Rozdział XV - Ścięta głowa

   - Ojej, niedobrze – mruknęła Karolina. Skinęłam głową.
   - Też tak pomyślałam. Przestraszyłam się, widząc ją w tym stanie. Nie chciałam, żeby miała takie problemy, jak Kate, albo jeszcze gorzej. Nie miałam pojęcia, jak to jest, być zamkniętą w trumnie śmierci. Amelia to przeżyła. Teraz, gdy już ją znaleźliśmy, stawką było jej zdrowie psychiczne.
   - I co? - Dziewczyna popatrzyła na mnie z niepokojem.
   - Cóż... to w końcu Amelia – odparłam i wróciłam do opowieści.

   - Amelio! - Arthur wziął ją za rękę i uklęknął przy trumnie, wpatrując się w twarz żony. Prawą dłonią przesunął delikatnie po jej policzku, odsuwając z twarzy kilka jasnych kosmyków. Wpatrywał się w nią swoimi dużymi ciemnymi oczami. - Spójrz na mnie, kochanie. Wróć do mnie. Jesteś moim słońcem, nie wolno ci zgasnąć. Bez ciebie zapanuje mrok. - Głaskał ją powoli po policzku. - Moja Amelio. Najpiękniejsza wampirzyco na świecie. Wróć do mnie, proszę. Moja jedyna miłości. - Zamilkł, wpatrując się w nią intensywnie.
   Nikt się nie odzywał. Staliśmy wokół trumny: ja, obok mnie Selene, naprzeciwko leżącej Amelii Rose, obok niej Dominic i Danielle.
   - Arthur? - Amelia zamrugała gwałtownie, spoglądając na niego nieco przytomniej. W następnej chwili usiadła gwałtownie i rzuciła mu się na szyję. Trzymał ją w ramionach, głaszcząc powoli. Domyśliłam się, że rozmawiają ze sobą bez słów – w myślach.
   Rose odetchnęła głośno, a jej matka spojrzała na nią i uśmiechnęła się lekko.
   - Rose, córeczko... - Przeniosła wzrok na mnie. - Amando...
   - Mamo! - Wampirzyca przytuliła się do Amelii. - Tak się bałam, nawet sobie nie wyobrażasz, kiedy tata przestał cię słyszeć, a potem widząc ciebie, tak leżącą, jakby nieprzytomną... to Amanda wpadła na pomysł, że możesz tu być, więc zabraliśmy łopaty i wyruszyliśmy, tylko musieliśmy czekać na zmrok, a Stan nie mógł wysłać swoich ludzi, bo byliśmy w Camborne...
   - Już dobrze – przerwała jej cicho Amelia, uśmiechając się lekko. - Jestem, cała i zdrowa. - Spojrzała na mnie.
   Nie zastanawiając się dłużej, podeszłam i objęłam ją mocno.
   - Tęskniłam za tobą – przyznałam cicho.
   - A jak ja tęskniłam... tyle wieków cię nie było!
   - Twoja córka jest do ciebie bardzo podobna, wiesz? Ma twój charakter.
   Amelia uśmiechnęła się i chciała coś powiedzieć, ale urwała w połowie słowa. Wciągnęła gwałtownie powietrze.
   - Pić...
   Sekundę później już jej nie było.
   Zanim zdążyliśmy się odwrócić, do naszych uszu dobiegło beczenie owiec, a w powietrzu rozpłynął się zapach zwierzęcej krwi.
   Zgodnie ruszyliśmy w tamtą stronę. W korytarzu tuż przed wejściem klęczała Amelia, łapczywie pijąc krew. Po ostatniej owcy w końcu oderwała się na chwilę i spojrzała na nas.
   Od strony pomieszczenia stałam ja, Arthur, Rose, Selene i Danielle. Ta ostatnia opierała się o wejście, zerkając ciekawie na owce.
   - Fuj – mruknęła cicho. Przypomniałam sobie, że jest Iratu, więc z pewnością nie zasmakowała w zwierzęcej krwi.
   Dominic został w środku; zamknął trumnę, usiadł na niej i spokojnie czekał na dalszy rozwój wydarzeń.
   Po drugiej stronie, przy prawej ścianie stały Madalyn z Karen, obok nich rudowłosa Marigold, wyraźnie skupiona; domyśliłam się, że rozmawiała w myślach z Johanną, swoją podopieczną. Po lewej natomiast stali Dayton i Easter oraz Gabriel. Zwróciłam uwagę, że bliźnięta ubrane były podobnie: ciemne spodnie i spódnica w takim samym kolorze, jasna koszula i jasna bluzka, nawet buty mieli podobne. I zwykle trzymali się razem.
