Rozdział XXVII - Tylko przyjaciele

   Dotarliśmy na miejsce i wysiedliśmy z samochodu. Restauracja, którą wybrał Fred, była elegancka i przytulna jednocześnie. Weszliśmy do środka i zajęliśmy miejsca.
   Tak jak podejrzewałam, podczas kolacji mężczyzna postanowił się oświadczyć. Kelner przyniósł tackę ze srebrnym przykryciem i podał Amy, która uniosła pokrywkę i ujrzała otwarte pudełeczko z pierścionkiem. Fred klęknął przed nią i poprosił ją o rękę. Zgodziła się oczywiście, a my zaczęliśmy bić brawo.
   Kolacja przebiegła w radosnym nastroju, do domu wróciliśmy dość późno. Ponieważ to był ich wieczór, Fred i Amy zostawili nas w domu i pojechali dalej. Byłam pewna, że nie zobaczę jej przed świtem, ale wiedziałam, że mogę być o nią spokojna. Była w dobrych rękach.
   Po powrocie i przebraniu się Karolina zapukała do mnie pytając, czy jestem bardzo zmęczona.
   - Chodź, skarbie, nie jestem jeszcze na tyle wymęczona, żeby nie mieć siły opowiadać – odparłam i wróciłam myślami do Adriena, przemiany w wampira i wyspy piratów.

   - Widok jest naprawdę zachwycający – stwierdził Adrien, spoglądając w dół. Staliśmy na szczycie wzniesienia, z którego upadek groziłby z pewnością śmiercią dla człowieka. Znakomita odległość do tego, co planowałam.
   - Nie chodzi o widok. - Spojrzałam na niego. W blasku księżyca nie wyglądał na groźnego wampira. Tak naprawdę nie byłam pewna, czy nim jest. Dwa dni po przemianie napił się zwierzęcej krwi i na razie na tym poprzestał. Co najdziwniejsze, twierdził, że wcale nie jest taka niedobra. Może to przez krew strzygi? Poddani Diany też nie wybrzydzali w tym zakresie. Tak czy inaczej, ponieważ Adrien nie pił ludzkiej krwi, nie miałam pojęcia, czy jego ugryzienie stworzy strzygę. Podejrzewałam, że to nie krew czerwonowłosej zmieniała ludzi, tylko ukąszenie, być może jad. Pierwsza strzyga była jedną wielką zagadką, a Adrien jeszcze większą.
   - A o co innego? - zapytał mnie.
   - Kiedy zmieniłam się w wampira, Erik zabrał mnie na górę i pokazał mi, że potrafimy latać.
   Uniósł brwi i uśmiechnął się z niedowierzaniem.
   - Wampiry potrafią latać?
   Wyciągnęłam rękę w jego stronę.
   - Ufasz mi?
   - Pewnie. - Podał mi swoją dłoń.
   - To chodź. - Podeszliśmy na skraj i skoczyłam, ciągnąc go za sobą.
   Krzyknęłam, gdy wiatr szarpnął mną podczas spadania. Uniosłam się i poddałam oporowi powietrza. Kołysałam się na wietrze, podobnie jak Adrien. Żałowałam, że nie mogę zajrzeć w jego myśli, za to mina mówiła sama za siebie.
   - Jak to możliwe?! - zawołał. Roześmiałam się.
   - Wspaniałe uczucie, prawda? - Rozłożyłam ręce. Powietrze muskało moje ciało, to je podnosząc, to opuszczając. Czułam się jak ptak. Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie Erika obok mnie. Tak jak kiedyś. Otworzyłam oczy. Nie było go, ale czasami wciąż czułam jego obecność. Może to tylko wrażenie, ślad, jaki zostawił w moim sercu, mimo wszystko dodawało mi to otuchy.
   Obróciłam się jeszcze kilka razy, po czym wylądowałam na ziemi, a Adrien obok mnie, z tą różnicą, że na rękach i z przewrotem w przód. Parsknęłam śmiechem, gdy się podniósł, lekko skołowany.
   - Następnym razem wyląduję na nogach – zapewnił.
