Rozdział XI - Sztylet łowcy

   - Ja bym nie zapamiętała tylu imion – stwierdziła Karolina.
   - Oczywiście, że tak, nawet, gdybyś nie była wampirem. Każdy z nich był inny. Selene miała charakterek, William kojarzył się z bawidamkiem, Michael był konkretny i precyzyjny, Matthew to typ bohatera, Camellia poważna i zadbana, Crispian wzbudzał instynkty opiekuńcze – trochę dla zmyłki, gdyż sam świetnie sobie radził. - Uśmiechnęłam się lekko. - Tia natomiast była rozgadana, trochę zwariowana i wydawała się dziecinna, ale tak naprawdę potrafiła podejmować dojrzałe decyzje. Derick o konserwatywnych poglądach, Nathaniel, nie widzący świata poza Tią, dowcipniś Gabriel, któremu ciężko było utrzymać powagę, no i przede wszystkim – Marigold i Johanna. Iratu i jej podopieczna, niezdecydowana, do których wampirów przynależeć.
   - Niezłe podsumowanie – przyznała dziewczyna. - To teraz wróćmy do Andy'ego. Rozumiem, że nie ucieszył się z twojego powrotu?
   - Nieszczególnie – przyznałam i wróciłam do roku tysiąc siedemset sześćdziesiątego szóstego.

   - Andy McCras – powiedziałam powoli, wpatrując się w niego. Miał na sobie ciemny płaszcz obszyty żółtym haftem i jasnobrązowy strój. Dostrzegłam, że Selene warknęła cicho; wyraźnie nie była zachwycona spotkaniem. Karen natomiast cofnęła się lekko, wpatrując w wampira stojącego po lewej stronie władcy. Podążyłam za jej wzrokiem. Był to dwudziestoparoletni mężczyzna o ciemnobrązowych kręconych włosach, ściętych na wysokości uszu. Oczy, również w kolorze ciemnego brązu, skierowane miał w inną stronę, jakby nie widział wpatrzonej w niego Karen, choć byłam pewna, że musiał to zauważyć.
   - Witaj, Amando – odezwał się niewysoki, na oko piętnastoletni wampir o ciemnych włosach i jasnych oczach. Uśmiechnęłam się na jego widok.
   - Leon! Miło cię widzieć.
   Był to najbardziej sympatyczny wampir wśród poddanych Andy'ego. To on pomógł nam uwolnić Martina; pamiętałam, jak walczyliśmy ramię w ramię z wampirami Olivera.
   Leon ukłonił mi się lekko, nie zwracając uwagi na zdziwiony wzrok pozostałych wampirów.
   - Darius? - spytałam, poszukując go wzrokiem.
   - Zginął w bitwie. - Leon pochylił głowę. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, Andy podszedł i zatrzymał się tuż przede mną.
   - Zanim zaczniecie się przytulać, ustalmy jedno. Ja jestem władcą Anglii. Nagle pojawia się moja stara znajoma i zostaje obwołana królową. Mam się niepokoić? - Uniósł lekko brwi. Spojrzałam w jego błękitne oczy.
   - Podobno królowa, a władca to dwie różne pozycje – odparłam.
   - A więc przyznajesz, że nadal jesteś pod moim zwierzchnictwem, Amando? - założył ręce na piersi, nie spuszczając ze mnie wzroku.
   - Nie chcę władzy. - Wzruszyłam ramionami. - Ale mam zamiar odnaleźć moją przyjaciółkę. A ty podobno zobowiązałeś się w tym pomóc.
   - Masz na myśli Amelię?
   - A kogo innego? - wtrąciła Selene, stając obok mnie. - Okłamałeś nas! Powiedziałeś, że wiesz, gdzie jest zakopana, więc nie wahaliśmy się zabijać twoich wrogów, zamiast najpierw wydrzeć z nich te informacje! Przez ciebie ona tam leży i cierpi, ty draniu! - Warknęła, ukazując kły. Dłonie zacisnęła w pięści, wbijając w niego wściekły wzrok.
   - Miarkuj się w słowach, pyskata wampirzyco – powiedział sucho Andy. - Nie zapominaj, do kogo mówisz.
   - A nie mam racji?! - Spojrzała na mnie. - Uznajesz za władcę wampira, który nie dba o poddanych, pozwala im wyschnąć w trumnie śmierci?! Amando, królowo Bonu!
   Przeniosłam wzrok na Andy'ego.
   - Co robisz, by znaleźć Amelię? - spytałam go. - Masz jakiś trop? Plan? Cokolwiek?
   Jasnowłosy wampir prychnął, patrząc na mnie z niechęcią.
