Moja własna historia

Gorąca Krew - to opowieść o pięknej, średniowiecznej wampirzycy i o jej
walce ze złą stroną swojej natury. Czy można pokonać zło, tak głęboko
zakorzenione w pragnieniu picia ludzkiej krwi?
Jeśli chcesz przeczytać tę historię od początku, w menu po prawej stronie
znajduje się spis poprzednich części (I-VII), od VIII części spis treści
znajdziecie na dole w liście rozwijalnej. Zapraszam serdecznie:)
Moi drodzy,
Planuję powrót do Gorącej Krwi już od paru miesięcy, niestety ostatnio szwankuje
mi laptop. Mogę jedynie obiecać, że po naprawie postaram się wrócić. Dziękuję tym,
którzy jeszcze tu zaglądają :) Pozdrawiam serdecznie :)

12 urodziny Gorącej Krwi

12 URODZINY GORĄCEJ KRWI
Kiedy zaczynałam pisać Gorącą Krew, wydawało mi się, że skończę za kilka lat. Minęło 12
i nadal do końca jeszcze trochę.
Powoli szykuję się do powrotu z nowymi rozdziałami, a Was, moi dzielni, najwytrwalsi
Czytelnicy, proszę o jeszcze troszkę cierpliwości i dziękuję za wsparcie i motywację :*:*:*
Do rychłego ;)

Uwaga

Instrukcja do wstawiania komentarzy - dla Anonimów
W polu "Komentarz jako" wybierz: "Nazwa/adres URL", w nazwie wpisz
swój nick, a w adresie - jeśli masz bloga, wpisz adres, jeśli nie, zostaw to pole
puste i kliknij "dalej":) Dziękuję i pozdrawiam;)

22.07.2014

Rozdział VI - Tajemniczy sprzymierzeniec

   Przerwało nam trzaśnięcie drzwiami. Brat Karoliny wpadł do domu i zajrzał do pokoju.
   - Strasznie pada. Zbiera się na burzę, a ja muszę jeszcze wyjść. Masz parasol? - zwrócił się do siostry.
   - Jasne. - Karolina wstała i przyniosła mu parasol, a gdy wyszedł, z powrotem zajęła miejsce obok mnie. - Jestem strasznie ciekawa, kto cię uratował?
   Uśmiechnęłam się tajemniczo i wróciłam do opowieści.


