Rozdział XIX - Cenna informacja

   Karolina stwierdziła, że czas przygotować się na randkę. Wyszła, a ja w tym czasie poszłam coś przekąsić. Kiedy wróciłam, wychodziła właśnie z łazienki, ubrana w błękitną bluzkę.
   - Ładnie ci w tej bluzeczce – stwierdziłam. - I wyglądasz... promiennie.
   Uśmiechnęła się szeroko.
   - Dziękuję za miłe słowa. Dopóki Lucas nie przyjedzie, opowiedz mi, co się stało dalej. - Usiadła w fotelu. Zajęłam miejsce naprzeciwko niej i skinęłam głową.
   - Dobrze. Wróćmy zatem do Keirana.

   Byłam w lekkim szoku. Nie spodziewałam się, że ktoś z mojej nowo poznanej rodziny może być zdrajcą. Nie za bardzo chciało mi się w to wierzyć.
   - Jesteś pewien? Może to ktoś spoza rodu, nie wydaje mi się, by...
   - Moja rodzina nie dałaby się tak łatwo wciągnąć w pułapkę – przerwał mi wampir. - By uniknąć podstępu, każdy z nas dostał pewien symbol. - Sięgnął do szuflady i wyjął mały srebrny krążek przypominający pieniążek. Był całkiem pusty, jakby zapomniano wykuć na nim określającą go wartość. - Prosiłem ciocię Jesalyn, by nikomu nie mówiła, że tamta wampirzyca jej go pokazała.
   - Amelia i Arthur też o tym nie wiedzą? - spytałam niepewnie.
   - Do tej pory mieli inne zmartwienie... - Keiran odłożył krążek.
   - A może po prostu ktoś go wykradł?
   - Gdyby tak było, jeden z nas poinformowałby pozostałych, że zginął mu symbol.
   - Podejrzewacie kogoś? - Spojrzałam na niego. Popatrzył na mnie ciemnymi oczami i wzruszył ramionami.
   - Tak, ale nie mamy żadnych dowodów, więc nie mogę na razie nic powiedzieć. Jeśli wpadniesz na jakiś trop, daj mi znać, dobrze?
   - Oczywiście. - Pokiwałam głową. Zerknęłam na korale, które wciąż trzymał w ręku. - Należały do twojej matki, prawda?
   Spojrzał na korale, potem na mnie i powoli skinął głową. Oczy miał takie smutne, że niewiele myśląc, dotknęłam jego dłoni i ścisnęłam ją lekko.
   - Ten, kto to zrobił, zostanie ukarany. Obiecuję ci, że zrobię wszystko, by tak się stało.
   - Dziękuję. - Nie odsunął dłoni. Wciąż na mnie patrzył. - Nie chcesz być królową, prawda? Postrzegasz to jako ograniczenie swojej wolności, a ty lubisz być wolna. Chcesz sama decydować o sobie i tylko o sobie. Nie widzisz u siebie tych cech, które inni w tobie dostrzegają.
   Przewróciłam oczami.
   - Uważasz, że powinnam podejść do tego odpowiedzialnie i z godnością przyjąć powierzoną mi funkcję?
   - Uważam, że powinnaś robić to, czego pragniesz, a nie to, czego inni od ciebie oczekują, Amando – oznajmił poważnie Keiran. Uśmiechnęłam się.
   - Gdyby to było takie proste...
   - Ale nie jest – zgodził się mężczyzna. Popatrzyłam na niego w milczeniu. W końcu odważyłam się zapytać.
   - Karen opowiadała mi o... was. Wiem, że nie mam prawa się wtrącać...
   - Wiem, że Karen mnie kocha – przerwał mi, wstając. - Ale ja jej nie kocham. Ani Lucy. Kochałem zupełnie inną osobę, lecz okazało się, że ona nie istnieje. Nie ma kobiety, która jednego dnia jest łagodna i rozsądna, a innego lekko zwariowana i rozrywkowa. Nie istnieje dziewczyna, z którą raz potrafimy milczeć godzinami, a innym razem tak rozmawiamy, że bolą nas języki. Rozumiesz, Amando? Nie kocham żadnej z nich. - Pokręcił głową. - Nie chodzi nawet o to, że mnie okłamały i zrobiły ze mnie idiotę, lecz dlatego, że stworzyły inną kobietę, trzecią, i tę pokochałem.
