Rozdział XVIII - Podejrzenia

   - Biedna Rose – stwierdziła cicho Karolina. - Zaufała mu, pokochała, a on ją krzywdził...
   - Dlatego nie dziwię się, że zapragnęła zemsty.
   Dziewczyna skinęła głową i zerknęła na zegarek. Przypomniałam sobie, że umówiła się z Lucasem.
   - Mam jeszcze trochę czasu, więc opowiedz, co zrobiła Rose.
   Skinęłam głową i opowiedziałam.

   Rose stała w drzwiach balkonu bez słowa. Objęłam ją ramieniem. Spojrzała na mnie i westchnęła.
   - Nigdy tego zapomnę, wiesz? Tej nienawiści, która wypełniała moje serce. Chciałam, żeby Oscar przy mnie był, ale mój mąż zamienił go w pył. Przez cały dzień nie odezwałam się słowem. Simon w końcu chyba się przestraszył, że zwariowałam; nietrudno było tak pomyśleć. Kiedy tego ostatniego dnia mojego życia patrzyłam w lustro, widziałam pustkę w swoich oczach. Ale gdy do zmroku zostało tylko parę godzin, kiedy już czułam każdą część swojego ciała i coraz silniej wyczuwałam zbliżającą się ludzką śmierć, coś we mnie odżyło. Spojrzałam w lustro, na swoje niewyraźne już odbicie i powiedziałam sobie: umierasz, Rose. Więc umrzyj pięknie i stań się silna. Koniec z ludzką słabością. - Wyszła na balkon i odetchnęła głęboko, po czym odwróciła się do mnie, opierając tyłem o barierkę. - Zażądałam obfitej kolacji, pełnej moich ulubionych potraw, bukietów, ubrałam elegancką suknię. Simon był w swoim żywiole; to była chwila, gdy wyobrażał sobie, że nie był zły, kochał mnie i chciał to udowodnić. Kiedy zeszłam na kolację, było dokładnie tak, jak sobie zażyczyłam. Ostatnia kolacja z potworem, jakim był mój mąż.
   Zamilkła na chwilę, jakby przypominając sobie tamte chwile, po czym podjęła opowieść.
   - Zjadłam tę kolację. Smakowała mi. Żegnałam się z życiem. Tuż przed zmierzchem wstałam i podeszłam do lustra. Znikałam. Simon tego nie dostrzegł. Podszedł i próbował mnie pocałować. Pamiętam, jak się odsunęłam. Powiedziałam: „Nigdy więcej mnie nie tkniesz, Simonie. Umrzemy dziś razem, ale tylko ja przeżyję tę śmierć.” I się zaczęło. Ból umierania, najgorszy ze wszystkich bólów, po którym moje zmysły się wyostrzyły, ciało wzmocniło, a emocje wypełniły mnie całą. Spojrzałam mu w oczy, pełne zdumienia i niezrozumienia, poczułam złość, gniew, nienawiść, ach, jak go nienawidziłam! Uderzyłam go. Wściekł się, ale nie miał ze mną szans. Z moim gniewem. Rzucając nim, połamałam kilka mebli. Bronił się. Zranił mnie nożem, lecz rana mi się zagoiła. Nazwał potworem, ale uświadomiłam go, że to on nim był. Morderca naszego dziecka. Miał w sobie tyle strachu przed śmiercią... Gdybym wciąż go kochała, pewnie bym go oszczędziła. Gdyby nie zabił mojej córeczki lub synka, nie zrobiłabym mu krzywdy. Tak bardzo chciałam mieć to dziecko, a on je zniszczył. Byłam pewna, że już nigdy nie zaufam mężczyźnie. Za to też nienawidziłam Simona. Zapragnęłam oddać mu każde uderzenie, jakim mnie karał. Był cały we krwi, ale nie wypiłam nawet odrobiny, choć tak słodko pachniała. - Spojrzała na mnie, a jej oczy błyszczały. - Nawet kropelki. Nie wiem, czy bym go zabiła, ale chwycił za miecz i o mało nie odciął mi głowy. Jak Oscarowi. To przepełniło czarę. Wbiłam mu nóż w serce. Wciąż trzymałam, gdy umierał. Dopiero gdy jego dusza opuściła ciało, wstałam. Zabiłam go.
   - Gdybyś tego nie zrobiła, i tak by zginął z ręki twojej rodziny. Po tym, co ci zrobił, zasłużył na karę – powiedziałam stanowczo.
