Rozdział XXIV - Potomek

   - Pamiętacie, że Fred zaprosił nas dzisiaj na kolację? - spytała Amy, zaglądając do pokoju.
   - Mamy jeszcze sporo czasu – zauważyła Karolina. Jej matka zerknęła na zegarek i wzruszyła ramionami.
   - Lepiej jednak się nie spóźnić. - Wycofała się z pokoju.
   Karolina spojrzała na mnie w zamyśleniu.
   - Lubię Freda. A on... chyba kocha mamę. Czy myślisz, że...
   - Przekonamy się. - Uśmiechnęłam się szeroko.
   - A póki co, możesz jeszcze coś opowiedzieć i idę się szykować.
   Skinęłam głową i wróciłam do opowieści.

   Piracka wyprawa brzmi bardzo ciekawie i ekscytująco, ale tak naprawdę, jest to po prostu okradanie innych. Gdzieś w głębi duszy coś mi podpowiadało, że to nie w porządku, że powinnam temu zapobiec, ale odepchnęłam tę myśl daleko od siebie. Samantha twierdziła, że po morzach nie pływają biedni ludzie, tylko bogaci kupcy, słudzy króla. A także żołnierze, tacy sami, jak ci, którzy nas zaatakowali. Wiedziałam, że nie mogę zabronić Shehereze'owi jego pracy, musiałam więc zaakceptować to, że był kapitanem piratów i nie zamierzał z tego rezygnować. Tak samo, jak on pogodził się z tym, że jestem kim jestem, a on nigdy nie zostanie wampirem.
   Lubiłam morze, ocean, ale nie lubiłam długich morskich podróży. Poza tym, doskonale wiedziałam, jak to będzie wyglądać: najpierw bitwa morska, potem walka na szable i pistolety, a po wygranej zabranie łupów. Nie chciałam brać w tym udziału. Nasza wyspa musiała się jakoś utrzymywać, a gdyby rozpoczęła legalny handel, król Anglii szybko by się o tym dowiedział i zabrałby znaczną część pod pretekstem podatków. Co nie znaczyło, że popierałam ich metody zarabiania na życie. Jednakże nic nie mogłam na to poradzić.
   Odprowadziłam Shehereze'a nad brzeg, gdyż wypływali przed świtem. Obiecał, że wróci wczesnym latem, prosto na nasz ślub.
   - To będzie zaledwie chwila, nawet się nie obejrzysz, a już będę z powrotem – powiedział przed wejściem na pokład.
   - Uważaj na siebie – przykazałam, obejmując go za szyję.
   - Zawsze uważam, rybko.
   - I nie zabijaj niewinnych – dodałam po chwili namysłu.
   - Bezbronnych – poprawił mnie. - Najpierw dam im coś do obrony.
   - Bardzo zabawne – mruknęłam. Roześmiał się i przytulił mnie do siebie, szepcząc mi do ucha miłosne wyznanie.
   - Ja też cię kocham – powiedziałam cicho i pocałowałam go.
   Po długim pocałunku w końcu wsiadł na statek i odpłynął, a ja stałam prawie do świtu, wpatrując w oddalający się okręt.

   Czas faktycznie minął mi szybko, ale głównie dlatego, że Samantha zaszła w ciążę. Siostrze Shehereze'a powoli zaczął rosnąć brzuszek, Joshua chodził dumny jak paw, zapewniając, że to będzie syn, a jego żona upierała się, że córka. Mimo ich przekomarzania wiedziałam doskonale, że ich dziecko będzie szczęśliwe, niezależnie od płci. Samantha nie mogłaby być złą matką, a jej mąż był typem człowieka, który dbał o swoją rodzinę i zrobiłby dla nich wszystko.
   Siostra Robina rozkwitła w ciąży. Z własnych obserwacji wiedziałam, że większość kobiet przypomina w takim stanie ociężałe kule; z nią było inaczej. Nie straciła nawet odrobiny energii i entuzjazmu, a brzuch wcale jej nie przeszkadzał, wręcz przeciwnie. Kiedy już się nieźle zaokrąglił, gładziła go lekko i przemawiała do dziecka łagodnym głosem.
