Rozdział II - Tajemnica Ryana

   - A więc podróż miałaś niezbyt udaną – podsumowała Karolina, kiedy przerwałam na chwilę swoją opowieść. - Najpierw wypadasz za burtę, potem do ciebie strzelają... Mam nadzieję, że wampir, którego spotkałaś, nie był wrogo nastawiony.
   - Miałam szczęście, że spotkałam go na swojej drodze, północna Norwegia nie była zbyt przyjazna dla nie obeznanych z nią wampirów – odparłam i wróciłam do przerwanego momentu.

   Poczułam tak niesamowitą ulgę, że miałam ochotę się roześmiać. Nawet jeśli wampir był wrogo nastawiony, byłam pewna, że nie zacznie do mnie strzelać ani nie rzuci się na mnie z kołkiem. A kto wie, może nawet wskaże mi właściwą drogę.
   Powiedział coś do mnie, prawdopodobnie po norwesku, przyglądając mi się uważnie. Miał jasne włosy, których kolor można było określić jako popielaty blond, proste, wystające spod futrzanej czapki. Był mniej więcej mojego wzrostu i ubrany był jak każdy Norweg o tej porze roku – w kożuch z futra renifera. Spod jasnej grzywki dojrzałam wesołe, niebieskie oczy.
   - Kim jesteś? Możesz mi pomóc? - zapytałam po szwedzku. Wampir sprawiał miłe wrażenie, a na moje pytanie uśmiechnął się lekko.
   - Jakiej pomocy szukasz? - odpowiedział w tym samym języku.
   - Zgubiłam się – przyznałam. - Miałam dopłynąć do Tromsø, ale wypadłam za burtę podczas sztormu. Nie wiem, czy mój statek dotarł do portu.
   - Wypadłaś za burtę? I dopłynęłaś wpław do brzegu? - zdziwił się wampir.
   - Dokładnie. - Skinęłam głową.
   - To tłumaczy, czemu tak wyglądasz – stwierdził mężczyzna, lustrując mnie wzrokiem. - Każdy łowca z miejsca by cię zatłukł, nie możesz tak wejść do portu. Zabiorę cię do siebie i pożyczę kilka ubrań, dobrze?
   Zawahałam się. Nieznajomy wampir tak po prostu proponuje mi pomoc? I ta wzmianka o łowcach...
   - A co ty tutaj robisz? - zapytałam ostrożnie.
   - Poluję na renifery. Tu nie ma wielu łowców, ponieważ noc jest krótka i wampiry zwykle omijają te tereny – wyjaśnił. - Jestem Ryan – dodał.
   - Amanda – przedstawiłam się. - Pijesz krew zwierząt?
   - Czasami. Mniejsze ryzyko. - Wzruszył ramionami. Było w nim coś podejrzanego, ale zaoferował mi pomoc i powinnam skorzystać. Wielkiego wyboru nie miałam. - A ty? - zapytał nagle, zerkając na mnie uważniej. - Zabiłaś tu kogoś?
   - Tylko renifera. Piję wyłącznie zwierzęcą krew – wyjaśniłam. Uniósł lekko brwi, ale nie skomentował.
   - Chodź ze mną, jak mówiłem, noc jest tutaj krótka. - Ruszył przed siebie.
   - Zauważyłam – mruknęłam i pobiegłam za nim.
   Dotarliśmy do brzegu, gdzie czekała na nas łódka. Ryan wsiadł do niej i zrobił mi miejsce. Kiedy usiadłam, podał gruby pled.
   - Przykryj się. Jeśli ktoś cię tak zobaczy, może odkryć, kim jesteś. Ludzie są tutaj zabobonni.
   - Tak... coś o tym wiem. - Opatuliłam się szczelnie. - Płyniemy do Tromsø?
   - Nie. Mogę cię tam zaprowadzić, ale nie wejdę do portu, za dużo łowców się tam kręci. - Sięgnął po wiosła i zaczęliśmy płynąć.
