CZĘŚĆ IX - EUROPA

   - Nie no, poważnie?! - Karolina patrzyła na mnie ze zdumieniem. - Ale... jak to możliwe? W takim razie skąd ta wiadomość?
   W tym momencie trzasnęły drzwi wejściowe.
   - Jutro się dowiesz, skarbie. Pora spać.
   Dziewczyna miała ochotę zaprotestować, ale najwyraźniej była śpiąca, bo skinęła głową i wstała.
   - Ale się porobiło – mruknęła, ziewając. - Dobranoc.
   Następnego dnia wszyscy wstaliśmy późno. Karolina przyszła do mnie jeszcze przed śniadaniem i poprosiła, żebym opowiadała w kuchni, gdyż Amy jeszcze spała, w związku z tym jej córka postanowiła sama zrobić śniadanie.
   Usiadłam na stołeczku i podczas gdy dziewczyna szykowała posiłek, wróciłam do mojej opowieści.

Rozdział I – Kłamstwo

   Życie jest pełne niespodzianek. W jednej chwili bolesna myśl, że kogoś straciłam; a w następnej widzę go żywego. Pierwsze wyjaśnienie, jakie mi się nasunęło, to że Robin naprawdę był ranny i Patrick był pewien, że umrze, tymczasem mój mąż przeżył. Przez moment patrzyłam z niedowierzaniem, a po chwili roześmiałam się z ulgą.
   - To Robin! On żyje! To on, prawda? - Zerknęłam na Dianę, by potwierdziła, że nie mam omamów.
   - Tak, bez wątpienia – mruknęła czerwonowłosa strzyga. - I nie wygląda na wampira ani inne nocne stworzenie.
   Miałam ochotę rzucić się w morze i popłynąć na statek, by go uściskać. Lecz po uldze, którą poczułam, napłynęło ogromne poczucie winy.
   - Co ja zrobiłam... - Spojrzałam z przerażeniem na Dianę. Natychmiast pojęła, o czym mówię.
   - Myślałaś, że nie żyje... Zaraz, mówiłaś, że dostałaś wiadomość przez gołębia, tak? I sama ją odebrałaś?
   - Tak... Nie. Maurycy mi podał... - Zerknęłam na nią niepewnie.
   - A to cwaniak. - Strzyga pokręciła głową w niedowierzaniem. - No trudno, przepadło. Chyba nie zamierzasz mówić o tym Shehereze'owi...?
   - Zasługuje na szczerość – powiedziałam cicho. - A Maurycy...
   - Zasługuje na śmierć – dokończyła za mnie Diana. - Mogę go zabić dla ciebie. Choć szkoda go trochę, pomysłowy jest. Albo mogę go zmienić w strzygę...?
   - Nie. - Pokręciłam głową.
   - No dobra, to twój mąż go zabije, jak się dowie...
   - Sama to załatwię. - Spojrzałam w stronę statku. Robin nie mógł mnie jeszcze dostrzec, ale ja go widziałam. Zdradziłam go i czułam się z tym okropnie. Jak mogłam rzucić się w ramiona innego na wieść o śmierci męża?
   Odwróciłam się i pobiegłam w wampirzym tempie do miasteczka.
   - Ale ty nie możesz zabijać... - zawołała za mną Diana. Nie odpowiedziałam jej. Biegłam, czując ogarniającą mnie wściekłość. Jeszcze nie dowierzałam, że on mógł to zrobić. Aczkolwiek zamierzałam szybko poznać prawdę.
   Wpadłam do domu Maurycego z prędkością burzy. Zerwał się na mój widok. Byłam tu parę razy, więc nie potrzebowałam już zaproszenia. Domek sam odremontował, gdy przybył na wyspę; stał pusty, więc Joshua zaproponował mu, że może tam zamieszkać.
   - Widziałam statek na horyzoncie, a na nim mojego męża. - Spróbowałam pochwycić jego wzrok. - Nie był martwy. Powiedz mi prawdę, Maurycy – kto napisał list?
   Mężczyzna powoli podniósł wzrok. Znałam już prawdę, zanim odpowiedział.
   - To ja – powiedział bez wahania. Odwrócił się i podał mi wymiętą kartkę. Rozłożyłam ją i przeczytałam.
   Wracamy. Będziemy lada dzień. Po drodze mieliśmy małą przygodę, ale już wszystko w porządku. Do zobaczenia, rybko. Robin Shehereze.