   - Wiem. I właściwie tego nie żałuje. Ale wtedy... nie wiedziałam, co robić. Tak się składa, że akurat Victoria przyjechała w odwiedziny. Mówiła, że poczuła nagle ogromny niepokój o mnie, więc wsiadła do karocy i przybyła. Gdyby nie ona... pewnie bym uciekła. Z domu, z Londynu, z Anglii, może nawet z Europy. Jak najdalej od tego wszystkiego. Vici... przyjechała razem z mężem. Była już wówczas mężatką. Kiedy mnie zobaczyła, wiedziała, kim się stałam. Podeszła powoli i przytuliła mnie, a potem po prostu spytała, jak to się stało. Jej mąż znał prawdę o nas, więc pomógł wymyślić dla strażników historię o napastniku, który mnie zaatakował i zabił mojego męża. Victoria uważała, że Simon zasłużył na gorszą śmierć. - Rose odetchnęła głęboko. - A potem wróciłam do domu.
   - Tak mi przykro, że musiałaś przez to wszystko przechodzić, Rose. - Przytuliłam ją. Uśmiechnęła się lekko.
   - Wiesz, dopóki nie poznałam Stanleya, naprawdę nie byłam w stanie zaufać mężczyźnie. Kilka razy spotykałam się z kimś, czasem z człowiekiem, czasem z wampirem, ale nigdy na poważnie. Kiedy spotkałam Stana, walczył właśnie z wampirami. Była tam moja znajoma, sympatyczna dziewczyna, choć nieco niezrównoważona Iratu. Była w pułapce, więc pobiegłam jej na pomoc. Udało jej się umknąć, a mnie się dostał zimny prysznic święconą wodą. - Uśmiechnęła się. - Nigdy nie zapomnę miny Stana, gdy zamiast krzyczeć z bólu, wytarłam twarz rękawem i spytałam, czy nie ma pod ręką chusteczki. A potem to ja miałam zdumioną minę, bo wyjął i mi ją podał. - Roześmiała się. - Miał dwadzieścia lat i był uparty, ale też ciekawy świata i wampirów, które nie piją ludzkiej krwi. Nasza historia jest długa i burzliwa, w końcu jednak... zostaliśmy małżeństwem i jesteśmy szczęśliwi.
   - Cieszę się, zasłużyłaś na szczęście – powiedziałam poważnie. Wzruszyła ramionami.
   - Nie wiem, czy zasłużyłam, ale udało mi się. Dzięki rodzicom, rodzeństwu, które do końca swojego życia mnie wspierało i przede wszystkim dzięki Stanleyowi.

   Po opowieści Rose poznałam rodzinę Markshire'ów; byli to bardzo mili i ciekawi ludzie. Dowiedziałam się, że Lissa, matka Keirana, zginęła w wojnie wampirów, już po przemianie i odejściu syna z domu. Podobno po wielkiej kłótni po prostu się wyprowadził. Zamieszkał w domu Amelii i Arthura. Pewnej nocy do domu zapukała nieznajoma. Była wampirzycą, więc jej nie wpuścili. Powiedziała, że Keiran ma kłopoty. Lenard, ojciec Lissy i Jesalyn, był wówczas chory, więc poszli z nią Lex, brat Lenarda, jego syn Liam oraz Lissa. Następnej nocy przyszedł Keiran. W ramionach trzymał matkę. Kilka dni później odnaleziono ciała Lexa i Liama.
   Keiran nic nie mówił. Po pogrzebie matki, który odbył się już po zmroku, powiedział tylko jedno słowo do ciotki i jej dzieci.
   Żegnajcie.
   Potem już go nie widzieli. Nikt nie wiedział, czemu przestał utrzymywać kontakty z rodziną. Po prostu zamieszkał u Andy'ego, który zapowiedział, że Keiran jest pod jego ochroną i zostanie, dopóki zechce.
   Godzinę później pożegnałyśmy się z rodziną Markshire'ów i ruszyłyśmy w stronę domu. Po drodze upolowałyśmy posiłek. Gdy dotarłyśmy do Camborne, Rose pospieszyła do męża, który czekał na nią w domu, a ja zatrzymałam się na ganku. Rozejrzałam się, mając niemiłe wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Wsłuchałam się uważnie i usłyszałam szelest liści. Ostrożnie podążyłam w tamtą stronę i najciszej jak tylko mogłam rozchyliłam gałęzie rosnących tam drzew.
   To była Lara. Przyłożyła palec do ust, nakazując, bym była cicho. Rozejrzałam się dyskretnie. To mogła być pułapka. W końcu powoli i ostrożnie ruszyłam w jej stronę. Zatrzymałam się kilka kroków przed nią, zastanawiając się, jak ją schwytać. Miałam zamiar zaprowadzić ją do Andy'ego, ale podejrzewałam, że nie będzie to proste.
