Rozdział XXV - Rozbitek

   Przerwałam opowieść i spojrzałam na zegarek.
   - Pora iść się szykować.
   - Ale w takim momencie? - zaprotestowała Karolina.
   - Nie chcemy się spóźnić, prawda?
   Dziewczyna westchnęła, ale posłusznie poszła do siebie, ja tymczasem również zaczęłam przygotowywać się do wyjścia. Pół godziny później Karolka wróciła już ubrana.
   - Mama jeszcze się szykuje, musimy na nią poczekać. W kim zakochała się Diana?
   Uśmiechnęłam się lekko i usiadłam.
   - W pewnym przystojnym mężczyźnie z miasteczka.

   - Zakochałam się? Ja się nie zakochuję. - Diana wzruszyła ramionami. - Dla mnie zawsze kończy się to tragicznie. Dla nich zresztą też. - Usiadła na jednej ze skał w jaskini, oparła się i popatrzyła przed siebie ponuro.
   - Nie dramatyzuj. - Siadłam obok niej. - Nie musisz być zawsze sama. Jak to się stało?
   - Uratował mi życie. - Spojrzała na mnie.
   - Jak to? Twoje życie było zagrożone? - Popatrzyłam z niedowierzaniem. Powoli skinęła głową.
   - Umowa, która trwa już tak długo, polega na tym, że oni nie mogą atakować nas poza granicami miasteczka, a my ich w miasteczku, z wyjątkiem wyznaczonych dni. Ale niektórym najwyraźniej to nie pasowało. Ustawili pułapki niedaleko granicy. - Zacisnęła dłonie. - Dowiem się, kto to i ich dorwę. Będę z nich piła, a oni będą umierać w świadomości, że po śmierci będą mi służyć.
   - Jakie pułapki? Nic o tym nie wiem... - Pokręciłam głową.
   - Siatka zmoczona wodą święconą. Wpadłam w jedną kilka tygodni temu.
   - Och. - Przyjrzałam jej się uważniej. - Nie masz śladów...
   - Kolejny atut strzygi. Pokażę ci. - Wyciągnęła mój krzyżyk i dotknęła. Cofnęła dłoń, na której pojawiła się blizna. Chwilę później zagoiła się całkowicie.
   - Nie mówiłaś, że tak potrafisz! To pewnie dzięki krwi. Ale kto mógł ci zrobić coś takiego?! Przecież zawarliście układ. Joshua musi się o tym dowiedzieć.
   Diana wzruszyła ramionami.
   - I tak nic nie zrobi, miałby ukarać człowieka za próbę zabicia strzygi?
   - Owszem, układ to układ. Dobrze, że nie zerwałaś paktu. Znajdziemy winnych. Mówiłaś, że wpadłaś w pułapkę i co było dalej...?
   - Do zmierzchu została może godzina, a mnie strasznie paliła skóra. - Skrzywiła się. - Wisiałam wysoko nad ziemią, więc strzygi nie mogły mnie uwolnić. Oczywiście krzyczałam z wściekłości. I wtedy zobaczyłam mężczyznę z kuszą. Wskoczył na drzewo, które otoczyły strzygi. One nie umieją chodzić po drzewach, więc zostały na dole. Mężczyzna skierował kuszę w moją stronę i zapytał, czy potrafię się wspinać.
   - Wspinać? I co odpowiedziałaś?
   - Niewiele byłam w stanie powiedzieć, kiedy otaczała mnie parząca sieć. - Znowu się skrzywiła. - Ale on się uparł. Powiedział, że gdy wstanie słońce, spłonę, lecz jeśli dam słowo, że go nie zabiję, to mnie uwolni. Byłam wściekła na wszystkich ludzi i nie miałam ochoty niczego obiecywać, ale po kilku minutach bólu i w obliczu zbliżającego się wschodu, dałam to słowo.
   - I co, uwolnił cię?
   Skinęła głową.
   - Tak, wystrzelił z kuszy i przeciął linę. Za pierwszym strzałem. Spadłam boleśnie w dół i udało mi się wyplątać. Kiedy w końcu rany mi się zagoiły, spojrzałam na niego. Siedział na drzewie i przyglądał mi się z zainteresowaniem. Chwilę później znalazłam się obok niego na gałęzi. - Uśmiechnęła się lekko. - Miał niezłą minę, ale nie okazał strachu. Przypomniał tylko, że dałam słowo. Zaczęliśmy rozmawiać... Okazało się, że usłyszał mój krzyk i pospieszył na ratunek.
   - I zaczęliście się spotykać, tak? - Spojrzałam na nią. Milczała przez chwilę.