   Upuściłam kartkę, podeszłam i uderzyłam go w twarz. Poleciał na ścianę, a ja ruszyłam w jego stronę.
   - Chcesz mnie zabić? - zapytał cicho. Zatrzymałam się, próbując opanować zbierającą się we mnie furię.
   - Dlaczego, Maurycy? Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi, a ty mnie okłamałeś i potraktowałeś jak zabawkę!
   Spojrzał na mnie swoimi ciemnoszarymi oczami.
   - Przyjaciółmi? To nie przyjaźń jest między nami, to coś więcej. Inaczej nie rzuciłabyś mi się w ramiona. - Podniósł się powoli, trzymając za policzek. - Możesz mi nie wierzyć i się tego wypierać, ale teraz jestem już pewien. - Spojrzał na mnie z pewnością siebie. Pokręciłam głową z niedowierzaniem.
   - Kazałeś mi myśleć, że mój mąż nie żyje, by sprawdzić, czy w przypływie rozpaczy po stracie ukochanego mężczyzny poddam się twojemu pocieszaniu? To co zrobiłeś, było podłe i nie tylko wobec mnie, ale przede wszystkim wobec Robina! - zawołałam.
   - Mam w nosie twojego męża, jestem egoistą i kocham cię egoistyczną miłością – odparł bez wahania. - Nie wolno ci zabijać ludzi, więc chyba mnie za to nie zabijesz, prawda? - Uniósł lekko brwi. - Aniele?
   - Nie mów tak do mnie więcej! - warknęłam, uderzając go w drugi policzek. Naprawdę miałam ochotę go zabić. Zaufałam mu, a on mnie okłamał. To bolało. Przez niego skrzywdziłam człowieka, którego kochałam.
   Znowu się podniósł. Na twarzy miał siniaki, ale to wcale nie zmniejszyło mojego gniewu.
   - Robin cię zabije – rzekłam cicho.
   - Zamierzasz mu powiedzieć? - Zmarszczył brwi.
   - Oczywiście. Może kiedyś mi wybaczy. Nie mam zamiaru okłamywać kogoś, kogo kocham.
   - Miałem zamiar powiedzieć ci prawdę dziś rano, ale uciekłaś. - Wzruszył ramionami.
   - A nie pomyślałeś, że zniszczysz tym mnie, siebie, naszą przyjaźń?! - Podniosłam głos.
   - Mówiłem, że nie chcę tylko przyjaźni. Ciebie nie zniszczyłem, bo tak naprawdę nie zrobiłaś nic złego. Nie zdradziłaś męża – myślałaś, że nie żyje. - Oparł się o ścianę i założył ręce na piersi. - A co do mnie... Nawet jeśli zginę, to warto było dla takiej nocy. - Spojrzał na mnie śmiało. - Choć szczerze w to wątpię. Miałbym przegrać ze starcem? Jeśli wpadnie tu z bronią, będę gotowy.
   - Robin jest najlepszy, zabije cię błyskawicznie – warknęłam.
   - Był, aniele. - Odsunął się, zerkając, czy znowu nie chcę go uderzyć. - Dawno temu. A ja sporo się tutaj nauczyłem.
   Pokręciłam głową. Nie wierzyłam, że Maurycy mógłby pokonać mojego męża, ale wkradła się pewna wątpliwość. Rudzielec najwyraźniej miał plan. Nie mogłam ryzykować. Zabić go też nie mogłam. No i nie chciałam, żeby się o mnie bili.
   Zostało tylko jedno wyjście z tej sytuacji.
   - Odpłyniesz – zadecydowałam. - Nie chcę cię już nigdy więcej widzieć. Wsiądziesz na łódź i nigdy nie wrócisz. Możesz zrobić ze swoim życiem, co zechcesz, byle nie miało to nic wspólnego ze mną.
   Uniósł lekko brwi.
   - A jeśli się nie zgodzę?
   W jednej chwili znalazłam się przy nim. Położyłam dłoń na jego gardle i spojrzałam mu w oczy.
   - Wystarczy, że ścisnę, a już po tobie. Nie zapominaj, kim jestem, Maurycy – warknęłam. - Nie pozwolę, żeby Robin bił się z tobą o mnie. Należę tylko do niego. Jestem jego żoną.
