Rozdział VIII - Gowan

   - Ale jazda, a więc to Gowan! - zawołała Karolina. - Naprawdę! Ale cię wkręcił.
   - Cóż, nie tego się spodziewałam. Gowan nie pasował mi zupełnie na najstarszego wampira, ale kiedy się zastanowić... skoro przeżył tyle wieków, musiał być pod jakimś względem lepszy od innych wampirów.
   - Może potrafił dobrze się kamuflować i świetnie kłamał – stwierdziła Karolcia.
   - Właśnie nie kłamał – odparłam. - Gowan nie kłamał. On znakomicie unikał mówienia całej prawdy...

   Patrzyłam na Gowana, zdając sobie sprawę, że przez cały ten czas jedynie udawał mojego przyjaciela. Byłam dla niego częścią gry, która – jak sam wspomniał – była efektem jego walki z nudą po tylu wiekach egzystencji.
   - Brawo, jesteś bardzo bystra – zwrócił się do mnie rozbawionym głosem, z wyraźnie słyszalną ironią.
   - A więc to wszystko kłamstwo. - Byłam zła na siebie, że wcześniej nie skojarzyłam faktów. - Udawałeś, że możesz mi pomóc, by wyciągnąć ode mnie wszystko, co chciałeś wiedzieć...
   - Ja nie kłamię. - Spoważniał nagle, a jego czarne oczy rozbłysły niebezpiecznie. Poczułam, jak przechodzą mnie ciarki. Zadrżałam. Najstarszy wampir najwyraźniej potrafił być straszny. W zasadzie to wcale go nie znałam. Z pewnością mógł mnie zabić bez problemu i nikt nigdy by się nie dowiedział, co tak naprawdę się ze mną stało. - Wszystko, co mówiłem, jest prawdą.
   - No tak... nie widzisz się w lustrze, masz okrutne poczucie humoru... wszystko się zgadza. - Spojrzałam na niego odważnie, starając się nie okazywać lęku. - Co teraz? Rzucisz mnie na pożarcie swoim krokodylom?
   - Mojego krokodyla zostaw w spokoju – odparł stanowczo, kręcąc głową. - Jednego już zjadłaś. Wiesz, jak trudno jest je przywieźć z Egiptu? - Uniósł brwi. - Z dziesięciu małych przeżywa połowa, a tylko jeden na pięć jest w stanie dotrwać tutaj wieku dorosłego.
   - Aha... dobrze... - mruknęłam, nieco zaskoczona jego wypowiedzią. - Więc... co chcesz ze mną zrobić?
   - Chodź ze mną – nakazał tonem nie znoszącym sprzeciwu i ruszył przed siebie, a za nim dwoje jego wampirów. Najstarszy zatrzymał się i spojrzał na nich zniecierpliwionym wzrokiem. - Wy nie. Macie wolne, możecie iść coś zjeść.
   Wampiry pokłoniły się i już ich nie było. Gowan zerknął na mnie. Zawahałam się. - Chcesz poznać prawdę o Larze i Eriku, Amando? - Nie czekając na odpowiedź, ruszył w wampirzym tempie. Pobiegłam za nim. Miałam szansę dowiedzieć się, co mój opiekun miał wspólnego z Larą i najstarszym oraz, być może, odnaleźć Johannę. Najwyraźniej wydałam się Gowanowi interesująca, skoro postanowił mnie nie zabijać.
   Biegliśmy przez las, który nagle zaczął się przerzedzać i moim oczom ukazały się wieże ogromnego zamku. Prowadziła do niego kręta ścieżka pod górę. Zatrzymaliśmy się przed wielką bramą, którą otworzyło nam dwóch wampirów. Gowan wkroczył swobodnie, nie oglądając się na mnie. Weszłam powoli, z zachwytem przypatrując się monumentalnej budowli.
   Nad sporym dziedzińcem, otoczonym obronnym murem, górowały cztery strzeliste wieże. Przez chwilę zapomniałam o niebezpieczeństwie, jakim był dla mnie najstarszy wampir, zachwycona piętrzącą się przede mną budowlą. Było w niej coś przyciągającego uwagę, wiekowego i niesamowicie pięknego.
   - Człowiek zobaczyłby tu jedynie stary zamek – odezwał się Gowan. - My mamy większe możliwości, nasze zmysły dostrzegają więcej. Czujesz to? - Znalazł się tuż przy mnie, niemal szepcząc mi do ucha.
