał cię i wykorzystał, żeby dostać się do Gowana!
   - Dokładnie – przyznałam. - Stwierdził, że śmierć najstarszego wszystko rozwiąże. Był przekonany, że list został sfałszowany i będziemy czekać na Larę przez wiele lat. A ponieważ podstawową osobą, która mnie tutaj trzymała, był Gowan...
   - Nick uznał, że najlepszym wyjściem będzie jego śmierć – uzupełniła Karolina. - Problem w tym, że nie miał pojęcia, jak zabić Gowana, prawda?
   - Najstarszego nie tak łatwo jest zabić – przyznałam, wracając do opowieści.

   Ruszyłam do drzwi, ale na zewnątrz świeciło słońce. Nie byłam w stanie wyjść. Mogłam tylko ostrzec najstarszego, zakładając, że już wstał i mnie usłyszy.
   „Gowan, słyszysz mnie? Gowan! Musisz mnie usłyszeć. Łowcy w każdej chwili mogą was zaatakować, odkryli, gdzie znajduje się twój zamek. Gowan!”
   Odpowiedziała mi cisza. Być może byłam trochę za daleko, a może po prostu był zajęty i nie pomyślał o mnie.
   Zajęty zabijaniem łowców...
   - To jest ten wampir, którego łowcy planują zabić? - Bern stanął za mną. Kiedy się odwróciłam, dostrzegłam, że marszczy brwi. - Najstarszy? Tak ma na imię? Gowan?
   - Nikt nie powinien poznać jego imienia – mruknęłam, zastanawiając się, co robić.
   - Rozumiem. - Bernard skinął głową na znak, że nie ma zamiaru przekazywać tego dalej. - Zależy ci na nim?
   - Na Gowanie? Czy na Nicolasie? - spytałam, opierając się o framugę drzwi. Teraz nic nie mogłam zrobić, zupełnie nic...
   - Na jednym i drugim? - spytał chłopiec po namyśle. Zerknęłam na niego.
   - Tak, zależy mi na obu i jeśli któryś zginie, to będzie moja wina. Jak mogłam nie dostrzec śladów na śniegu? - Zawróciłam i usiadłam na krześle, kryjąc twarz w dłoniach.
   - Mogę ci jakoś pomóc? - zaofiarował się Bern. Pokręciłam głową.
   - Nie, tylko sam byś zginął, poza tym i tak nie dotarłbyś tam przed zmrokiem. Pozostaje czekać.
   Utkwiłam wzrok w oknie. Nicolas mnie zdradził. Twierdził, że wszystko co robi, jest dla mojego dobra. Czyli uważał, że kłamstwo jest usprawiedliwione, jeśli służy wyższym celom. A do tej pory uważałam, że stara się postępować zgodnie z sumieniem. Czy w takim razie podstępny prezent nie wzbudził w nim żadnych moralnych wątpliwości?
   Czekanie na zmrok w takiej sytuacji zawsze jest niezmiernie uciążliwe i czas wlecze się przeraźliwie. W końcu słońce zlitowało się i zaszło za horyzont, a świat spowiły ciemności.
   Zrzuciłam nowe buty i założyłam stare, po czym ruszyłam, słysząc za sobą prośbę Berna, żebym uratowała ich obu, a szczególnie Nicka. Na tego ostatniego byłam naprawdę wściekła, ale nie chciałam, by zginął.
   Ledwo wybiegłam, w umyśle pojawiły się myśli od najstarszego. A właściwie obrazy. Ujrzałam salę pełną ludzi i wampirów oraz wiele kupek prochu. U boku Gowana dzielnie walczyła Dele i jej podopieczny. Kiedy dostrzegłam Nicolasa, odetchnęłam z ulgą, prosząc najstarszego, by go nie zabijał. Wtedy obraz znikł. Gowan zerwał kontakt.
   Jeszcze bardziej przerażona biegłam tak szybko, jak tylko mogłam, aż w końcu ujrzałam zamek, którego nikt nie strzegł. Z pewnością wszyscy strażnicy zajęli się walką z łowcami.
   Wpadłam jak burza i skierowałam się sali, z której słychać było odgłosy walki. Gdy stanęłam w progu, z przerażeniem uświadomiłam sobie, że padli ostatni łowcy. Choć wampirów również wielu poległo, Nicolas i jego grupa najwyraźniej nie spodziewali się tak wielkiego oporu. Sala pełna była trupów, krwi i prochu, gdzieniegdzie walały się także drewniane kołki i bełty do kusz.
