Moja własna historia

Gorąca Krew - to opowieść o pięknej, średniowiecznej wampirzycy i o jej
walce ze złą stroną swojej natury. Czy można pokonać zło, tak głęboko
zakorzenione w pragnieniu picia ludzkiej krwi?
Jeśli chcesz przeczytać tę historię od początku, w menu po prawej stronie
znajduje się spis poprzednich części (I-VII), od VIII części spis treści
znajdziecie na dole w liście rozwijalnej. Zapraszam serdecznie:)
Moi drodzy,
Planuję powrót do Gorącej Krwi już od paru miesięcy, niestety ostatnio szwankuje
mi laptop. Mogę jedynie obiecać, że po naprawie postaram się wrócić. Dziękuję tym,
którzy jeszcze tu zaglądają :) Pozdrawiam serdecznie :)

12 urodziny Gorącej Krwi

12 URODZINY GORĄCEJ KRWI
Kiedy zaczynałam pisać Gorącą Krew, wydawało mi się, że skończę za kilka lat. Minęło 12
i nadal do końca jeszcze trochę.
Powoli szykuję się do powrotu z nowymi rozdziałami, a Was, moi dzielni, najwytrwalsi
Czytelnicy, proszę o jeszcze troszkę cierpliwości i dziękuję za wsparcie i motywację :*:*:*
Do rychłego ;)

Uwaga

Instrukcja do wstawiania komentarzy - dla Anonimów
W polu "Komentarz jako" wybierz: "Nazwa/adres URL", w nazwie wpisz
swój nick, a w adresie - jeśli masz bloga, wpisz adres, jeśli nie, zostaw to pole
puste i kliknij "dalej":) Dziękuję i pozdrawiam;)

22.05.2016

Rozdział IX - Goshenit

   - Kto to taki? - zdziwiła się Karolina. - Jakaś kolejna wampirzyca?
   - To nie wampirzyca, skarbie – odparłam. - Każdy, kto zna historię Rosji, na pewno ją kojarzy. Ale tylko Ianira mogła się domyślić, o co tutaj chodzi.
   - No tak, po tylu latach z Juanem na pewno mieli swój tajny szyfr.
   Roześmiałam się.
   - Nie do końca szyfr. Raczej... wspólne wspomnienia.


   Patrzyłam na Ianirę ze zdumieniem, kompletnie nie rozumiejąc, o co w tym chodzi. Z miny Ryana wnioskowałam, że miał podobne odczucia.
   - Kim jest Eudoksja Łopuchina?
   - Była żoną cara – wyjaśniła Ianira. - Juan nie chciał, żeby ktokolwiek inny odszyfrował wiadomość, więc napisał w ten sposób. Dlatego lepiej nie mówmy o tym Ilianie. Czasami zostawialiśmy sobie wiadomości przy lustrze, bo żaden inny wampir zazwyczaj nie zwraca na nie uwagi. W końcu wampiry nie mają po co patrzeć w lustra, prawda? - Wyglądała na zadowoloną. - Chodźcie, mamy niewiele czasu.
   - Ale dokąd? - zdziwiłam się. - Do tej... Eudoksji?
   - Tak, dokładnie – odparła wampirzyca. - A konkretnie to na jej grób. Kiedy przybyliśmy do Rosji, mieliśmy z Juanem okres zwiedzania zabytków. Zaszliśmy też na Cmentarz Nowodziewiczy w Moskwie i tam znaleźliśmy grób pierwszej żony cara Piotra I. Eudoksja Fiodorowna Łopuchina została tam pochowana.
   - I tam czeka na nas Juan? - spytałam.
   - Tak.
   - W takim razie w drogę, mamy niewiele czasu – zauważył Ryan, przepuszczając nas w drzwiach. - Czeka nas szybka wyprawa na cmentarz w Moskwie.