   - Naszej Drugiej Bonu dopisuje apetyt – stwierdził Gabriel, przeczesując dłonią czarne sterczące włosy. - Mówiłem, żeby od razu kupić całe stado...
   - Nie przesadzajmy, Gabi. - Amelia otarła usta i zerknęła na niego. - Muszę dbać o figurę. Danielle, nie krzyw się. - Spojrzała na blondynkę. - Zepsułaś sobie smak ludzką krwią, mówię ci.
   - Akurat – mruknęła wampirzyca, uśmiechając się lekko.
   - Amelio. - Arthur podszedł do niej i wyciągnął rękę. Ujęła ją i wstała. - Wyglądasz uroczo – stwierdził, przygładzając jej sterczące kosmyki.
   - Trochę brudna i cuchnąca, ale urocza? - Amelia roześmiała, pocałowała męża w policzek i rozejrzała się. - Nie sądzę, żeby to było najlepsze miejsce na prawienie komplementów. Dość się tu należałam.
   - Zdecydowanie – zgodził się Arthur i ruszyli w stronę wyjścia. Najtrudniej było przejść przez wąski otwór, ale dla wampira nie była to szczególna przeszkoda. Kiedy wszyscy już znaleźliśmy się na zewnątrz, Amelia zatrzymała się i odetchnęła głęboko.
   - Strasznie mi tego brakowało. - Rozłożyła ręce i obróciła się. Jej sukienka była brudna i mocno porozrywana, a włosy w nieładzie, mimo to wyglądała zjawiskowo w blasku księżyca. Zatrzymała się i uśmiechnęła szeroko. - Dziękuję, że przybyliście mi na pomoc. Nigdy nie wątpiłam, że mnie znajdziecie. Założę się, że to ty wybierałaś, kto przyjdzie, a kto zostanie? - zwróciła się do Rose, a kiedy wampirzyca skinęła głową, odwróciła się do pozostałych. - Cieszę się, że ocaleliście z tej wojny. Przytuliłabym was, ale jak już mówiłam – nieco cuchnę. - Zaśmiała się krótko. - Chociaż... mam pomysł. Biegniemy do najbliższego jeziora?
   Kilka sekund później wszyscy wampirzym tempem ruszyliśmy za Amelią. Bez wahania wskoczyła do wody i wynurzyła się kawałek od brzegu. Znajdowaliśmy się już za miastem, niewielkie jezioro otaczało mnóstwo drzew.
   Arthur dołączył do żony, za nimi wskoczyły bliźnięta. Selene usiadła na brzegu, mocząc nogi, obok niej Dominic. Danielle zaczęła się sprzeczać o coś z Gabrielem, który najwyraźniej niemal każdego potrafił wyprowadzić z równowagi. Karen i Madalyn usiadły kawałek dalej, a rudowłosa Marigold po chwili namysłu dołączyła do Danielle przeciwko Gabrielowi.
   Rose podeszła do mnie i objęła ramieniem.
   - Odzyskaliśmy mamę. Całą i zdrową. Dzięki tobie. - Spojrzała na mnie z wdzięcznością.
   - Cieszę się, że na coś się przydałam. - Uśmiechnęłam się, patrząc na moją przyjaciółkę, pluskającą się z mężem; była moją pasierbicą i młodszą siostrę jednocześnie. Czułam ogromną ulgę.
   - Myślisz, że nic jej nie będzie? - spytała mnie Rose. Pokręciłam głową.
   - Nie sądzę. Straciła świadomość zaledwie na chwilę. Przedtem cały czas była myślami z Arthurem. - Miałam nadzieję, że się nie myliłam.
   Kiedy w końcu wszyscy wyszli z wody, zatrzymaliśmy się na chwilę, by Amelia, Arthur i bliźnięta mogli choć trochę wyschnąć. Moja przyjaciółka skryła się za drzewami z błękitną, pasującą do jej oczu suknią, którą przyniosła Madalyn. Kiedy wyszła, wyglądała dokładnie tak samo, jak ją zapamiętałam, gdy widziałam ją po raz ostatni.
   - Dlaczego właściwie przestałaś się odzywać do dziadka? - Dominic zadał pytanie, które nas wszystkich nurtowało. - To znaczy do Arthura – poprawił się, widząc jego wzrok.
   Amelia roześmiała się na ten widok, ale zaraz spoważniała.
   - To przez głód. Był tak silny, że musiałam przestać o nim myśleć. Dlatego zablokowałam swój umysł, ale miałam zamiar za chwilę odblokować myśli. Tylko potem to już nie było takie proste. - Skrzywiła się.
