Rozdział VII - Potwory z podziemi

   Przerwało mi głośne uderzenie pioruna. Za oknem lało jak z cebra.
   - Kim tak naprawdę był Gowan? - zastanawiała się Karolina, zerkając jednocześnie na padający deszcz.
   - Kimś, kto uwielbiał dobrą zabawę – odparłam krótko. Przeczekałam kolejne uderzenie, po czym wróciłam myślami do Gowana i nocy, w której poznałam prawdę o najstarszym na świecie wampirze.

   Biegliśmy w wampirzym tempie. Mijaliśmy domy, pola, łąki, nawet las. Gowan był szybszy ode mnie, czułam, że bez problemu mógłby zgubić pościg. Zawsze uważałam, że potrafię biegać niezwykle szybko; teraz zaczynałam mieć wątpliwości.
   - Skręć w prawo, ja ich zgubię! - zawołał Gowan, puszczając moją dłoń. - Spotkamy się przed kościołem!
   - Którym?! - krzyknęłam za nim, ale nie słyszałam, żeby odpowiedział. Posłusznie skręciłam w prawo, postanawiając, że w razie gdyby mnie dopadli, zawsze mogę spróbować walki z nimi. W końcu byłam wampirzą wojowniczką.
   Biegłam jeszcze przez kilka minut, ale nie widziałam nigdzie żadnego kościoła. Nagle przede mną pojawiły się wampiry. Kilku ścigających z drugiej strony właśnie dotarło. Otoczyli mnie. Warknęłam do stojącego najbliżej. Inny zrobił krok w moją stronę, wtedy bez wahania podcięłam mu nogi. Upadł na ziemię. Żałowałam, że nie miałam przy sobie sztyletu łowcy.
   W moją stronę skoczył kolejny wampir. Zrobiłam unik i zatrzymałam się obok drewnianego płotu. Niewiele myśląc, wyrwałam jedną sztachetę i odwróciłam się w stronę atakujących.
   Policzyłam ich szybko. Pięciu wampirów i jedna wampirzyca, ta sama, którą wcześniej spotkałam. Kasztanowe loki upięte miała w niedbały kok. Nie dostrzegłam wśród wampirów tego niskiego, który razem z kobietą wydawali się przewodzić grupie. Wampirzyca wyraźnie nie zamierzała mieszać się w walkę, stała najdalej ode mnie i obserwowała z pogardliwym uśmieszkiem na twarzy.
   - Poddaj się, a przeżyjesz – odezwał się jeden z wampirów. - Najstarszy chce cię żywą.
   - To niech sam po mnie przyjdzie – warknęłam, ściskając w uniesionej dłoni swoją przypadkową broń.
   - Przyjdzie. Zaczekasz na niego w lochu – odezwała się wampirzyca. Skinęła na dwóch wampirów, którzy ruszyli w moją stronę. Zamachnęłam się na jednego, ale się uchylił. Wykorzystując jego chwilową nieuwagę, kopnęłam drugiego w kolano, a gdy się zachwiał, wbiłam sztachetę w jego serce. Wyciągnęłam ją natychmiast, po czym wykorzystując element zaskoczenia na twarzach wrogów, ruszyłam do ucieczki. Wiedziałam, że gdy rzucą się na mnie jednocześnie, nie mam większych szans.
   Niestety, nieznajomość terenu działała wyraźnie na moją niekorzyść. Wpadłam w ślepą uliczkę, która kończyła się wysoką ścianą. Nie zdążyłabym się na nią wdrapać. Odwróciłam się, gotowa do dalszej walki, gdy spadła na mnie ogromna sieć.
   - Spokojnie, gorącokrwista – usłyszałam tuż nad swoim uchem. - Jeśli będziesz się rzucać, zaplączesz się jeszcze bardziej.
   Znieruchomiałam, czekając na ostateczny cios, który jednak nie nastąpił. Poddałam się i pozwoliłam im mnie podnieść. Zdjęto sieć, po czym zasłonięto mi oczy, a ręce skuto łańcuchem. Poczułam niepokój pomieszany z ulgą. Najwyraźniej nie mieli zamiaru mnie zabijać, więc póki co miałam szansę uciec. Musiałam tylko poczekać na okazję.
   Przeszliśmy kawałek, po czym skierowano mnie w dół. Zrozumiałam, że prowadzą mnie do tego lochu, o którym była mowa. W końcu zatrzymali się.
   - Czekaj tutaj. Gdy nadejdzie czas, wrócimy po ciebie – usłyszałam głos wampira. Popchnięto mnie, upadłam na ziemię. Przez chwilę leżałam, nasłuchując, ale nie słyszałam już nikogo, więc użyłam całej siły i zerwałam łańcuchy. Zdjęłam pospiesznie opaskę, po czym rozejrzałam się uważnie dookoła, ściągając jednocześnie okowy z nadgarstków.