   - Myślisz, że mnie rozpoznają? Jeśli statek dopłynął, mogłabym odzyskać swoje rzeczy – wyraziłam nadzieję.
   - Wątpię, czy ci się uda. Łowcy stale pilnują portu. - Wiosłował powoli, lecz jednostajnie.
   - Gdybym zdążyła przed wypłynięciem statku w kolejny rejs...
   - Jeśli zjawisz się jak gdyby nigdy nic po tym, jak wypadłaś za burtę, kapitan mocno się zdziwi. Wieści szybko się rozchodzą. - Ryan pokręcił głową. - Wiesz, że gdy statek dociera w dzień, łowcy często sprawdzają, czy nikt nie zostaje na pokładzie do zmroku? W ten sposób udaje im się zabić całkiem sporo wampirów. Być może miałaś szczęście, że wypadłaś za burtę. Poza tym twoich rzeczy już pewnie nie ma na pokładzie, przykro mi, ale odzyskanie ich to duże ryzyko.
   - Rozumiem. No trudno, w takim razie udam się prosto do Rosji – postanowiłam. Wampir spojrzał na mnie ze zdziwieniem.
   - Aż do Rosji?
   - Czekają tam na mnie przyjaciele.
   - W takim razie mogę odprowadzić cię do granicy, nie dalej – odparł po namyśle.
   - Tam też jest niebezpiecznie? - zdziwiłam się.
   - Tak, ale z innego powodu. Walka o władzę. - Skrzywił się. - Mam nadzieję, że twoi przyjaciele nie są w to zamieszani.
   - Też mam taką nadzieję – mruknęłam, zerkając na przeciwległy brzeg. - Może powinnam ci pomóc przy wiosłowaniu? - zaproponowałam. Uśmiechnął się rozbawiony.
   - Z jakiego kraju pochodzisz? Kobiety u was wiosłują, powożą i wykonują inne ciężkie prace?
   - Urodziłam się we Francji, ale to nie ma nic do rzeczy. Wiosłowanie nie jest ciężkie – zaoponowałam. - Nie jestem delikatną kobietą, tylko wampirzycą...
   - W porządku, nie chciałem cię urazić – przerwał mi. - Po prostu dziwnie by to wyglądało. Już samo pływanie w środku nocy jest podejrzane.
   - Rozumiem. - Zerknęłam na wodę, w której odbijał się księżyc. Była pełnia. - Jesteś Norwegiem? - zapytałam mojego towarzysza. Skinął głową.
   - Trochę podróżowałem, ale lubię mój kraj. A ty, Amando? Dużo krajów zwiedziłaś?
   - Całkiem sporo – przyznałam. Miałam wrażenie, że chce wybadać, ile mam lat. Przypuszczałam, że jest ciekawy, ale nie chce mnie urazić takim pytaniem.
   - Jesteśmy na miejscu. - Zatrzymał się przy brzegu, wstał i pomógł mi wyjść. Zabezpieczył łódkę, po czym wskazał, bym pobiegła za nim.
   Moim oczom ukazała się niewielka chatka, solidna, z małym podwórkiem. W środku było dość przytulnie i ciepło. Ryan znalazł jakiś kożuch, nieco na mnie za duży oraz futrzaną czapkę i przyniósł mapę.
   - Musiałaś wypłynąć gdzieś niedaleko Tromvik, tak sądzę. - Wskazał miejsce na mapie. - Albo Rekvik. Przebiegłaś tędy, aż do okolic Tisnes, gdzie na siebie wpadliśmy. Teraz jesteśmy na tej wyspie. Udamy się na południe w stronę Vikran i cały czas w tę samą stronę, gdyż lądem będzie dużo szybciej. Po drodze zatrzymamy się na nocleg, a jutro o zmroku wyruszymy ponownie. Krótsza droga wiedzie przez Finlandię, ale musiałabyś się tam zatrzymać, władca wampirów wprowadził surowe przepisy. Bezpieczniej i szybciej będzie tędy. - Przesuwał palcem na północny wschód. - W tym miejscu znajduje się granica z Rosją i właśnie tutaj się rozstaniemy.
