Rozdział XXIV - Śmierć przychodzi w promieniach

   - Silny argument wyciągnęłaś – stwierdziła Karolina.
   - Uczynili mnie swoją królową, teraz musieli się na to zgodzić – powiedziałam.
   - Nie wydaje mi się, żeby Lara pozwoliła na taką zamianę – mruknęła dziewczyna. - Nie zgodziła się, prawda?
   - Nie zgodziła, choć naprawdę miałam zamiar to zrobić.
   - Skazać się na śmierć głodową za przyjaciela?
   Wzruszyłam ramionami.
   - I tak w końcu by mnie uwolnili. Byłam tego pewna. Niestety, Lara również...

   - Chcesz się poświęcić dla kogoś takiego? - spytała Lara, wpatrując się we mnie ze zdumieniem. - Naprawdę myślisz, że on zrobiłby to samo dla ciebie?
   - Po prostu się zgódź – poprosiłam.
   - Nie – odparła krótko i zerknęła na Andy'ego, który stał przy trumnie. - Zamkniesz go, albo twoja rodzina zginie.
   - Ale...
   - Nie – przerwała mi. - To koniec.
   - Koniec, lecz nie taki, jakbyś chciała – usłyszałam znajomy głos i spojrzałam w tamtą stronę.
   Katherine stała na jednej z gałęzi drzew otaczających polanę, a wokoło pojawiły się jej wampiry z kuszami. Nie wyglądała na szaloną, lecz silną i zdecydowaną. Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, na naszych wrogów posypały się strzały. Najwyraźniej były dość niezwykłe, gdyż każdy trafiony wampir krzyczał przeraźliwie i próbował wyciągać je jak najszybciej, rozrywając ciało. Wyglądało na to, że nasączono je jakimś kwasem.
   - Woda święcona – wyjaśniła Kate, widząc moje zdumione spojrzenie i zeskoczyła lekko na ziemię. Miała na sobie obcisłą suknię, ciemnozieloną opasaną złocistym pasem z wąskimi rękawami i rękawiczkami, nie zostawiającymi nawet skrawka odsłoniętej skóry. Jasne loki przewiązane miała opaską w kolorze złota. W dłoni trzymała kuszę. - Dobijmy drani. - Błyskawicznie wypuściła kilka bełtów w stronę wampirów Lary.
   Moi przyjaciele nie czekali na finał tej walki. Przyłączyli się i wybijali wrogów. Wydarzenia toczyły się w iście wampirzym tempie. Ja i Gabriel jednocześnie wyciągnęliśmy broń – on miecz, ja sztylet, który dał mi Nicolas – i ruszyliśmy na wroga.
   Rozdawałam ciosy uważnie, celując w szyję. Ugodzony wampir padał na ziemię, gdyż rana zadana takim sztyletem wolniej się goiła i pozostawała po niej blizna. Danielle po prostu obcinała im głowy. Selene zwinnie operowała kołkiem, podobnie jak Rose. Widziałam, jak Karen rzuciła się na wampira, który zabił Madalyn; Keiran ruszył jej z pomocą. Arthur bez wahania przebił kołkiem wampira, który groził jego żonie, a Amelia ruszyła na Larę, którą zdążył pochwycić Andy, zanim uciekła. Kilka jej wampirów uciekło w las, ale pozostali zostali otoczeni. Chwilę później nie było już kogo atakować. Wygraliśmy.
   - Co tak późno? - Władca spojrzał na swoją ukochaną, która wzruszyła ramionami
   - Podobno lepiej późno, niż wcale – prychnęła i zerknęła na Larę. - Tego się nie spodziewałaś, prawda?
   - Ty wcale nie zwariowałaś. Wszystkich okłamałaś – stwierdziła ciemnowłosa wampirzyca. Nie wyglądała na przerażoną wizją rychłej śmierci.
   - Co zrobimy? - spytała Amelia, zerkając na mnie i na Andy'ego.