   - Sama nie wiem, jak do tego doszło. Za drugim razem dostrzegł mnie zza płotu i po prostu wyszedł, jakby słowo, które mu dałam, obowiązywało na zawsze. - Pokręciła głową. - Mogłam go zabić, ale tego nie zrobiłam. Nie wiem czemu. Może dlatego, że kilkoma słowami potrafił wprawić mnie w dobry humor. Powinien być wampirem, wtedy wszystko byłoby proste.
   - Długo już się spotykacie? - Spojrzałam na nią.
   - Skąd. Ze trzy miesiące dopiero. Ale na ludzki czas to chyba dość długo...
   - Myślisz, że coś do ciebie czuje? - zapytałam. Diana wzruszyła ramionami.
   - Nie pytałam go przecież. Wiem tylko, że bez wahania wychodzi ze mną poza granice miasteczka.
   - Nie widziałaś tego w jego oczach?
   - Widziałam, że bardzo lubi ze mną przebywać, rozmawiać i nie ma znaczenia, że jestem krwiożerczą strzygą. Nie boi się mnie. Ufa mi. Ale to mimo wszystko człowiek. Powinnam go ugryźć, kiedy miałam okazję i byłby spokój.
   Pokręciłam głową.
   - Masz prawo być szczęśliwa, Diano. Widzisz, ja jestem, mimo że Robin jest człowiekiem.
   - Nie chcę kogoś pokochać i stracić po pięćdziesięciu latach – wybuchnęła strzyga. - Jeśli mam z kimś być, to chcę go na zawsze!
   - A kim on jest? Ile ma lat?
   - Jest młody – odparła krótko.
   - Jak ma na imię?
   - Dałam mu słowo, że nikomu nie powiem. - Pokręciła głową.
   - Obiecałaś, że mnie nie powiesz – poprawiłam ją – bo z nikim innym nie rozmawiasz. Jak mam ci pomóc, jeśli mi się nie zwierzysz?
   - A jak możesz mi pomóc? Zmienisz go w wampira? - Spojrzała na mnie. Zamrugałam zaskoczona.
   - Ja... nigdy tego nie robiłam i nie powinnam...
   - Więc mi nie pomożesz. - Odwróciła się i zniknęła w głębi jaskini. Miałam zamiar iść za nią, ale się rozmyśliłam.
   Właściwie mogłabym to zrobić. Najpierw jednak musiałabym mieć jego zgodę i pewność, że to prawdziwa miłość.

   Powiedziałam Joshowi o pułapkach zastawianych w lesie, ale uznał, że nie przekracza to granic paktu, który został spisany już na samym początku w dwóch egzemplarzach. Jeden z nich otrzymała Diana, drugi miasteczko. Joshua przejrzał jeszcze raz pakt i wyczytał, że ludzie mogą wychodzić poza granice na własną odpowiedzialność, wtedy strzygi mają prawo je zabić. Ludziom nie wolno zabijać strzyg poza granicami oraz w miasteczku w dni wyznaczone dla nich, chyba, że w samoobronie, do której również wypisano mnóstwo punktów, co się za nią uznaje, a czego nie. Jednakże Joshua nie znalazł ani słowa o tym, że nie można zakładać pułapek na strzygi, tym bardziej, że właściwie ich nie zabijały, aczkolwiek miały skutki śmiertelne, gdyby nie udało się wydostać z nich do świtu.
   - Na jakiej podstawie mam kogokolwiek ukarać? - spytał mnie.
   - A gdybym to ja wpadła w taką pułapkę i nie wyszła do wschodu?
   - Tobie woda święcona nie zrobiłaby krzywdy, więc szybko byś się uwolniła. - Westchnął i pokręcił głową. - No dobrze, postaram się dowiedzieć, kto wymyśla takie rzeczy i zabronię.
   - Dziękuję. - Posłałam mu uśmiech pełen wdzięczności i wyszłam.
   Byłam bardzo ciekawa, kim jest tajemniczy przyjaciel Diany, ale nie chciała mi niczego zdradzić. Gdybym się uparła, mogłam przeszukać wyspę, kiedy nie było jej w jaskini, ale uznałam, że powinnam uszanować jej prywatność.
   Kilka dni później, w czasie jednej z mrocznych nocy, jak nazywali mieszkańcy miasteczka wieczory, w które strzygi atakowały ludzi, szłam brzegiem oceanu. Miasteczko w takie noce było puste, jakby wymarłe. Dlatego wędrowałam wówczas poza granice.
   Ocean był dzisiejszej nocy bardzo wzburzony. Popatrzyłam w dal w zamyśleniu. Tęskniłam za mężem i czułam ulgę, że to już ostatnia jego wyprawa. Po niej już zawsze będzie przy mnie.
