Rozdział XXIV - Zaskakujące spotkania

   Opowieść przerwało nam wejście Amy wołającej nas na kolację. Po posiłku wróciłyśmy do pokoju, zajęłyśmy miejsca i Karolina poprosiła o kontynuację mojej historii.
   - Zostałaś Amandą Derbyshire. To dobrze, lubię Nicka. - Uśmiechnęła się. - I mam nadzieję, że znaleźliście Larę w Islandii.
   - Na tej wyspie zdarzyło się mnóstwo rzeczy, a czy była tam również Lara... za chwilę się przekonasz. - Posłałam jej uśmiech i wróciłam do opowiadania.

   Podróż statkiem do Islandii trwała około dwóch tygodni. Kiedy w końcu tam dotarliśmy, była jeszcze noc, dzięki czemu mogłam od razu wyjść na brzeg.
   Dotarliśmy do portu w Höfn. Zgodnie z tym, co napisał najstarszy, tam mieliśmy znaleźć Larę. Najpierw zatrzymaliśmy się w gospodzie, Nick zajął się wypakowywaniem, a ja poszłam rozejrzeć się po okolicy.
   Islandia jest wyspą wulkaniczną. Nazywano ją krajem lodu i ognia. Lodu, ponieważ duża jej część pokryta jest wiecznym lodem, a ognia, gdyż składała się z wielu czynnych wulkanów, które wybuchały, wyrzucając z wnętrza niebezpieczną, gorącą lawę.
   Z jednej strony Islandia zachwycała swoim krajobrazem, w oddali majaczył Vatnajokull – ogromny lodowiec. Z drugiej jednak, było tam znacznie mniej roślinności i nie za wiele zwierząt, w porównaniu do innych krajów. Była to wyspa, którą warto zobaczyć, spędzić trochę czasu, ale doszłam do wniosku, że chyba nie chciałabym tam zamieszkać.
   Co noc szukałam innych wampirów, podobnie jak w dzień Nicolas rozglądał się za łowcami. Żadne z nas nie znalazło nawet śladu po nich. Tubylcy, bardzo mili ludzie, nie rozmawiali o upiorach i zjawach, traktując to jak temat tabu. Przynajmniej w  Höfn.
   - Albo łowcy tak świetnie sobie radzą, albo wampiry tu w ogóle nie dotarły – stwierdził Nicolas po tygodniu bezowocnych poszukiwań. - A już na pewno nie ma tu Lary.
   - Nie wierzę, że w ogóle nie ma tu wampirów. - Potrząsnęłam głową, siadając obok niego w wynajętym pokoju w gospodzie. - Może są bardzo dyskretne. Albo Lara dowiedziała się o naszym przybyciu i dobrze się ukrywa.
   - W Höfn? Nie sądzę...
   - Nie sprawdziłam jeszcze całej Islandii – zauważyłam. - Możliwe, że w innych miastach dowiem się czegoś więcej.
   Ustaliliśmy, że poczekamy jeszcze trochę. Musiałam znaleźć choć jednego wampira; ich zupełny brak na całej wyspie był zbyt podejrzany.
   Minął kolejny tydzień. Właściwie to nie śpieszyło nam się tak bardzo z powrotem. I tak nie mieliśmy innego tropu. Pozwiedzaliśmy część Islandii, spędziliśmy wiele wspaniałych chwil. Pewnej nocy, po jakiś dwóch tygodniach od przybycia na wyspę, w końcu udało mi się czegoś dowiedzieć, choć nigdy bym nie przypuszczała, że akurat w taki sposób.

   Wracałam właśnie z polowania. Okryłam się szczelniej płaszczem, by zachować pozory człowieczeństwa i zwolniłam tempo do ludzkiego, gdyż byłam już za blisko granicy miasteczka. Nie zdążyłam tam dotrzeć. Drogę zastąpiło mi trzech mężczyzn. Mimo ciemności nocy, na niebie świecił jasny księżyc, a niebo usłane było gwiazdami, więc mogli zobaczyć mnie dość wyraźnie.
   - Jaka kobieta spaceruje samotnie o tej porze po opustoszałych miejscach? - zapytał jeden z nich, najwyższy, o ciemnych krótkich włosach i niewielkiej bliźnie na policzku. Zatrzymałam się. Miałam ochotę ich wyminąć, ale dostrzegłam kawałek drewna, wystający jednemu zza pasa. Kołek? Na wampiry?