   - Zarzucasz mi, że nie dotrzymuję obietnic, Amando?
   - Przecież to prawda, okłamałeś nas! - zawołała Selene. - Stanęliśmy po twojej stronie, a ty...
   - Selene, przestań – jęknęła Karen, łapiąc ją za ramię. Wnuczka Victorii strząsnęła jej dłoń, gotowa dalej wyzywać wampirzego władcę, który nagle stanął tuż przed nią. Jego oczy rozbłysły niebezpiecznie. Zanim zdążył cokolwiek zrobić, błyskawicznie znalazłam się między nimi.
   - Andy, powinniśmy spokojnie porozmawiać... - zaczęłam, ale chwycił mnie za nadgarstek, co spowodowało, że poczułam silny dreszcz, przenikający moje ciało. Odskoczyliśmy od siebie błyskawicznie.
   - Ha, ona też jest gorącokrwista i w dodatku jest wampirzą wojowniczką! - zawołała triumfalnie Selene.
   - To prawda? - Andy spojrzał na mnie uważnie.
   - Sporo się nauczyłam przez te cztery wieki – przyznałam, zastanawiając się, do czego zmierza.
   - Świetnie. - Władca rozpiął płaszcz i rzucił niedbale na ziemię. Teraz wydawał się jeszcze bardziej szczupły, aczkolwiek doskonale wiedziałam, że pod taką postacią kryje się ogromna siła. - Będziemy walczyć. Jeśli wygrasz, zostaniesz królową Bonu i będziesz niezależna. Jeśli przegrasz, twoje życie będzie w moich rękach. - Stanął przede mną w lekkim rozkroku. - Wybierz broń.
   - Nie chcę z tobą walczyć, Andy... - zaczęłam, ale Selene mi przerwała.
   - Amanda pokona cię bez problemu. A wtedy już nie będziemy pod twoim zwierzchnictwem. - Posłała mu wyzywające spojrzenie. Westchnęłam i zaczęłam się zastanawiać, co powinnam zrobić. Najwyraźniej Bonu widziały we mnie legendarną i niepokonaną bohaterkę, co nie do końca mi odpowiadało. Zerknęłam na otaczające mnie wampiry. Wszyscy patrzyli na mnie oczekująco. Dostałam wyzwanie i najwyraźniej musiałam je przyjąć.
   - Dobrze, ale jeśli wygram, zrobisz wszystko, co ci powiem, by odnaleźć Amelię, nawet, jeśli będzie to dla ciebie nieopłacalne i niewygodne. - Spojrzałam w błękitne oczy.
   - Zgoda.
   Staliśmy naprzeciwko siebie. Po namyśle sięgnęłam do pasa i przypomniałam sobie o sztylecie, który dostałam od Nicolasa. Wyjęłam go. Władca skinął głową i również wyciągnął niewielki sztylet. Tego dnia miałam na sobie wygodną suknię w kolorze zachmurzonego nieba, nie dosięgającą ziemi, co było znacznym ułatwieniem podczas walki.
   Andy wyraźnie nie wierzył w moje umiejętności i postanowiłam to wykorzystać. Nie byłam pewna, ile umie i czy nie walczy lepiej ode mnie, musiałam więc to sprawdzić, a w unikach byłam całkiem niezła.
   Zamierzałam wygrać tę walkę.
   Przez chwilę krążyliśmy wokół siebie, ściskając w dłoniach broń. W końcu zaatakował. Bez problemu uniknęłam ciosu, potem kolejnego. Przystąpiłam do próbnego ataku, obserwując jego ruchy. Bezskutecznie próbował mnie dosięgnąć.
   Minęło kilkanaście minut, zanim w końcu postanowiłam dać z siebie wszystko. Andy był z całą pewnością dobrze wyszkolony, ale nie spodziewał się, że ja tyle umiem. Choć dawno nie walczyłam z takim przeciwnikiem, nauki Inyana nie poszły w zapomnienie. Walka trwała w tak szybkim tempie, że człowiekowi trudno byłoby nadążyć. Chyba, że byłby łowcą, który świetnie wiedział, jak wygrać z wampirem.
   Zaatakowałam. Uniknął ciosu, więc znalazłam się z drugiej strony. Poczułam satysfakcję, gdy mój sztylet rozdarł mu koszulę. Do skóry nie dotarłam, mimo to wyraźnie go zaskoczyłam. Rzuciłam się ponownie; nagle upadł do tyłu, pociągając mnie za sobą.