   - Witaj ponownie, Amando. - Lara wyglądała na spokojną. Ciemna suknia do ziemi z wąskimi rękawami, włosy spięte z tyłu, na dłoniach brązowe rękawiczki. Wygodne buty dopasowane kolorystycznie do sukni. Nie wyglądała na przerażoną uciekinierkę.
   - Z rozkazu wampirzego władcy Anglii pójdziesz ze mną. - Spojrzałam w jej oczy. Ujrzałam w nich zdziwienie. Miałam zamiar wykorzystać swoją gorącą krew, by ją pojmać. Zrobiła krok w moją stronę, lecz się zatrzymała.
   - Jesteś lepsza, niż myślałam. Ale na mnie to już nie działa. - Prychnęła. - Z rozkazu władcy Anglii, dobre sobie. Stoisz po stronie tego, który bez przerwy cię okłamuje? Myślisz, że nie wiedział, gdzie jest twoja pasierbica? Doskonale wiedział. Ale póki byliście zajęci szukaniem jej, nie zwracaliście uwagi na jego plany...
   - Naprawdę myślisz, że zaczniesz oczerniać Andy'ego, a ja ci uwierzę? - Pokręciłam głową, robiąc niewielki krok w jej stronę. Zaczęłam się zastanawiać, czy jest lepszą wojowniczką ode mnie.
   - To twoja sprawa, w co wierzysz. Mówię ci to ze względu na Erika. Andy już cię oszukał, przez niego umarł twój ukochany, to przez jego spisek stał się wampirem. Myślisz, że jako władca zawsze mówi prawdę i nie kombinuje? - Pokręciła głową, nie spuszczając ze mnie wzroku. - On się nie zmienił. To przez niego ta wojna, nie przez Ottona. Nie wierz w to, co mówią. Andy pierwszy postanowił go zabić, a mój przyjaciel tylko się bronił.
   - Szukasz zemsty, czy władzy, Laro? - spytałam. - A może jednego i drugiego?
   - Stoisz po niewłaściwej stronie, podopieczna Erika.
   - Czego chciałaś od mojego opiekuna? - Zrobiłam kolejny krok w jej stronę. Pokręciła głową.
   - On nie żyje, więc to nie ma znaczenia. Ale jeśli chcesz wiedzieć... - Urwała nagle, odwróciła się i chwyciła drewnianą strzałę, zanim zdążyła wbić się w jej lewą pierś. Następna trafiła ją w brzuch, wbijając się mocno. Ciemna plama krwi rozpłynęła się na sukni. Syknęła, przesuwając się w wampirzym tempie i umykając kolejnym strzałom, które Nicolas wystrzelał w jej kierunku. - Znowu ty? Nie da się ciebie wykończyć? - warknęła. - Łowcą trzeba się urodzić. Ty jesteś jedynie marną imitacją. - Zerknęła jeszcze na mnie, po czym uciekła. Chciałam ruszyć za nią, ale Nick mnie zatrzymał.
   - Chcesz wpaść w pułapkę?! Trzeba było ją zabić, gdy miałaś okazję, a nie urządzać sobie miłą pogawędkę!
   Spojrzałam na niego. W jego fiołkowych oczach ujrzałam gniew. Przyszło mi do głowy, że podobnie jak Rose, został skrzywdzony przez osobę, którą kochał. Westchnęłam.
   - Nie mogłam, wiesz o tym. Za mało wiemy. Andy obiecał, że skończy w trumnie śmierci, więc możesz być pewien, że spotka ją słuszna kara.
   Łowca prychnął.
   - Andy, władca wampirów. Ten, który zabija niewinnych, pije ich krew, krzywdzi ludzi. Leć do niego, biegnij, posłusznie jak każda inna wampirzyca! - Zacisnął dłonie. Stanęłam naprzeciwko niego.
   - Skoro jestem jak każda inna, to czemu jeszcze nie wbiłeś mi kołka w serce?
   - Nie kuś, wampirzyco. - Popatrzył mi w oczy. Oparłam się pokusie wniknięcia w jego myśli.
   - Kiedyś zabijałam ludzi. Piłam ich krew.
   - Czy zabiłaś kiedykolwiek niewinną osobę? - spytał. Pokręciłam głową.
   - Czemu miałabym to robić? - Uniosłam brwi pytająco.
   - Nie wiem. Ty tu jesteś wampirzycą.
   - Mam wrażenie, że nie lubisz mojego imienia – mruknęłam.
   - Cóż, zawsze mogę cię nazywać królową – powiedział z ironią w głosie. Skrzywiłam się.
   - To już chyba wolę wampirzyco.
   Wzruszył ramionami, zebrał strzały, które nie trafiły Lary i ruszył z powrotem w stronę domu.