   Mój łowca stał naprzeciwko Gowana. Wyglądali na dwóch młodych ludzi, przymierzających się do walki, ale doskonale wiedziałam, że wynik jest już przesądzony. Za najstarszym znajdowało się może siedmiu wampirów, a obok niego stała Dele. Tak wściekła, jak nigdy, nawet gdy byłyśmy jeszcze wrogami.
   - Mam go zabić, czy ty to zrobisz, panie? - spytała najstarszego.
   - Stać, nikt nikogo nie zabije! - zawołałam. Wszystkie oczy zwróciły się w moją stronę. Błyskawicznie znalazłam się między Nicolasem a Gowanem. Tyłem do łowcy.
   - Zwariowałaś? Zabije cię! - Dele ruszyła w moją stronę, ale zatrzymała się na gest najstarszego.
   - Jej nie zabije. Są parą – wyjaśnił sucho Gowan. Patrzył na mnie ponuro. Jego wzrok spowodował, że przeszedł mnie dreszcz.
   - Sypiasz z wrogiem? - Dele szerzej otworzyła oczy. Jej podopieczny, który stał za nią, mruknął coś, ale nie sądziłam, bym chciała to usłyszeć.
   - To nie tak. - Odwróciłam się do Nicolasa. - Coś ty narobił?! Napadasz na mojego przyjaciela z tą zgrają łowców, choć wiesz, że nie wolno ci tego robić! Mało tego, okłamujesz mnie i wykorzystujesz! Czyżby nagroda za najstarszego wampira była aż tak kusząca dla ciebie? - zapytałam z żalem, patrząc mu w oczy. Te piękne, fiołkowe oczy, w którym widziałam teraz zarówno gniew, złość, jak i poczucie winy.
   - Przepraszam. Wiem, że ciężko ci będzie mi wybaczyć, ale z czasem zrozumiesz. Kocham cię i nie pozwolę, by on tobą manipulował. Nie jesteś w stanie się temu oprzeć i to nie twoja wina. Przez jeden tydzień myślałaś rozsądnie, a potem... wystarczyło, że choć raz go zobaczyłaś i znów ma cię w swojej mocy. Ty tego nie widzisz, ja owszem.
   Prychnęłam.
   - Uważasz się za lepszego, bo nie potrafisz zaakceptować mojej wolnej woli? Chciałbyś, żebym robiła wszystko tak, jak ty tego chcesz, bo ty uważasz, że to właściwe? Nie Nicolasie, ty nie wiesz, co jest właściwe! - zawołałam, czując ogarniający mnie gniew. - Z pewnością właściwym nie było nadużycie mojego zaufania i atakowanie moich przyjaciół! Co ci z tego przyszło? Twoi łowcy nie żyją, wydałeś ich na śmierć!
   - Ktoś musiał zauważyć nas za wcześnie – mruknął Nick. - Inaczej twój najstarszy by zginął. Gowan, prawda? Tak ma na imię? To też przede mną ukrywałaś...
   - Nie mogłam zdradzać ci czyiś tajemnic – oburzyłam się.
   - Owszem – wtrącił Gowan. - Na szczęście w porę usłyszałem twoje myśli, skarbie, gdyby nie to, zabiłby wszystkie moje wampiry. Mnie oczywiście nie mógłby zabić.
   Spojrzałam na niego ze zdziwieniem. Tym razem w jego wzroku nie dostrzegłam złości.
   - Usłyszałeś mnie? Czemu więc nie odpowiedziałeś?
   - Nie miałem czasu, to była kwestia sekund...
   - Założę się, że kołek w sercu by cię pokonał – wtrącił łowca i zwrócił się do mnie. - Rozmawiacie w myślach? Świetnie, kolejna tajemnica.
   - Powiedziałabym ci, ale byłeś tak źle nastawiony, że wolałam nie ryzykować – mruknęłam.
   - Gdyby zabicie mnie było takie proste, nie sądzisz, że już dawno bym nie żył? - Najstarszy patrzył na niego lekceważąco. Nicolas sięgnął po kuszę i wycelował w niego.
   - Przestań, Nick! - zasłoniłam Gowana.
   - Niech próbuje. - Najstarszy wyminął mnie. - I tak widział moją twarz, więc powinien umrzeć.
   - Nie! Proszę! - Tym razem zasłoniłam Nicolasa. - Oszczędź go. Nie ma już grupy łowców, a sam cię nie skrzywdzi, prawda?