   Przez chwilę stałam zaskoczona, wpatrując się w parę czarnych oczu, błyszczących w świetle księżyca jak dwa węgielki. Czoło przysłonięte miał ciemnobrązową grzywką, która opadła mu na oczy, gdy pokręcił głową, po czym przyłożył palec do ust. Skinęłam głową na znak, że rozumiem, dopiero wtedy odsunął dłoń od mojej twarzy.
   - Chodź za mną, znam to miasto – wyszeptał. - Uciekniemy im.
   - Dobrze – odparłam. Ruszył pierwszy w wampirzym tempie; pobiegłam za nim. Mknęliśmy między budynkami, klucząc i co chwila skręcając, raz w prawo, innym razem w lewo. Zatrzymał się tak nagle, że o mało na niego nie wpadłam. Odwrócił się i posłał mi szeroki uśmiech.
   Dopiero teraz miałam chwilę, żeby przyjrzeć się wampirowi, który pomógł mi uciec. Był nieco wyższy ode mnie, szczupły, ale nie przesadnie chudy. Oczy miał rozbawione, gdy lustrował mnie wzrokiem. Wyglądał na jakieś dziewiętnaście lat, ale miałam wrażenie, że jest starszy ode mnie.
   - Dziękuję – przerwałam w końcu ciszę towarzyszącą wzajemnemu przyglądaniu się sobie.
   - A więc to ty jesteś Amanda, wampirzyca z gorącą krwią i niebezpiecznymi pomysłami – stwierdził, wciąż się uśmiechając.
   - Ciekawie mnie podsumowałeś – mruknęłam. - Jak to możliwe, że tak szybko stałam się sławna?
   - Użyłaś najstarszego jako wymówki, więc błędnie uznano, że nie mogłabyś kłamać. - Założył ręce na piersi.
   - Błędnie? Sądzisz, że kłamałam? - Uniosłam brwi.
   - Uciekłaś wampirom, które chciały cię doprowadzić do najstarszego – odparł, wzruszając ramionami. - Gdybyś mówiła prawdę, przyznałabyś się i poszła z nimi.
   - Czemu mi pomogłeś? I kim w ogóle jesteś? - spytałam go. - Znasz najstarszego? Słyszałeś o wampirzycy imieniem Lara?
   - Powoli, spokojnie. - Usiadł na skale. Dopiero teraz zauważyłam, że jesteśmy w jakimś wąwozie za miastem. Zajęłam miejsce obok niego i spojrzałam oczekująco. Uśmiechnął się. - Mam na imię Gowan, pomogłem ci, bo chwilowo też ukrywam się przed tą zgrają, znam najstarszego i tak, słyszałem o tej wampirzycy.
   - Była tu? Lara? - dopytywałam się. Skinął głową.
   - Tak, ale dawno. Czemu jej szukasz?
   - Razem z inną wampirzycą, Marigold, porwały moją... kuzynkę, Johannę. Chcemy ją odnaleźć.
   - Czemu sądzisz, że najstarszy wampir wyda byłą podopieczną swojego byłego podopiecznego tylko dlatego, że ty go o to poprosisz? - Popatrzył na mnie uważnie. Przez chwilę milczałam, próbując zrozumieć, czego właśnie się dowiedziałam.
   - A więc opiekun Lary... ach, to dlatego... w takim razie masz rację, nie wyda jej. - Westchnęłam zrezygnowana. - Sądziłam, że tutaj czegoś się o niej dowiem, dokąd mogła się udać... może gdybym porozmawiała z najstarszym, wyciągnęłabym coś od niego? - Zerknęłam na Gowana. - Albo wiem, wyślę Annice, uwiedzie go i problem z głowy – dodałam żartem.
   - Co to za Annice? - zainteresował się wampir.
   - Moja kuzynka. Lubi uwodzić, ale nie mówiłam tego poważnie. Kto wie, co ten wampir mógłby jej zrobić...
   - Straszne rzeczy – odparł poważnie Gowan. Spojrzałam na niego.
   - Mówiłeś, że go znasz. Jaki on jest? Najstarszy wampir?
   - Zależy, co masz na myśli – odparł mężczyzna.
   - Dobry, zły? Okrutny, litościwy? Z poczuciem humoru, ponury?