   - Ale... czujesz się dobrze, kochanie? - zapytał Arthur, zerkając na nią z niepokojem. Jego żona skinęła głową i przytuliła się lekko do niego.
   - Nic mi nie jest. To wszystko już za mną. Za nami.
   W tym momencie usłyszeliśmy przeraźliwy krzyk. Spojrzeliśmy w tamtą stronę i po chwili ujrzeliśmy wampirzycę wyłaniającą się zza drzew. To była Lara. Stała dość daleko, ale dzięki wampirzemu wzrokowi i słuchowi bez problemu mogliśmy zobaczyć ją i usłyszeć.
   Tym razem również nie była sama. Za nią stał potężnych gabarytów wampir i coś trzymał. Albo kogoś. Lara w dłoni miała zakrwawiony miecz.
   - Przekażcie Andy'emu, by mnie nie szukał, nie tropił i nie wypytywał o mnie – zawołała w naszą stronę. - Jeśli nadal będzie się upierał przy swoim, Katherine skończy tak, jak jego ulubienica. - Po czym skinęła na wampira, który podał jej czyjąś głowę. Z przerażeniem uświadomiłam sobie, że znam tę twarz. To z pewnością jej krzyk usłyszeliśmy. Adelaine, wampirzyca, z którą kłóciła się Selene. - Zabiję ją na jego oczach. - Podniosła głowę za blond włosy i uśmiechnęła się okrutnie.
   - Już po tobie! - warknęła Danielle, po czym rzuciła się w jej stronę, a za nią ja i Selene. Zanim zdążyłyśmy dobiec, Lara błyskawicznie umknęła między drzewami razem ze swoim wampirem. Zostało tylko ciało i odcięta głowa.
   W jednej chwili wszyscy znaleźliśmy się przy martwej wampirzycy. Ze zdumieniem spostrzegłam, że jej ciało zaczęło sinieć, podobnie jak głowa. Usta wyglądały, jakby wciąż wydobywał się z nich głośny krzyk, a oczy szeroko otwarte, zastygłe w wyrazie przerażenia. Jasne włosy zrobiły się siwe, cieńsze, jak gdyby miały się za chwilę rozpaść.
   - Niech to szlag, Adelaine! - Selene uklękła przy niej, chwyciła za głowę i przyłożyła do ciała w miejscu obcięcia.
   - Już za późno. - Dominic klęknął obok i złapał ją za rękę. - Nawet jeśli ożyje, nie będzie już mówić ani myśleć. Krew przestała płynąć do mózgu. Pamiętasz, co mówili Shane i Rosabel? Dziesięć, może dwanaście sekund. Minęło o wiele więcej.
   - Shane i Rosabel eksperymentują na wampirach? - Spojrzałam na Dominica.
   - Niezupełnie. Raczej... badają różne przypadki – odparł. Selene upuściła głowę wampirzycy, której skóra zaczęła się złuszczać. Po policzku prawnuczki Amelii popłynęła krwawa łza. Położyłam dłoń na jej ramieniu.
   - Przyjaźniłyście się?
   - Niezupełnie... Była poddaną Andy'ego, podobno uratował jej życie i przygarnął, lubiłam się z nią sprzeczać, bo zawsze wiedziała, co odpowiedzieć... czasem była naprawdę wredna, ale nie zasłużyła na śmierć... miała dopiero trzydzieści pięć lat...
   - Zabiję tę Larę. - Danielle zacisnęła dłoń na kołku ukrytym za pasem. Dzięki męskiemu strojowi nie miała problemów z noszeniem broni.
   - Nigdzie nie pójdziesz – zatrzymała ją Amelia. - To może być pułapka. Na pewno ma mnóstwo wampirów do ochrony.
   - Wracamy prosto do Camborne – dodał Arthur.
   - Zapolujemy na nią później – postanowił Dayton.
   - I obetniemy jej głowę, tak jak ona to zrobiła – uzupełniła Easter, jego bliźniacza siostra.
   Spojrzałam na ciało Adelaine. Po kilku sekundach rozpadło się tak, jak kruszy się tłuczona porcelana. Została tylko garść ciemnego pyłu.
   Ruszyliśmy bez dalszych komentarzy w stronę domu Rose i Stanleya. Nawet Gabriel się nie odzywał. Amelia i Arthur szli, trzymając się za rękę, obok nich Rose, obejmując Selene, która wyglądała, jakby planowała okrutną zemstę. W zasadzie to bym się nie zdziwiła.
