Rozdział II - Przeprosiny

   - To musiało być dla was bardzo trudne – stwierdziła Karolina, kończąc szykować śniadanie.
   - Popełniłam błąd i miałam zamiar się do niego przyznać – odparłam. - Wszystko, co robimy, wpływa na nasze życie. To co zrobiłam, wpłynęło nie tylko na moje małżeństwo, ale i na przyszłość.
   - Czyli jednak... spotkałaś ponownie Maurycego? - zgadywała dziewczyna.
   - Zanim to nastąpiło, w moim życiu wydarzyło się mnóstwo rzeczy. Zacznijmy od tego, na czym skończyłam: od wyznania prawdy Shehereze'owi.

   - Zaczęło się wtedy, gdy po twoim wyjeździe Maurycy uznał, że może mnie uwieść. Próbowałam mu uświadomić, że kocham ciebie, a kiedy mnie pocałował, dostał w twarz. Po jakimś czasie się uspokoił i uznałam, że odpuścił. Kiedy przybył gołąb z twoją wiadomością, był przy tym. Podmienił kartki. - Odwróciłam się, sięgnęłam do szuflady i podałam mu fałszywą wiadomość. Przebiegł po niej wzrokiem. - Byłam wstrząśnięta i zaczęłam płakać, a on mnie pocieszał... wiem, że to mnie nie tłumaczy, powinnam to przerwać, ale myśl, że umarłeś, była bolesna, chciałam zapomnieć o bólu... - Opuściłam głowę. - Przepraszam, że w porę się nie opamiętałam, bardzo żałuje tego, co zrobiłam i jestem gotowa ponieść konsekwencje. - Podniosłam wzrok. - Zrobię wszystko, żebyś mi wybaczył.
   - Chyba nie do końca rozumiem. - Odsunął się powoli, odkładając kartkę i marszcząc brwi. - Ten rudy przybłęda okłamał cię, że nie żyję, a potem uwiódł?
   - To również moja wina, powinnam to przerwać...
   - Owszem. - Wstał powoli, patrząc na mnie. Próbowałam pochwycić jego wzrok, ale mi się nie udało. - Ale najpierw zajmę się nim. Nie dożyje świtu. - Zabrał broń i wyszedł.
   Zostałam sama, pełna wyrzutów sumienia, wiedząc, że gdy mój mąż wróci, będzie jeszcze bardziej wściekły, gdyż nie uda mu się znaleźć Maurycego. Znienawidzi mnie? Możliwe. Każe mi zamieszkać osobno? Może. Ukryłam twarz w dłoniach i rozpłakałam się.
   Byłam głupia. Jak mogłam dopuścić do takiej sytuacji?! Doszłam do wniosku, że strasznie się w tym wszystkim pogubiłam. Erik zawsze mówił, że przemienić możemy tylko osobę, do której czujemy ten właściwy, specyficzny zapach. Będąc wampirem, ciężko jest pić krew zwierząt, wymaga to silnej woli; wybierając ludzką krew, odrzucamy wiarę i żyjemy kosztem ludzi. A więź opiekunki i podopiecznego przerwałaby naszą małżeńską więź. Tylko że teraz nie miało to już znaczenia; ja sama ją przerwałam przez to, co zrobiłam.
   Powlokłam się do trumny, gdyż zbliżał się świt i położyłam w niej, zapadając w letarg z ponurymi myślami.
   Następnego dnia przebudziłam się po południu, wyszłam z trumny i usiadłam w fotelu. Siedziałam tak, wpatrując się przed siebie. Powinnam zejść do gospody, ale nie miałam odwagi. Wiedziałam, że pojawią się pytania o Maurycego. Na pewno już zauważyli, że zniknęła jedna łódź i jego rzeczy. Może nawet wyruszyli w pościg? To akurat wątpliwe, by go złapali, miał zbyt wiele czasu przewagi, a statek znajdował się po drugiej stronie wyspy. Zresztą jakie to miało znaczenie? Nie było go już tutaj i nie mógł zagrozić Robinowi. Nieważne, co potem się z nim stanie. Uznałam temat Maurycego za zamknięty. Teraz zostało tylko ponieść konsekwencje i odzyskać męża.
   Drgnęłam, słysząc pukanie do drzwi, ale rozpoznałam zapach Samanthy.
   - Proszę.