   - Zabijmy ją – warknęła Danielle.
   - Ja chcę to zrobić – powiedziała Karen, ale Keiran załapał ją za rękę.
   - Powolne umieranie będzie dla nią gorszą karą.
   - Ale najpierw może zaprowadzi nas do pozostałych – zaproponowałam. - Jak inaczej ich znajdziemy? - Zerknęłam na Larę.
   - Jeśli będziesz próbować uciec, zginiesz – zapowiedziała Kate. Wampirzyca przewróciła oczami.
   - Zaprowadzę was do nich – mruknęła. Zdziwiła mnie jej uległość i postanowiłam mieć się na baczności. Możliwe, że szykowała jakąś pułapkę.
   Amelia poprosiła Phila i Esmaraldę, by zanieśli wieść Nicolasowi i Stanleyowi, którzy podobno wyruszyli nam na  pomoc. Wampirza para natychmiast pobiegła wypełnić zadanie, a my ruszyliśmy przed siebie. Na samym początku, pilnując Lary, szło kilka wampirów Andy'ego, w tym Leon, który przybył razem z Kate. Jasnowłosa ukochana władcy trzymała się obok nich i zupełnie nie wyglądała już na chorą czy szaloną. Za nimi byłam ja, obok Gabriel, Rose, Arthur i Amelia, po drugiej stronie Keiran tulący szlochającą cicho Karen. Pozostali szli za nami razem z wampirami Andy'ego niosącymi pustą trumnę.
   - Naprawdę nas okłamałaś? - zwróciłam się do Kate. Spojrzała na mnie swoimi ciemnozielonymi oczami.
   - Nawet ty myślałaś, że tak silna wampirzyca jak ja może się załamać psychicznie? Byłam pewna, że Andy mnie uratuje, podobnie ja zawsze ocaliłabym jego. Byłam jego tajną bronią. - Uśmiechnęła się szeroko. - A udawanie, że mi odbiło było dość zabawne. Ale pora wrócić do normalności. - Puściła mi oczko.
   - Świetnie udawałaś. Andy też – dodałam z lekką pretensją w głosie. - Byłam pewna, że jest załamany.
    - Gdybym naprawdę była wariatką, pewnie szybko by mnie wymienił na inną. Na szczęście jestem cała, zdrowa i nadal władam z nim Anglią. - Posłała mi zadowolony uśmiech i przyspieszyła, dołączając do władcy.
   - Myślisz, że by ją wymienił? - zwróciłam się do Gabriela, który szedł obok mnie.
   - W życiu. Nie miałby się z kim tak kłócić. - Zerknął na mnie, przeczesując dłonią swoje czarne sterczące włosy.
   - Racja – przyznałam. Objął mnie ramieniem, a ja posłałam mu lekki uśmiech.
   Dzisiejsza noc minęła błyskawicznie. Zbliżał się świt, gdy dotarliśmy do niewielkiej wioski, gdzie na samym skraju znajdowała się prowizoryczna chatka, przypominająca duży spichlerz. Przed nią stał wampir Lary, ale gdy tylko nas ujrzał, szybko zorientował się w sytuacji i umknął.
   Jeden z wampirów Andy'ego otworzył drzwi kopniakiem. Stało tam trzech naszych wrogów, pilnujących mojej rodziny. Nie zdążyli uciec ani się obronić; władca wyciągnął miecz i ich głowy potoczyły się po podłodze.
   Z ulgą spostrzegłam, że byli tutaj wszyscy moi przyjaciele: Nathaniel i przytulona do niego Tia, rudowłosa Marigold z podopieczną Johanną, Dominic z Felicią, Adrianna otoczona ramieniem Matthew, Shane i Rosabel trzymający się za ręce, obok nich Annice z kwaśną miną, za nią Crispian i Derick, obok nich William i Michael, a między nimi Leine i Camellia. Pomieszczenie było niewielkie, ale wydawało się większe ze względu na skromne umeblowanie: jedynie kilka stołeczków i jedno krzesło.