   - Zawsze może sprowadzić nowych. - Spojrzał na mnie. „Amando, nie mogę go oszczędzić. Nie w takiej sytuacji. Wiesz, ilu wampirów zginęło?”
   - Jeśli spróbuje, wtedy go zabijesz. Tym razem mu daruj. Proszę. - W myślach zaś dodałam: „Zginęło także wielu łowców. Właściwie to wszyscy oprócz Nicka. A więc ponieśli karę, prawda?”
   - Wierzysz w to, że nie spróbuje? - spytał Gowan. „To on ich sprowadził, więc także powinien zostać ukarany.”
   - Nie wrócisz już tutaj, prawda Nick? - Spojrzałam na łowcę. Przez chwilę mierzyliśmy się wzrokiem.
   - Nie wrócę – powiedział niespodziewanie. - Być może się myliłem. Jesteście tak mocno ze sobą związani, że jego śmierć może tego nie przerwać. Mało tego, możesz na zawsze uznać, że zginął niewinny. Zostawię go żywego. A ty... masz wybór. - Patrzył na mnie swoimi fiołkowymi oczami. - Nigdy cię nie okłamię, ty też nie skłamiesz więcej. I nie będziemy niczego przed sobą ukrywać. Zbudujemy na nowo zaufanie, tylko chodź ze mną, Amando. - Wyciągnął dłoń w moją stronę. Spojrzałam na Gowana.
   - Dobrze, on może odejść – powiedział cicho. - A ty... jak zechcesz. To twoja decyzja. Tylko twoja.
   Zrozumiałam, że nie chce na mnie wpływać w żaden sposób. Dał mi wybór i nie będzie mnie ścigał, jeśli wybiorę Nicolasa. Zwróciłam się w stronę łowcy.
   - Okłamałeś mnie, mam tak po prostu się z tym pogodzić?
   - Przepraszam. Naprawdę. Oboje mamy coś na sumieniu, ale możemy zacząć od nowa. Wiesz, że cię kocham. Chodź ze mną. Wyjedziemy i nie wrócimy tutaj już nigdy więcej. - Wciąż trzymał uniesioną dłoń. Pokręciłam głową.
   - Chcę, żeby nie było między nami kłamstwa, ale nie wyjadę – odparłam wprost. Opuścił rękę.
   - A więc wybierasz jego? - Fiołkowe oczy pociemniały. - Jeśli tak, nigdy więcej mnie nie zobaczysz.
   - Mówisz poważnie? Każesz mi wybierać między nim, a tobą? - zdenerwowałam się. Nie miał prawa zmuszać mnie do podjęcia takiej decyzji.
   - Tak. Wybieraj – rzekł łowca twardo. Zmarszczyłam brwi.
   - Gowan nigdy nie postawił mi takiego warunku, mimo że jesteś łowcą, a my wampirami. Jeśli nie potrafisz zaakceptować mojej wampirzej natury, wolisz pozabijać moich przyjaciół, nie pójdę z tobą. Nie możesz stawiać mnie przed takim wyborem. Chcę i ciebie, i jego.
   - Musisz wybrać, moja mała wampirzyco – powiedział cicho łowca. - Teraz. Wybierz to, co mówi twoje serce.
   Zamrugałam. Moje serce? Kochałam ich obu, tylko każdego inaczej. Gowana jak brata, Nicolasa jak mężczyznę. Dlaczego nie potrafił tego zrozumieć?
   - Nick, przecież mogę być z tobą i przyjaźnić się z Gowanem...
   - On nigdy na to nie pozwoli – uparł się łowca. Rozgniewałam się.
   - To nie on stawia mi warunki! Nie zmusza mnie, bym cię zostawiła w imię przyjaźni z nim! Za to ty tak. Chcesz odejść? Idź sam. Droga wolna. - Patrzyłam mu prosto w oczy. Miałam nadzieję, że jeszcze zaprzeczy. Powie, że nie każe mi wybierać, że chce wszystko wyjaśnić. I że akceptuje to, kim jestem, jaka jestem. Poszłabym za nim. Mimo wszystko. Ale nie zostawię Gowana. Ryzykował życiem swoich wampirów, puszczając wolno łowcę. I robił to tylko dla mnie.
   - Zatem żegnaj, Amando. - Nicolas odwrócił się i wyszedł, przez nikogo nie zatrzymany. Kiedy znikł za drzwiami, z trudem powstrzymałam łzy. Czy naprawdę już nigdy więcej go nie zobaczę...?