   - Czyżbyście chcieli dotrzymać mi towarzystwa? - zapytałam przyjaźnie, przyglądając się im uważnie. Zdecydowanie wyglądali na łowców. - Przyda mi się ochrona trzech silnych mężczyzn. Idę w stronę Höfn, wy też?
   Spojrzeli na siebie, wyraźnie zaskoczeni. W ich mniemaniu powinnam albo okazać strach – jako człowiek – albo atakować, jako wampirzyca. Aczkolwiek zaprowadzenie ich do Nicolasa było najlepszym rozwiązaniem. Jeśli to łowcy, może w końcu czegoś się dowiemy.
   - A jeśli jesteśmy zbójami, którzy chcą cię wykorzystać i zabić? - Ten z blizną, który wcześniej się odzywał, najwyraźniej ich przywódca, zbliżył się do mnie powoli.
   - W takim razie podziękuję za wasze towarzystwo, sama sobie poradzę – mruknęłam. Może się pomyliłam i to był po prostu jakiś rodzaj broni? Spróbowałam go wyminąć, ale złapał mnie za ramię. Wyrwałam mu się bez trudu i już miałam ruszyć w wampirzym tempie, gdy drogę zastąpiło mi kolejnych trzech mężczyzn. W ręku trzymali pochodnie, rozjaśniając mrok. Skupiłam się i dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że jest tu ich o wiele więcej. Odwróciłam się, ale tam również stali uzbrojeni ludzie z pochodniami. Wśród nich były także kobiety. Zostałam otoczona.
   - Potrafimy rozpoznać wampiry, ty plugawa istoto – warknął ciemnowłosy przywódca. Otworzyłam szerzej oczy.
   - Co takiego? - Rozejrzałam się niepewnie. Niczym się nie zdradziłam, skąd mogli wiedzieć?
   Z drugiej strony kręgu, który mnie otaczał, wyszła kobieta, niosąc coś dużego. Lustro. W świetle pochodni odbijali się w nim wszyscy oprócz mnie. Prychnęłam.
   - Teraz zabieracie lusterka na polowania? Czy to nie przesada? Słuchajcie, nie chcę zrobić wam krzywdy, nie zabijam ludzi... - Przerwałam, gdy usłyszałam świst strzały. Złapałam ją w locie. Nie celowali w serce, tylko w ramię. Czyli nie chcieli mnie od razu zabijać.
   - Jeśli powiesz, gdzie są pozostali, umrzesz szybko, wampirzyco – zagrzmiał ich przywódca. - W innym przypadku...
   - Jacy pozostali? Jestem tu od dwóch tygodni i nie natknęłam się na żadnego wampira! - warknęłam ze złością. - Chociaż szukałam skrupulatnie!
   - Nie przyjechałaś tu sama – zwróciła się do mnie kobieta z lustrem.
   Zawahałam się. Mogłam im powiedzieć o Nicolasie, ale kto wie, jak zareagowaliby na wieść o łowcy żonatym z wampirzycą? Wolałam go nie narażać.
   - Nie chcesz powiedzieć? Tym lepiej. Będzie ciekawiej. - Przywódca podniósł rękę, a wtedy w moją stronę poleciało kilka strzał. Złapałam wszystkie prócz jednej, która utkwiła w mojej nodze, tuż nad kolanem. Jęknęłam i upadłam. Musiałam się stąd wydostać i to jak najszybciej. Problem w tym, że ich było zbyt wielu. Otaczali mnie. Musiałam obezwładnić kilku z nich, zrobić lukę i uciec. Nie będzie łatwo ze zranioną nogą, ale przecież nie mogłam pozwolić, by mnie zabili.
   - Naprawdę nie piję ludzkiej krwi! - zawołałam, wyrywając strzałę z ciała i tłumiąc jęk bólu. Musiałam odwrócić ich uwagę. - Mam dowód! - Rozejrzałam się i sięgnęłam po krzyżyk, gdy nagle jeden z mężczyzn wybiegł na środek i zatrzymał się tuż przede mną. Inni łowcy, celujący we mnie z łuków, opuścili nieco broń, patrząc na niego ze zdumieniem.
   - Nie strzelać! Znam ją. To wampirzyca, która uratowała mi życie. Opowiadałem wam o niej.
   Spojrzałam na mężczyznę uważniej i rozpoznałam go.
   - Maurycy?! - Zerwałam się błyskawicznie, ignorując ból w nodze, na co pozostali znów skierowali strzały w moją stronę. - A co ty tutaj robisz?