   - Chyba rozumiem. - Również wstałam. - Problem w tym, że każda z nich w połowie była tą dziewczyną.
   - Może i tak, ale to jednak nie to samo. - Wzruszył ramionami i ruszył w stronę wyjścia.

   Wracałam do domu. Keiran zapewniał, że przekaże informację o Larze wampirzemu władcy Anglii. Chciałam odwiedzić Kate, ale okazało się, że wyszła razem z Andym. Miałam nadzieję, że uda jej się wrócić do równowagi; dziwnie było widzieć ją w takim stanie.
   Po drodze zatrzymałam się nad brzegiem Morza Północnego. Usiadłam na jednej ze skał i wsłuchałam się w szum fal. Przede mną rozciągała się ciemnoniebieska tafla, łącząca się na horyzoncie z gwieździstym niebem. Wokół panował spokój. Wstałam i przeszłam się powoli wzdłuż brzegu.
   Wtem za sobą usłyszałam kroki, tak ciche, że ludzkie ucho z pewnością by ich nie wychwyciło. Odwróciłam się, gotowa do walki i stanęłam twarzą w twarz z czarnowłosym wampirem, mniej więcej mojego wzrostu o jasnobrązowych oczach, w których można było dostrzec nigdy nie znikające, zabawne iskierki.
   - Gabriel?
   - Przestraszyłem naszą królową? Proszę o wybaczenie. - Uśmiechnął się tak uroczo, że nie wiedziałam, czy się złościć, czy śmiać.
   - Nie skradaj się tak więcej, bo przebiję cię kołkiem, zanim się zorientuję, że to ty – ostrzegłam. Uśmiechnął się jeszcze szerzej.
   - Szczerze w to wątpię, słonko. W ostatniej chwili dostrzegłabyś, że to ja i odrzuciła kołek. - Podszedł bliżej. Miał na sobie luźne szarobrązowe spodnie i jasną koszulę, z niedbale rozpiętymi dwoma górnymi guzikami. - Mogę się przyłączyć? Uwielbiam spacery w blasku księżyca. Jest romantyczniej i słońce tak nie przypala skóry jak w dzień.
   - A wiesz, że chyba masz rację? - Roześmiałam się. Nazywanie mnie „słonkiem” świadczyło o śmiałości, ale cieszyłam się, że nie traktuje mnie sztywno, jak królowej. Chociaż do Gabriela zupełnie by to nie pasowało. Ruszyliśmy obok siebie.
   - Ja zawsze mam rację – powiedział pewnym siebie tonem, pochylając się i zdejmując buty. Ruszył boso po piasku. - To częściowo przez moje imię. Wiesz, jak moja matka je wybrała?
   - W archanioła nie uwierzę – zapowiedziałam od razu. Zrobił obrażoną minę.
   - No wiesz? Zepsułaś moją historię od razu na wstępie...! I tak w ogóle, to uważaj na kraby. Właśnie jeden przyczepił ci się do sukni, ich uszczypnięcia nie są przyjemne...
   - Krab? Jaki krab? - Złapałam za sukienkę, oglądając ją dookoła. - Nie widzę żadnego... - Urwałam, zerkając na Gabriela. Przyglądał mi się z błyskiem w oczach i szerokim uśmiechem.
   - No bardzo zabawny żart, naprawdę. - Szturchnęłam go w ramię. Roześmiał się.
   - Poczucie humoru to podstawa, słonko. - Puścił mi oczko. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, usłyszałam stukot końskich kopyt.
   Umilkliśmy, nasłuchując. Koni było kilka. Dobiegliśmy w wampirzym tempie do drzew i ukryliśmy się za nimi. Po chwili na plażę wjechała kobieta z rozwianymi jasnobrązowymi włosami, a za nią dwóch mężczyzn.
   - To Karen! - powiedział Gabriel, robiąc krok do przodu. - Nie, jednak nie – stwierdził, ukradkiem zakładając buty. - To jej bliźniacza siostra. Jest człowiekiem.
   - Tak. - Skinęłam głową i wyszłam z ukrycia. Brunet ruszył za mną, przygładzając uparcie sterczące włosy. Może ktoś inny w takiej fryzurze wyglądałby jak strach na wróble, ale jemu w dziwny sposób pasowała. Szczególnie, gdy w oczach pojawiały się zabawne ogniki.