   Lara została wprowadzona na środek izby, a trumna otwarta; miała oficjalnie zostać ukarana.
   - Teraz twoja kolej, by wejść do trumny śmierci, wiedźmo – zwrócił się do niej Andy z satysfakcją w głosie. Lara wyprostowała się, uniosła głowę i powoli podeszła do trumny. Spojrzała na mnie.
   - Nie jesteś ciekawa, co Erik przed tobą ukrywał, Amando? - spytała. Zawahałam się. Nikt się nie odezwał, więc zrobiłam krok w jej stronę. Uśmiechnęła się i przechyliła do mnie. - Najstarszy wampir zna odpowiedź. Znajdziesz go w... - ściszyła głos tak, że tylko ja mogłam to usłyszeć i dokończyła – w Rumunii.
   Nie odpowiedziałam, ale pojęłam, że z jakiegoś powodu chce, bym znalazła najstarszego wampira.
   - Zabiłaś moją rodzinę! - warknął Keiran, wpatrując się w nią z nienawiścią.
   - I moją opiekunkę – dodała Karen, ściskając go mocno za rękę.
   - Twoje wampiry zamordowały Daytona i Easter! - zawołała Rose, patrząc na nią z gniewem.
   - Zabiłaś Adelaine i jeszcze próbowałaś nam wmówić, że jest zdrajcą – syknęła Selene.
   - Brakuje tylko Nicolasa i będzie komplet oskarżeń – rzuciła obojętnie Lara, patrząc na nas lekceważąco. Zupełnie, jakby wizja okrutnej śmierci w ogóle do niej nie docierała.
   - Połóż się w trumnie – nakazał Andy. Wampirzyca sięgnęła do szyi, dotykając nie rzucającego się w oczy wisiorka w kształcie łzy i powoli ułożyła się w trumnie. Patrzyłam na to wszystko niepewnie. Lara zasłużyła na śmierć, ale czy w ten sposób? Nigdy nie zamknęłabym nikogo w trumnie śmierci. Raczej przebiłabym kołkiem jej serce. Władca najwyraźniej nie miał takich oporów.
   - Twoje ostatnie słowa? - spytała Kate, gdy miał już zamykać wieko.
   Nie zdążyła nic powiedzieć, bowiem rozległ się trzask, gdy wyrzucony w górę drewniany stołek uderzył z wielką siłą o belkę podtrzymującą strop. Budynek zaczął się rozpadać.
   Na zewnątrz już świtało. Ponieważ w izbie były drzwi do piwnicy, założyliśmy, że tam właśnie spędzimy dzień. Po rozpadzie budynku pierwsze promienie słońca dostały się przez sufit. Znalazłam się na odsłoniętym miejscu i przez moment nie byłam w stanie się poruszyć. Poczułam na skórze tchnienie słońca, ale zanim zdążyło mnie zabić, ktoś pchnął mnie w cień tuż pod ścianą. Uderzyłam o nią silnie plecami. Cień tworzył kawałek dachu, który nie zdołał się oderwać. Zacisnęłam zęby, gdyż skóra zapiekła mnie niespodziewanie po tym nagłym kontakcie ze słońcem. Spojrzałam na tego, kto mnie ocalił i ujrzałam Gabriela. Nie był w stanie uciec do cienia. Wyciągnęłam rękę, by go wciągnąć, w nadziei, że oboje zmieścimy się pod tym daszkiem, ale odruchowo ją cofnęłam, czując potworny ból.
   Było już za późno.
   - Gabriel! - zawołałam głośno.
   Spojrzałam jeszcze w jego piękne jasnobrązowe oczy, przysłonięte z lekka czarną grzywką, a w następnej chwili wydał z siebie ciche westchnienie bólu i został po nim jedynie szary popiół.