   Wampiry z reguły nie lubią cmentarzy. Wyjątkiem zawsze była Szoszannah, która uwielbiała przechadzać się między nagrobkami, chłonąc atmosferę tego miejsca. Kiedyś powiedziała mi, że lubi zastanawiać się nad historią tych, którzy odeszli i interesuje ją sztuka cmentarna. Jednak zazwyczaj krzyże umieszczone na nagrobkach drażnią wampiry. Mnie to nie dotyczyło, Ianira też nie wydawała się szczególnie poruszona, raczej nie zwracała uwagi na groby, idąc prosto do celu. Ale Ryan miał ponurą minę i wydawał się być w kiepskim humorze. Posłałam mu pokrzepiający uśmiech, na co wzruszył tylko ramionami.
   Grobowiec żony cara wyglądał mało okazale, ledwo się tam zmieściliśmy, ale po wejściu Ianira pokazała nam podziemne przejście. Znajdowało się tuż obok pamiątkowej tablicy Eudoksji Łopuchiny. Zeszliśmy schodami na sam dół, drzwi były uchylone. Ryan zatrzymał nas i wszedł pierwszy, dając nam znak, byśmy poczekały. Ianira zajrzała do środka i w następnej chwili wbiegła tam bez wahania. Pozostało mi podążyć za nimi.
   - Juan! - Moja przyjaciółka rzuciła się mężowi na szyję, jakby nie widzieli się co najmniej kilka dni.
   - Wiedziałem, że nas znajdziesz – stwierdził Hiszpan, przytulając żonę. Spojrzał na Ryana, potem na mnie. - Mamy niewiele czasu, musimy wydostać się stąd przed wschodem. Iliana was nie śledziła?
   - Nie sądzę, miała cię wytropić, ale myśli, że my jesteśmy w domu – odparłam. - Powiedziałeś: nas? A więc Raisa przyszła na spotkanie?
   - Przyszła, tak jak myśleliśmy – odparł Juan. Ianira odsunęła się od niego i zmarszczyła brwi.
   - Czemu nie wydałeś jej Ilianie?
   - Bo tutaj nie chodzi o nią, mi amor. Okazało się, że Iliana nie była z nami do końca szczera. Początkowo miałem zamiar wydać Raisę, ale wtedy pokazała mi to. - Wskazał na niewielką szkatułkę leżącą na stole, jednym z niewielu mebli w tej sali. Podłogi nie było wcale, jedynie uklepana ziemia, a oprócz wspomnianego stolika, który wyglądał, jakby miał już nie lata, lecz wieki, stały dwa równie stare krzesła. Naprzeciwko drzwi, którymi weszliśmy, znajdowały się drugie, początkowo nawet ich nie zauważyłam. Chyba były zamknięte.
   Podeszłam do stolika. Szkatułka wyglądała na nową, brzegi zdobiły skomplikowane wzory.
   - To ta rzecz, której poszukuje Iliana?
   - Ostrożnie. - Ryan podszedł do mnie, wpatrując się w przedmiot. - Nie wiemy, co tam jest.
   - To magiczny goshenit – usłyszałam i podniosłam wzrok. Raisa weszła drugimi drzwiami i zatrzymała się tam, patrząc na nas uważnie, w gotowości do ewentualnej ucieczki.
   Niewiele się zmieniła, co zresztą nie było dziwne, biorąc pod uwagę, że była wampirzycą. Czarne włosy miała ciasno splecione i upięte w kok, ale brakowało czerwonej róży, którą nosiła, gdy widziałam ją po raz ostatni. Suknia wydawała się mocno znoszona, widocznie podczas ciągłego uciekania i ukrywania się nie miała czasu na zakupy.
   - O co tu chodzi, Juan? - Ianira spojrzała na męża. - Co ona tu robi? Czemu jeszcze nie wydaliśmy jej Ilianie?
   - Iliana was okłamała. A właściwie to zataiła prawdę. - Raisa pokręciła głową. - Wyjawiła wam same idee, mijając się z rzeczywistością.
   - Zanim przejdziemy do tej rozmowy, Róża chciałaby coś powiedzieć – przerwał jej Juan. Wampirzyca posłała mu pełne niechęci spojrzenie, ale skinęła głową.
   - Chciałam cię przeprosić – zwróciła się do Ianiry. - Za tamto w Grecji. Powiem wprost, nie lubię cię i mam zamiar poczekać, aż Juan się tobą znudzi, ale żałuję tego, co próbowałam zrobić i nie będę więcej działać przeciwko tobie. Mamy wspólnego wroga i musimy działać razem.
   - Nic nie musimy – mruknęła Ianira. - Ale przynajmniej jesteś szczera. W niektórych kwestiach.
   - Dość liche te przeprosiny – skomentował Ryan.
   - Widocznie na więcej jej nie stać – mruknęłam do niego.
   - Ianira to moja żona i powinnaś mówić do niej innym tonem. - Juan spojrzał na Raisę, która westchnęła, ale pokiwała głową.
   - Dobrze już, dobrze. Przepraszam, naprawdę - zwróciła się do Ianiry.
   - To może ja wszystko wyjaśnię – zadecydował Juan. - Mamy mało czasu. Otóż przedmiot w szkatule to magiczny kamień szlachetny, który blokuje moc gorącokrwistych. Zdaje się, że organizacja Iliany, nazywana Krwawymi Fanatykami, chce wykorzystać go przeciwko najstarszemu, jeśli nie zgodzi się z nimi współpracować. Dlatego nie możemy oddać go Ilianie. Pomijając fakt, że lubisz najstarszego – zwrócił się do mnie – zmuszanie go do czegokolwiek może zakończyć się tragicznie dla wszystkich wampirów. A taki kamień w rękach Fanatyków będzie bardzo niebezpieczny.