   - Naprawdę chcesz ze mną iść? - Spojrzałam na niego podejrzliwie. Wciąż miałam wrażenie, że coś przede mną ukrywał. - I tak mi dużo pomogłeś. Jeśli dasz mi mapę, mogę sama...
   - Wierz mi, samej będzie ci dużo gorzej. Nie znasz terenu, łatwo zabłądzić, a ja i tak nie mam nic innego do roboty. - Niedbałym ruchem odgarnął przydługą grzywkę z czoła i uśmiechnął się przyjaźnie.
   - Nawet mnie nie znasz, a pomagasz mi tak zupełnie bezinteresownie – stwierdziłam, starając się nie brzmieć podejrzliwie. - Dziękuję.
   - Cały ja. - Rozłożył ręce i posłał mi uśmiech. Również się uśmiechnęłam. Może nie powinnam być taka podejrzliwa. - No dobrze, pora na nas, musimy dotrzeć do kryjówki, zanim zapadnie zmrok. - Wstał i pomógł mi założyć kożuch. Prawdopodobnie wyglądałam w nim dziwacznie, ale na pewno mniej, niż w samej sukience. Pasujących butów niestety nie miał, musiałam zostać przy swoich.
   Kilka minut później byliśmy już przy brzegu, gdzie przeprawiliśmy się na drugą stronę. Potem biegliśmy bez przerwy, zatrzymaliśmy się tuż przed świtem. Ryan zaprowadził mnie do jaskini, w której mieliśmy spędzić dzień. Zasypiając, wciąż miałam pewne obawy, ale nie pozostało mi nic innego, jak zaufać wampirowi, który mi pomógł.
   Kiedy się obudziłam, mój towarzysz już nie spał. Siedział i przyglądał mi się z ciekawością.
   - Opowiedz mi coś o sobie – poprosiłam. - Masz w zwyczaju pomagać innym wampirom w potrzebie?
   - Czasami, szczególnie pięknym kobietom – odparł Ryan z uśmiechem. - Czemu podróżujesz sama? Nie wspominałaś, by na statku został jakiś inny wampir.
   - Tak się akurat złożyło. - Nie miałam ochoty opowiadać o sobie. Każda myśl o Nicolasie sprawiała mi ból. Postanowiłam więc zmienić temat. Przez jakiś czas rozmawialiśmy, dowiedziałam się, że Ryan dość długo tutaj mieszka, ostatnio żywi się zwierzętami, by nie prowokować łowców, ale miałam wrażenie, że się się tu przed kimś ukrywa. Nie dociekałam, przed kim i dlaczego. Postanowiłam za to zapytać go o istotną dla mnie kwestię. - Wspominałeś coś o walce w Rosji. Ktoś chce zabrać władzę tamtemu władcy?
   - Niedawno jakiś gorącokrwisty wampir rozpoczął rebelię. Właściwie to mu się nie dziwię, obecny władca to tyran i despota. Choć nie wiem też, jaki jest ten drugi. Być może taki sam. Rzadko kiedy ci porządni zostają władcami. Władza często niszczy człowieka. Albo wampira.
   - Znałam władców, którzy byli w porządku, ale zdecydowana większość owszem, lubiła zabijać, rządzić, nadużywać przywilejów i myśleć, że skoro mają gorącą krew, to wolno im wszystko – powiedziałam. Ryan skinął głową.
   - Niestety, chyba wiele osób myśli w ten sposób. Ale nie wszyscy. To nie tak, że jeśli ktoś jest gorącokrwistym wampirem, to na pewno będzie chciał przejąć władzę. Krwi się przecież nie wybiera. - Wzruszył ramionami. Spojrzałam na niego ze zdumieniem.
   - Jesteś chyba pierwszym wampirem, który myśli podobnie jak ja w tej sprawie. Albo przynajmniej jednym z nielicznych. Dlaczego każdy uważa, że gorąca krew równa się przejęcie władzy? Takie moce i umiejętności można wykorzystać zupełnie inaczej.
