Wampir stróż

    Wśród mroku, gdzieniegdzie rozproszonego światłem ulicznych latarni, przemyka szczupła, ciemnowłosa kobieta otulona krótkim płaszczem. Ciemnobrązowa sukienka, sięgająca niemal do ziemi, pomaga kobiecie wtopić się w mrok. Niebo rozjaśnia cienki jak rogalik księżyc, który co chwila  kryje się za chmurami. Kobieta przyspiesza kroku, rozglądając się z niepokojem.
    Za nią idzie mężczyzna. Jego kroki są bezszelestne, a czarny płaszcz powiewa na wietrze. Mimo że trzyma się zalewie kilkanaście kroków za kobietą, ta zdaje się go w ogóle nie zauważać.
    Kobieta wchodzi w jedną z wąskich uliczek i wyraźnie zaczyna czuć się swobodniej. Z jej twarzy znika napięcie, a krok staje się pewniejszy, co mogłoby wydać się dziwne, zważywszy na fakt, w jakim miejscu się znalazła. Domy wyglądają na stare i dawno nie remontowane, niektóre wręcz obskurne. Pomiędzy nimi rośną drzewa i krzewy, za którymi może czyhać niebezpieczeństwo, zwłaszcza dla tak młodej i pięknej kobiety. Gdyby jednak jakikolwiek napastnik spojrzał teraz w jej oczy, bez wątpienia zrozumiałby, że ta osoba nie jest ofiarą i lepiej z nią nie zadzierać.
    Kobieta zatrzymuje się przed drzwiami i puka cicho. Po chwili otwiera jej wysoki, ciemnowłosy mężczyzna, który wita ją uśmiechem. Jego śnieżnobiałe zęby wyraźnie odróżniają się od ciemnośniadej skóry, na której, przy dokładniejszym przyjrzeniu się, można dostrzec kilka niewielkich blizn.
    - Dobrze, że już jesteś, kwiatku. - Wpuszcza ją do środka i zamyka drzwi.
    Mężczyzna ukrywający się w cieniu rusza powoli w stronę budynku, ale tuż przed drzwiami ktoś chwyta go za rękę.
    - Wiesz, że powinieneś już odejść?
    Tajemniczy mężczyzna powoli odwraca się w stronę rozmówcy i kręci głową.
    - Nie mogę. Jeszcze nie. Ona mnie potrzebuje.
    - Nawet nie wie, że jesteś przy niej. - W głosie drugiego mężczyzny pobrzmiewa smutek. Wydaje się być nieco starszy, być może dlatego, że nosi brodę. Jasne włosy sięgają mu niemal do ramion.
    - Potrzebuje mnie – powtarza z uporem ciemnowłosy. - Gdyby było inaczej, już dawno wyszłaby za niego za mąż. On ją kocha, prawie tak mocno, jak ja. Lecz w jej sercu wciąż jest pustka. Nie mogę jej teraz zostawić.
    - Twoja amare poradziła sobie, więc ona też sobie poradzi – przekonuje jasnowłosy.
    - Moja podopieczna to co innego. - Ciemnowłosy kręci głową i znów spogląda w stronę drzwi. - Zawsze wiedziałem, że sobie poradzi. Musiała podążyć swoją drogą; gdybym nie odszedł, jej losy potoczyłyby się zupełnie inaczej. A moja Biała Lilia nie idzie dalej. I myślę, że to przeze mnie. Miałem za mało czasu, by się pożegnać, by powiedzieć jej tyle rzeczy, które powinna wiedzieć... Filipie, ona jest moją niedokończoną sprawą. Póki nie odnajdzie szczęścia, nie mogę odejść.
    Mężczyzna nazwany Filipem wzdycha ze zniecierpliwieniem.
    - A jeśli to właśnie dlatego wciąż pielęgnuje cię w swoim sercu, zamiast zacząć kolejny etap? Może wyczuwa twoją obecność? Nie pomyślałeś o tym? Co dobrego przyjdzie ci z tego czuwania nad nią? Nie możesz z nią porozmawiać, nie powiesz, co powinna zrobić, byś zyskał spokój. A jeśli to właśnie przez ciebie się waha...?
    Ciemnowłosy mężczyzna milknie na chwilę, zastanawiając się nad słowami przyjaciela.
    - Wiesz, że nie mogę jej zostawić, póki nie będzie szczęśliwa – odpowiada w końcu. - Nawet jeśli mnie nie zobaczy, nie usłyszy i nie będzie miała pojęcia, że część mnie wciąż przy niej jest, to wiem, że podświadomie wyczuje moją obecność. Nie wyobrażasz sobie, jak cierpiała, zanim postanowiłem jej towarzyszyć. Pewnego dnia w końcu odda swoje serce jemu albo innemu, wreszcie pogodzi się ze stratą i znów poczuje się szczęśliwa. - Mężczyzna uśmiecha się z nadzieją. - A wtedy będę mógł odejść.
    Jasnowłosy mężczyzna otwiera usta, chcąc coś powiedzieć, w końcu jednak kręci tylko głową i rozpływa się w mroku. Jego towarzysz sięga w stronę drzwi, lecz ich nie otwiera. Przenika przez nie, pojawiając się po drugiej stronie, za fotelem, tuż obok kobiety i mężczyzny, który wpuścił ją do środka. Kobieta ma uśmiech na twarzy, a mężczyzna opowiada jej o czymś z zaangażowaniem. Po chwili kładzie swoją dłoń na jej dłoni.
    Tajemniczy gość, niewidoczny dla żadnego z nich, uśmiecha się z nadzieją, lecz po chwili uśmiech schodzi mu z ust, gdyż kobieta nieznacznie cofa dłoń i wstaje, posyłając swemu rozmówcy ciepły uśmiech.
    - Atalef wraca. - Podchodzi do okna i wyciąga rękę, na której ląduje żółty nietoperz.
    Towarzysz kobiety nie wydaje się być urażony, wręcz przeciwnie, uśmiecha się i podchodzi do kobiety z nietoperzem. Jednak tajemniczy mężczyzna czuje jego smutek i rezygnację. Zaciska palce na oparciu fotela. Chciałby mu powiedzieć, by o nią walczył. Był bardziej stanowczy, zdecydowany, bo przecież ona go kocha i w końcu podejmie decyzję. Musi tylko wreszcie pogodzić się ze stratą, w pełni otworzyć się na miłość.
    Problem w tym, że zakochany w niej mężczyzna nie jest pewien jej uczuć. A on, jej wampir stróż, który nad nią czuwa, nie może mu o tym powiedzieć. W końcu nikt go nie widzi, nie słyszy i nie ma pojęcia, że tam jest.
    Tak to już jest z duchami.