   Niespodziewanie polana się skończyła i stoczyliśmy się w dół. Odruchowo ścisnęłam sztylet, by nie wypuścić go z dłoni. Poczułam twardą ziemię pod palcami. Zahamowaliśmy jednocześnie. Andy błyskawicznie znalazł się nade mną i uniósł sztylet. Wciąż trzymając broń w prawej dłoni, wyrwałam lewą i dotknęłam jego twarzy. Odskoczył, czując – podobnie jak ja – przeszywający impuls. Skoczyłam w jego stronę. Zdążył się podnieść, lecz siłą uderzenia wylądowaliśmy na ziemi. Spróbował przewrócić mnie na plecy, w efekcie przeturlaliśmy się jeszcze dalej.
   Wampiry zostały daleko w tyle, byliśmy tylko my. Bezskutecznie spróbowałam się uchylić, gdy jego broń ruszyła w kierunku mojego ramienia, dotykając materiału, rozdzierając go. Poczułam ból na skórze, lecz nie zawracając sobie głowy obroną, przyłożyłam sztylet do jego szyi i przesunęłam końcem ostrza.
   Syk i swąd palonej skóry zaskoczyły mnie kompletnie. Odskoczyłam, wpatrując się w sztylet, potem w niewielką bliznę na szyi Andy'ego. Sekundę później znów przyłożyłam broń do jego gardła, zachowując jednak minimalną odległość.
   - Sztylet łowcy – powiedział cicho władca, nie spuszczając ze mnie wzroku.
   - Jest poświęcony – stwierdziłam. Przypomniałam sobie, jak Nicolas mówił, że jeśli zranię nim Iratu, nie ma ze mną szans. - Czego chcesz, Andy? - Spojrzałam mu w oczy. Wiedziałam, że za kilka sekund będzie tu cała grupa wampirów i on również o tym wiedział.
   - Wyeliminować konkurencję do władzy – odparł szczerze.
   Powoli odsunęłam sztylet.
   - Nie jestem twoją konkurencją. I nie chciałam zrobić ci blizny. - Zerknęłam na jego szyję. Wstaliśmy jednocześnie. Otoczyły nas wampiry.
   Musiałam to dobrze rozegrać. Nawet jeśli Andy uzna teraz naszą niezależność i pomoże znaleźć Amelię, to będę miała w nim wroga. Prędzej czy później pomści zniewagę. „Co zrobiłby Erik na moim miejscu?”, zaczęłam się zastanawiać. Mój opiekun zawsze potrafił dyplomatycznie rozwiązywać podobne problemy.
   - Poproszono mnie, bym została królową Bonu – powiedziałam powoli – i zgodziłam się opiekować moim rodem oraz pomagać tym, którzy mnie o to poproszą. Zawrzyjmy układ. Uznam twoją władzę, jeśli dotrzymasz słowa i razem odnajdziemy Amelię. To ty jesteś władcą, Andy, bo...
   - Bo ty nigdy nie chciałaś władzy. - Wzrok wampirzego władcy powoli łagodniał, w jego oczach dostrzegłam niemal niedostrzegalną ulgę. - Muszę przyznać, że cię nie doceniłem, urocza gorącokrwista. - Otrzepał niedbale ubranie i spojrzał na mnie. - Zapraszam zatem do mojego pałacu. Katherine przyda się widok kogoś znajomego.
   - Dobrze – zgodziłam się. Również poczułam ulgę. Nikt nie widział, co właściwie się stało, więc udało mi się zwyciężyć i uniknąć upokorzenia władcy.
   - Amando. - Selene podeszła do mnie. Wyglądała, jakby była na mnie zła, ale w końcu postanowiła najwyraźniej nie robić mi wymówek. - Miałyśmy iść na polowanie.
   - Zdążymy. - Położyłam dłoń na jej ramieniu. - Wiem, co robię, Selene.
   - W takim razie idę z tobą – postanowiła.
   - Ja też – dodała Karen, podchodząc do nas.
   Spojrzałam pytająco na Andy'ego. Wzruszył ramionami, zakładając płaszcz, który podał mu jeden z wampirów.
   - Dobrze, ale jeśli ta czarna pyskata mnie zdenerwuje, utnę jej głowę. Dosłownie. - Zerknął na mnie. - To ostatnio dość popularny sposób zabijania, wampirów również; nie widziałem, by któryś przeżył coś takiego.
   - Widzę, że lubisz postęp – mruknęłam, otrzepując sukienkę i włosy. Roześmiał się, jednak bez cienia radości w głosie.
   - Owszem. By przetrwać, trzeba być na bieżąco i nadążać za zmianami.