   Kobieta weszła i popatrzyła na mnie przez chwilę.
   - Czy ktoś mi może wyjaśnić, co się tu dzieje? Robin chodzi wściekły i nie chce z nikim rozmawiać, ty siedzisz tutaj sama, mimo że już nie śpisz... co się stało?
   Spojrzałam na nią i poczułam, jak do oczu napływają mi łzy. Otarłam je pospiesznie, choć podejrzewałam, że na twarzy i tak zostały mi krwawe smugi.
   - Amando. - Usiadła obok mnie i objęła mnie ramieniem. - Pokłóciliście się?
   Westchnęłam i opowiedziałam jej wszystko, a ona słuchała uważnie, nic nie mówiąc. Kiedy skończyłam, pokręciła głową.
   - Narozlewałaś sporo rumu, moja droga. Robin jest naprawdę wściekły. Mówiłaś mu, że pomogłaś uciec Maurycemu?
   - Nie uciec, on chciał zostać i z nim walczyć! Nie mogłam pozwolić, żeby coś się stało mojemu mężowi. - Popatrzyłam na nią stanowczo.
   - Uważasz, że rudzielec pokonałby pirata? - Uniosła brwi.
   - Miał jakiś plan. Nie sądzę, by planował uczciwą walkę i pewnie odbyłaby się w dzień. Nie mogłam ryzykować.
   Pokiwała głową w zamyśleniu.
   - Nie mów mu tego. Robin nie podzieli raczej twojego zdania, uzna, że zwątpiłaś w jego umiejętności. Maurycy równie dobrze mógł uciec bez niczyjej pomocy.
   - Najważniejsze, że go nie ma i nikt nie będzie nikogo zabijał – stwierdziłam i zerknęłam na przyjaciółkę. - Samantho, co mam zrobić, żeby on mi wybaczył?
   - Będzie ciężko. - Westchnęła. - Będziesz musiała się postarać. Wiem, że żałujesz tego, co się stało, ale to nie wystarczy. Przede wszystkim nie powinnaś go unikać.
   - Tak, wiem. - Otarłam twarz rękawem. - Przebiorę się i zaraz przyjdę.
   Skinęła głową i wyszła. Wstałam i stanęłam przed lustrem. Odbijało się w nim wszystko w wyjątkiem mnie. Przesunęłam po nim palcami, zostawiając czerwone ślady. Tak naprawdę nie chciałam być wampirem, ale czy żałowałam? Cofnęłam się myślami do momentu śmierci mojej rodziny. Gdyby tego dnia nic się nie stało, byłabym już dawno martwa. Przeżyłabym pewnie z pół wieku – to i tak wiele, jak na tamtejsze czasy – wyszłabym za mąż za jakiegoś księcia, miała dzieci i wnuki, a potem bym po prostu umarła. Nigdy nie poznałabym Edmunda, Juana, Amelii, Martina, Szoszannah, Jahmesa, Ianiry, Inyana, Shehereze'a, Samanthy... ani nie byłabym podopieczną Erika.
   Dotknęłam krzyżyka na mojej szyi. Tyle razy uratował mnie przed popełnieniem błędu. Tym razem jednak milczał. Właściwie było to całkiem logiczne; otrzymałam wolną wolę i mogłam robić, co zadecydowałam, z wyjątkiem zabijania ludzi, by przedłużyć swoje życie. W kwestiach moralnych niestety sama musiałam podejmować decyzje, choć czasem wolałabym, żeby ktoś zrobił to za mnie. Inaczej za wszystko, o czym zdecyduję, musiałam brać odpowiedzialność. Tak jak teraz. Byłam odpowiedzialna za to, co zrobiłam i miałam ponieść konsekwencje. Gdyby żył Erik, mógłby mi wskazać właściwą drogę, a bez niego... zostałam z tym całkiem sama.
   Zamknęłam oczy, przypominając sobie jego twarz. Był najważniejszą osobą w moim życiu, nasza więź miała w sobie coś wyjątkowego. Otworzyłam oczy i zdjęłam sukienkę, założyłam inną. Uczesałam się i umyłam twarz w misce z wodą, stojącą na stoliku. Wytarłam ją starannie i wyszłam.
   Poszłam do gospody. Shehereze i Patrick żywo o czymś dyskutowali. Na mój widok Robin odwrócił wzrok i nadal skupiał uwagę na bratanku. Podeszłam i zatrzymałam się przy nim.