   - Tak – odparłam cicho, doskonale wiedząc, co ma na myśli, choć nie potrafiłam wyrazić tego słowami. Uśmiechnął się lekko. Znowu wyglądał jak wampir, którego polubiłam, musiałam jednak pamiętać, kim tak naprawdę był.
   - Zapraszam zatem do środka. - Wskazał na drzwi. Zerknęłam na niego podejrzliwie, ale weszłam pierwsza. Pojawił się wampir, który bez słowa poprowadził nas przez długie ciemne korytarze. Na ścianach wisiały portrety z różnych wieków o pozłacanych ramach. Weszliśmy do niewielkiej komnaty, która okazała się biblioteką.
   - Lubisz czytać? - zdziwiłam się, rozglądając ciekawie po pomieszczeniu. Stały tu cztery regały wypełnione książkami.
   - To mniejsza biblioteka, większa jest w innym skrzydle. Chcesz się przebrać? - Wskazał na drzwi obok. - W garderobie powinny się znaleźć suknie w twoim rozmiarze.
   Zerknęłam na swoje zniszczone ubranie.
   - Przebiorę się w domu – postanowiłam. Wzruszył ramionami i usiadł w fotelu, wskazując mi miejsce naprzeciwko siebie. Usiadłam posłusznie i zerknęłam na niego niepewnie.
   - Boisz się mnie? - spytał niespodziewanie. Jego czarne oczy lekko rozbłysły. Po moim ciele przebiegły dreszcze.
   - Nie – skłamałam. Przechylił lekko głowę w bok, unosząc brwi. Ciemnobrązowa grzywka opadła mu na oczy, ale nadal widziałam przenikającą z nich czerń. - Jak ty to robisz? - spytałam, starając się panować nad głosem. Jego oczy błyskawicznie powróciły do poprzedniego stanu. Lęk ustąpił i nie miałam pojęcia, skąd się brał.
   - Nie musisz się mnie bać. - Uśmiechnął się lekko. - Jeśli nie będziesz próbować mnie zabić ani nie wystąpisz przeciwko mnie, możesz być pewna, że cię nie skrzywdzę.
   - Dlaczego? - Zmarszczyłam brwi. - Dlaczego mnie nie skrzywdzisz? Czemu się mną bawiłeś? Kazałeś swoim wampirom mnie ścigać, wtrącić do podziemnych lochów, walczyć z krokodylami... Jaki masz w tym cel, Gowanie? O ile to w ogóle twoje prawdziwe imię...
   - Pamiętasz, co ci mówiłem o kłamstwie? - Spojrzał na mnie z naganą. - Słuchaj, co do ciebie mówię, Amando.
   - Nie kłamiesz – mruknęłam. - Za to lubisz bawić się moim kosztem. Najpierw udawałeś, że jesteś po mojej stronie, a tymczasem kazałeś swoim wampirom mnie ścigać! I nie rozumiem, po co zaprowadzili mnie do tego lochu, chyba chciałeś sprawdzić, jak wyglądam brudna i cuchnąca. - Zerknęłam niechętnie na swój strój.
   - Zaproponowałam, żebyś się przebrała – zwrócił mi uwagę. - Uratowałaś tę dziewczynę, mimo że mogłaś stracić szansę na ucieczkę. Naprawdę bardzo przejmujesz się ludźmi.
   - Była bezbronna. Krokodyl zjadł jej przyjaciółkę. I owszem, przejmuję się ludźmi. - Założyłam ręce. - Nadal nie rozumiem, czemu kazałeś swoim wampirom mnie schwytać.
   - A jak ci się wydaje? - Uśmiechnął się lekko. Westchnęłam.
   - Chciałeś zobaczyć, jak zabijam twojego wampira?
   - Sztachetą od płotu. - Wzruszył ramionami, nie przestając się uśmiechać. - Znałem wielu wampirzych wojowników, zdecydowanie jesteś jedną z najlepiej wyszkolonych. Potrafisz radzić sobie w trudnych sytuacjach. Natomiast za słabo rozwinęłaś swe gorącokrwiste umiejętności, używasz ich na chwilę i tylko w razie zagrożenia.
   - Świetnie, a więc już udało ci się poznać moje umiejętności i braki, co teraz zamierzasz ze mną zrobić? Czeka mnie kolejna próba? - Uniosłam brwi.