   - Hej, wy dwaj! - zawołałam, podchodząc bliżej. Mężczyźni celowali w Lucy z broni, a ona trzymała dwa pistolety w obu rękach, skierowane na przeciwników. Wszyscy troje spojrzeli na mnie zdziwieni. - Macie dwa wyjścia. Albo zostawicie w spokoju tę kobietę i odjedziecie cali i zdrowi, albo zginiecie tutaj.
   - Nie mieszaj się! - warknął jeden z nich, celując we mnie bronią. Sekundę później między mną, a mężczyzną znalazł się Gabriel. Warknął, ukazując kły. Zerknęłam na niego zaskoczona. Gdybym nie wiedziała, że jest Bonu, stwierdziłabym, że to wygłodniały wampir na polowaniu.
   Dwaj mężczyźni początkowo osłupieli, ale w następnej chwili widocznie uznali to samo, co ja, bo szarpnęli wodze swoich koni i zaczęli się wycofywać. Po chwili odwrócili się i odjechali pospiesznie. W ich twarzach widziałam przerażenie. Najwyraźniej świetnie zdawali sobie sprawę, z czym mieli do czynienia.
   - Nieźle ich postraszyłeś – przyznała Lucy, opuszczając broń i zerkając ciekawie na Gabriela, po czym przeniosła wzrok na mnie. - Witaj, Amando. Po raz drugi rzucasz mi się na pomoc, masz to we krwi czy jak?
   - Całkiem możliwe, moja krew jest ogólnie dziwna – mruknęłam.
   - Witaj, bliźniaczko Karen. Jestem Gabriel. - Jego twarz przybrała już całkiem normalny wyraz. Uśmiechał się, nie ukazując ostrych kłów. - Twoja siostra wspominała, że lubisz wpadać w tarapaty i stale ktoś cię musi ratować...
   - Znacie moją siostrę? - Jej twarz zmieniła się. O ile z oczu Karen nie byłam w stanie nic wyczytać, we wzroku Lucy bez trudu dostrzegłam tęsknotę, którą natychmiast zamaskowała obojętnym wyrazem twarzy. - No tak, mogłam się tego spodziewać. - Odwróciła konia z zamiarem odjechania.
   - Zaczekaj, Lucy! - zawołałam. - Możemy porozmawiać?
   - Raczej nie. - Ruszyła przed siebie.
   - Daleko nie zajedziesz, twój rumak jest ranny, noga mu krwawi – rzucił za nią Gabriel. Zatrzymała się gwałtownie.
   - Co? - Zerknęła w dół, po czym zeskoczyła lekko, oglądając zwierzę. Wampir znalazł się tuż przed nią.
   - Widzisz, Lucy, jeśli królowa Bonu chce z tobą porozmawiać, to powinnaś się na to zgodzić.
   Dziewczyna prychnęła, pojmując, że została oszukana. W jednej chwili byłam obok niej.
   - Chodzi o Karen.
   Patrzyła na mnie przez chwilę.
   - No dobra. Mam wobec ciebie dług, więc możemy rozmawiać. A ty się już lepiej nie odzywaj – warknęła na Gabriela, który chciał coś powiedzieć. Zamilkł zaskoczony, ale zabawne błyski w jego oczach świadczyły, że bynajmniej się nie obraził.
   Przywiązała konia do najbliższego drzewa, a sama ruszyła w stronę brzegu. Usiadła na jednej ze skał i założyła ręce na piersiach. Wyglądała zupełnie jak Karen, ale w przeciwieństwie do siostry, w oczach miała bunt, a jej postawa wskazywała na żywiołowy charakter.
   - Słucham.
   Usiadłam obok niej. Gabriel siadł nieco niżej, tuż przy wodzie i zaczął rzucać małymi kamykami w stronę ciemnoniebieskiej tafli.
   - Tęskni za tobą.
   Spojrzała na mnie.
   - I co z tego? To ona wybrała taki los, zdradziła mnie i porzuciła. W każdej chwili może mnie odnaleźć, nie sądzę, by sprawiło jej to trudność.
   - Ty też za nią tęsknisz. - Popatrzyłam na nią uważnie. Odwróciła wzrok.