   Zmarszczył brwi i chciał coś powiedzieć, ale w końcu pokręcił głową.
   - Powinniśmy się przygotować do drogi, zaraz zajdzie słońce.
   Biegliśmy przez połowę nocy, w końcu dotarliśmy do granicy z Rosją. Ryan podał mi mapę i wyjaśnił, jak mam dalej biec, by dotrzeć do Perm.
   - Dziękuję ci za wszystko, mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy. - Wyciągnęłam rękę w jego stronę.
   - Ja też – odparł i podał mi dłoń.
   W tym momencie poczułam gwałtowne mrowienie biegnące od jego dłoni, tak silne, że oboje odskoczyliśmy od siebie. Nagle zrozumiałam, co ukrywał Ryan.
   - Masz gorącą krew! - zawołałam.
   - Ty też – powiedział cicho. Przez chwilę wpatrywaliśmy się w siebie wzajemnie. A więc dlatego czułam, że coś jest nie tak, a Ryan naprawdę się ukrywał. Zapewne przed martwiącymi się ewentualną konkurencją władcami.
   Właściwie to nie powinnam się dziwić. Sama również wolałam nie rozpowiadać wszem i wobec o mojej gorącej krwi. Wiedziałam doskonale, jakie reakcje wywołuje ta informacja u innych wampirów.
   - Rosja to kiepski pomysł – odezwał się Ryan po chwili milczenia.
   - Możliwe, ale przyjaciele mnie potrzebują – odparłam. Pokiwał głową ze zrozumieniem.
   - Czyli... masz gorącą krew i nie chcesz przejąć władzy. A myślałem, że tylko ze mnie takie dziwadło...
   Roześmiałam się. Czułam ulgę. Nie wiedziałam, dlaczego; może po prostu bałam się, że wampir prowadzi mnie w pułapkę, a okazało się, że chodziło o coś zupełnie innego.
   - Więc jest nas dwoje.
   - Na to wygląda. - Uśmiechnął się i ostrożnie dotknął mojej dłoni. Drgnęłam, czując przenikający mnie dreszcz. Odsunął rękę. - Powinnaś zaopatrzyć się w rękawiczki. Tak na wszelki wypadek.
   - Tak zrobię. - Spojrzałam w wesołe, niebieskie oczy i zdałam sobie sprawę, że zyskałam sojusznika. Może nawet przyjaciela. Kogoś, kto był taki, jak ja. Mieliśmy ze sobą tyle wspólnego. Oboje nie chcieliśmy władzy i łączyła nas tajemnica naszej krwi. - Zobaczymy się jeszcze?
   - Na pewno. - Ukłonił się z uśmiechem. - Szczęśliwej podróży, gorącokrwista Amando.
   - Udanego powrotu, gorącokrwisty Ryanie – odpowiedziałam.

   Biegłam przez całą noc, ale musiałam się zatrzymać na szybki posiłek, potem znalazłam jaskinię podobną do tej w Norwegii i tam spędziłam dzień. Omijałam tereny zamieszkałe i tylko co jakiś czas zatrzymywałam się, by zerknąć na mapę.
   Do Perm udało mi się dotrzeć jakieś pół godziny przed świtem. Było to całkiem spore miasteczko, niemal miasto, choć wtedy nie posiadało jeszcze praw miejskich. Do świtu zostało jakieś pół godziny, zatem miałam niewiele czasu. Szybko udało mi się znaleźć biuro burmistrza, gdzie na początku trudno mi się było porozumieć, gdyż nie uczyłam się nigdy języka rosyjskiego. W końcu sprowadzono dowódcę straży, który, jak się okazało, znał szwedzki.
   - W czym mogę pani pomóc? - zapytał, patrząc na mnie podejrzliwie. Mógł mieć jakieś czterdzieści parę lat i w zasadzie niczym szczególnym się nie wyróżniał.