   - Wierzę. - Uśmiechnęłam się, patrząc na niego w zamyśleniu. - Spróbuj posłać mi jakąś myśl. Skoro masz w sobie moją krew, może się uda?
   Patrzył na mnie przez dłuższą chwilę, intensywnie skupiony.
   - To chyba na nic...
   - A może słyszysz myśli Diany?
   - Na szczęście nie. - Pokręcił głową. - Tylko tego by brakowało. - Ruszyliśmy przed siebie.
   - Wybaczysz jej? - Spojrzałam na niego. - Ona twierdzi, że tak, bo ją kochasz.
   - Wiem, co mówi. Ale to nieprawda.
   - Nie kochasz jej?
   Wzruszył ramionami. Przez chwilę szliśmy w milczeniu.
   - Nawet jeśli coś do niej czuję, to za mało, bym jej wybaczył. Pozwoliła mi umrzeć, by zmusić do przemiany. Jak miałbym jej to przebaczyć? - Zacisnął zęby i ruszył w wampirzym tempie. Pobiegłam za nim, nie drążąc więcej tematu.

   Pół roku później najwyraźniej zmienił zdanie. Najprawdopodobniej dzięki uporowi Diany, która niemal codziennie pojawiała się na jego drodze, albo dołączała do nas znienacka, rozmawiając z nami. Początkowo ja też byłam na nią zła, ale rozumiałam, czym się kierowała. Bała się powrotu do samotności. Adrien był dla niej niczym światełko w tunelu, choć pewnie by się do tego nie przyznała.
   Trochę żałowałam, że mężczyzna nie został moim podopiecznym. Czułam się za niego odpowiedzialna, a jednak nie łączyła nas ta szczególna więź. Z drugiej strony, wiedziałam, jak głęboka potrafi być taka relacja i trochę się bałam wiązać z kimś w ten sposób.
   Diana nadal pozostała sobą, a ludzie, którzy nie dotrzymywali umowy i wychodzili poza granice, wciąż ginęli. Jednocześnie coś się w niej zmieniło. Miała konkretny cel: Adriena i wiedziałam, że jest na tyle uparta, by dostać to, czego chciała.
   W końcu ukochany strzygi pogodził się z tym, kim się stał i uznał, że bycie wampirem ma swoje zalety. Pewnego dnia zastałam ich całujących się ze sobą i uznałam, że Diana dopięła swego.
   Kiedy go o to zapytałam, przyznał, że nie miał zamiaru jej odpuszczać, ale gdy go przeprosiła, nie potrafił jej odtrącić.
   - Przepraszam, Adrien – powiedziała, patrząc mu w oczy. - Przykro mi, że nie byłam w stanie czekać, aż się zdecydujesz, ale chcę być z tobą i zrobiłabym wszystko, żeby cię przy sobie zatrzymać, bo wiem, że mnie kochasz, a ja kocham ciebie.
   - Pozwoliłaś mi umrzeć. - Popatrzył na nią stanowczo.
   - Wiem... ale kiedyś mi to wybaczysz. Wiesz, że nie odpuszczę.
   - Jesteś najbardziej upartą kobietą, jaką znam – stwierdził wówczas.
   - A ty jedynym mężczyzną, którego chcę przy sobie na zawsze – odparła Diana, całując go w usta. - Którego potrzebuję – wyszeptała.
   Podejrzewałam, że on też jej potrzebował, bo nie odepchnął od siebie. Chociaż początkowo zamierzał to zrobić, w końcu przyciągnął ją bliżej i odwzajemnił pocałunek.
   Wyjaśniłam mu wtedy, że wampiry silniej niż ludzie odczuwają emocje, a jego uczucie było najwyraźniej większe niż żal po tym, co zrobiła.
   Diana od początku o tym wiedziała, dlatego była przekonana, że jej wybaczy, a po tym pocałunku ja również byłam pewna, że w końcu odrzuci cały żal i gniew, jaki czuł wobec pierwszej strzygi. Z jednej strony, jej posunięcie było nieco perfidne, ale z drugiej... doszłam do wniosku, że naprawdę go pokochała.