   - Mówiłem, że jeszcze się spotkamy, mój aniele. - Uśmiechnął się szeroko. Włosy miał nieco dłuższe, niż kiedy ostatnim razem go widziałam, ale oczy wciąż były takie same. Pewne siebie, w kolorze ciemnoszarym z odcieniem granatu. - I jesteś ranna.
   - Nie jestem twoim aniołem i nic mi nie jest – mruknęłam. Ze wszystkich znajomych mężczyzn na świecie musiałam trafić akurat na niego?
   Uśmiechnął się jeszcze szerzej.
   - Oto dowód, że istnieją szczególne wampiry, które nie mordują, a dzięki temu mogą nosić krzyże – ogłosił i zerknął na mnie. - Bo nadal możesz, prawda?
   - Tak. - Wyciągnęłam krzyżyk zza bluzki i pokazałam otaczającym mnie ludziom.
   Nie miałam pojęcia, jak to możliwe, że Maurycy osiągnął takie poważanie wśród łowców, ale nikt nie zaprotestował. Zazwyczaj tacy ludzie są bardzo sceptyczni wobec wampirów, nawet z krzyżami na szyi. A jednak nikt nie próbował już do mnie strzelać.
   - Dobrze, nie skrzywdzimy jej, ale pójdzie z nami – postanowił dowódca. Maurycy spojrzał na mnie pytająco.
   - Skoro szukasz tutejszych wampirów, myślę, że moglibyśmy połączyć siły – zwrócił się do mnie. Połączyć siły? Z nim? Westchnęłam. Niestety nie mogłam odmówić. Po chwili wahania skinęłam głową. Nie ufałam mu, ale byłam pewna, że nie chce mojej śmierci.
   - Szukam Lary, znacie wampirzycę o takim imieniu? - spytałam przywódcę. Popatrzył na mnie uważnie.
   - Nienawidzę wampirów, ale Maurycy za ciebie ręczy, a on zabił ich mnóstwo w tak krótkim czasie i jest naszym zaufanym człowiekiem, dlatego będziemy z tobą współpracować. Lecz jeśli chcesz informacji, sama musisz kilka podać. - Ruszył w stronę przeciwną do miasteczka, podążyłam za nim, podobnie Maurycy i reszta łowców. Odrobinę kulałam, ale wiedziałam, że za chwilę rana mi się zagoi. - Na początek warto się przedstawić – kontynuował mężczyzna. - Ja jestem Neal.
   - Amanda Shehereze – przedstawił mnie Maurycy.
   - Już nie. - Pokręciłam głową. - Teraz nazywam się Derbyshire.
   - Mniejsza o nazwisko – stwierdził łowca. - Kto z tobą przyjechał?
   - Zmieniłaś męża? - zapytał równocześnie Maurycy. Zerknęłam na niego.
   - Robin nie żyje już od roku. A przyjechałam tutaj z moim obecnym mężem, ma na imię Nicolas i również jest łowcą. Pragnie osobiście zabić Larę.
   - Podobnie jak ja – stwierdził Neal. Spojrzałam na niego z nadzieją.
   - Więc ona tutaj jest?
   - Jest, ale nie potrafimy jej wytropić. - Skrzywił się.
   - Kwestia czasu – stwierdziła kobieta od lustra, podając przedmiot komuś innemu i dołączając do nas. - A jeśli nam pomożesz, powinniśmy szybko ją znaleźć. Jestem Kenna.
   - Pomożemy sobie nawzajem, Kenno – poprawiłam ją.
   - A więc zmieniłaś męża – mruknął Maurycy. - Powinnaś poczekać na mnie.
   - Co? Nie gadaj bzdur – oburzyłam się. - Przez ciebie o mało nie straciłam poprzedniego. A poza tym, moje życie prywatne to moja sprawa.
   - Omówicie to na osobności – zdecydował Neal. - Teraz mamy ważniejsze sprawy na głowie. Czemu zależy ci na śmierci tej wampirzycy? - Spojrzał na mnie podejrzliwie.
   - Nicolasowi zależy. Ja chcę jedynie pomóc mojej kuzynce, którą porwała Lara i Marigold.
   - Marigold? Ta ruda? - Kenna skrzywiła się. Wyglądała na jakieś trzydzieści lat, jednocześnie była dość krępa i silna. Jasne włosy ścięte miała powyżej uszu, ale ta fryzura pasowała do jej ładnej, choć nieco surowej twarzy. - Tę wampirzycę ja zobowiązałam się zabić.
   - A Johanna? - Popatrzyłam na nich. Miałam nadzieję, że nad nią nie wisi żaden wyrok śmierci.