   - Zły, zdecydowanie. - Pokiwał głową. - Z okrutnym poczuciem humoru. Potrafi zabijać bez mrugnięcia okiem, a jedyne, czego się boi, to nuda, więc stara się urozmaicać swoje bardzo długie i wampirze życie. Nienawidzi, gdy mu się sprzeciwiają, ale kiedy ktoś za długo się z nim zgadza, zaczyna go nudzić – a co dalej, już się pewnie domyślasz.
   - Myślisz, że ukarze moich przyjaciół za to kłamstwo? - zaniepokoiłam się. Gowan zmarszczył lekko czoło w zamyśleniu.
   - Sądzę, że mu zaimponowałaś swoją bezczelnością. Wydajesz się ciekawą osobą, jeśli uzna cię za interesującą, może daruje wam życie.
   - To mnie pocieszyłeś – mruknęłam.
   - Jak się dowiedziałaś, gdzie szukać najstarszego? - Spojrzał na mnie z ciekawością.
   - Od Lary. Powiedziała mi to przed zamknięciem w trumnie śmierci – odparłam.
   - Próbowałaś zamknąć ją w trumnie śmierci? - spytał z niedowierzaniem.
   - Marigold ją uratowała, a potem porwały Johannę – wyjaśniłam.
   - Za co chciałaś ją zamknąć? - dopytywał Gowan. Opowiedziałam mu, jak przybyłam do Anglii i wpakowałam się w sam środek wampirzego konfliktu. Dopiero gdy skończyłam, zorientowałam się, że właściwie to wcale go nie znam. Mógł być przecież szpiegiem najstarszego albo, co gorsza, Lary. Fakt, że mnie uratował, jeszcze temu nie zaprzeczał.
   - Jak dobrze znasz najstarszego? Jak on wygląda? - spytałam, wpatrując się w czarne oczy. Dosłownie czarne, ledwie można było odróżnić tęczówkę od źrenicy. Mimo to oczy nie były przerażające. Gowan wyraźnie wzbudzał zaufanie.
   - Szczerze mówiąc, to nigdy nie widziałem tego wampira – odparł, uśmiechając się lekko. - Ale wiem o nim bardzo wiele.
   - Jest gorącokrwisty? Czy to dzięki niemu na Larę nie działa rozkaz gorącokrwistych?
   - Najstarszy nie potrzebuje gorącej krwi – wyjaśnił Gowan. - Zbyt długo żyje, by ktokolwiek mógł mu rozkazywać.
   - Znasz sposób, który zdradził Larze? - Zerknęłam na niego. Skinął głową w zamyśleniu.
   - Amulet z częścią swojego ciała. A konkretnie włosami.
   - Wisiorek w kształcie łzy! - przypomniałam sobie. - Miała go na szyi.
   - Otóż to. Bez niego byłaby całkowicie bezbronna. No, może nie całkowicie, to zaradna wampirzyca – poprawił się.
   - Chyba całkiem dobrze ją znasz – stwierdziłam, patrząc na niego podejrzliwie. Wzruszył ramionami.
   - Nie mówiłem, że jej nie znam. Ale nie mam pojęcia, gdzie teraz jest. - Zamilkł na chwilę, przykładając palec do ust i nasłuchując. Dobiegły nas jakieś szelesty, które szybko ucichły. - Pójdę i spróbuję ich zająć, ty w tym czasie wracaj do przyjaciół.
   - To zły pomyśl. - Pokręciłam głową. - A jeśli cię złapią? Lepiej będzie, jeśli pójdziemy razem. Przy okazji poznasz moich przyjaciół...
   - Chłopca, którego o mało co nie zjadły wampirzyce, łowcę, który ostrzy kołki na takich jak ja i twoją kuzynkę, która rzuci się mnie uwieść? - Gowan uniósł brwi. Roześmiałam się.
   - Z tym ostatnim to pewnie masz rację. - Zerknęłam na niego. Uśmiechnął się.
   - Do zobaczenia, Amando. Spotkamy się w Oradei. - I już go nie było. Wróciłam do gospody, uważając po drodze, by nikt mnie nie wyśledził. Pobiegłam od razu do Nicolasa. Bernard już spał, Annice oczywiście nie było, a łowca kręcił się koło gospody uzbrojony po uszy.
   - Spodziewasz się delegacji wampirów? - spytałam, pojawiając się przed nim. Cofnął się odruchowo, chowając kołek.
   - A kto wie, mam wrażenie, że jesteśmy już blisko celu – odparł.
   - Jesteśmy, ale Lary tutaj nie ma – odparłam i opowiedziałam mu o spotkaniu z Gowanem.
