Rozdział XIV - Podziemny loch

   Przerwała nam Amy, wołając na obiad. Po posiłku wróciłyśmy do pokoju. Karolina usiadła wygodnie, zerkając na mnie z oczekiwaniem.
   - Jeśli Arthur stracił kontakt z żoną, to może się skończyć tragicznie – stwierdziła z niepokojem. - Mam nadzieję, że naprawdę jest w tych podziemiach.
   - Od czasu, gdy był tam pałac, minęło czterysta lat, dlatego nikt już nie pamiętał, co kiedyś było w tamtym miejscu. Ja za to pamiętałam doskonale. Było to jedno z pierwszych miejsc, jakie odwiedziłam, gdy po raz pierwszy przybyłam do Londynu. Dziwię się tylko, że tak późno przyszło mi ono na myśl...

   - Jak to: straciłeś z nią kontakt? Nie słyszysz jej myśli? Zablokowała je? Coś jej się stało? - zasypałam Arthura pytaniami. Pokręcił głową.
   - Wciąż czuję, że tam jest. Ale nie rozmawia ze mną. Całkiem się ode mnie odcięła. Nie rozumiem czemu, jeszcze wczoraj rozmawialiśmy jak zawsze...
   - Musimy coś zrobić. - Rose rozpaczliwie próbowała opanować ogarniającą ją panikę.
   - Szukaliście w podziemnym pałacu? - spytałam ich.
   - Myślałem o tym, ale został zasypany czterysta lat temu, gdyby ktoś go odkopał, z pewnością byśmy wiedzieli – stwierdził Arthur.
   - A loch? Ten, w którym Oliver uwięził Martina?
   Mąż Amelii zastanawiał się przez chwilę. W sali zapanowała cisza; wszystkie wampiry wpatrywały się w nas z napięciem.
   - Masz rację, tam nie sprawdzaliśmy – powiedział powoli najstarszy wampir z rodu. - A Otton mógł mieć tam swoją kryjówkę.
   - W takim razie idziemy do Stanleya! - ożywiła się Rose. - Przekażcie pozostałym, by stawili się za kwadrans w głównym gabinecie – zwróciła się do wampirów i wyszła pierwsza, za nią ja, Felicia i Arthur. Błyskawicznie pokonaliśmy długi korytarz i już po chwili Rose wpadła bez pukania do gabinetu męża.
   Oprócz Stanleya był tam Nicolas, który siedział wygodnie w fotelu, czyszcząc broń.
   - Stan, nie sprawdziliśmy jednego miejsca w Londynie. Pod Tower of London. Tam może być zakopana mama! I nie chodzi mi o sam pałac, lecz o loch.
   - Loch? Możemy spróbować, tam nie szukaliśmy – przyznał mężczyzna, wstając z fotela.
   - Teraz jest dzień, a my musimy czekać do zmroku. Może twoi ludzie mogliby to sprawdzić...?
   - Chcesz, żebyśmy w kilka godzin przejechali z Camborne do Londynu? - Nicolas przerwał swoje zajęcie, zerkając na Rose. - Zapominasz o jednym małym szczególe, stryjenko. Ludzie to nie wampiry.
   - Och. No tak. - Rose zrezygnowana usiadła w fotelu obok i zrobiła bezradną minę.
   - Za chwilę zapadnie zmrok, a wtedy się tam udamy – zwróciłam się do niej. - Błyskawicznie dotrzemy na miejsce. Jeśli Amelia tam jest, wykopiemy ją jeszcze tej nocy.
   Nicolas odłożył broń, wstał i zerknął na korytarz, gdzie już schodziły się wampiry.
   - Szykuje się jakieś zebranie? - zapytał.
   - Tak, bardzo prawdopodobne, że znajdziemy dziś mamę, powinni o tym wiedzieć – odparła Rose. Stanley zmarszczył brwi.
   - Pozwoliłem Iratu wejść do naszego domu, by Amanda mogła poznać swój ród, ale nie życzę ich sobie w gabinecie.
   - Nie zabijają niewinnych! - zaprotestowała jego żona.
   - A ja chętnie ich poznam. - Nicolas wyciągnął długi naostrzony kołek. Zerknęłam na niego, unosząc brwi.
   - Tyle wrednych, złych i żądnych niewinnej krwi wampirów kręci się po okolicy, a ty ostrzysz kołki na moją rodzinę? - Założyłam ręce, spoglądając na niego. Wzruszył ramionami i schował kołek.