   Byłam w podziemiach pełnych ciemnych korytarzy, wilgoci i pleśni. Wstałam powoli, zastanawiając się, czy powinnam wracać tą samą drogą, którą tu trafiłam. Mimo zasłoniętych oczu nie było trudno zapamiętać trasę, ponieważ skręcałam tylko trzy razy. Ruszyłam powoli, cały czas nasłuchując,  czy nie przygotowali dla mnie pułapki. Kilka razy wdepnęłam w jakieś cuchnące kałuże, ale pocieszyłam się, że gdy tylko wyjdę, wyrzucę zarówno suknię, jak i buty.
   Byłam już w ostatnim korytarzu przed wyjściem, gdy usłyszałam wołanie. Zatrzymałam się na chwilę. Ktoś wyraźnie prosił o pomoc. Zawahałam się. A jeśli to pułapka? Z drugiej strony, wszędzie mogły być pułapki, a być może ktoś naprawdę potrzebował ratunku.
   Zawróciłam i ruszyłam za głosem. Z pewnością była to ludzka kobieta. Kiedy przestała krzyczeć, mogłam iść dalej po zapachu jej krwi. Przeszłam kilka ciemnych korytarzy i zauważyłam, że im dalej szłam, tym mniej było kałuży, zmienił się też zapach. W końcu weszłam do dużego pomieszczenia przypominającego wnętrze na wpół zalanej wodą jaskini. Tuż przede mną rozciągała się woda, być może jakaś podziemna rzeka. Była bardzo szeroka, a po jej drugiej stronie dostrzegłam dziewczynę, którą słyszałam. Siedziała przy samej ścianie i chyba płakała. Na mój widok zerwała się i podbiegła niemal do samego brzegu rzeki. Zawołała coś w nieznanym mi języku, po czym powtórzyła po angielsku.
   - Pomocy! Pomóż mi się stąd wydostać! Proszę, powiedz, że możesz mi pomóc...
   - Jak ty się tam znalazłaś? - zdziwiłam się, widząc, że po swojej stronie dziewczyna nie ma żadnego zejścia. Nie widziałam też korytarzy, tylko pustą ścianę. Musiała przepłynąć rzekę. Z drugiej strony, gdyby to zrobiła, równie dobrze mogłaby wrócić tu w ten sam sposób.
   - Oni mnie tu przywlekli! Moja przyjaciółka chciała się wydostać, ale wtedy zjadły ją te stwory... - Dziewczyna rozpłakała się ponownie. Wyglądała może na szesnaście lat, nie więcej. Jasne włosy miała w nieładzie, brudne i potargane. Sukienka była podarta w kilku miejscach i także brudna. Najwyraźniej sporo przeszła i już się domyślałam, czyja to była zasługa.
   - Spokojnie, wyciągnę cię stamtąd. - Rozejrzałam się i wtedy dostrzegłam na rzece kamienie wielkości stopy, ułożone w małych odległościach od jednego brzegu rzeki do drugiego. - Próbowałaś przejść po tych kamieniach...? - Zerknęłam na nią.
   - Moja przyjaciółka próbowała. Wtedy potwory wyskoczyły z wody i ją pożarły! Bałam się, że wyjdą i mnie też zjedzą... - Spojrzała na mnie. - Potrzebna nam lina. Przejdziemy górą.
   - Wyskoczyły z wody? Masz na myśli wampiry? - Podeszłam do pierwszego z kamieni.
   - Nie! Nie wchodź tam, zjedzą i ciebie! To były morskie potwory. Długie pyski, mnóstwo zębów, skóra jak kamień... Zjadły ją błyskawicznie! - krzyczała dziewczyna.
   - Zapewniam cię, że nie dam się zjeść żadnym potworom – obiecałam. Weszłam ostrożnie na pierwszy kamień, potem kolejny. Zupełnie nie miałam ochoty na kąpiel w podziemnej rzece. - A jeśli masz na myśli krokodyle, to spotkałam je w Egipcie. To absolutnie niemożliwe, żeby znalazły się tutaj. - Stąpałam ostrożnie po kamieniach. Dziewczyna zamilkła. Zerknęłam na nią. Stała i wpatrywała się we mnie z nadzieją pomieszaną z przerażeniem. - Widzisz? Nie ma żadnych krokodyli. - Zeszłam z ostatniego kamienia. Dziewczyna rzuciła mi się w ramiona i przytuliła do mnie mocno.
   - Dziękuję – szepnęła.
   - Podziękujesz mi, gdy cię stąd wyprowadzę. - Objęłam ją lekko. - Jestem Amanda, a ty? Jak masz na imię?