   W międzyczasie wróciła Upiorna Samantha. Już z daleka widziałam Patricka, który z chustą na głowie i szablą u boku wyglądał, jak przystało na kapitana piratów.
   Obok niego stał mój mąż, równie dumny i zadowolony z siostrzeńca. Kiedy dotarli na ląd, jeszcze nie wstało słońce, a ponieważ noc zaliczała się do tych spokojnych, nie mrocznych, piraci mogli od razu wyjść na brzeg. Mimo że byli poza granicami, moja obecność powstrzymywała strzygi przed atakiem.
   Widząc męża, posłałam mu pełen miłości uśmiech i podeszłam. Jak dobrze było znowu znaleźć się w jego silnych ramionach. Przez chwilę stałam przytulona, upajając się jego bliskością. Wróciliśmy razem do domu i tam dopiero wspólnie z Samanthą powiedzieliśmy im o Adrienie. Jego rodzice po początkowej panice zdołali pogodzić się z tym, co się stało. Myśleli, że to był wypadek, a ja nie wyprowadzałam ich z błędu. Ponieważ starszy z Kinnerów nie stracił głowy dla krwi, potrafił nad sobą panować i żywił się zwierzętami, w końcu zaakceptowali, że przestał być człowiekiem. Sporządzono mu trumnę, w której sypiał w dzień, a pokój szczelnie zabezpieczono przed słońcem.
   Musiałam przyznać, że mieszkańcy wyspy w zdecydowanej większości byli bardzo tolerancyjni. Oczywiście niektórzy z nich uznali to za okazję, by pozbyć się strzyg, ale Adrien się nie zgodził. Mimo że miał wtedy ogromny żal do Diany, nie pozwoliłby jej skrzywdzić.
   Shehereze natomiast od razu wpadł na myśl, że to nie był wypadek. Chociaż nie powiedziałam mu prawdy, sam odgadł ją z łatwością. W końcu przyznałam mu rację, zastrzegając, że w żadnym wypadku nie powinien atakować Diany.
   - Adrien ją kocha. A ona, cóż... postąpiła egoistycznie, ale myślę, że też go kocha.
   - Najważniejsze, że nie został strzygą – stwierdził Robin. - Skoro jest taki jak ty, nadal jest moim siostrzeńcem. A bycie wampirem nie jest takie straszne.
   Westchnęłam, zrozumiawszy aluzję co do braku mojej zgody na przemianę Shehereze'a. Po dwudziestu latach wspólnego życia nadal czasem wspominał o przemianie, ale wiedziałam, że Robin nie był przeznaczony do tego, by zostać wampirem.
   Natomiast Patrick nigdy nie wyraził takiej chęci. Choć miał charakter podobny nieco do swojego wujka, niektórych jego poglądów zupełnie nie podzielał. Dlatego tak bardzo rozgniewała go przemiana brata. Gdy tylko się o tym dowiedział, chciał zerwać pakt i pobiec ukarać strzygę, ale Adrien kategorycznie mu zabronił. Mimo tego kim się stał – a może tym bardziej z tego powodu? - chciał stać na straży paktu i zamierzał zostać następcą ojca jako szeryf miasteczka. Funkcja ta co prawda nie była dziedziczna, aczkolwiek miałam pewność, że mieszkańcy po śmierci Josha mianują na to stanowisko jego starszego syna. Mimo że został wampirem, nadal mieli do niego ogromny szacunek.
   Życie na wyspie ponownie się unormowało i biegło swoim rytmem. Jednakże pewnym odstępstwem była obecność Maurycego. Nikt nie miał nic przeciwko niemu; był pracowity, można się było z nim dogadać i dopasował się do trybu życia mieszkańców Île de la Possession. Pojawił się jednak pewien znaczący szczegół, którego początkowo zupełnie nie dostrzegałam.