   - Mam wrażenie, że te złe gdzieś się przede mną pochowały, a cała reszta stale wchodzi mi w drogę – mruknął.
   - Biedny. Zaczynam ci współczuć – zażartowałam. Przez chwilę myślałam, że się zdenerwuje, ale zerknął tylko na mnie swoimi fiołkowymi oczami i uśmiechnął się lekko.
   - I słusznie. Jeszcze trochę i stracę robotę.
   - Amando, zaraz zaczniemy spotkanie, chodź tutaj – zwróciła się do mnie Rose, która najwyraźniej już przekonała męża i w ramach kompromisu postanowiła zrobić zebranie w holu przed gabinetem.
   - Dziękuję za sztylet, przydał się – zwróciłam się do Nicka i wyszłam na korytarz. Czekały tam już wszystkie wampiry z obu rodów.
   - Znaleźliśmy Amelię? - spytała Selene. Arthur pokręcił głową.
   - Jeszcze nie. Ale to bardzo możliwe. - Wyjaśnił w kilku słowach, co ustaliliśmy, dodając, że stracił kontakt z żoną.
   - Na pewno ją znajdziemy – powiedziała pewnym głosem Rosabel, żona Shane'a.
   - W każdym razie warto zbadać ten trop – mruknęła Annice.
   - Selene, Dominic, Marigold, Danielle i Karen – wy pójdziecie ze mną, tatą i Amandą – postanowiła Rose, która automatycznie przejęła dowodzenie. Nie miałam nic przeciwko; córka Amelii świetnie się do tego nadawała. - Wykopiemy to przejście. Jeśli znajdziemy mamę, Karen da znać telepatycznie Madalyn, a Marigold Johannie. Madalyn, Gabriel, Dayton i Easter – jeśli okaże się, że mama tam jest, pójdziecie po zwierzęta dla niej. Felicia i pozostali zostaną tutaj, Johanna będzie was informować, co się dzieje. - Zerknęła na mnie. - To chyba rozsądny plan?
   - Zdecydowanie – przyznałam. - Musimy tylko poczekać na zmierzch.
   Dzień jak zwykle ciągnął się niemiłosiernie. Uznałam, że Rose dobrze wybrała skład. Zadziorna Selene i wojownicza Danielle z pewnością przydadzą się w przypadku większych problemów. Rozsądny Dominic razem z Arthurem pohamują je w razie potrzeby. Marigold, opiekunka Johanny, będzie mogła przekazywać informacje, podobnie jak Karen swojej opiekunce. A ja, cóż – potrafiłam otworzyć trumnę śmierci.
   W końcu ostatnie promienie słońca zniknęły za horyzontem. Mężczyźni zabrali łopaty na plecy i ruszyliśmy w stronę stolicy Anglii.
   Błyskawicznie pokonaliśmy drogę do Londynu. Zanim jednak tam dotarliśmy, przed nami pojawiła się grupka wampirów, w takiej samej liczbie, jak nasza. Po obu stronach drogi były lasy, więc zatrzymaliśmy się tuż przed nimi. Z grupy wyszła wysoka, ciemnowłosa wampirzyca, ubrana w długą, prostą, purpurową suknię, idealnie dopasowaną do sylwetki, nieco szerszą u dołu. Proste włosy zaczesane miała do tyłu.
   - Doszły mnie pogłoski, że wróciłaś do Anglii z długiej podróży i jak widzę, były prawdziwe – zwróciła się do mnie, uśmiechając się lekko. - Witaj ponownie, podopieczna Erika.
   - Lara.  - Zmarszczyłam brwi.
   - To miło, że mnie jeszcze pamiętasz. Co u twojego opiekuna? Dawno go nie widziałam. - Stała z luźno opuszczonymi rękami, patrząc na mnie bez wrogości.
   - Erik nie żyje – odparłam cicho. - Zginął.
   - Och. - Skrzywiła się i odwróciła głowę. - Szkoda. - Kiedy znów na mnie spojrzała, jej wzrok nie wyrażał już takiej serdeczności. - Podobno zadajesz się z moim byłym, który teraz jest łowcą, opowiadał ci o mnie? Jest świetny, ale szybko się nudzi.
   - To ty skrzywdziłaś Nicka! - zawołała Rose, robiąc krok do przodu, a za nią Danielle, sięgając po broń.
   - Nie zranisz go więcej – warknęłam, przypominając sobie blizny na jego plecach.