   - Śmiało, aniele – szepnął. - Cofnij to, co zrobiłaś tamtego dnia, gdy znalazłaś mnie na plaży. Dla mnie i tak zawsze pozostaniesz aniołem, czy to życia, czy śmierci.
   Zamrugałam i cofnęłam dłoń.
   - Diana zaoferowała, że może cię zabić – poinformowałam sucho. - Albo zmienić.
   - Gdybyś chciała mnie zabić, już bym nie żył. Ale do twarzy ci z wściekłością, mroczny aniele.
   Powstrzymałam się przed warknięciem, wiedząc, że to i tak nic nie pomoże. Doskonale zdawał sobie sprawę, że nie potrafię go zabić i najwyraźniej wykorzystywał ten fakt. A twarz i tak miał już pokrytą siniakami.
   - Odpłyniesz. - Popatrzyłam na niego stanowczo. Byłam gotowa związać go i wrzucić na łódź, jeśli to byłoby konieczne.
   - Dobrze – odparł niespodziewanie. Skinęłam głową.
   - Za pół godziny będę przy granicy po drugiej stronie wyspy, są tam łodzie. - Odwróciłam się i wybiegłam w wampirzym tempie. Teraz byłam zła przede wszystkim na siebie. Dałam mu się podejść i popełniłam poważny błąd, którego nie mogłam już cofnąć.
   Na przystani po drugiej stronie wyspy pływało kilka łodzi rybackich. Były solidne i utrzymywały sieci z rybami, uznałam więc, że się nadają. Nikt ich nie strzegł, ponieważ z wyspy piratów niewielu chciałoby uciekać, a ci, którzy byliby do tego chętni, musieliby ominąć strzygi.
   Zabrałam broń i pożywienie. Załadowałam wszystko na łódź i wróciłam do granicy, a kilkanaście minut później dotarł do niej Maurycy. Niósł niewielką torbę. Zatrzymał się i spojrzał na mnie.
   - Na pewno chcesz mu powiedzieć prawdę? Nie musi wiedzieć. Ja mu nie powiem. To będzie nasza tajemnica.
   - Nie, Maurycy. Zamierzam mu powiedzieć i masz odpłynąć z tej wyspy, której gościnności nadużyłeś. - Odwróciłam się i ruszyłam w stronę brzegu. Szedł za mną powoli.
   - Wiesz, że to będzie ciężkie dla was obojga. Pewnych rzeczy lepiej po prostu nie wiedzieć...
   - Ja bym chciała wiedzieć – przerwałam mu. - Zrobiłam to i jestem gotowa ponieść karę. - Zatrzymałam się przy łodzi.
   - Ale po co? - zapytał, patrząc na mnie. - Zranisz go tylko.
   - Ty akurat dobrze wiesz, co znaczy ranić – burknęłam, zerkając na niego. Wrzucił torbę do łodzi i odwrócił się w moją stronę.
   - Kiedyś jeszcze się spotkamy. Wtedy już nie będziesz miała męża, złość na mnie też ci przeminie. Będę na ciebie czekał.
   - Nie doczekasz się, Maurycy – odrzekłam. - Nie chcę cię już nigdy więcej widzieć.
   Milczał przez chwilę, wpatrując się we mnie.
   - Żegnaj, aniele. - Wyciągnął dłoń i dotknął mojego policzka. - Wiem, że teraz mnie nienawidzisz, ale pewnego dnia to się zmieni. Tak naprawdę nie chciałem cię skrzywdzić, nie sądziłem, że tak to przeżyjesz. - Opuścił rękę, gdy się odsunęłam. - Zawsze będziesz moim aniołem. - Wsiadł do łodzi i wypłynął powoli. Stałam i patrzyłam przez chwilę, pilnując, by nie zawrócił. Czułam głęboką złość i gniew na niego, a przede wszystkim rozczarowanie; zaufałam mu, a on mnie okłamał.
   Wróciłam do miasteczka i udałam się do Samanthy z informacją, że widziałam statek na horyzoncie. W jednej chwili wieść obiegła całe miasteczko. Rozpoczęto przygotowania do powitania zwycięskiej załogi. Wyszłam razem z Adrienem i jego rodzicami. Diana pojawiła się w pewnej odległości, przyglądając mi się z niepokojem i nie zdradzając ludziom swojej obecności.