   Maurycy był dociekliwym szesnastolatkiem, toteż nie dziwiło mnie za bardzo, że chodzi za mną, wypytując o wszystko. Powoli przyzwyczaiłam się do jego obecności. Nie zorientowałam się nawet, gdy zaczął przynosić mi kwiaty. Uznałam to za chęć wyrażenia wdzięczności za uratowanie mi życia. Jednak mój mąż miał inne zdanie na ten temat.
   - Masz zamiar coś z tym zrobić? - zapytał mnie pewnego dnia, gdy przyniosłam cały bukiet kwiatów od Maurycego.
   - Wstawić do wazonu? - Spojrzałam na niego zdziwiona. Podszedł, wyjął kwiaty z moich rąk i bezczelnie wyrzucił do śmieci. Popatrzyłam na niego oburzona.
   - Powiesz w końcu temu młodemu, żeby znalazł sobie inny obiekt westchnień, czy ja mam to zrobić? - Założył ręce na piersi i spojrzał na mnie swoimi jasnobrązowymi oczami.
   - Ale o czym... - Urwałam nagle, zdając sobie sprawę, że mój mąż ma rację. - Och. Myślisz, że się we mnie zakochał? Przecież wie, że jestem mężatką i cię kocham... a ja mu nigdy nie dałam powodu...
   - Mniejsza z tym. Ja się tym zajmę. - Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi. Zastąpiłam mu drogę.
   - Co chcesz zrobić? To tylko nastolatek, przejdzie mu szybko.
   - Dziś to nastolatek. Za trzy lata będziecie w tym samym wieku, prawda? A za dziesięć? - Objął mnie w pasie i spojrzał w oczy. - Jesteś moją żoną i nie myśl, że pozwolę, by adorował cię jakiś dzieciak.
   - Nigdy nie będziemy w tym samym wieku, Robinie. Nie ufasz mi? - Uniosłam brwi, nie odwracając wzroku.
   - Nie ufam jemu.
   Westchnęłam i pocałowałam go lekko w usta.
   - Porozmawiam z nim. Nie musisz być zazdrosny. Kocham tylko ciebie i nigdy bym cię nie zdradziła, wiesz o tym.
   Przyciągnął mnie do siebie i pocałował. Zamknęłam oczy. Nie miało znaczenia, ile miał lat. Wciąż kochałam go tak samo. Dla mnie ciągle był tym mężczyzną, kapitanem piratów, który porwał mnie, oczarował i zafascynował. Dotknęłam jego twarzy z lekkim zarostem i pozazdrościłam mu tych paru zmarszczek. Niewiele osób jest w stanie zrozumieć, jak okrutna potrafi być wieczna młodość. Szczególnie, jeśli ponad cztery wieki ma się jedynie dziewiętnaście lat.

   Kiedy następnym razem Maurycy podarował mi kwiaty, postanowiłam poważnie z nim porozmawiać.
   - Nie powinieneś mi ich dawać. Rozumiem, że jesteś wdzięczny za uratowanie życia, ale minęło ponad pół roku, już nie musisz przynosić mi kwiatów w dowód wdzięczności. - Oddałam mu bukiet. Ciemnoszare oczy przybrały granatowy odcień. Zmarszczył brwi, odgarniając na bok rudą grzywkę, która zdążyła mu odrosnąć odkąd tu przybył, po czym pokręcił głową.
   - Nie udawaj, aniele. Wiem, że lubisz je dostawać. - Spojrzał mi w oczy. Zagłębiłam się w tym spojrzeniu i znieruchomiałam.
   Był we mnie zakochany. Jak mogłam wcześniej tego nie dostrzec? Może dlatego, że szanowałam prywatność tutejszych ludzi i starałam się nie wchodzić do ich głów bez pytania.
   - Posłuchaj, Maurycy. Jestem szczęśliwą mężatką. Kocham Robina Shehereze'a i zawsze będę go kochać. To co czujesz, to tylko zwykłe zauroczenie. Jestem wampirzycą i cię uratowałam, ale to wszystko. Przykro mi. - Popatrzyłam na niego stanowczo. Spodziewałam się złości, wymówek, albo smutnej rezygnacji, ale on tylko uśmiechnął się i pokręcił głową.