   - Odnajdę ją i zabije – zwrócił się do mnie. - Możesz to przekazać swojemu władcy. Jeśli zechce mnie powstrzymać, proszę bardzo. - Przyspieszył. Westchnęłam i uznałam, że nie ma sensu dalej się z nim kłócić. Był wściekły, dobrze to rozumiałam. Postanowiłam więc udać się do Andy'ego.
   Przypomniałam sobie, co powiedziała Lara. Nie miałam zamiaru jej wierzyć, ale znała historię o Martinie i kłamstwie Andy'ego związanym z synem gorącokrwistej. Twierdził, że mój pasierb jest wybranym, by ukryć przed ówczesnym władcą wampirów, że to o nim jest przepowiednia, przez co naraził nasze życie. Ale po co miałby ukrywać miejsce, w którym została zakopana Amelia?
   Z drugiej strony, dość opornie wysyłał swoje wampiry, by jej szukały, nie wierzył w ich skuteczność, stale zajęty czym innym. Zemstą na wampirach Ottona.
   A może nie chodziło o zemstę? Może przez cały czas robił coś zupełnie innego?
   „Nie”, stwierdziłam, „to do niczego nie prowadzi. Nie powinnam brać słów Lary na poważnie.” A jednak zasiała we mnie pewną wątpliwość. Pewnie o to jej właśnie chodziło.
   W końcu dotarłam do rezydencji Andy'ego. Strażnicy przed bramą wpuścili mnie bez słowa. Troszkę poprawiło mi to humor; najwyraźniej władca nakazał im wpuszczać mnie, gdy tylko zechcę się zjawić. Weszłam do holu i poprosiłam jedną z wampirzyc, by zawołała Andy'ego.
   - Nie ma go, wyszedł – usłyszałam za sobą. Odwróciłam się i spojrzałam na przystojnego wampira o ciemnobrązowych kręconych włosach. Jego ciemne oczy wpatrywały się we mnie uważnie, ale bez jakichkolwiek oznak niechęci.
   - Keiran. To dobrze, że cię widzę. Chodzi o Larę. Możemy porozmawiać?
   Zawahał się, ale skinął głową. Zaprowadził mnie do niewielkiego pokoju, urządzonego dość prosto, ale wygodnie. Domyśliłam się, że to jego pokój. Wskazał mi fotel, sam usiadł naprzeciwko mnie.
   - Nie do końca wiem, jak mam cię tytułować – stwierdził. - Królowo Amando? Pierwsza Bonu?
   - Nie, absolutnie. - Pokręciłam energicznie głową. - Mów mi po prostu Amanda.
   - Dobrze. - Skinął głową i oparł się wygodniej. - Opowiedz mi, Amando.
   Opowiedziałam mu o spotkaniu z Larą, nie pomijając niczego. Gdy skończyłam, długo milczał.
   - Andy nie wiedział, gdzie znajduje się Amelia – odezwał się w końcu. - Lara próbuje przeciągnąć cię na swoją stronę, bo nie ma pod ręką innego gorącokrwistego wampira.
   - To bez sensu, przecież nie stanęłabym po jej stronie – mruknęłam.
   - Jeśli Andy stałby się twoim wrogiem, mogłabyś to zrobić – stwierdził.
   - Nie do końca ufam Andy'emu – przyznałam. - Ale nie stanę przeciwko niemu, możesz być pewien.
   - Tak, wiem, ty jesteś poza podejrzeniami. Tak jak Amelia i Arthur. I Rose również, za bardzo kocha matkę. Ale pozostali... - Urwał i pokręcił głową.
   - Podejrzeniami? Chyba się pogubiłam – przyznałam. Spojrzał na mnie. Na jego twarzy widać było wiele uczuć: czasem powagę, czasami smutek, stanowczość, ale zauważyłam, że nigdy się nie uśmiechał.
   - Kate i Amelia zostały zamknięte w trumnie śmierci, ponieważ ktoś nas zdradził. Ktoś z naszego rodu, Amando. Dlatego odszedłem. - Popatrzył na mnie uważnie. - Nie możesz nikomu o tym powiedzieć. Przez zdrajcę zginęła moja matka, moja rodzina. Ten wampir lub wampirzyca nie może wiedzieć, że odkryliśmy zdradę. Sprawdzamy każdego po kolei.
   - Chcesz powiedzieć, że ktoś z naszego rodu pomaga Larze? - Otworzyłam szerzej oczy.
   - Tak. Ktoś, kogo imię wyryte zostało na naszym drzewie genealogicznym, zdradził cały nasz ród, a ja nie wiem, kto i dlaczego. Ale dowiem się. - Sięgnął do szuflady i wyjął jasne korale, z lekka zabarwione czerwienią, być może krwią. Zacisnął na nich dłoń. - Wkrótce się dowiem.