   - Dlatego go wykradłam – wyjaśniła Raisa. - Początkowo chciałam dać go najstarszemu, ale nie mam pojęcia, gdzie go szukać. Za to ty wiesz, prawda? - Spojrzała na mnie.
   - Skąd mamy pewność, że mówisz prawdę? - zapytałam. Wzruszyła ramionami.
   - Co do właściwości kamienia? Sama sprawdź.
   Sięgnęłam po szkatułkę.
   - Czyli w jego obecności jestem zwykłym wampirem, tak? Nie mam mocy, mogę dotykać innych gorącokrwistych i tak dalej...?
   - Nie, nie, nie. - Raisa pokręciła głową. - Zawsze będziesz miała gorącą krew, on tylko blokuje twoje moce. Nie możesz nimi działać na zwykłe wampiry.
   Zatem sprawdzenie skuteczności przez dotknięcie Ryana odpadało. Chyba pomyślał o tym samym, bo spojrzał na mnie z namysłem.
   - W takim razie... spróbuję czegoś innego. - Spojrzałam jej w oczy. - Obracaj się dookoła dopóki nie pozwolę ci przestać – nakazałam.
   - Tylko tyle? Myślałam, że każesz mi klęczeć czy coś w tym rodzaju. - Wampirzyca pokręciła głową. - Ale to nie działa. Nawet, gdy jest w szkatułce. Ma niewielki zasięg, dlatego trzeba mieć go przy sobie.
   Westchnęłam. Nie było sensu sprawdzać ponownie. Nie czułam tego, co zwykle, gdy używałam swojej mocy. A zatem Raisa mówiła prawdę, przynajmniej co do kamienia.
   Otworzyłam szkatułkę, by zobaczyć przedmiot o tak silnych mocach. Nie byłam przekonana, że zadziałałby na najstarszego, ale wolałam nie ryzykować.
   W środku leżał przezroczysty, owalny kamień o nieregularnych krawędziach. Kiedy go dotknęłam, odskoczyłam, upuszczając szkatułę. Goshenit potoczył się po ziemi.
   - Zupełnie, jakbym dotknęła wampira o gorącej krwi – szepnęłam, wpatrując się w klejnot. Juan podniósł go i ostrożnie włożył z powrotem do szkatułki.
   - Nadal nie mamy pewności, że Iliana i jej organizacja będą chcieli go wykorzystać przeciwko najstarszemu – stwierdziła Ianira. - A jeśli i bez tego stanie po ich stronie, czemu mamy go przed nimi ukrywać?
   - Nie rozumiecie. Nazywają siebie organizacją, wspólnotą, ale nie na darmo mówią o nich: Krwawi Fanatycy. - Raisa podsunęła sobie krzesło i usiadła, nie zwracając uwagi na ostrzegawcze skrzypnięcie. - Ujawnienie wampirów światu? Życie obok ludzi, w zgodzie i harmonii? Bzdura. To tylko puste słowa. Podsłuchałam rozmowę jednego z ich przywódców i wiecie, jak to naprawdę ma wyglądać? Po ujawnieniu wampiry przejmą władzę, wyłapią ludzi i będą ich hodować. Starcy i bezpłodni pójdą na pierwsze dania. Wampirów będzie coraz więcej – ludzie, by przetrwać, będą chcieli zostać wampirami. Zatem powstanie podział na trzy grupy: posiłki, służących i płodnych. Taki porządek utrzyma się długo, ale w końcu zacznie brakować ludzi, a wtedy tylko elita będzie miała krew. Pozostali zostaną zagłodzeni lub unicestwieni.
   - I ty obawiasz się, że nie dołączysz do tej elity – odgadł Ryan.
   - Powiedzmy, że wolę taki porządek świata, jaki jest teraz – odparła Greczynka, wzruszając ramionami. - Nie chcę głodować, nawet za parę wieków. A kiedy łowcy dowiedzą się o prawdziwych planach organizacji, zrobi się krwawo. Nie mam zamiaru w tym uczestniczyć.
   - Zatem ukryjemy kamień, Raisa ucieknie, Iliana podąży za nią, a wtedy naszym zadaniem będzie przekazać go najstarszemu – uzupełnił Juan.
   - A nie możemy go po prostu zniszczyć? - spytała Ianira.
   - Poza tym, jeśli ta organizacja faktycznie jest taka niebezpieczna i zagraża istnieniu ludzkości, najstarszy powinien zrobić z nimi porządek – stwierdziłam. - A skoro daje im wolną rękę, widocznie nie widzi w nich zagrożenia. - Byłam pewna, że Gowan wyeliminowałby ich natychmiast. Wszystkich. Bez większych problemów.
   - Zatem nie zdaje sobie z tego sprawy – odparła Raisa. - A kamień jest niezniszczalny, sprawdzałam. Nie można go spalić, jest za twardy, by go rozbić. Można go jedynie dobrze ukryć. - Spojrzała na nas po kolei. Mieliśmy sceptyczne miny. - Nie mamy teraz czasu na dyskusje, nie możemy zostać tu na dzień. Jutro może już być za późno. Postaram się zgubić wampirów i łowców, po czym spotkamy się w drodze do najstarszego – dodała.
   - O tym nie było mowy, nie zaprowadzę cię do niego – zaprotestowałam.