   - Gabriel – szepnęłam, czując, jak oczy napełniają mi się krwią. - Nie, nie, nie! - Płakałam, zdając sobie sprawę, że oto kolejny wampir oddał za mnie życie. Nie zdążyłam wciągnąć go do cienia i ocalić przed pierwszymi złowrogimi promieniami słońca.
   Wytarłam twarz rękawem i rozejrzałam się, tknięta przerażającą myślą, że Gabriel nie był jedyną ofiarą. Zorientowałam się, że zginęło dwóch wampirów Andy'ego, ale z naszego rodu wszyscy byli cali. Stali w grupkach: po mojej lewej stronie kryli się Arthur, Amelia, Rose, Shane i Rosabel oraz Selene, trochę dalej z lewej strony przebiegała smuga światła, a za nią Derick, Annice, Keiran i Karen oraz Andy i Kate. Pozostali ukryli się po mojej prawej stronie.
   - Jak to się stało?! - zawołałam.
   - Belka była mocno nadłamana, więc to nie było trudne – odpowiedziała mi Marigold, ruda wampirzyca, jedyna Iratu z linii Victorii. Stała naprzeciwko mnie, tuż przy drzwiach, gdzie dach był jeszcze cały, obok Lary, a kawałek dalej kuliła się Johanna.
   - To ty jesteś zdrajcą! - zawołała Selene.
   - Zdrajca to zbyt mocne określenie – stwierdziła rudowłosa wampirzyca, wzruszając ramionami. - Po prostu wybrałam właściwą stronę.
   - Jak mogłaś?! - Johanna zerwała się i zbliżyła do niej. Belki podtrzymujące resztki dachu zakołysały się niebezpiecznie, ale nie zwracała na to uwagi. Między nimi, a nami była ogromna dziura w suficie, a w efekcie palące promienie słońca. Poczułam narastającą senność.
   Marigold i jej podopieczna przez chwilę wpatrywały się w siebie bez słowa. Zrozumiałam, że rozmawiają ze sobą w myślach. W końcu Johanna przerwała ciszę.
   - Nigdy mi nie powiedziałaś, że kochałaś Benjamina.
   - Tylko on o tym wiedział i Lena – wyjaśniła Marigold, zerkając na nas. - Porzucił mnie dla niej. Wzgardził moją miłością, a skoro nie mógł być mój, uznałam, że Leny też nie będzie.
   - Przez ciebie zginęły osoby z naszego rodu! - zawołał Keiran. - A teraz Gabriel!
   - I tak nigdy go nie lubiłam – stwierdziła Marigold, odwracając wzrok. Lara, która spokojnie przysłuchiwała się tej wymianie zdań, roześmiała się cicho.
   - Jesteś bardzo podobna do mnie, Goldie. Żałuję, że nie jestem twoją opiekunką.
   - Jesteś moją przyjaciółką i zawsze będziesz. W przeciwieństwie do nich. - Zerknęła w stronę Selene i pozostałych.
   - Jak możesz tak mówić?! - oburzyła się Johanna.
   - Nigdy nie powinienem jej przemieniać – mruknął Derick.
   - Ale zmieniłeś, a potem przez trzydzieści cztery lata byłeś moim opiekunem, co było koszmarem! - zawołała Marigold. Jej wzrok pełen był wyrzutu. Włosy miała w rozpuszczone i burza rudych loków otaczała teraz jej ładną twarz, wykrzywioną w złości. - Kontrolowałeś moje myśli, gdy tylko chciałam pić ludzką krew, hamowałeś mnie i wpajałeś własne przekonania! Żałowałam wtedy, że nie urodziłam się w rodzinie Paula, gdzie nie potępiano Iratu... To Benjamin mi pomógł, przekonał, że powinnam mieć własne zdanie, a potem w sobie rozkochał... Ty, Johanno, byłaś dla mnie wybawieniem – zwróciła się do podopiecznej. - Dzięki twojej śmierci zyskałam absolutną swobodę. Ani ja nie wkraczałam do twoich myśli, ani ty do moich. Kiedy udało mi się w końcu przekonać cię do deklaracji, wiedziałam, że to koniec moich ograniczeń.