   Czasem zachęcała mnie, żebym położyła dłoń na jej brzuchu, by poczuć, jak maleństwo się tam rozpycha. I wtedy zaczęłam dochodzić do smutnych wniosków.
   Ja nigdy nie będę mieć dziecka, a więc Robin nie zostanie ojcem. Każdy mężczyzna marzy o potomstwie. Czy mogłam zostać jego żoną i egoistycznie skazać go na bezdzietność? I czemu wcześniej o tym nie pomyślałam?
   Kiedy wspomniałam o tym Samanthcie, stwierdziła, że gadam bzdury, bo nie wychodzi się za kogoś po to, żeby mieć dzieci, to raczej efekt, owoc małżeństwa. Podała mi kilka przykładów szczęśliwych bezdzietnych małżeństw. Różnica między nimi, a mną była taka, że oni ciągle mogli mieć nadzieję, a pobierając się, nie mieli pojęcia, że nie mogą mieć dzieci.
   Diana natomiast po części mnie rozumiała. Sama nie pragnęła potomstwa, ale wyznała mi, że gdyby miała założyć rodzinę, pewnie brakowałoby jej dzieci.
   - Mam moje strzygi, lecz to nie to samo. Są bezwzględnie posłuszne, rozmawiamy ze sobą bez słów, ale... to nie miłość. - Dotknęła mojej dłoni w pocieszeniu. - Wiesz, ja na twoim miejscu zapomniałabym o dzieciach i cieszyła się tym, co masz. Wiedział, w co się pakuje.
   Westchnęłam i pokręciłam głową. Może i miał tego świadomość, ale na pewno nie przemyślał dobrze sprawy. Miałam zamiar z nim o tym porozmawiać. Jak tylko wróci.

   Statek przypłynął jakieś dwa miesiące przed porodem Samanthy. Powitałam ukochanego w domu, ponieważ było późne popołudnie. Objął mnie i trzymał przez chwilę w ramionach, a moje postanowienia dotyczące dzieci raptownie osłabły. W końcu, po długim i czułym powitaniu, gdy leżeliśmy wtuleni w siebie, a Robin wspomniał o sukni ślubnej, którą dla mnie przywiózł, postanowiłam poruszyć temat.
   - Chciałbyś mieć kiedyś syna? - spytałam wprost i odwróciłam się w jego stronę, patrząc mu w oczy.
   - Niekoniecznie – odparł natychmiast, najwyraźniej pojmując od razu, do czego zmierzam.
   - A twój następca? Potomek?
   - Mogę mieć siostrzeńca.
   - Ale to już nie będzie Shehereze – zaoponowałam.
   - No i dobrze. Kapitan Shehereze jest tylko jeden.
   Przewróciłam oczami.
   - Powinieneś przemyśleć, czy na pewno chcesz się wiązać z kobietą, która nigdy nie będzie mieć dzieci.
   Usiadł gwałtownie.
   - Myślę, że bardziej będzie mi przeszkadzać twoja wieczna młodość, ale z tym już się pogodziłem. Straszna z ciebie maruda, rybko. - Pochylił się i pocałował mnie w usta.
   - Mówię poważnie. Może powinniśmy odłożyć ślub, bo nie chcę, żebyś potem żałował...
   - A ty byś żałowała, gdybyś to ty była człowiekiem, a ja wampirem?
   Westchnęłam i pokręciłam głową.
   - Proszę tylko, byś przemyślał...
   - Jeszcze słowo, a cię zastrzelę. - Wyciągnął broń i skierował w moją stronę. Wyglądało to tak zabawnie – ponieważ nie miał na sobie kompletnie nic, podobnie jak ja – że na ten widok parsknęłam śmiechem.
   Właściwie na tym zakończyła się nasza dyskusja – nie miałam ochoty zostać postrzelona, więc szybko zakończyłam temat i zaczęłam z żarem odwzajemniać jego pocałunki.

   Nasz ślub odbył się w sierpniu, w pewien ciepły wieczór, gdy słońce skryło się już za chmurami. Suknia, którą przywiózł mi Robin, po poprawkach mojej szwagierki była prześliczna i co najdziwniejsze – biała. Dowiedziałam się wtedy, że w Europie pośród szlachetnie urodzonych ten kolor jest używany przez panny młode, choć nie było to wówczas jeszcze takie popularne.