   - Ja zdobyłam kamień i to ja go zaniosę. - Raisa spojrzała na mnie stanowczo. - Potrzebuję ochrony najstarszego, a jeśli mnie wystawicie, będę musiała sprzymierzyć się z wrogiem, wtedy wy staniecie się ich celem. I to nie jest groźba – dodała – po prostu nie jestem odporna na tortury.
   - Nie musisz iść do niego osobiście, poproszę go o azyl dla ciebie – zaproponowałam. Nie miałam ochoty na wspólną podróż z Raisą. Ani trochę.
   - Miałabym wam zaufać? - prychnęła i założyła ręce na piersiach. - Poza tym, zanim dotrzecie do niego, wrogowie mogą mnie schwytać i zabić.
   Zawahałam się. Spojrzałam na Ryana, Ianirę i Juana.
   - Idziemy z tobą, Amando – oznajmiła moja przyjaciółka, a jej mąż skinął głową.
   - Ja również – dodał Ryan. - Znam tereny wokół Rosji, znajdę najlepszą drogę.
   - To gdzie się spotkamy? - spytała Raisa.
   - Jeszcze się nie zgodziliśmy – odparłam. Nadal uważałam, że wampirzyca nie musi stawić się osobiście przed najstarszym.
   - Rozwiążę twój dylemat w bardzo prosty sposób – usłyszeliśmy zza drzwi. Stała w nich Iliana, a za nią kilkunastu wampirów. - My weźmiemy kamień, Amandę i Raisę, a pozostali wrócą spokojnie do domu.
   - Mnie? - zaprotestowałam. - A ja po co wam jestem potrzebna? - Zerknęłam na Raisę, która zerwała się z krzesła. Możliwe, że w samą porę, bo rozleciało się z głośnym trzaskiem.
   - Wiesz, gdzie znaleźć najstarszego. - Iliana ruszyła powoli w naszą stronę. Raisa rzuciła się do drugiego wyjścia, ale jakiś masywny wampir zablokował jej drogę, zasłaniając sobą drzwi. Nie było żadnej możliwości ucieczki.
   - To prawda, że chcecie użyć kamienia przeciwko niemu? - Zmarszczyłam brwi. Iliana westchnęła i pokręciła głową.
   - Powiedzmy raczej, że chcemy złożyć mu korzystną propozycję.
   - A jeśli się nie zgodzi? - zapytałam.
   - Zgodzi się – odparła Iliana z przekonaniem.
   - Ten kamień i tak na niego nie zadziała, nie jest zwykłym gorącokrwistym wampirem. - Wzruszyłam ramionami.
   - A więc nie masz się czego obawiać.
   - Pomijając fakt, że magia pochodzi od potężnego czarnoksiężnika Xandera – mruknęła Raisa.
   Zaniepokoiła mnie ta informacja. Jeśli to Xander zaklął kamień, może zadziałać na Gowana. W końcu to jemu najstarszy wampir zawdzięczał swoją moc.
   - Niedaleko mamy kryjówkę, spędzimy tam dzień, wyruszymy jeszcze przed zmrokiem krytym powozem – postanowiła Iliana.
   - Zaraz, chwila, nie zostawimy Amandy samej z wami – zaprotestował Juan.
   - Pójdziemy wszyscy, albo nikt – dodał Ryan.
   - Tylko Amanda. I oczywiście Raisa. - Iliana spojrzała na Różę z niechęcią.
   - A jeśli się nie zgodzę? - zapytałam. - Nie muszę wskazywać wam, gdzie mieszka najstarszy. Chciałaś przysługę, masz – oto Raisa, której szukałaś. Jesteśmy kwita. Odejdź i już się nie zobaczymy.
   - Hej, a ja to co? Zabiją mnie! - zawołała Raisa. - Juan, nie pozwól im mnie zabić... - Spojrzała na niego błagalnie.
   - Dość tego, nie mamy czasu na dalsze spory – przerwała jej Iliana. - Przysługę miał mi wyświadczyć Juan, zamiast tego uciekł razem z Raisą. Pójdziesz z nami, Amando, albo oni zginą. Decyduj. - Skinęła na swoje wampiry, które wyciągnęły szable. Juan od razu przybrał bojową postawę i wyszczerzył kły. Nie miał przy sobie broni, ale byłam pewna, że tak łatwo nie daliby mu rady. Szczególnie, jeśli coś groziło życiu Ianiry. Ryan też był gotowy walczyć. Problem w tym, że nas było pięcioro – wliczając Raisę, choć jej umiejętności nie byłam pewna – a ja nie mogłam posłużyć się swoją gorącą krwią. Wampirów towarzyszących Ilianie było trzy razy tyle.
   - W porządku, pójdę – powiedziałam, unosząc dłonie. - Moi przyjaciele będą bezpieczni, tak?
   - Oczywiście, nie mam nic przeciwko wam. Po prostu jesteś mi potrzebna, to wszystko. - Iliana wzruszyła ramionami i skierowała się do wyjścia.
   - Pójdę z wami, znam krótsze trasy – zaczął Ryan, ale mu przerwała.
   - Nie, tylko ona. Powinieneś skończyć z pomaganiem damom w opałach, bo kiepsko na tym wyjdziesz – dodała i wyszła. Jeden z wampirów złapał wyrywającą się Raisę i pociągnął do wyjścia.
   - Nic mi nie będzie – zapewniłam przyjaciół, zanim wyszłam z nimi. - Najstarszy pewnie będzie już na nas czekał – dodałam ciszej. Ianira skinęła głową.
   - Na pewno.
   Uśmiechnęłam się. Juan i Ianira nie wiedzieli, gdzie dokładnie mieszkał najstarszy i że miał na imię Gowan, ale wiedzieli, że byłam w Transylwanii i mogli łatwo znaleźć Dele lub Triama.
   Nawet jeśli goshenit zadziała na najstarszego, będzie na to przygotowany.