   - Nie podoba mi się ten wampir – stwierdził stanowczo Nick. - Wie więcej, niż przyznaje i wyraźnie coś ukrywa. Tak dobrze zna najstarszego, a nigdy go nie widział? - Pokręcił głową.
   - Uratował mnie! Jest w porządku i po naszej stronie. Pomoże nam znaleźć Larę.
   - Za darmo? - Łowca uniósł brwi.
   - Jutro z nim porozmawiam. Tymczasem powinniśmy wyruszyć dalej.
   - Dokąd?
   - Oradea, tak, jak mówił Gowan – odparłam. - Tam zaczniemy poszukiwania Lary. Jeśli on nam pomoże...
   - Poradzimy sobie bez jego pomocy. - Nicolas wzruszył ramionami. - Nie powinnaś mu ufać.
   - Tylko dlatego, że nie jest Bonu? Nick, jesteś uprzedzony. A może... - zerknęłam na niego – jesteś zazdrosny?
   - Że co? Zazdrosny? - Prychnął. -  O jakiegoś wampira pijącego ludzką krew? Masz absurdalne pomysły.
   - To dobrze. Jutro go przyprowadzę i was zapoznam. Przekonasz się, że jest w porządku. - Podeszłam do niego. - Nick, wiem, że już raz się sparzyłeś, ale możesz mi zaufać. Zawsze będę po twojej stronie.
   - Wiem, moja mała wampirzyco. - Dotknął mojego policzka. - Niezależnie od wszystkiego co robię, ciebie nigdy bym nie skrzywdził. - Przyciągnął mnie do siebie i pocałował, a ja objęłam go za szyję i przez najbliższe minuty całowaliśmy się namiętnie pod ścianą gospody.
   - No, w końcu. - Głos Annice przywrócił nas do rzeczywistości. Spojrzeliśmy na nią zaskoczeni. - Nie przerywajcie sobie. Od początku iskrzyło między wami, zastanawiałam się tylko, kiedy do tego dojdziecie. Kontynuujcie, ja już sobie idę. - Odwróciła się.
   - Annice! - zawołałam za nią. - Zaczekaj. Musisz uważać. Niedawno napadła mnie grupa wampirów od najstarszego. Jeśli wiedzą, że razem podróżujemy, grozi ci niebezpieczeństwo.
   - No to pięknie. - Wampirzyca odwróciła się, założyła ręce na piersiach i westchnęła głośno. - To już po nas.
   - W takim razie zmienimy pory podróży – odezwał się Nicolas. - Wyruszymy o świcie krytym powozem, a po zmroku zatrzymamy się w gospodzie. Przynajmniej dopóki nie dowiemy się, gdzie jest Lara. Wtedy po prostu ruszymy jej śladem.
   - Zaraz, zaraz. Czegoś tu nie rozumiem. - Annice wzięła się pod boki. - Jak niby macie się tego dowiedzieć? Amando, zamiast unikać najstarszego, powinnaś do niego pójść i wydobyć kilka cennych informacji.
   - Ciebie to podobno zupełnie nie obchodzi – wtrącił łowca. - Skąd więc to nagłe zainteresowanie?
   - Obchodzi mnie moje życie! - warknęła wampirzyca. - Podsłuchałam rozmowę grupki wampirów, za schwytanie każdego z nas – wampira żywego, ludzi obojętnie – wyznaczona została nagroda! Jakoś nie mam ochoty poznawać najstarszego wampira osobiście, tym bardziej, że mogłaby to być ostatnia rzecz w moim życiu! - Skrzywiła się, patrząc na nas z pretensją.
   - Przykro mi, że wpadłaś razem z nami w taką sytuację – odezwałam się – ale mamy nieoczekiwaną pomoc. - Opowiedziałam jej krótko o Gowanie.
   - Przyprowadź go do nas, chętnie go poznam – odparła Annice, wyraźnie się ożywiając. - Może zgodzi się wyprowadzić mnie z kraju.
   - Poproszę go o to – obiecałam.
   - O tak, jeśli pomoże nam się jej pozbyć, nie powiem na niego złego słowa – obiecał Nicolas.
   - Jeśli mnie złapią, to ciebie im wydam bez wahania – warknęła wampirzyca do łowcy.
   - Naprawdę nas wydasz? - spytał Bernard, który niespodziewanie podszedł do nas. Byłam zła na siebie, że wcześniej go nie wyczułam ani nie usłyszałam. Nie powinien słuchać takich rzeczy.