   - Wiem o tym, aniele. Ale za kilka lat zmienisz mnie w wampira, a kiedy twój mąż umrze i skończy się żałoba, będziesz moja.
   Zmarszczyłam brwi.
   - Bzdura. Nie mów tak nawet! Robin będzie żył jeszcze długie lata ze mną. I nie zmienię cię w wampira.
   Wzruszył ramionami.
   - W porządku. To twoja decyzja. A na razie możemy być przyjaciółmi. Nie będę cię uwodził, póki twój mąż jest przy tobie. - Wyciągnął bukiet z kwiatami w moją stronę. - Przyjmiesz to od przyjaciela?
   Po chwili wahania wzięłam kwiaty i uśmiechnęłam się powoli.
   - Dobrze. Przyjaciele. I nic więcej.
   - Nic więcej. - Pokiwał z zapałem głową, ale miałam przeczucie, że nie jest ze mną do końca szczery. Uznałam, że powinnam na niego uważać.
   Od tamtej pory kwiaty zdarzały się rzadko, a jeśli rozmawialiśmy, to zwykle w obecności innych. Odetchnęłam z ulgą. Lubiłam spędzać z nim czas, rozmawiać, gdyż zawsze znajdywaliśmy wspólne tematy, ale mógł być tylko moim przyjacielem i miałam nadzieję, że się z tym pogodzi.
   A jednak nigdy nie spodziewałabym się tego, co zdarzyło się dziewięć lat później.

   Początkowo wszystko zapowiadało się idealnie. Dni, tygodnie, miesiące i lata upływały nam w spokoju. Piraci, którzy pływali z Shehereze'em, zginęli albo założyli rodziny, ich miejsce zajęli ich synowie, mieszkańcy wyspy albo osoby zwerbowane w czasie napadów. Gray zginął w czasie jednej z ostatnich wypraw. Hudson po jego śmierci zrezygnował z pływania i osiadł na wyspie. Woodes podczas jednej z burz wypadł za burtę. Co prawda udało mu się dostać z powrotem na statek, ale nabawił się prawdopodobnie zapalenia płuc lub innej podobnej choroby i zmarł. Natomiast Johny ożenił się z Cindy i miał córkę, Claudię. Również zginął na morzu, gdy miała piętnaście lat.
   Claudia potrafiła świetnie walczyć, celnie strzelać i marzyła, by zostać piratką. W tysiąc siedemset sześćdziesiątym roku, przed jedną z wypraw Patricka, zwróciła się do niego z prośbą o przyjęcie na statek.
   Cindy, jak wszystkie matki, bała się o jedyną córkę, ale rozumiała Claudię i pogodziła z jej decyzją. Wszystko zależało od kapitana Kinnera, który początkowo się nie zgodził. Dziewczyna była jednak bardzo uparta. Wyzwała na pojedynek marynarza, który był zastępcą kapitana piratów i doskonale walczył. Po długim pojedynku udało jej się go pokonać. Wówczas Patrick, pełen podziwu dla jej umiejętności, przyjął ją na statek.
   Kiedy wrócili z wyprawy, byli już małżeństwem. Podobno natknęli się na jakiegoś księdza, który udzielił im ślubu. Piraci, którzy początkowo uważali kobietę na statku za błąd i zapowiedź klęski, po wyprawie byli zupełnie odmiennego zdania. Doszłam do wniosku, że Claudia miała nie tylko potencjał, lecz również silnie na nią wpływającą krew pirata – choć urodę zdecydowanie odziedziczyła po matce, charakter i zamiłowanie bez wątpienia wzięła od ojca.
   Wyprawy były udane, a na wyspę nie trafił więcej nikt niepowołany. Czasem tylko przybywali na nią piraccy handlarze, nie wychodząc oczywiście na brzeg. Późną jesienią tysiąc siedemset sześćdziesiątego czwartego roku Patrick i Robin, którzy wspólnie prowadzili handel, wrócili z czymś, czego mój mąż już od dawna szukał.
   Drugą połową mapy skarbów.