   - Jest zdenerwowany, ale mu przejdzie – stwierdził najstarszy, dotykając mojego ramienia. Kiedy się odwróciłam, objął mnie i przytulił.
   - Dziękuję, że go wypuściłeś – szepnęłam, wtulona w jego koszulę.
   - Będziemy go obserwować, póki nie wyjedzie. A także każdego łowcę, z którym będzie miał do czynienia. Jeśli będzie próbował rozpowiadać, kim jestem i gdzie mieszkam, nie mogę ci obiecać, że go nie zabiję.
   - Rozumiem – powiedziałam, zerkając w jego twarz. Wyglądał na zmartwionego.
   - Chodź, odpocznijmy. Służba sprzątnie trupy.
   - W dziwne związki się pakujesz, Amando – mruknęła Dele. Zerknęłam na nią.
   - Cała ja – odparłam cicho, podążając za Gowanem.

   - Znalazłem sposób, by pomóc Annice – powiedział najstarszy, gdy już usiedliśmy w mniejszej bibliotece. Przystałam na tę zmianę tematu. Byłam zbyt przygnębiona zachowaniem Nicka, by teraz o tym rozmawiać. Czy Gowan potrafił mnie pocieszyć? Cokolwiek by nie powiedział, to i tak by w niczym nie pomogło i on doskonale o tym wiedział. Skoro Nicolas oznajmił, że już się nie zobaczymy, czy to znaczy, że mam nie wracać do domu? Czy że on się wyprowadzi? Nie, nie będę teraz o tym myśleć, postanowiłam.
   - Jaki sposób? - Spojrzałam na najstarszego zaciekawiona.
   - Sporządzę pewną miksturę. Według jednej z ksiąg Xandera, którą napisał długo po mojej przemianie, moja krew wymieszana z pewnymi specyfikami, może zlikwidować wszelkie ułomności wampira. Nie jestem pewien, czy efekt jest odwracalny i jakie są skutki uboczne, gdyż na nikim tego nie stosowałem. Jeśli Annice zgodzi się zaryzykować, możemy spróbować.
   - Powiem jej – ucieszyłam się. - Ale... nie dziś. Jutro. - Spojrzałam niepewnie na Gowana.
   - Oczywiście, zostań dziś na dzień i jutrzejszej nocy udasz się do kuzynki. - Uśmiechnął się lekko.
   - Dobrze. - Odpowiedziałam tym samym. - Zostanę. A co się stało z Xanderem?
   Najstarszy milczał przez chwilę, w końcu wzruszył ramionami.
   - Prawdopodobnie nie żyje. Ale to był jego wybór. Miał dość życia, stwierdził, że widział już wszystko i zdecydował się na śmierć. Przynajmniej tak to wyglądało, gdyż w jednej chwili się ze mną żegnał, a w następnej z jego ciała został czerwony pył. Nie mam pewności, że nigdy nie wróci, w końcu to potężny czarnoksiężnik i nawet ja nie wiem, czy to co widziałem, to właśnie jego śmierć – wyjaśnił Gowan.
   - Rozumiem – odparłam. - Możliwe, że tylko tak wyglądało i on wcale nie umarł.
   - Albo umarł, ale coś wciąż go trzyma, dzięki czemu może wrócić. Magia Xandera nie ma sobie równych – stwierdził najstarszy, a w jego głosie słyszałam prawdziwy podziw.
   Rozmawialiśmy całą noc. O czarnoksiężniku, jego mocach oraz Annice, której chcieliśmy pomóc. Nadal się bałam, co może z tego wyniknąć, ale ostateczna decyzja powinna należeć do niej.
   Dostałam nieduży niebieski pokój, dość przytulny, gdzie stała obszerna trumna zasłonięta baldachimem; z daleka wyglądała na zwykłe łóżko. W pokoju był jeszcze stolik, dwa krzesła, regał z półkami, na których poustawiano różne figurki przedstawiające zwierzęta i nieznane mi postacie oraz miękki, jasnoniebieski dywan.
   O świcie położyłam się do trumny, najstarszy powiedział mi dobranoc i ją zamknął. Mimo że straciłam dziś Nicolasa, byłam pewna, że jest osoba, która mnie nie zdradzi i nie zostawi z byle powodu. Gowan, mój przyjaciel, krew z mojej krwi.