   - Ciebie nie wydam. - Głos Annice złagodniał. - Nie przejmuj się, Bern. Jak dorwą Nicolasa, oddam ci jego broń. - Minęła chłopca, dotykając uspokajająco dłonią jego ramię. - Tylko nie zostawaj łowcą, tacy zawsze umierają młodo i boleśnie. - Weszła do gospody.
   - Nie rozumiem, czemu wy się tak nie lubicie – mruknął Bern.
   - Nie cierpię wrednych i zadufanych w sobie kobiet – odparł Nick, po czym zwrócił się do mnie. - Przygotuj rzeczy, ja kupię nowy wóz.
   Wyruszyliśmy kilka minut przed świtem dużym krytym wozem, w którym bez problemu zmieściłoby się kilka osób. Zasypiając w trumnie, słyszałam stukot końskich kopyt i marudzenie Annice. Gdy się ocknęłam, staliśmy w miejscu.
   Otworzyłam trumnę. Annice właśnie kończyła się przebierać.
   - Przyprowadzisz dziś tego Gowana? - spytała mnie od razu. Miała na sobie jasnobrązową suknię z wyszywanymi koronkami. Włosy starannie zaplotła w gruby warkocz, przerzucony przez ramię. Byłam ciekawa, czy Gowan podda się jej wdziękom.
   - Tak, jeśli będzie mógł przyjść. Gdzie jesteśmy?
   - Dotarliśmy do Oradei, łowca szuka dobrej gospody, a mały pilnuje koni.
   - Hej, słyszałem! - zawołał Bern, a płachta przykrywająca wejście do wozu poruszyła się i w środku pojawiła się głowa o brązowych, z lekka rozczochranych włosach oraz dużych niebieskich oczach. Chłopiec wyraźnie był w trakcie posiłku, bo zanim skończył mówić, przełknął kęs jedzenia. - Nie koni, tylko was. I nie jestem mały.
   Annice uśmiechnęła się szeroko. Miałam wrażenie, że dopiero teraz widzę jej naturalny, szczery uśmiech.
   - Nieładnie tak podsłuchiwać, Bern – odezwała się.
   - Nie moja wina, że mam dobry słuch. O, ktoś idzie. - Wycofał głowę. Po chwili płachta odchyliła się, ukazując Nicka.
   - Tuż przed zmrokiem pojedziemy do gospody. Potem sprowadzimy tego Gowana i ustalimy, co dalej – postanowił łowca.
   - Byle jak najszybciej, nie lubię się ukrywać – mruknęła Annice.
   - Sprowadzimy? - spytałam. Nick przytaknął.
   - Nie powinnaś iść sama. Pójdziemy tam razem.
   - Nie pojawi się, jeśli przyjdę z łowcą. Przecież może uznać to za pułapkę – zwróciłam mu uwagę. - Pójdę sama.
   Łowca niechętnie przyznał mi rację. Po zmroku, gdy już zakwaterowaliśmy się w gospodzie, odświeżyłam się nieco, zmieniłam suknię i wyruszyłam na poszukiwanie wampira.
   Krążyłam bocznymi uliczkami, nasłuchując. Raz natknęłam się na grupę wampirów, ale ostrożnie się wycofałam. Po godzinie poszukiwań zatrzymałam się zrezygnowana obok jednego z kościołów i po chwili namysłu weszłam tam. Usiadłam w ławce, podziwiając piękno świątyni i zastanawiając się, czy powinnam tutaj prosić o pomoc w poszukiwaniu Johanny. Mimo wszystko byłam przecież wampirem. Z drugiej strony, nie zabijałam ludzi. Zamknęłam oczy i pogrążyłam się w myślach.
   Kiedy wyszłam, ujrzałam Gowana, siedzącego na schodach kościoła. Na mój widok wstał i posłał mi szeroki uśmiech.
   - Widziałem cię, gdy wchodziłaś. Też kiedyś taki byłem.
   - Byłeś Bonu? To znaczy, piłeś krew zwierząt? - zdziwiłam się. Skinął głową. - To czemu z tego zrezygnowałeś? Jak długo wytrzymałeś?
   - Kiedyś ci opowiem. A teraz musimy stąd zmykać. - Wskazał głową na wyłaniające się zza rogu wampiry. - I to szybko. - Wyciągnął rękę. Chwyciłam ją bez wahania i rzuciliśmy się razem do ucieczki.