   Wtem wśród rosnącej przy brzegu roślinności dostrzegłam ruch, a wiatr przyniósł w moją stronę zapach człowieka. Ruszyłam w tamtym kierunku i zatrzymałam się na widok nieprzytomnego, może piętnastoletniego chłopca, leżącego na ziemi na brzuchu. Słyszałam, że oddycha. Uklękłam obok niego i ostrożnie przewróciłam go na bok. Oprócz mnóstwa siniaków nie wyglądał na ciężko rannego. Nieopodal, zaplątane w trawę, dryfowało kilka połączonych ze sobą desek, tworząc prowizoryczną tratwę.
   Chłopiec jęknął i zaczął się krztusić, wypluwając wodę. Obserwowałam, jak powoli unosi głowę i zerka na mnie. Przyglądał mi się przez długą chwilę, w końcu jego twarz rozjaśnił uśmiech.
   - Ha, miałem rację, że istnieją ciemnowłose anioły! - powiedział z entuzjazmem. Uniosłam brwi i zrozumiawszy, że mówił poważnie, parsknęłam śmiechem.
   - Możliwe, nie mam pojęcia. Ale nie sądzę, żeby je wybierali po kolorze włosów.
   - To... nie jesteś aniołem? - speszył się chłopiec. - Szkoda...
   Ponownie się roześmiałam.
   - Do anioła mi daleko. Wciąż żyjesz. Rozbiłeś się, prawda? - Rozejrzałam się w poszukiwaniu innych części statku, ale niczego nie dostrzegłam.
   - Tak... to gdzie ja jestem?
   - Na wyspie – odparłam krótko. - Pełnej strzyg, więc lepiej, że to ja cię znalazłam. Możesz wstać?
   Chłopiec skinął głową i z trudem podniósł się na nogi. Podparłam go ramieniem, oparł się o mnie lekko, starając się stać o własnych siłach. Spojrzałam na niego. Miał krótko ścięte, proste, gęste, rude włosy. W świetle księżyca miały odcień złota. Rysy twarzy miał łagodne, na nosie kilka drobnych piegów, oczy ciemnoszare, w granatowym odcieniu. Postawę miał szczupłą, ale pod podartym ubraniem można było dostrzec, że musiał być dość silny.
   - Jestem Amanda – przedstawiłam się.
   - Maurycy – rzucił chłopiec, idąc powoli. Lekko kulał na jedną nogę i miał liczne zadrapania, ale nie czułam od niego upływu krwi. - Po świętym Maurycym – dodał – ale nie pytaj, którym, nigdy się w tym nie połapałem.
   - Pochodzisz z Anglii?
   - Tak, a ty? - Zerknął na mnie. - Czekaj, sam zgadnę. Francja?
   Otworzyłam szerzej oczy.
   - Tak, skąd wiedziałeś?
   - Zgadłem. - Wzruszył ramionami, ale syknął, najwyraźniej z bólu. - Daleko jeszcze do jakiegoś medyka?
   - Kawałek, ale damy radę. - Właściwie to mogłam go ponieść, ale miałam wrażenie, że mocno ucierpiałaby przy tym jego duma, więc dopóki mógł iść, szliśmy.
   - Wspominałaś coś o strzygach...?
   - Tak, ale nie przejmuj się, ze mną jesteś bezpieczny.
   Maurycy prychnął głośno.
   - To ja tu jestem mężczyzną.
   - Rannym – zauważyłam.
   - Więc strzygi najpierw rzucą się na mnie, a ty będziesz mogła uciec.
   Pokręciłam głową z lekkim uśmiechem.
   - To miłe z twojej strony, ale mnie strzygi nie atakują. Widzisz te budynki? - Wskazałam przed siebie. - Tam będziemy mogli ci pomóc.
   - Jakie budynki? Ciemno jest – mruknął chłopak, ale dzielnie szedł do przodu. Wtem przed nami pojawiła się jedna ze strzyg. Nie atakowała, lecz stała i się przyglądała. Zerknęłam na nią przelotnie. Odkąd zaprzyjaźniłam się z Dianą, żadna z jej strzyg nie ośmieliła się zaatakować człowieka, który był ze mną.
   - To te strzygi? Jakieś spokojne – stwierdził Maurycy. - Czemu nie atakują? Nie czuję od ciebie czosnku.
   - Nie lubię czosnku. - Skrzywiłam się na samo wspomnienie.
   Kiedy doszliśmy do miasteczka, chłopiec rozejrzał się zdziwiony.
   - Wygląda na wymarłe miasto. Mieszkają tu tylko strzygi?
   - Dziś jest mroczna noc – wyjaśniłam. - Strzygi polują wszędzie, więc nikt nie opuszcza domów. Ale zobaczysz jutro w nocy, jak tutaj ładnie. - Uśmiechnęłam się.