   - Z pewnością ci opowiedziała, jaka byłam podła – mruknęła, nie patrząc w moją stronę. - Jak skłamałam, planując zostać wampirzycą bez jej wiedzy. Jak poszłam do Keirana i wyznałam mu prawdę. I pewnie uważa, że to ja powinnam ją przeprosić. - Prychnęła, wyciągając przed siebie długie nogi w męskich, gdzieniegdzie połatanych spodniach. - Nigdy bym jej tego nie zrobiła. A już na pewno nie bez jej zgody. To ona mnie zdradziła. A Keiran i tak w końcu poznałby prawdę. Miałam dość kłamstw i zdrad. Karen mnie zawiodła. Jeśli zechce przyjść i przeprosić, znajdzie mnie. - Umilkła, zerkając na mnie. - Coś jeszcze, Amando?
   - Jesteś człowiekiem, Lucy. Nie wiesz, ile masz czasu. Myślę, że powinnaś pogodzić się z siostrą, ale to już wyłącznie twoja decyzja. - Wstałam, ona także. Gabriel nadal rzucał kamienie na wodę, które odbijały się od łagodnej tafli, zanim utonęły.
   Lucy spojrzała na mnie i wzruszyła ramionami. Podeszła do swojego konia, odwiązała go, po czym lekko wskoczyła na siodło.
   - Co tak właściwie robisz, Lucy? - spytałam jej. - Czemu wciąż gonią cię jacyś dranie?
   Uśmiechnęła się, zerkając na mnie.
   - Jest nas zaledwie kilkanaście osób, ale ciągle dochodzą nowi ludzie. Pilnujemy porządku, śledzimy złodziei, zabijamy morderców. Może finansowo nie ma żadnych rewelacji, ale praca przynajmniej nie powiewa nudą.
   - Skoro działasz w grupie, to gdzie twoi towarzysze? - spytał Gabriel, stając koło mnie i otrzepując spodnie z piachu. - Czyżbyście wyznawali zasadę: walcz za wszystkich, umieraj sam?
   - Rozdzieliliśmy się. - Ruszyła powoli w stronę, gdzie odjechali mężczyźni. - Dranie, których przegoniłeś, już pewnie dawno wpadli w ich pułapkę. Równie dobrze mogłeś ich zjeść. - Zerknęła na niego.
   - Wolę kobiety. - Zlustrował ją wzrokiem. - Nawet te przebrane za mężczyzn.
   - W takim razie powodzenia w poszukiwaniach – mruknęła Lucy i przyspieszyła. Nagle zatrzymała się i obejrzała na mnie. - Jesteś Bonu, prawda? Słyszałam o wojnie wampirów. Zginęła w niej matka Keirana. Może zainteresuje cię informacja, że kilka dni temu byłam w Plymouth i dowiedziałam się przypadkiem, że gdzieś za cytadelą znajduje się kryjówka ważnej wampirzycy. Nie wiem, kim jest, ale te wampiry z pewnością były Iratu.
   - Za cytadelą w Plymouth? - powtórzyłam ze zdumieniem. - Wampirzyca? To bardzo ważna informacja. Postaraj się omijać przez najbliższe dni tamte terytoria, dobrze?
   - Na razie nie planuję tam jechać. Do zobaczenia. - Przyspieszyła i zniknęła za drzewami. Spojrzeliśmy na siebie z Gabrielem.
   - Powinniśmy to sprawdzić.
   - Tak, to świetny pomysł. Pojedziemy tam, ja pokonam wszystkich jej strażników, a ty słonko, dzięki swojej gorącej krwi, natychmiast ją pojmiesz – powiedział Gabriel, po czym przejechał dłonią po zwichrzonej czuprynie. - Pod warunkiem, że ci ulegnie.
   - No tak, we dwoje mamy małe szanse. Musimy zawiadomić pozostałych. - Westchnęłam. - Skoro na Larę nie działa... - Urwałam nagle i spojrzałam na niego podejrzliwie. - Skąd właściwie wiesz, że znalazła sposób na przeciwstawienie się gorącej krwi? Andy mówił, że niewiele osób o tym wie.
   - Wiem więcej, niż się wszystkim wydaje, śliczna królowo. - Spoważniał nagle, a z jego jasnobrązowych oczu zniknęły zabawne błyski. - Poczucie humoru nie wyklucza inteligencji. Wiem o tym, jaki udział w wojnie miała Lara, a także... - Spojrzał mi prosto w oczy i dokończył. - Wiem również o zdradzie.