   Obok nich szły Karen i Madalyn, prawdopodobnie rozmawiając w myślach. Dayton i Easter kroczyli za nimi równo, w jednym rytmie, z zaciętymi minami. Po mojej drugiej stronie szła Danielle, wciąż ściskając lekko broń, jakby spodziewała się nagłego ataku na nas. Marigold i Gabriel, o dziwo, szli koło siebie, zerkając w swoją stronę od czasu do czasu z ponurymi wyrazami twarzy, ale się nie odzywając.
   Właściwie to powodem tych nastrojów była nie tylko śmierć młodej wampirzycy, ale przede wszystkim poczucie, że wciąż istnieje zagrożenie, mimo że wojna już się skończyła. Czemu Andy szukał Lary i najwyraźniej próbował nastawać na jej życie? Czy była zamieszana w wojnę i próbę odebrania mu władzy? A może pośrednio przyczyniła się do stanu Kate? W takim razie czemu nikt o tym nie wiedział? Co kombinuje Lara? Po co potrzebny był jej Erik?
   I jaki związek z Larą miał Keiran?
   Coraz więcej pytań bez odpowiedzi.

   Po powrocie do domu Stanleya i Rose wszyscy rzucili się powitać Amelię. Generał Derbyshire początkowo sprzeciwiał się obecności tylu wampirów w swojej rezydencji – szczególnie, że część z nich była Iratu – ale Rose udało się go przekonać, że to szczególne okoliczności i ograniczyła się do zebrania ich w jednej sali. Zwołano też Zgromadzenie, a więc przybyli również Bonu nie należący do naszego rodu.
   Amelia wydawała się bardzo ożywiona i wprost tryskała energią. Powoli zaczynałam wierzyć, że trumna śmierci nie wpłynęła na nią tak, jak na Kate. Może to po prostu zależało od wampira?
   - Do czego przydał ci się sztylet, który ci podarowałem? - Usłyszałam nagle za sobą. Odwróciłam się. W progu sali, w której panował teraz taki ruch, stał Nicolas, uzbrojony w kilka kołków, sztyletów – zapewne poświęconych – broń palną i krzyż, lekko posrebrzany, wiszący w widocznym miejscu na jego szyi. Jasne włosy miał elegancko zaczesane w tył; pomyślałam, że jeśli ich nie zetnie, niedługo będzie mógł je związywać na karku.
   - Pokonałam nim władcę wampirów – wypaliłam odruchowo, zanim zdążyłam ugryźć się w język. Rozejrzałam się z niepokojem, ale na szczęście wszystkie wampiry wydawały się być zajęte dopiero co odzyskaną ich Drugą Bonu.
   - Naprawdę? - Uniósł brwi. - Czyli jednak zostałaś ich władczynią?
   - Co? Skąd taki pomysł? - Pokręciłam głową. - Pamiętasz, co ci mówiłam o władzy? Nadal nie wierzysz w moje słowa?
   - Pamiętam. I wierzę. - Spojrzał na mnie. Jego fiołkowe oczy wpatrywały się w moje. - Wierzę też, że nie wejdziesz mi do głowy bez pozwolenia, prawda?
   - Prawda – przyznałam, w ostatniej chwili powstrzymując się przed wgłębieniem w jego myśli. Postanowiłam, że tego nie zrobię. Uszanuję jego prywatność, mimo że zżerała mnie ciekawość.
   - Podobno natknęłaś się na Larę. - Wyraz jego twarzy nie zmienił się, ale oczy lekko pociemniały.
   - Tak. Nie mam pojęcia, co ona kombinuje i po co dała nam taki pokaz, ale gdy następnym razem ją spotkam, marny jej los – mruknęłam.
   - Nie. To ja ją zabiję – oświadczył spokojnie łowca. - Wbiję jej kołek w serce.
   Zanim zdążyłam skomentować jego postanowienie, na salę wpadł Andy. Wszyscy nagle ucichli, odsuwając się pospiesznie. Nie bez przyczyny. Władca wyglądał, jakby miał zaraz kogoś zabić. Rozejrzał się po sali, najwyraźniej szukając konkretnej osoby, w końcu zatrzymał wzrok na mnie.
   - Czy to prawda? - zapytał powoli, a w jego głosie usłyszałam coś, co z pewnością przerażało wampiry bardziej, niż masakry ludzi i zabijanie wampirów dla przykładu, jak robili niektórzy władcy. - Adelaine nie żyje?
   Zrobiłam krok w jego stronę, choć instynkt podpowiadał mi, że stoi przede mną ktoś groźny, o wiele groźniejszy, niż ten Andy, którego znałam.
   - Tak – potwierdziłam cicho, wpatrując się w niego z niepokojem, ale i z pewną dozą ciekawości. - Lara ją zabiła. Przykro mi, że nie byliśmy w stanie jej powstrzymać.