   - Szukam tu przyjaciela, nazywa się Juan Quieroz. Jego żona to Ianira.
   Na dźwięk imienia Juana ludzie wokoło spojrzeli na mnie dziwnie, a sam dowódca nieco się zmieszał.
   - Jesteś pewna, że chcesz tam iść, dziecko? Może poczekasz do rana? - zaproponował niepewnie.
   - Wolałabym już teraz, proszę mi tylko wskazać, gdzie on mieszka – poprosiłam. Mężczyzna westchnął, ale sięgnął po kożuch, założył go i skierował się do drzwi.
   - Chodźmy zatem.
   Przeszliśmy przez kilka ulic i zatrzymaliśmy się przed sporym budynkiem, większym niż pozostałe, szerszym i z dużym placem przed wejściem. Po prawej stronie widać było niewielki ogródek, po lewej budynek służący za stajnie, co poznałam po zapachu i rżeniu koni. Oprócz stajni było tam jeszcze jedno pomieszczenie, być może spichlerz albo coś innego.
   Weszliśmy przez bramę i zatrzymaliśmy się na ganku. Strażnik cofnął się i wskazał, żebym zapukała.
   - Na mnie już pora – mruknął, robiąc kolejny krok w tył.
   - Dziękuję za pomoc – zwróciłam się do niego. Patrzył na mnie ze współczuciem i chyba nawet poczuciem winy, jakby przyprowadził mnie na szafot. Wycofał się do bramy, skinął mi głową, odwrócił się i odszedł szybkim krokiem.
   Zapukałam i niemal natychmiast drzwi się otworzyły. Stanął w nich Juan.

   Był dokładnie taki sam, jakim go zapamiętałam. Przystojny, uśmiechnięty, tylko ubrany nieco inaczej – w lnianą, zdobioną haftem koszulę, ciemne spodnie i wysokie białe buty, czyli zgodnie z panującą w Rosji modą.
   - Amanda! - ucieszył się na mój widok. Chwycił mnie w ramiona i obrócił wokoło. - Witaj, cymofanowooka przyjaciółko.
   Roześmiałam się. Nawet jego powitanie nic się nie zmieniło. Mimo że ostatnio widzieliśmy się sto czterdzieści osiem lat temu.
   - Juan, postaw mnie, ty wariacie. Dostałam list – wyjaśniłam, kiedy w końcu wylądowałam stopami na ziemi. Wampir zaprosił mnie do środka, choć oczywiście oficjalnie zaproszenie do jego domu nie było mi potrzebne, by wejść. - Przyjechałam, kiedy tylko mogłam. Ten miły strażnik, który mnie tu przyprowadził, chyba myślał, że jestem twoją przekąską. - Zerknęłam na niego pytająco.
   - Cóż, ma się tę reputację.
   Przewróciłam oczami. Zanim zdążyłam zapytać o Ianirę, rudowłosa wampirzyca stanęła w drzwiach do salonu i uśmiechnęła się szeroko na mój widok.
   Po licznej wymianie uścisków i złożeniu gratulacji z okazji ślubu – co prawda odbył się wiele lat temu, ale wcześniej nie miałam okazji – moja przyjaciółka zaprowadziła mnie do pokoju, w którym stała wolna trumna. Ze względu na zbliżający się świt, musieliśmy przełożyć wyjaśnienia i opowieści na kolejny dzień. Zanim się w niej położyłam, zapytałam Juana:
   - Mam nadzieję, że nie jesteś zamieszany w tę rebelię, o której słyszałam?
   Hiszpan i jego żona wymienili spojrzenia. Westchnęłam. Miałam złe przeczucia.
   - Właściwie to ja nie... Ale mój przyjaciel owszem, jest.
   - Próbował przejąć władzę i teraz jest w trumnie śmierci – dodała Ianira. A więc przeczucie i tym razem mnie nie myliło. Usiadłam w zaścielonej już trumnie i pokiwałam głową.
   - A ja mam go stamtąd wyciągnąć.