   - Ty wyszłaś.
   - Jakbym nie wyszła, byłoby po tobie – ucięłam dyskusję. Wolałam nie mówić mu na razie, że jestem wampirzycą, by go nie przestraszyć.
   Zaprowadziłam Maurycego do gospody. Kiedy usiadł w fotelu, dostrzegłam, że jest blady. Z pewnością był też wyziębiony. Rozejrzałam się w poszukiwaniu jakiegoś koca.
   Samantha usłyszała hałas i dołączyła do nas. Na widok przemarzniętego chłopca górę wziął instynkt macierzyński i szybko się nim zajęła: przyniosła suche ubrania, posadziła przy kominku, w którym rozpaliła niewielki płomień i nakarmiła, po czym opatrzyła część ran.
   Mimo że mojej przyjaciółki także nie ominął czas, wyglądała na mniej lat, niż w rzeczywistości. Najpierw troskliwa siostra, teraz opiekuńcza matka, a w przyszłości zapewne kochająca babcia. Rodzina była tym, co dawało jej szczęście.
   Maurycy, najedzony, wysuszony i opatrzony, opowiedział nam, jak tutaj trafił. Okazało się, że był synem pastora, który nalegał, by poszedł w jego ślady. Ponieważ szesnastoletni chłopiec zupełnie nie czuł powołania, uciekł z domu i załapał się na statek, który rozbił się w czasie burzy, wpadając na skały. Maurycy nie miał pojęcia, czy przeżył ktoś jeszcze; sam nie wiedział, jak udało mu się dostać na brzeg wyspy.
   - A wy kim jesteście i co to za wyspa? - spytał na koniec.
   - Ja jestem siostrą kapitana piratów – wyjaśniła z dumą Samantha. - A mój syn ma zostać nowym kapitanem.
   - Brzmi nieźle. Więc to piracka wyspa?
   - Tak – przyznałam i stwierdziłam, że pora powiedzieć prawdę. - A ja jestem wampirzycą.
   Maurycy uniósł brwi i parsknął śmiechem.
   - To taki żart?
   - Nie. - Wstałam i spojrzałam w okno. - Już świta. Idę do siebie. Zobaczymy się o zmroku. - Pomknęłam w wampirzym tempie, zatrzymując się jeszcze przed wyjściem, by zobaczyć zdumioną minę chłopca.

   Maurycy szybko przystosował się do nowych warunków. Nie miał zamiaru wracać do domu, więc stwierdził, że zostanie tutaj. Samantha szybko go polubiła, dogadał się też z Adrienem. Przestrzegał zasad i mrocznych nocy, a gdy tylko nabrał sił, pomagał Joshowi przy pracy. Co do mnie, od naszego następnego spotkania dopytywał mnie o wampiryzm i moje życie. Nie miałam zamiaru opowiadać wszystkiego szesnastolatkowi, ale cierpliwie odpowiadałam na pytania. Mówił do mnie aniele, a kiedy spytałam go, skąd taki pomysł, stwierdził:
   - Wampir, który pije tylko krew zwierząt i pomaga ludziom, musi być aniołem. Inaczej byś nie wytrzymała.
   Parsknęłam śmiechem i spróbowałam mu wyjaśnić, że chodzi tu o siłę woli, a nie o jakieś anielskie cechy, ale mimo to nadal mnie tak nazywał.
   Minęły dwa miesiące, Upiorna Samantha wciąż nie wracała, a Diana nadal nie chciała mi zdradzić, kim jest tajemniczy mężczyzna. Czasami nie znajdywałam jej w jaskini, dlatego byłam pewna, że spędza z nim czas. Nie wiedziałam, o kogo bardziej się martwić: o strzygę, że może zostać ze złamanym sercem czy o mężczyznę, któremu w gniewie mogłaby wyrządzić krzywdę.
   Pewnej mrocznej nocy po wyjściu z domu usłyszałam za sobą strzygę. Był to ulubieniec Diany. Dał mi znak, że mnie potrzebuje, więc bez wahania ruszyłam za nim. Biegliśmy dość szybko, ale zajęło nam trochę czasu; poprowadził mnie na drugi koniec wyspy. Kiedy dotarłam, ujrzałam moją przyjaciółkę, pochylającą się nad kimś. Czerwone włosy po raz pierwszy były w lekkim nieładzie, co wcale nie minimalizowało jej urody. Spojrzała na mnie.
   - Amando, pomóż mu – powiedziała cicho. - Nie chcę, żeby umarł. Nie on.
   Podeszłam bliżej i gdy ujrzałam, kto był ukochanym pierwszej strzygi, zatrzymałam się gwałtownie.
   - Coś ty zrobiła, Diano...?