13 komentarzy:

  1. Na to nie dało się wpaść:) Myślałam, że może odwiedzą cmentarz ale to... Aż się zaczęłam martwić o najstarszego

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Myślisz, że mogą go skrzywdzić?:p

      Usuń
    2. Mogą go osłabić a osłabionego łatwiej skrzywdzić:) Choć nie zdziwi mnie wcale gdy prędzej czy później zostanie uśmiercony.

      Usuń
    3. Zobaczymy, co z nim będzie;)

      Usuń
  2. Nic na to nie poradzę, że od kiedy uśmierciłaś Eryka, to to moja ulubiona postać ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. Przeprosiny w stylu Raisy są niezwykle ciekawe :D
    I Amanda jak zwykle władowała się w kłopoty. Kiedy ona ma czas spokojnie żyć? ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Całe szczęście, że tak długo żyje, bo inaczej kiepsko by było z tym czasem^^

      Usuń
    2. Prawda? ;) A tak zdarza jej się nawet nie być ściganą, więzioną i obdarowywaną czyimiś kłopotami :D

      Usuń
  4. Skleroza ponoć nie boli... żeby nie było, przeczytałam już dawno, ale nie miałam kiedy skomentować, a potem mi wylatywało z głowy. :p Amanda się znów w coś wpakowała i teraz tylko patrzeć, aż zostanie bohaterką, bo uratuje najstarszego.
    Obecność Juana ogromnie mnie cieszy.:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Najpierw musi uratować siebie:p
      Wiem, wiem;p Jego też cieszy^^

      Usuń