   - Estilla. - Odsunęła się i spojrzała na rzekę. - Pośpieszmy się, może śpią...
   - Na pewno. Chodź. - Wzięłam ją za rękę i ruszyłam pierwsza. Szła moimi śladami. Minęłyśmy już połowę rzeki, gdy woda przed nami zapieniła się, a nad nią ukazała się... krokodyla głowa.
   - Nie! - krzyknęła Estilla, w efekcie czego krokodyl ruszył w jej stronę.
   - Krokodyle w podziemiach Węgier? Założę się, że to pomysł najstarszego – mruknęłam. - Uspokój się, musimy po prostu dotrzeć na drugi brzeg – zwróciłam się do dziewczyny. - Pobiegniemy, dobrze? - Nie czekając na odpowiedź, przyspieszyłam, ciągnąc ją za sobą. Krokodyl był coraz bliżej, ale z pewnością zdążyłybyśmy dotrzeć do brzegu, gdyby Estilla nie wpadła w panikę.
   - Za nim płynie drugi, już po nas – zawołała i chwila nieuwagi wystarczyła, by poślizgnęła się na kamieniu. Puściła moją dłoń, z głośnym pluskiem wpadając do wody.
   - Estillo, nie! - jęknęłam i nie mając innego pomysłu, rzuciłam się za nią. Krokodyl był tuż, tuż. Chwyciłam dziewczynę w pasie i błyskawicznie ruszyłam do brzegu. Gdybym była sama, dotarłabym tam w kilka sekund, ale z człowiekiem i w długiej, ciężkiej sukni nie było to aż takie proste. Pysk krokodyla sięgnął do mojej nogi. Kopnęłam go z całej siły, co sprawiło, że mimo oporu wody poleciał gwałtownie w tył, a ja znalazłam się przy brzegu. Gdy tylko Estilla poczuła grunt pod rękami, chwyciła się i pospiesznie wyczołgała. Ja nie zdążyłam. Poczułam okropny ból w łydce i ujrzałam paszczę drugiego krokodyla, wbijającego zęby w moją nogę. Na szczęście wampirza skóra jest dość twarda, więc wbite zęby nie mogły jej rozszarpać. Odwróciłam się i nie zwracając uwagi na krzyk dziewczyny, zanurzyłam w wodzie razem z gadem.
   Najpierw wyrwałam mu wbite w moją skórę zęby. Jeden z nich utkwił w nodze. Stwierdziłam, że później się nim zajmę. Złapałam krokodyla obiema rękami i wgryzłam się w jego kark. Rzucał się strasznie, ale nie przestawałam pić, aż w końcu opadł z sił. Kiedy skończyłam, wynurzyłam się wśród jego krwi. Drugi gad, ten którego kopnęłam, okazał się rozsądniejszy, gdyż odpłynął szybko w przeciwną stronę.
   Wypłynęłam na brzeg, ocierając usta. Estilla wpatrywała się we mnie w osłupieniu.
   - Zabiłaś krokodyla! - zawołała.
   - Zasłużył sobie, paskudny gad. - Wstałam i skrzywiłam się z bólu. Ostry ząb nadal tkwił w mojej nodze. Wyrwałam go jednym ruchem. - Chodźmy stąd, zanim zaatakują nas jakieś inne potwory z podziemi, dobrze?
   - Kim ty jesteś?! - Cofnęła się, gdy zrobiłam krok w jej stronę.
   - Wampirzycą, która pije wyłącznie zwierzęcą krew. I mam zamiar uratować cię przed tymi, które wolą ludzką. Idziesz, czy zostajesz? - Ruszyłam pierwsza, nie mając siły na dyskusje i przekonywanie jej o moich dobrych intencjach. Usłyszałam, że idzie za mną.
   Wyprowadziłam ją z podziemi. Przed wyjściem, ku mej uldze, nie było wampirzych strażników. Trochę mnie to zaskoczyło, ale stwierdziłam, że później będę się nad tym zastanawiać.
   Ruszyłyśmy do miasta, na szczęście na ulicach nie było nikogo, kogo mógłby zdziwić nasz wygląd i zapach. Odprowadziłam Estillę do samego domu i zastrzegłam, żeby nikogo nie zapraszała do środka.
   - Więc wampiry mogą być i dobre, i złe? - spytała niepewnie dziewczyna, gdy zatrzymałyśmy się przed drzwiami.
   - Tak, ale częściej trafisz na takie, które będą chciały wypić twoją krew na kolację lub... podzielić się z krokodylami.
   - Dziękuję... - zaczęła dziewczyna, ale wtedy drzwi się otworzyły i Estilla znalazła się w ramionach przestraszonej matki. Uznałam, że to koniec mojej roli, odwróciłam się więc i pobiegłam w wampirzym tempie przed siebie.