   - Czeka cię jeszcze wiele prób, Amando – odparł poważnie Gowan. - By stać się silną wampirzycą, której nie zabije byle łowca, musisz się jeszcze sporo nauczyć.
   - Ale do czego ci jestem potrzebna? - dociekałam. - Chcesz, żebym walczyła dla ciebie? Jak tamte wampiry? Bym ci służyła, wykonywała twoje rozkazy? Tego ode mnie oczekujesz?
   - Myślałem, że to ty masz oczekiwania, Amando. - Oparł się wygodniej na fotelu. - Szukałaś mnie, podobno nawet wzięłaś ze sobą podarunek.
   Zamilkłam, zdając sobie sprawę, że nadeszła pora na poniesienie konsekwencji moich kłamstw.
   - Zrobię co zechcesz, tylko nie krzywdź moich przyjaciół – powiedziałam cicho.
   - Cóż za poświęcenie. - Zerknął na mnie w zamyśleniu. - Po co miałbym ich zabijać? Krew mam na wyciągnięcie ręki, a gdybym bez powodu robił sobie wrogów z innych wampirów, nie dożyłbym nawet połowy swojego życia. - Sięgnął po niewielki dzwonek stojący na stoliku, podniósł i potrząsnął. Rozległ się hałaśliwy dźwięk, ale nikt się nie zjawił. Najstarszy odłożył dzwonek, a po jego minie stwierdziłam, że osiągnął zamierzony efekt. Zwróciłam się do niego, wracając do przerwanej rozmowy.
   - Podsumowując: poznałeś mnie pod przykrywką, sprawdziłeś, jak reaguję na wołanie o pomoc, zagrożenie życia i krokodyle. Czy teraz pomożesz mi znaleźć Johannę?
   - Mogę dowiedzieć się, gdzie przebywa.
   - Naprawdę? - Popatrzyłam na niego z nadzieją. - Pomożesz mi?
   - Uratować twoją kuzynkę? Zdaje się, że lubisz być bohaterką i wszystkich ratować.
   - Czy to źle, że staram się nie być zła? - spytałam.
   - Ja jestem zły i absolutnie mi to nie przeszkadza. - Zerknął na mnie z lekkim uśmiechem.
   - Zły? Jakbyś był zły, pewnie już bym nie żyła – mruknęłam.
   - Wampiry unicestwiam, gdy na to zasłużą. Głównie zabijam ludzi. Czyż to nie jest złe według wszelkich pojęć dobra i zła? - Wzruszył ramionami.
   - Erik zabijał ludzi, ale nie był zły. Wybierał tylko złe osoby – odparłam.
   - Erik miał własny system moralności – każdy zabity człowiek za kilku ocalałych dzięki jego śmierci ludzi. - Gowan odwrócił wzrok w zamyśleniu. - Jeśli wampir postępuje wbrew swojemu własnemu systemowi wartości, zawsze będzie czuł się nieszczęśliwy. Twój opiekun umarł szczęśliwy, prawda? - Spojrzał na mnie łagodnym wzrokiem. Pomyślałam, że wygląda, jakby miał kilkanaście par oczu i zmieniał je w zależności od sytuacji. Teraz wydawał się naprawdę przejęty, jakby wspominał najlepszego przyjaciela.
   - Umarł, zasłaniając mnie – odparłam cicho. - Ale chyba trafił w lepsze miejsce... Widziałam to w jego oczach.
   - Oczywiście. Trafił do Raju, tak sądzę. Z pewnością na niego zasłużył, mimo że zabijał. - Spojrzał na mnie ponownie. - Kochałaś go, prawda? A on ciebie.
   - Byliście... przyjaciółmi? - spytałam go.
   - Nie tylko. Kiedy jego opiekun go zostawił, zająłem się jego edukacją. Przez wiele lat byliśmy jak bracia, aż w końcu nasze drogi się rozeszły. Na zawsze.
   - Czemu? - Przyjrzałam się Gowanowi. Byłam pewna, że smutek, który dojrzałam w jego oczach, był autentyczny.
   - Rozbieżność zdań. Kiedyś ci opowiem. Nigdy ci o mnie nie mówił, prawda? - zapytał.
   - Nigdy. Nie rozumiem, dlaczego, skoro byliście przyjaciółmi? - Pokręciłam głową.