   W końcu statek dopłynął do brzegu i po zacumowaniu kapitan wraz z załogą wyszedł na ląd. Claudia od razu zaczęła dopytywać o syna, Patrick przywitał się z rodzicami, a ja, po krótkiej chwili wahania, podeszłam do mojego męża i mocno się do niego przytuliłam. Żył, a to było najważniejsze.
   Wróciliśmy do domu wśród radosnych okrzyków i powitań. Wszyscy zebrali się w gospodzie, gdzie zrobiło się strasznie tłoczno; część osób została więc na zewnątrz. Siedziałam obok Robina, a piraci na zmianę opowiadali o wyprawie. Z tego, co udało mi się zrozumieć, sama podróż na wyspę była raczej bezproblemowa. Dalej już nie poszło tak łatwo. Wyspa zamieszkana była przez portugalskich osadników. Na brzeg wyszedł tylko Robin, Patrick, jego żona i trzech piratów; reszta ukryła się pod pokładem. Udawali angielskich podróżników, których sternik i kapitan zginęli podczas burzy, więc zabłądzili wśród odmętów oceanu. Mieszkańcy wyspy przyjęli ich początkowo niechętnie, ale zmienili zdanie, gdy zamachali im sakiewką przed nosami.
   W nocy kapitan ze swoją niewielką grupką odszukali skarb, ale gdy tylko go wydobyli, nakrył ich tamtejszy porucznik i aresztował, przejmując skrzynię. Następny dzień spędzili w więzieniu, lecz nocą przybyła im na pomoc reszta piratów.
   Walka trwała krótko. Mieszkańcy w większości się wycofali, a ci, którzy walczyli, zostali pokonani. Piraci zabrali skarb, zostawiając rannych i zabitych, po czym wsiedli na statek. Płynęli prosto do domu.
   - I wtedy pojawiły się te komplikacje, o których ci napisałem – zwrócił się do mnie Shehereze. - Dotarła do ciebie wiadomość?
   Przygryzłam lekko wargę, ale skinęłam głową.
   - Tak, ale za późno.
   - Co to za komplikacje? - spytał Adrien. Siedział obok ojca, po naszej prawej stronie, Samantha zajęła miejsce z drugiej strony męża. Za nią usiadł Patrick i Claudia z drzemiącym synkiem na kolanach.
   - Ścigali nas żołnierze, najwyraźniej Portugalczycy się poskarżyli – podjął młody kapitan. - Mieli bardzo szybki okręt i sporo zbrojnych na nim, ale my mieliśmy lepsze działa i doświadczenie. Nie mieli z nami szans. - Uśmiechnął się dumnie, a jego żona z zapałem pokiwała głową.
   - Nie mieli pojęcia, z kim zadarli! Ale udało nam się i oto nasz skarb. - Wskazała na skrzynię stojącą pod ścianą, którą wnieśli tu triumfalnie piraci. Pełna była złota i najprzeróżniejszych klejnotów, które zapewne całymi latami zbierał Czarnobrody.
   Została może z godzina do świtu, gdy wszyscy rozeszli się do domów. W końcu poszliśmy z Robinem do pokoju. Kiedy znaleźliśmy się już sami, objął mnie i wtulił twarz w moje włosy.
   - Chyba mięknę na starość, bo mi ciebie brakowało, rybko.
   - Robinie... - szepnęłam, przytulając się do niego. Pokusa, by nic mu nie mówić, była silna. Maurycy odpłynął, a Diana nie wyjawiłaby mojej tajemnicy. Pozostałam ja. Czy byłam w stanie udawać, że nic się nie stało? Kłamać, ukrywając prawdę? Czy to przyniesie mi szczęście? Wiedziałam, że nie. Zrobiłam coś złego i musiałam za to zapłacić.
   Usiedliśmy na łóżku. Popatrzył na mnie uważnie. Dotknęłam jego policzka. Świadomość, że niedługo go stracę, dopiero teraz dotarła do mnie w pełni. „Co ja narobiłam?!”
   - Coś cię niepokoi – odgadł mój mąż. Powoli skinęłam głową.
   - Zrobiłam coś strasznego.
   - Zabiłaś kogoś? - Uniósł brwi. Spojrzałam mu w oczy, które nadal miały ten intensywny, jasnobrązowy kolor, który tak uwielbiałam.
   - To coś innego, ale równie złego – powiedziałam cicho i postanowiłam, że od razu wyznam mu całą prawdę.