   - Możemy porozmawiać? - spytałam cicho.
   - Później, jestem zajęty – mruknął Shehereze, zerkając przelotnie w moją stronę.
   - Dobrze. - Podeszłam do lady i usiadłam przy niej. Rozejrzałam się dookoła. Odkąd piraci wrócili, w gospodzie zaczynało brakować wolnych miejsc. Skarb został już podzielony między mieszkańców; teraz tylko od nich zależało, czy sprzedadzą klejnoty, gdy zjawią się handlarze, czy też po prostu je zatrzymają. Tak czy inaczej, były to dni obfitości dla Île de la Possession.

   Maurycy zniknął i nikt nie wiedział, co się z nim stało. Nikt oprócz mnie, Samanthy i Diany. Adrien chciał nawet rozpocząć poszukiwania, ale ukochana uświadomiła go, że to nic nie pomoże. Ponieważ zniknęła łódź, uznano, że wymknął się z wyspy i każdy miał inne teorie – niektóre bardzo bliskie prawdy – ale pozostały tylko na etapie przypuszczeń i plotek.
   Robin nie kazał mi się wyprowadzić i nikt oprócz grupki wtajemniczonych nie miał pojęcia, co się wydarzyło. Przy innych zachowywał się normalnie, ale zwykle traktował mnie jak powietrze. Na każdą próbę rozmowy twierdził, że nie ma czasu i wychodził. Po tygodniu bezskutecznych starań z pomocą przyszła mi Samantha.
   - Coś marnie ci idą te przeprosiny – stwierdziła, gdy zastała mnie siedzącą na podłodze w korytarzu. Podniosłam się i spojrzałam na nią bezradnie.
   - Pomożesz mi?
   - To co zrobiłaś, było złe, ale myślę, że tydzień przemyśleń ci wystarczy. Chodź. - Wzięła mnie za rękę i podreptała do swojego pokoju. Josha akurat nie było, więc miałyśmy pokój dla siebie.
   Usiadła na kanapie i wskazała miejsce obok niej. Zajęłam je, patrząc na nią w zamyśleniu. Mocno poprzetykane siwizną włosy upięte miała w kok. Wyglądała jak kobieta z ogromnym doświadczeniem życiowym, lecz nie było to ciężkie doświadczenie.
   - Słowo przepraszam to za mało, Amando. Choć myślałaś, że nie żyje, to jednak zdrada – a dokładniej, zdrada jego pamięci. To co mu powiesz, jak bardzo ci przykro i że żałujesz, to stanowczo za mało. Musisz się lepiej postarać.
   - To co mam zrobić? - spytałam cicho. Mój wzrok padł na lustro powieszone naprzeciwko łóżka. Odbijała się w nim tylko Samantha. Nagle przyszedł mi do głowy pewien pomysł. - Wiem! Namaluję mu portret.
   - Umiesz malować? - Kobieta zerknęła na mnie z ciekawością.
   - Nie, ale Diana może mnie nauczyć. Skoro nie chce ze mną rozmawiać, inaczej przekażę to, co chcę mu powiedzieć.
   Skinęła głową.
   - To dobry pomysł. Coś jeszcze?
   - Napiszę mu to, co czuję.
   - Napisz. Najlepiej wiele razy. - Samantha uśmiechnęła się lekko. - Powinien być przekonany, że kochasz tylko jego.
   Omówiłyśmy wszystko starannie z moją szwagierką, a po zmroku udałam się do Diany.
   Strzyga oczywiście zgodziła się pomóc mi namalować portret Robina, choć zajęło mi to ponad dwie noce, a ona sama nieźle się natrudziła, by nauczyć mnie malować. Dopiero na dziesiątym płótnie zaakceptowała to, co mi wyszło.
   - Lepiej go nie namalujesz – stwierdziła. - I radzę ci nie robić kariery jako artystka.
   - Nie każdy musi mieć talent – mruknęłam, oglądając swoje ciężko wypracowane dzieło. Na obrazie widniał mój mąż w stroju pirata, z szablą uniesioną ku górze, a pod pachą trzymał skrzynię ze skarbem Czarnobrodego. Tło wyglądało na rozmazane, ale Diana uznała, że może tak zostać. Shehereze natomiast wyszedł mi całkiem nieźle – w końcu udało mi się nadać mu realne kształty. Nawet w oczach widać było błysk zwycięstwa.