   - Tej nie kojarzę – stwierdził Maurycy. - Ale tak naprawdę tamte dwie wszystkimi dowodzą.
   Skinęłam głową. Najważniejsze, że najstarszy napisał prawdę. Nie spodziewałam się, że będzie łatwo odnaleźć Larę, ale skoro była w Islandii, szanse stawały się znacznie większe.
   Lara podobno miała być w Höfn. Na razie zachowałam tę informację dla siebie. Nie byłam pewna, na ile mogę zaufać łowcom; najpierw postanowiłam porozmawiać o tym z Nickiem.
   Łowcy zaprowadzili mnie do niewielkiego obozu, który prawdopodobnie był używany sporadycznie. Nie sądziłam, bym została zaproszona do ich stałej kryjówki. Przez kolejną godzinę rozmawialiśmy, wymieniając się informacjami. Opowiedziałam im o porwaniu Johanny oraz wędrówce za nią, nie precyzując, skąd wiedziałam, że znajduje się w Islandii. Łowcy natomiast wyjaśnili mi, gdzie już szukali i że wszystkie kryjówki do których docierali okazywały się puste, zupełnie jakby wampiry wiedziały, kiedy uciekać.
   Jakąś godzinę przed wschodem słońca pozwolili mi odejść. W dzień mieli udać się do Nicolasa. Kiedy wyszłam z obozu, czekał na mnie Maurycy.
   - Możemy chwilę porozmawiać? - poprosił.
   - Nie mam zbyt wiele czasu – zauważyłam, zerkając w górę. Pokręcił głową.
   - Wiem, jak szybko potrafisz biec, rana chyba już ci się zagoiła – zerknął przelotnie w stronę moich nóg – więc zdążysz spokojnie.
   - A więc zostałeś łowcą. - Zerknęłam na niego. Skinął głową.
   - Tak jakoś wyszło. Ale o tym kiedy indziej ci opowiem. Dziś chciałem cię tylko przeprosić. Za to, co zrobiłem wtedy, to było głupie i niedojrzałe. Chciałbym, żebyś wiedziała, że się zmieniłem. - Spojrzał mi w oczy. - I cieszę się, że po śmierci Shehereze'a znalazłaś miłość. Samotność jest najgorsza.
   - Wątpię, bym mogła tak szybko ci zaufać, ale nie mam już żalu – odparłam pojednawczo. Bądź co bądź, dzisiaj uratował mi życie. Nie byłam pewna, czy udałoby mi się uciec bez szwanku. - Każdy popełnia błędy. I mam nadzieję, że też znajdziesz swoją miłość – dodałam. Uśmiechnął się lekko.
   - Kiedyś na pewno. Uważaj na siebie, aniele.
   Uśmiechnęłam się tylko i pobiegłam w wampirzym tempie.
   Zwolniłam, gdy znalazłam się w Höfn. O tej porze ludzie zwykle spali, ale najpracowitsi z nich już wychodzili, rozpoczynając codzienne zajęcia. Spokojnie ruszyłam w stronę gospody. Miałam jeszcze sporo czasu do wschodu słońca.
   Zatrzymał mnie krzyk mężczyzny. Taki, jaki wydaje ktoś w obliczu śmierci. Pełen przerażenia. Kiedy dotarłam do uliczki, ujrzałam jasnowłosą wampirzycę, trzymającą w objęciach martwego człowieka. Piła krew pospiesznie, z pewnością ze względu na rychły świt.
   Stałam przez chwilę, uznając, że jeśli przerwę jej posiłek, niewiele mi powie. Jeśli natomiast uzna mnie za sojuszniczkę, może uda mi się wyciągnąć z niej coś na temat Lary.
   Kiedy ciało mężczyzny stuknęło o ziemię, wampirzyca odwróciła się, a jej jasne włosy zafalowały łagodnie wokół jej ramion. Spojrzała na mnie, jednocześnie ocierając usta, lecz na mój widok znieruchomiała.
   Wpatrywałam się w nią z niedowierzaniem. Piła ludzką krew. Zerknęłam na ofiarę, był uzbrojony i nie wyglądał na przypadkowego człowieka. Zbir? Czy łowca?
   - Johanna. - Spojrzałam na nią ponownie, by upewnić się, że to ona. Nie było wątpliwości. Mimo że zmieniła fryzurę i najwyraźniej również dietę, to była ona.
   - Amanda? To niemożliwe! Co ty tutaj robisz?