46 komentarzy:

  1. W moje urodziny, zrobiłaś mi prezent.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wszystkiego najlepszego:D

      Usuń
    2. Dziękuję :) rozdział świetny, spodobał mi się Gowan.

      Usuń
    3. Ciekawa postać, prawda?;)

      Usuń
    4. Tak i mam pewne podejrzenia :D

      Usuń
    5. Domyślam się jakie:p

      Usuń
  2. Who's the boss?! :D Btw, lecę w niedzielę do Londynu - może spotkam kogoś z rodu Amandy? ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Powodzenia, trzymam kciuki:D A kogo chciałabyś spotkać?;p

      Usuń
    2. Rodzina Amelii nigdy nie była mi specjalnie bliska... Najbardziej to bym chciała chyba spotkać któregoś z moich chłopaków ;) Ewentualnie Juana ;)

      Usuń
    3. Jahmesa zostawiłam w Ameryce, ale może do tego czasu będzie w Anglii, kto wie;p A Juana to różnie nosi^^

      Usuń
    4. Mam nadzieję ;) Właściwie to najbardziej chciałabym spotkać Szoszannah! :) Kto wie ;)?

      Usuń
    5. To musisz zabrać ze sobą lustro;)))

      Usuń
    6. Zabrałam ;) P.S. Fantastyczny szablon! :D
      P.P.S. Wszystko u Was ok? Pisałam ostatnio na gg, ale nie dostałam odpowiedzi :(

      Usuń
    7. Nie dostałaś, bo jesteśmy u moich rodziców i nie wzięłam lapcia:p
      A szablon pasuje nawet do tej części^^

      Usuń
  3. Nooo dobra :) Jest ciekawie. Zdecydowanie ciekawiej niż w Anglii :) Gowan trochę przypomina mi Gabriela. Poza tym muszę powiedzieć, że podziwiam Amandę, która potrafi biegać w długiej sukni - ja bym się w coś zaplątała ;)
    "Czoło przysłonięte ciemnobrązową grzywką, którą potrząsnął, kręcąc głową," - coś jest nie tak z tym potrząsaniem. Nie wiem jeszcze co, ale na pewno wymyślę :)
    "Dopiero teraz zauważyłam, że jesteśmy w jakimś wąwozie za miastem." - Bystra jest, nie ma co :D
    "jedyne, czego się boi, to nuda, więc stara się urozmaicać swoje bardzo długie i wampirze życie." - dobre :) W ramach ciekawostki, żebyś się mogła pośmiać: gdybym ja to pisała, to Gowan okazałby się najstarszym, który w jednym z porywów nudy bawi się w chowanego ze swoimi pomagierami a przy okazji zbiera informacje, których Amanda pewnie nie zdradziłaby mu, gdyby od razu powiedział kim jest ;) Serio, przecież wygadała mu wszystko i jeszcze rozpływała się nad zaufaniem. Konspira okazała się skuteczna ;)
    "Dopiero gdy skończyłam, zorientowałam się, że właściwie to wcale go nie znam." - Właśnie o tym mówię. I po raz kolejny pochwalę jej bystrość ;)
    "- Amulet z częścią swojego ciała. A konkretnie włosów." - trochę lepiej brzmiałoby "A konkretniej włosami", teraz wychodzi na "część włosów" i zaczynam czuć się nieswojo ;)
    "- Do zobaczenia, Amando. Spotkamy się w Oradei. " - Nie wiem czy przegapiłam, jak to ustalali, czy po prostu Gowan planuje za dwoje :)
    " Wróciłam do gospody, uważając po drodze, by nikt mnie nie wyśledził." - z tego wąwozu za miastem, do którego wbiegła tak szybko, że nawet się nie zorientowała od razu? Ma świetną orientację w terenie.
    "Tak dobrze zna najstarszego, a nigdy go nie widział?" - nie odbijają się przecież w lustrach, prawda? ;)
    "w jeden gruby warkocz" - skoro "warkocz" to wiadomo, że jeden.
    "Wyruszyliśmy kilka minut przed świtem dużym krytym wozem, w którym bez problemu zmieściłoby się kilka osób. Zasypiając w trumnie, słyszałam stukot końskich kopyt i marudzenie Annice. Gdy się ocknęłam, staliśmy w miejscu." Budzą się koło południa, tak? Nie wiem, czy nie dojechali za szybko, ale z tempem podróżowania zawsze miałam problem ;)
    "Przecież może uznać to za pułapkę" - e, nie. Pułapki nie widać, łowca na widoku to nie pułapka. To uwaga do Amandy, nie do Ciebie :)
    Generalnie rozdział dużo bardziej wciągający niż poprzednie, tylko tak dalej :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Myślę, że gdy biegnie, lekko ją unosi, tylko nie piszę o tym za każdym razem:p Powinnam?
      Jak wymyślisz, daj znać, to poprawię;)
      Jest trochę zakręcona, w końcu uratował ją przystojny nieznajomy wampir;p
      Kurde, zawsze jak chcę zaskoczyć to i tak każdy się spodziewa:p
      Włosy i warkocz zaraz poprawię.
      Tak, Gowan planuje za dwoje:p
      Nie zorientowała się, gdzie są, ale pamiętała, którędy biegli:P
      Nie bardzo wiedziałam, jak to obliczyć, liczyłam trochę "na oko":p
      Dopiero się rozkręcam^^