   - To przez ciebie umarłam, prawda? - spytała cicho jej jasnowłosa podopieczna. Przypomniałam sobie, że nikt nigdy mi nie powiedział, jak zginęła Johanna.
   - To było nieuniknione, ale przecież dałam ci lepsze życie – wyjaśniła rudowłosa. W tym momencie usłyszałam, że pod drzwi podjechał powóz, a czworo ludzi podeszło z szerokim baldachimem pokrytym ciemnym, grubym materiałem.
   - Jesteśmy, pani – odezwał się jeden z nich.
   - Czas nagli, Goldie – zwróciła się do niej Lara, wchodząc pod baldachim.
   - Chodźmy, Johanno – zwróciła się do niej Marigold.
   - Nigdzie z tobą nie pójdę – zaprotestowała dziewczyna.
   - Musisz. Nie masz wyjścia. Nie jestem w stanie wyjechać bez ciebie.
   - Zostaw ją, zmienisz kogoś po drodze, musimy się pośpieszyć... - Lara wyraźnie była już śpiąca, podobnie jak my wszyscy. Pozostałe wampiry obserwowały całe zdarzenie w milczeniu, by nie tracić energii na słowa i nie zasnąć błyskawicznie.
   - Nie. Proszę. - Marigold spojrzała stanowczo na Larę, która przewróciła oczami i skinęła na jednego z ludzi. Mężczyzna podszedł do Johanny z kocem, który na nią zarzucił i wyciągnął za drzwi. Gdyby próbował tego w nocy, nie miałby szans, ale rankiem każdy wampir jest niemalże bezbronny.
   Marigold weszła pod baldachim. Lara zerknęła na mnie i rzuciła:
   - Pewnie i tak mi nie uwierzysz, ale jestem prawie pewna, że Andy wiedział, gdzie została zakopana Amelia. - Po czym odeszli w stronę powozu i już po chwili zniknęli nam z oczu.
   Senność była coraz silniejsza. Myśli się mieszały, kłębiły i nasilały. Wiedziałam, że jeśli zasnę, upadnę, a wtedy dosięgnie mnie słońce. Nawet jeśli zostanę pod daszkiem, za parę godzin i tak spłonę, gdy cień zniknie. Byłam jednak na tyle senna, że miałam ochotę się poddać. Jakie to miało znaczenie, czy będę żyła? Tyle osób zginęło i byłam pewna, że część mojej rodziny nie przeżyje tego dnia. Gdy już miałam zasnąć, przed oczami nagle stanął mi Erik.
   - Nie zasypiaj, promyczku – usłyszałam w swojej głowie. Otworzyłam szerzej oczy, a wtedy mój opiekun zniknął; zamiast niego ujrzałam słońce, zaledwie o milimetr ode mnie. Przylgnęłam gwałtownie do ściany, lecz na powrót ogarnęła mnie senność. Nie widziałam już, co się dzieje wokół mnie. Świat się zamazywał, a moja walka była już przegrana.
   - Przepraszam, Eriku – szepnęłam i zrezygnowana runęłam na ziemię, ale nie upadłam. Ktoś mnie chwycił i położył ostrożnie w cieniu, opierając moją głowę o swe ramię. Ponownie zdołałam, po raz ostatni, uchylić powieki i ujrzałam nad sobą wpatrzone we mnie fiołkowe oczy.
   - Śpij, moja mała wampirzyco. Nie pozwolę ci zginąć.
   - Nicolas – wyszeptałam, zamykając powieki.
   - Jestem przy tobie. Jesteś bezpieczna. Śpij...
   Odpłynęłam, zapadając w wampirzy letarg, usypiana jego miękkim, pełnym ciepła i spokoju głosem.
 

Koniec części IX