   Potem wzięłam się za pisanie. Zawarłam w tym liście wszystko, co czułam: jak bardzo żałuję, że chciałabym to naprawić i że go kocham. Te ostatnie słowa napisałam też na małych karteczkach.
   Na końcu założyłam jasne spodnie, wysokie buty, białą koszulę, ciemną kamizelkę, a na głowie białą chustę, włosy rozpuściłam i odsunęłam do tyłu. Za ciemny pasek wetknęłam sztylet.
   - Teraz wyglądasz jak prawdziwa piratka – stwierdziła Diana z uśmiechem. - Shehereze na pewno ci się nie oprze.
   - To się okaże – westchnęłam. - Dziękuję ci za pomoc, Diano. - Uścisnęłam ją, wzięłam obraz i pobiegłam do miasteczka.
   Weszłam prosto do pokoju Samanthy. Moja przyjaciółka poinformowała, że Robin jest w gospodzie, więc zaniosłam obraz, list i pochowałam karteczki w różnych miejscach w pokoju, po czym wróciłam do niej.
   - Mój brat za chwilę powinien przyjść. Myślę, że tym razem uda ci się go przeprosić.

   Stanęłam przy drzwiach i czekałam. W końcu wrócił i wszedł do pokoju. Przez chwilę nasłuchiwałam, w końcu zapukałam i otworzyłam drzwi.
   Robin stał z kilkoma karteczkami w rękach, list leżał na biurku, najwyraźniej już przeczytany. Spojrzał na mnie, ale kiedy pochwyciłam jego wzrok, zmarszczył brwi.
   - Czy ty właśnie próbujesz wejść mi do głowy bez pytania?
   - Przepraszam... chciałam tylko się dowiedzieć, czy mi wybaczysz...
   Spojrzał na obraz.
   - Ty to namalowałaś?
   - Tak, pod kierunkiem Diany. Nie jestem wybitną malarką, więc nie wyszło żadne arcydzieło, ale chciałam dać ci coś od siebie...
   Spojrzał na karteczki.
   - Sporo tego wypisałaś. I to chyba nie wszystko. - Rozejrzał się i sięgnął za wazon, wyjmując kolejne karteczki. - A więc piszesz, że mnie kochasz. - Spojrzał na mnie.
   - Oczywiście, że cię kocham – odparłam, nie spuszczając z niego wzroku.
   - Nie sądzę. Na wieść o mojej śmierci błyskawicznie się pocieszyłaś. A twój kochanek równie szybko się rozmył, gdy przestałaś być wdową.
   - Maurycy nie jest żadnym moim kochankiem, to co zaszło było błędem, którego żałuję. Nigdy nie przestałam cię kochać i zrobię wszystko...
   - Wszystko? - przerwał mi, unosząc lekko brwi.
   - Tak. Mogę nawet... zmienić cię w wampira, jeśli jeszcze tego chcesz – powiedziałam. Wiedziałam, że to nie jest dobry pomysł, ale jeśli tak bardzo tego pragnął... wiecznego życia, siły, szybkości... to w tamtym momencie byłam gotowa mu to dać.
   - Zrobiłabyś to? - Upuścił karteczki i podszedł bliżej.
   - Przynajmniej nigdy bym cię nie straciła... fizycznie. A emocjonalnie... - Spojrzałam na niego, przygryzając wargę. - Czy... czy ty wciąż jeszcze mnie kochasz, Robinie? Mimo tego, co zrobiłam?
   Patrzył na mnie przez chwilę, prosto w moje oczy. Nie wchodziłam mu do głowy. Czekałam na jego odpowiedź.
   - Tak – odparł w końcu. - Choć po tym, co zrobiłaś, pewnie nie powinienem. A co do przemiany w wampira... - Uśmiechnął się powoli. - Powiedzmy, że się zastanowię.
   Widząc jego uśmiech, który tak dobrze znałam, podeszłam i przytuliłam się powoli. Stał przez chwilę bez ruchu, w końcu objął mnie delikatnie, a ja wtuliłam się mocniej w jego ramiona.
   - To znaczy, że mi wybaczysz? - szepnęłam.
   - Możliwe – odpowiedział krótko, a ja uśmiechnęłam się z ogromnym poczuciem ulgi.