   - Ponieważ chciałabyś mnie poznać. - Przerwał, gdy wszedł jego sługa, niosąc dwa kieliszki pełne czerwonego płynu. Najwyraźniej dzwonek spełnił swoje zadanie. Jeden kieliszek wampir postawił przed najstarszym, drugi przede mną. Pokręciłam głową, chcąc odmówić. - Częstuj się, to krew zwierzęca, przygotowana specjalnie dla ciebie.
   - Czemu nie krzepnie? - spytałam podejrzliwie, wąchając krew. Bez wątpienia należała do zwierząt.
   - Dzięki odpowiedniemu przechowywaniu. - Uniósł swój kielich do ust i upił łyk. Po zapachu poznałam, że krew, którą pił, z pewnością była ludzka. - Wynalazek starożytnych wampirów, mało znany.
   - To źle, że chciałabym cię poznać? -  wróciłam do tematu. Wypiłam odrobinę krwi. Smak nie był oszałamiający, ale wypiłam kilka orzeźwiających łyków.
   - Wtedy on pojechałby za tobą. Nie byłby w stanie ci odmówić. Ponownie byśmy się spotkali... Najwidoczniej chciał tego uniknąć. - Odwrócił wzrok.
   - Przykro mi – powiedziałam cicho. - Nie wiem, o co wam poszło, ale musiało to być coś wielkiego. Czy ty go skrzywdziłeś, Gowanie? - Spojrzałam mu w oczy. Pokręcił głową.
   - Nie zrobiłem mu krzywdy. Najwyraźniej nie odpowiadał mu wpływ, jaki mieliśmy na siebie. - Wzruszył ramionami. Uniosłam brwi, ale nie odpowiedziałam. Postanowiłam dopytać się o inne, pilniejsze kwestie.
   - Lara to podopieczna twojego podopiecznego, prawda?
   - Tak, jak mówiłem. - Zerknął na mnie, pijąc krew z kielicha.
   - I nie wiesz, gdzie teraz przebywa, ale możesz się dowiedzieć?
   - Mogę. Pod warunkiem, że nie będziesz próbować jej zabić – zastrzegł.
   - Masz moje słowo – obiecałam mu. - Ale nie ręczę za moich przyjaciół...
   - Jeśli da się zabić łowcy, to jej problem. - Gowan wzruszył ramionami. - Ale nie sądzę, by komuś się to udało. Ty to co innego. Byłabyś w stanie ją pokonać.
   - Uważasz, że jestem na tyle silna? - spytałam z ciekawością. Skinął poważnie głową.
   - Oczywiście. W końcu jesteś podopieczną Erika.
   - To dlatego mi pomożesz?
   - Nie tylko. - Wampir odstawił pusty kielich, wstał i skierował się do drzwi. - Chodź ze mną.
   Posłusznie ruszyłam za nim. Przeszliśmy do sali pełnej figurek, broni i obrazów. Wskazał na jeden z nich. Przedstawiał mężczyznę około dwudziestu lat z poważnym wyrazem twarzy.
   - To Filip, opiekun Erika. Opowiadał ci o nim?
   - Tak – przypomniałam sobie. - Zmienił Erika po zapachu, ale sam zakochał się w ludzkiej kobiecie i ją przemienił. Kiedy go zdradziła, zabił jej ukochanego, a ona za to zabiła Filipa.
   - Dokładnie. - Gowan skinął głową. - A wiesz, kim był opiekun Filipa?
   - Nie mam pojęcia. Erik nigdy o tym nie mówił. - Spojrzałam zaciekawiona na najstarszego wampira. Uśmiechnął się powoli, jego uśmiech stawał się coraz szerszy, aż w końcu oparł się o ścianę i patrzył na mnie oczekująco. Zamrugałam, zdając sobie sprawę, do czego dąży. - To... ty? Ty jesteś... byłeś... opiekunem Filipa?!
   - Dokładnie tak, Amando.
   - A więc... więc... Erik tak jak Lara... ojej. - Wpatrywałam się w niego z niedowierzaniem.
   - Chyba za dużo wieści naraz – stwierdził po chwili Gowan, zerkając na mnie z niepokojem. - Tylko nie zemdlej mi tu teraz, jak to niektóre damy mają w zwyczaju.
   - To ja też... mam w sobie twoją krew – szepnęłam.
   - Tak, córko. - Uśmiechnął się szeroko. - Zgadza się. Masz w sobie krew najstarszego na świecie wampira.