   Nie ubiegłam daleko. Wampiry najstarszego ponownie mnie znalazły. Kluczyłam między uliczkami, próbując je zgubić, gdy ujrzałam niewielką kapliczkę. Mimo późnej pory była otwarta. Wpadłam tam bez wahania, a wampiry zatrzymały się w progu. Tym razem był z nimi również niski wampir.
   - Myślisz, że tam się przed nami ukryjesz?! - warknął.
   - Tak właśnie myślę. - Rozejrzałam się po kapliczce. Była skromnie urządzona, ale atmosferą nie różniła się od ogromnych kościołów.
   - Dobrze. - Obok wampira pojawiła się wampirzyca o kasztanowych włosach. - W takim razem przyprowadzimy tu twoich przyjaciół. Wiemy, gdzie się zatrzymali. - Kiedy wymieniła nazwę gospody, zamarłam. - Chyba, że wyjdziesz i się poddasz.
   Nie miałam wyjścia. Nie mogłam narażać życia moich przyjaciół.
   - Jeśli wyjdę, zostawicie ich w spokoju? - spytałam.
   - To zależy od najstarszego. - Kobieta wzruszyła ramionami. - Ale on chce przede wszystkim ciebie.
   - Dobrze więc. - Ruszyłam w ich stronę. Odsunęli się i czekali. Kiedy przekroczyłam próg kapliczki, otoczyli mnie.
   - Zanim zaprowadzimy ją do najstarszego, powinniśmy pomścić śmierć Mohara – powiedział jeden z nich. Wampirzyca wahała się przez chwilę.
   - Miała być żywa.
   - Żywa to nie znaczy cała i zdrowa. Obetnę jej dłoń. - Wampir wyciągnął niewielki miecz. - Najstarszy chyba nic nie mówił, że musi mieć obie dłonie...?
   - Lewą – zgodziła się w końcu wampirzyca. Uniosłam brwi.
   - Śmiało. Przechodziłam już gorsze rzeczy. Choć wątpię, żeby najstarszemu wampirowi to nie przeszkadzało. - Spojrzałam na wampira z mieczem. - Obetnij mi dłoń, a ja pewnej nocy obetnę ci głowę.
   - O ile dożyjesz kolejnej nocy. - Wampir uniósł miecz do góry, a dwóch mężczyzn chwyciło moją rękę.
   - Ja ją wyręczę – usłyszałam nagle i głowa wampira upadła na ziemię, jego ciało zaś sekundę później. Gowan stał z uniesionym mieczem i uśmiechał się do mnie. - Zapewniam was, że najstarszy zabije każdego, kto ją tknie. - Po czym zwrócił się do wampirzycy w nieznanym mi języku. Odpowiedziała mu, zawołała coś i nagle wszystkie wampiry rozbiegły się wokoło. Zostałam tylko ja, Gowan, niski wampir, wampirzyca o kasztanowych włosach i ciało rozpadające się w proch.
   - Gowan! - ucieszyłam się, ale chwilę później zdałam sobie sprawę, że coś jest nie tak. - Mówiłeś, że cię ścigają, a tymczasem na twój znak wszyscy uciekli. Jesteś jego sługą, prawda? - Zmarszczyłam brwi, czując rozczarowanie. A więc Nicolas miał rację.
   - Oni tak myślą. Niewiele osób zna prawdę. Ci dwoje należą do tych nielicznych – odparł mężczyzna, wskazując na dwa wampiry, które stały przed nim z pochylonymi głowami. - Kto na to pozwolił? Które z was zgodziło się na obcięcie dłoni Amandzie?! - zawołał. Nie przypominał już tego wampira, który pomagał mi w ucieczce. Wyglądał groźnie i władczo.
   - Przepraszam, panie... - odezwała się wampirzyca, pochylając się niemal do ziemi. Niski wampir zrobił to samo. - Zrozumiałam, że ma być żywa, a nie cała i zdrowa...
   - Powiedziałem: przyprowadźcie ją do mnie, ale jej nie skrzywdźcie. Słuchaj, co do ciebie mówię, Dele, bo następnym razem to twoja głowa spadnie. Wiesz, że wypowiadane słowo jest bardzo ważne. Prawda?
   - Tak, panie – odparła kobieta. - Świat powstał ze Słowa. Zwierzęta stworzyło Słowo. Ludzi też. A więc nas też – wyrecytowała niczym formułkę. Gowan skinął głową, schował miecz, po czym spojrzał na mnie swoimi czarnymi oczami. - Nic ci nie jest, Amando?
   - To ty... - wyszeptałam, czując, jak moje ciało przenika dreszcz przerażenia. - To ty jesteś najstarszym wampirem, Gowanie.