   - Oho, zdaje się, że sama już go sprawdziłaś, Amando. A bierz go sobie, ja mam teraz inne sprawy na głowie. Skoro Erik nie żyje, to nie jesteś mi potrzebna.
   - Czego chciałaś od Erika? - spytałam, zerkając na otaczające Larę wampiry. Obserwowały nas, stojąc niemal bez ruchu.
   - To już nieaktualne. Pozdrów Keirana. I koniecznie Nicolasa. - Odwróciła się i pomknęła w las, a za nią reszta wampirów.
   - Co ona ma do Keirana? - zdziwiła się Karen, marszcząc brwi.
   - Nie mam pojęcia. - Spojrzałam pytająco na Rose, która również pokręciła głową.
   - Później będziemy się nad tym zastanawiać – odezwał się Dominic. - Czas nagli.
   Bez dalszej zwłoki ruszyliśmy w stronę Tower of London. Zanim tam dotarliśmy, postanowiłam sobie jak najszybciej porozmawiać z Keiranem. Lara najwyraźniej knuła coś niedobrego i być może on będzie w stanie określić, co takiego wymyśliła.
   Zatrzymaliśmy się na tyłach dawnego więzienia, gdzie kiedyś było przejście do podziemnego pałacu Andy'ego.
   - To tam. - Arthur odwrócił się w lewo. Jako jedyny z nas znał przejście do tych lochów. - Tam były. - Wskazał na gęstwinę krzaków, rosnących tuż przy murze, oddzielającym Tower od otaczającej go Tamizy.
   - Trzeba ściąć krzaki – postanowiła Danielle, po czym wyjęła sztylet i energicznie wzięła się za ścinanie. Arthur i Dominic pospieszyli jej z pomocą. Ze względu na wąskie przejście, pozostali musieli tylko stać i czekać.
   - Są drewniane drzwiczki! - zawołał Arthur i zanim zdążył wyjaśnić, że za nimi jest tylko mur, Danielle rozwaliła je jednym uderzeniem. - Spokojnie, przejście jest pod nimi, nie za nimi – mruknął, zerkając na wojowniczą potomkinię siostry Felicii.
   - To bierzmy się za kopanie! - zawołała Selene, zdejmując łopatę z pleców Dominica, ale zanim zabrała się do pracy, syn Paula wyjął jej narzędzie z rąk.
   - Pozwól, droga Selene, że mężczyźni zajmą się kopaniem.
   - Ja zrobiłabym to szybciej – prychnęła brunetka, próbując zabrać mu łopatę. Rose przewróciła oczami.
   - Odpuść, Selene. Mężczyźni muszą mieć poczucie siły, a przy takich wampirzycach jak my, to nie jest takie proste. Niech kopią.
   - Skoro tak – mruknęła brunetka, puszczając łopatę. Dominic pokręcił głową, ale powstrzymał się od komentarza.
   - Co z Amelią? - spytałam Arthura, który spojrzał na mnie bezradnie.
   - Nadal się nie odzywa – odparł i wrócił do kopania. Już po chwili ziemia zrobiła się płytka i naszym oczom ukazał się niewielki tunel.
   - Jak mieliby przenieść tędy trumnę z Amelią? - spytała Marigold, marszcząc czoło z namysłem. - Musieliby mieć inne wejście albo znacznie poszerzyć tunel.
   - Niekoniecznie – zaprzeczyłam. - Spójrz, zmieści się tutaj trumna. Jeśli dalej jest szeroko, mogli ją wnieść. Ale jeśli trzeba się czołgać, to faktycznie wątpliwe – dodałam ciszej.
   - Jakieś czterysta lat temu weszła tutaj tylko Sophia, więc nie wiem, jak jest tam na dole – powiedział niepewnie Arthur, zaglądając do środka.
   - Sprawdźmy – postanowiła Rose i wsunęła się w niewielki otwór, który wyraźnie schodził na dół. Już po chwili usłyszeliśmy jej pełen nadziei głos. - Szerokie przejście i widzę ślady! Chodźcie!
   Danielle wsunęła się zaraz za córką Amelii, a po niej ja. Ześlizgnęłam się w dół i wylądowałam na twardej ziemi. Tak jak mówiła Rose, dostrzegłam na niej bardzo niewyraźne ślady obuwia.
   Za mną zeszła Selene, potem Karen, Marigold, Dominic i Arthur. Szliśmy długim korytarzem, zerkając co chwila na ślady. Ktoś z cała pewnością tędy przechodził; mieliśmy nadzieję, że były to wampiry niosące trumnę.