   Przyspieszył, za nim pozostali. Szybko opuściliśmy las. Zauważyłam, że Karen nie spuszcza wzroku z brązowookiego wampira, który biegł obok Andy'ego. Przysunęłam się w jej stronę.
   - Czy to Keiran? - spytałam cicho. Skinęła głową. Czekałam, aż powie coś więcej, ale wampirzyca milczała. Postanowiłam poczekać z pytaniami, aż będziemy same.
   W końcu dotarliśmy do siedziby władcy. Był to okazały budynek w jasnobrązowym kolorze, wręcz rezydencja strzeżona przez liczną straż. Wyglądało na to, że ówczesne wampiry żyły wśród ludzi, zamiast ukrywać się pod ziemią.
   Zaszliśmy z tyłu posiadłości, gdzie dwa wampiry otworzyły nam bramę. Rozejrzałam się ciekawie. Księżyc oświetlił niewielką alejkę otoczoną drzewami, prowadzącą do drzwi. Kiedy przez nie przeszliśmy, znalazłam się w ogromnym holu, po którym kręciły się wampiry. Na ścianach wisiały tkane dywany i kilka malowideł.
   - Wy zostańcie tutaj. - Andy zwrócił się do Selene i Karen, po czym odwrócił się do mnie. - Chodźmy.
   Selene spojrzała na mnie pytająco, ale skinęłam jej głową i ruszyłam za władcą.
   - Spójrz, kto nas odwiedził. - Andy wszedł do pokoju. Powoli weszłam za nim. Na łóżku siedziała jasnowłosa wampirzyca, gęste loki delikatnie otaczały jej twarz. Podniosła swoje ciemnozielone oczy i spojrzała na mnie ciekawie.
   - Amanda? - Wstała i ruszyła w moją stronę w wampirzym tempie, by mnie uściskać. Zaskoczona odwzajemniłam uścisk. Sekundę później Katherine cofnęła się, mrużąc lekko oczy. - Wróciłaś na stałe?
   - Nie wiem, nie sądzę. Na razie myślę o uratowaniu Amelii. Potem będę planowała dalej. Jak się czujesz, Kate? - Spojrzałam na nią uważniej.
   - Amelia nadal jest świadoma? Zostało jej mało czasu. - Blond wampirzyca pokręciła głową. - A co z tym twoim synem-pasierbem-ukochanym? Jest z tobą?
   - Martin został w Ameryce – odparłam.
   - Muszę zobaczyć Amerykę. Andy, nigdy nie widziałam Ameryki. - zwróciła się do niego. - Jestem twoją władczynią, powinieneś mnie tam zabrać. - Usiadła na brzegu łóżka i wskazała mi jedno z dwóch krzeseł, stojących w pokoju, więc je zajęłam. Pomieszczenie było niewielkie, lecz przytulne. Zielone ściany, łóżko z baldachimem, a na podłodze miękki dywan. Pod szczelnie zasłoniętym oknem stało niewielkie biurko, na nim stos jakiś papierów.
   - Też masz zachcianki – prychnął Andy, siadając na drugim krześle. - Ameryka, mówisz?
   - Z pewnością jest tam pięknie. - Wstała nagle i podeszła do okna. Odsłoniła je, wpatrując się w ciemność. - Albo Hiszpania. Byłaś w Hiszpanii, Amando?
   - Tak, jest wspaniała – przyznałam. - Możecie tam pojechać...
   - Nie pojedziemy. - Nagle Kate odwróciła się do Andy'ego. - Nie zostawimy Anglii na pastwę innych gorącokrwistych. Otton nas nie pokona.
   - Otton nie żyje, Katherine. - Wstał i podszedł do niej powoli. Popatrzyła na niego zaskoczona. - Anglia znowu jest nasza.
   - Tak... nasza. - Uśmiechnęła się, położyła dłonie na jego piersi i spojrzała na niego. Nagle przestała się uśmiechać. - Wiem, że nie żyje. Powinnam wiedzieć. Co się ze mną dzieje? Czemu nie mogę zebrać myśli? Przeklęty drań! - Jej oczy zaiskrzyły złością.
   - To minie, Kate. To minie. - Włożył dłoń we włosy wampirzycy, opierając jej czoło o swoje ramię. - To minie. - Uniósł wzrok i spojrzał na mnie. W jego oczach widziałam nienawiść do tych, którzy skrzywdzili jego Katherine.
   W tym momencie poczułam uścisk w sercu, gdyż zaatakowała mnie straszna myśl. Skoro na Kate, która zawsze była bardzo silna, trumna śmierci wpłynęła w ten sposób, ile czasu minie, zanim to samo stanie się z moją przyjaciółką?