   Dekolt sukni przyozdobiony był śnieżnobiałymi różyczkami, wąskie rękawy sięgały zaledwie do łokcia, a na dłonie przygotowane zostały białe rękawiczki z delikatnego jedwabiu. W pasie suknia była mocno zwężona, od bioder szeroka, bogato ozdobiona perłowymi różyczkami. Do niej założyłam białe buciki, a na głowę maleńki diadem, który wpięły mi w spięte luźno włosy Samantha z Veronicą. Na szyi zawieszony miałam całkiem biały krzyżyk, który podarowali mi Joshua z żoną w prezencie ślubnym. Przyszła matka była już w ostatnim miesiącu ciąży, ale mimo protestów męża i brata pomagała organizować wesele.
   Złożyliśmy z Robinem Shehereze'em przysięgę małżeńską, patrząc sobie w oczy. Nazywałam się teraz Amanda Shehereze i byłam naprawdę szczęśliwa.
   Na ślub przyszło całe miasteczko, a Diana zjawiła się tuż po wyjściu z kościoła. Obrzuciła oceniającym wzrokiem mojego męża, po czym życzyła mi jak najdłuższego szczęścia u jego boku. Choć przekonywałam ją, żeby została na weselu, stanowczo odmówiła.
   - Obraziłabyś się na mnie, gdybym została – stwierdziła. - Chociaż nie miałabym nic przeciwko takiej ilości świeżej krwi zebranej w jednym miejscu...
   Wobec takich argumentów musiałam ustąpić, uścisnęłam ją tylko – chowając przedtem krzyżyk za dekolt – i podziękowałam za przybycie.
   Z wesela pamiętam przede wszystkim tańce, których nauczyłam się już przed ślubem Samanthy i Josha. Kroki nie były skomplikowane, ale śmiałe i energiczne. Z moim mężem mogłam tak tańczyć godzinami.
   Wesele się skończyło i nastały spokojniejsze dni. Dwa tygodnie później Samantha urodziła syna. Nadano mu imiona Adrien Robin, z czego wujek bardzo się ucieszył, aczkolwiek – jak przystało na pirata – w ogóle tego po sobie nie pokazał. Trzy lata później Samantha ponownie zaszła w ciążę i wydała na świat drugiego syna, Patricka. Starszy przypominał matkę, choć częściowo był też podobny do ojca, u młodszego natomiast, w miarę jak dorastał, widać było wyraźne podobieństwo do wujka. I to nie tylko w wyglądzie.
   Adrien wyrósł na szczupłego, wysokiego i jasnowłosego chłopca, o jasnozielonych oczach ojca oraz nosie i podbródku matki. Jako starszy potomek siostry Shehereze'a, w wieku czternastu lat został zabrany na pokład Upiornej Samanthy. Jego młodszy brat Patrick głośno protestował przeciwko zostawieniu go na lądzie, ale matka uznała, że wyprawa piracka nie jest odpowiednia dla jedenastolatka. Długo wahała się, czy pozwolić płynąć Adrienowi, lecz podróż miała być krótka i chłopiec miał nie brać udziału w bitwie, jedynie dyskretnie się przyglądać. Ponieważ starszy brat był dość posłuszny – w przeciwieństwie do Patricka – matka miała pewność, że nie będzie pchał się w wir niebezpieczeństw. Adrien był spokojny, rozsądny i najpierw pomyślał, zanim coś zrobił.
   Statek wrócił już po dwóch tygodniach. Okazało się, że Adrien miał chorobę morską i absolutnie nie pociągało go piractwo. Ponieważ ojciec też nie był piratem, lecz zajmował się miasteczkiem, jego pierworodny nigdy więcej nie wypłynął w rejs. Uznano, że równie dobrze może pomagać ojcu.
   Patrick był przeciwieństwem swojego brata. Rozgadany, potrafił kombinować i już w wieku siedmiu lat nauczył się celnie strzelać – bez wiedzy rodziców. Rok po nieudanej wyprawie brata uprosił w końcu matkę, żeby puściła go w rejs. Nawet ja się za nim wstawiłam, gdyż chodził za mną przez kilka wieczorów, zapewniając, że nie ma zamiaru zabijać dobrych ludzi, a jedynie zarabiać na życie jak jego wujek. Marzył o tym rejsie od dawna. Wiedziałam, że Robin też jest za tym, by go zabrać, a kiedy Joshua dał się uprosić, Samantha w końcu również się zgodziła.