   Dotarliśmy do drzwi, które wydawały się szczelnie zamknięte.
   - To za nimi siedział Martin? - spytałam Arthura, który skinął głową.
   - Tak, dokładnie. - Podszedł bliżej i bez zbędnych ceregieli wyłamał drzwi, po czym ostrożnie wszedł do środka, a my za nim.
   Znaleźliśmy się w dużym pomieszczeniu, zaopatrzonym w kilka stołów, stołków i koców. Ściany były zabrudzone zaschniętą krwią i porośnięte pleśnią. Nigdzie nie było żadnej trumny.
   Przez chwilę rozglądaliśmy się bezradnie, jakby w nadziei, że jest gdzieś ukryta, Selene nawet zajrzała pod koce – bezskutecznie. Wtem coś mi przyszło do głowy.
   - Amelia jest zakopana, prawda?
   Na te słowa Dominic stanął na środku sali i zaczął kopać. Arthur bezzwłocznie sięgnął po swoją łopatę. W końcu ujrzeliśmy ludzkie ciała, wysuszone z krwi, a także kości, zasypane ziemią.
   - Tutaj zakopywali zwłoki. - Dominic westchnął z rezygnacją i spojrzał na Rose, potem na mnie.
   - Nie znam się co prawda, ale nie wyglądają na stuletnie – stwierdziła niepewnie Karen. - Są raczej świeże. Więc może trumna jest pod nimi...?
   - Coś na pewno jest. - Arthur uderzył łopatą w podłoże; rozległo się stuknięcie. Dominic energiczniej zabrał się do pracy i po parunastu sekundach widać było wieko trumny. Nadzieja zalała nasze serca.
   Już po chwili wyciągnęliśmy ją. Z pewnością nie była ona zwyczajna; poznałam to po dwóch lekkich wgłębieniach.
   Kiedy gorącokrwisty wampir chce zamknąć kogoś w trumnie śmierci, zamyka wieko, po czym kładzie na nie dłonie. Nie byłam do końca pewna, jak to działa i z pewnością nigdy nikogo bym tam nie zamknęła, ale z tego co wiedziałam, dzięki gorącej krwi, w wieku tworzyły się wgłębienia. Trumna zamykała się i nikt z wyjątkiem gorącokrwistych wampirów nie był w stanie jej ponownie otworzyć. Podobno próbowano kiedyś roztrzaskać ją na kawałki, ale rozpadła się siekiera. Zupełnie, jakby taka trumna była nie z drewna, lecz z żelaza. Raz próbowano poradzić sobie z nią za pomocą ognia; trumna zajęła się i spłonęła błyskawicznie, został z niej jedynie popiół, podobnie jak z wampira zamkniętego w środku.
   Krótko mówiąc, trumna śmierci była wtedy dla mnie tajemnicą, podobnie jak fakt, że nie odbijałam się w lustrze, choć nie potrafiłam tego logicznie wytłumaczyć. Na szczęście mogłam ją otworzyć i zrobiłam to – nie pierwszy i nie ostatni raz w życiu.
   Kiedy ułożono już trumnę na ziemi, podeszłam do niej. Miałam nadzieję, że w środku będzie Amelia. Arthur nadal nie potrafił się z nią porozumieć. Zanim ją otworzyłam, Selene mnie powstrzymała.
   - Musisz natychmiast się odsunąć, ponieważ nie wiemy do końca, kto jest w środku. Musimy też poczekać na pozostałych. - Spojrzała pytająco na Karen.
   - Już tu idą. Wyjdę po nich – zaproponowała.
   - Pójdę z tobą, nie powinniśmy chodzić tędy pojedynczo – stwierdziła Marigold. Rose skinęła im głową i obie wyszły.
   - To teraz decydujący moment – mruknęłam i położyłam obie dłonie na wgłębieniach. Poczułam przenikający mnie prąd i cofnęłam ręce, a wieko trumny gwałtownie odskoczyło.
   W środku była Amelia. Leżała nieruchomo z zamkniętymi oczami, ubrana w ciemną suknię, pobrudzoną zaschniętą krwią. Nie wiedziałam, czy była to jej krew, czy wroga. A może zwierzęca?
   - Amelia – szepnął Arthur. Jego żona powoli otworzyła oczy i wtedy poczułam ogromny lęk o swoją przyjaciółkę.
   Jej wzrok wyrażał jedynie pustkę.