      Usuń
    2. Nie powinnaś, nigdy w życiu :) Ale serio zazdroszczę całą zazdrością osoby, która nieustannie o coś zahacza nawet rękawem ;)
      Ok, będę myśleć.
      Tu przystojny wampir, tam przystojny łowca, żyć nie umierać ;)
      Lubię snuć domysły, wybacz ;p Zwłaszcza, że sama kiedyś popełniłam podobną scenkę i świetnie się przy niej bawiłam ;)
      Zawsze są takie problemy kiedy osadzasz akcję w realnym świecie. Dlatego ja na przykład się boję... Pytanie jak szybko jedzie wóz? Mogą zmieniać konie, ale jeśli tego nie robią, to podróżują raczej powoli. W linii prostej mają około 60 kilometrów... Nie wiem. W każdym razie do ewentualnego przemyślenia, kiedy będziesz planowała wysłać wydawnictwom. Może da się ten czas rozmyć, żeby nie było jasne ile jechali.
      /Strasznie długie mi te komentarze wychodzą.../

      Usuń
    3. Ah, i zapomniałam: rozkręcaj się tak dalej :)

      Usuń
    4. Amanda ma farta do przystojniaków:p
      Ja też się świetnie bawiłam, zresztą widać po rozdziale^^
      Będę się martwić, jak będę miała wydawać;p
      To świetnie, lubię długie komentarze;p

      Usuń
    5. Nie wiem, jak to możliwe, ale gdzieś wcięło mi mój komentarz napisany wczoraj o 17.56:-o Na szczęścia miałam go na poczcie:
      Amanda ma farta do przystojniaków:p
      Ja też się świetnie bawiłam, zresztą widać po rozdziale^^
      Będę się martwić, jak będę miała wydawać;p
      To świetnie, lubię długie komentarze;p

      Usuń
    6. Mnie czasami nie chcą się publikować...
      Racja ;)
      Widać ;)
      I kusisz los, jeśli się do tego lubienia przyznajesz ;)
      Swoją drogą - ładny szablon. Niebieski ma w sobie to coś.

      Usuń
    7. Przyznaję, pisz śmiało;P
      Też mi się podoba, a niebieski to mój kolor;p

      Usuń
    8. Mwahaha :D
      Dobra, mniej więcej wiem, co mi nie grało w grzywce. Ostrzegam, że nadciąga skrajny subiektywizm. Co gorsza mój ;) Ciągle mam problem, żeby się wysłowić, ale może jakoś uda mi się przekazać sedno ;)
      "Czoło przysłonięte ciemnobrązową grzywką, którą potrząsnął, kręcąc głową, po czym przyłożył palec do ust." Wydaje mi się, że albo grzywka mu się poruszyła kiedy pokręcił/potrząsnął głową, albo potrząsnął grzywką (co brzmi lekko bezsensownie, ale wyrażenie funkcjonuje). Tak jakby dwa razy opisujesz ten sam ruch w taki sposób, że wychodzi na to, że są dwa różne.
      No... tak... mniej więcej o to mi chodziło. Teraz pozostaje załamać się nad moją zdolnością do jasnego formułowania myśli xD

      Usuń
    9. Przeraża mnie Twój mroczny śmiech^^
      Wiem, o co Ci chodzi, to coś jak "cofnąć się do tyłu"^^ Już poprawiam;p

      Usuń
    10. Teraz lepiej :)

      Usuń
  4. Siemanko :)
    Rozdział cudowny! Intryguje mnie ten nowy wampir. Nie wydaje mi się, zeby pomagał Amandzie bezinteresownie, a wiec: czego od niej chcce?
    Choć z drugiej strony, bardzo miło z jego strony, że pomógł jej i podał kilka cennych informacji. I nareszcie już wiem, jak Lara broni się przed władzą gorącokrwistych,
    A tak na marginesie to Annice mnie coraz bardziej wkurza. Mam wrażeniie, że ona po prostu chciała
    wyjechac z Amandą i krętymi ścieżkami to osiągnęła. Mam ,nadzieję, że wkrótce wyruszy w dalszą drogę, osobnym traktem ;)
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Możliwe, że ma w tym jakiś interes;p
      Annice ma specyficzne podejście do wszystkiego;)

      Usuń
  5. Twoje opowiadanie zaczełam kilka dni temu i tak jednym tchem przeczytałam wszystko i powiem szczerze zakochalam sie w histori amandy nie rozumiem tylko jednego jak mogłas uśmiercić Erika ? :p teraz pozostaje mi czekać tylko na nowe rozdziały :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witaj :) Naprawdę przeczytałaś wszystko w kilka dni? Jest mi bardzo miło :) Wiem, wiem, każdy na to narzeka^^ Ale jest sporo innych, jeszcze żywych bohaterów;p
      Pozdrawiam:)