   Patrick pod wieloma względami podobny był do Robina. Trochę z wyglądu – ciemne włosy i jasnobrązowe oczy, a w nich pragnienie przygód. Gdy stali obok siebie, można byłoby uznać ich za ojca z synem. Dlatego opowiedziałam się za tą wyprawą. Nie mogłam dać mojemu ukochanemu mężowi potomka, ale jego krew płynęła również w żyłach siostrzeńca i po Patricku było to wyraźnie widać.
   Robin co roku, a potem co dwa lub trzy lata wypływał w rejs. Zwykle na wiosnę, wracał późnym latem lub jesienią. Powoli zaczynałam się przyzwyczajać do takiego trybu życia, choć bardzo za nim tęskniłam. Wiedziałam, że kocha morze, ale w miarę upływu czasu, starałam się go przekonywać, by wyznaczył zastępcę. Robin miał jednak inne plany. Postanowił oddać statek Patrickowi, gdy ten skończył siedemnaście lat.
   Na Robinie bardzo wolno było widać mijające lata, przynajmniej ja nie dostrzegałam znaczącej różnicy. Dochodził już do pięćdziesiątki, a w jego włosach z trudem udało się dojrzeć siwiznę. Zmarszczki wcale nie przyćmiły jego przystojnej twarzy, wręcz przeciwnie. Był ze mną szczęśliwy, widziałam to w jego oczach. Ja również, choć wolałabym, żeby wcześniej przestał wypływać na wyprawy pirackie. W końcu postanowił przekazać Upiorną Samanthę Patrickowi i udał się na ostatnią wyprawę jako kapitan statku. Miał wówczas czterdzieści osiem lat.
   Wiedziałam, że w czasie rejsu Patrick miał poprowadzić piratów do walki i nie miałam wątpliwości, że sobie poradzi. Mój mąż również to wiedział. Młodszy syn Samanthy miał w sobie żyłkę pirata i dzięki temu stał się następcą Robina.

   Po wypłynięciu mojego męża na ostatni rejs udałam się do Diany. Miałam dziwne wrażenie, że ostatnio mnie unika i mocno mnie to niepokoiło. Co prawda nadal wywiązywała się z umowy: strzygi jadły zwierzęta, które przygotowywaliśmy dla nich co tydzień, a co jakieś trzy tygodnie ginął człowiek. Ponieważ granice nie zostały przekroczone w wyznaczone dni, a zaginieni zwykle sami wychodzili, kiedy nie powinni, między ludźmi, a strzygami panował względny pokój. Czasami musiałam interweniować w razie problemów, ale na szczęście zdarzały się rzadko.
   - Diana? - Weszłam powoli do jaskini i rozejrzałam się. Chwilę później wpadła czerwonowłosa strzyga, zatrzymując się gwałtownie na mój widok.
   - Jestem zajęta... - zaczęła, ale jej przerwałam.
   - Coś się dzieje. Znam cię już od dawna i wydaje mi się, że to coś poważnego. Nie powiesz mi?
   Strzyga nachmurzyła się i minęła mnie szybko.
   - Nie jestem w nastroju.
   - Zaczekaj. - Dogoniłam ją i złapałam za ramię. - Co się stało?
   Spojrzała na mnie dziwnym wzrokiem.
   - Powinnam była przerwać to wcześniej, kiedy była jeszcze pora, teraz już za późno. Powinnam była go zabić, a nie prowadzić długie rozmowy. Ale on mnie rozumie, nie wiem, jak to możliwe! Nigdy nie był na moim miejscu, mimo to jakimś cudem potrafi odgadnąć moje uczucia i nazwać je w tak prosty sposób, jak tylko mężczyzna potrafi... a jednak zgodnie z tym, co czuję...
   - Zakochałaś się – stwierdziłam bez wahania, wpatrując się w nią uważnie. - Zakochałaś się w człowieku.