      Usuń
    2. Tak naprawdę . Ktoś cos do mnie mówił a ja przytakiwalam nie wiedząc nawet o co chodzi, taka zaczytana byłam xD a co do bohaterów żywych to jest jeszcze jahmes i juan ale niestety gdzieś daleko :p

      Usuń
    3. Może polubisz Gowana;p

      Usuń
  6. Bardzo dziękuję za dedykację, jest mi niezmiernie miło i przyjemnie :) Mam nadzieję, że u Ciebie już wszystko w porządku :* Ha, wyrozumiałość to moje drugie imię Kochana :)

    Śliczny szablon, kolorystyka przypomina mi ten pierwszy, pierwszy szablon jeszcze na Onecie :) Ach, Onet, to były czasy... Fajnie było.

    Przepraszam za zwłokę w komentowaniu, ale nie miałam dostępu do klawiatury. Rozdział przeczytałam już dawno, ale nie miałam jak napisać. Za klawiaturą w smartfonie nie przepadam :P

    Ciekawy rozdział, ale taki jakiś "przestankowy". Zbyt wiele to się nie nadziało, ale coś czuję, że w kolejnym rozdziale dasz czadu. Jestem bardzo, ale to bardzo ciekawa tego Najstarszego, czy rzeczywiście będzie taki, jak Gowan go opisał.

    Przez moment mi nawet taka myśl przeszła, czy właśnie nie Gowan jest Najstarszym - wiesz, żyje już tyle lat, wieków że po prostu mu się nudzi :P

    Co do Nicolasa, miły gościu, taki trochę "słodziakowaty", ale jakoś nie widzę go dłużej przy Amandzie. Fajnie, że tam sobie romansują, ale to nie jest ten jeden jedyny :) Prawda?

    Czekam na kolejny rozdział i pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Na razie jeszcze nie wiem, mam nadzieję, że jutro coś się wyjaśni.
      Też wolałam onet, ale już się przyzwyczaiłam do blogspota ;)
      W następnym rozdziale sporo się zadzieje;p
      Nicolas jest za słodki?:-p

      Usuń
    2. W takim razie trzymam kciuki i bądź proszę dobrej myśli :)

      Ja bym chyba już teraz nie przeniosła się na Onet, blogspot jest łatwiejszy w obsłudze, a przede wszystkim w edycji postów.

      No dla mnie troszeczkę za słodki, nie wiem sama do końca dlaczego. Ach! Ostatnio nie jestem sobą.

      Buźka :*

      Usuń
    3. Ja teraz też już bym nie wróciła na onet:p
      Czemu nie jesteś sobą ostatnio?;>

      Usuń
    4. Po pierwsze - Gratulacje!!!! Ogromnie się cieszę, że opuścił Cię już ten kilku dniowy stres i niepewność. Teraz możecie się chyba z M tylko cieszyć :)

      A pytasz czemu sobą nie jestem, pracuje na dwóch etatach - w jednej firmie, a drugą rozkręcam, jako własny biznes. Zmęczona jestem, chyba dlatego tak bardzo mnie niektóre rzeczy wkurzają, żeby nie mówić "inaczej" :P

      Usuń
    5. Tak :D Bardzo się cieszymy :D
      Wow to jesteś kobieta sukcesu;P A jakie to firmy?

      Usuń
  7. Śliczny szablon :)
    Hmm, interesująca nowa postać, ale jakoś mu nie ufam ;) Mówi wiele, ale tak by nie powiedzieć nic. Jego spotkanie z Nickiem będzie zabójcze, oby tylko nie dosłownie! :P

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ciekawe, dla której strony byłoby zabójcze?^^

      Usuń
    2. To chyba Ty jedyna, zdaje się, że większość byłaby za Gowanem^^

      Usuń
    3. Haha, no cóż, bywa :D Jakoś wolę Nicka :)

      Usuń
    4. Chyba lubisz łowców;p

      Usuń
  8. Świetny rozdział i szablon <3
    Nowa postać jest taka tajemnicza man nadzieje że w następnym rozdziale zaspokoję swą ciekawość.

    OdpowiedzUsuń