Rozdział XXI - Najazd

   - Mam dziwne wrażenie, że szykują się kłopoty – stwierdziła Karolina. Skinęłam głową.
   - Też tak pomyślałam, widząc te statki. Wyspa uznana była za bezludną, więc po co miałyby na nią płynąć? Jeśli w celach badawczych, jeden by wystarczył. A oni płynęli jak na wojnę.
   - W takim razie szykują się poważne kłopoty. - Dziewczyna usiadła wygodniej i spojrzała na mnie oczekująco. - Opowiadaj.

   Nie zastanawiając się dłużej, pobiegłam do domu i wpadłam do pokoju Shehereze'a. Siedział w samych spodniach, bez koszuli i właśnie zdejmował buty. Zerknął na mnie ciekawie.
   - Nie krępuj się, rybko, nie musisz pukać. Możesz wpadać o każdej porze dnia i nocy. Szczególnie, gdy jestem w łóżku.
   - Bardzo zabawne – burknęłam, odrywając wzrok od jego torsu. - Statek na horyzoncie. Angielska bandera. Płynie w stronę wyspy.
   Shehereze spojrzał na mnie i przewrócił oczami.
   - Jeszcze zwiedzających tu brakowało.
   - To nie zwiedzający. Płynie do nas siedem statków. Widziałam na nich żołnierzy.
   Zaklął i zerwał się z łóżka.
   - Siedem? Na pewno?
   - Na pewno. - Spojrzałam na niego. Wpatrywał się we mnie nieodgadnionym wzrokiem. - Nikt nigdy nie wydostał się z tej wyspy, prawda? Więc oni nie mogą wiedzieć, że tu jesteście. Może chcą ją przejąć do innych celów i nie mają pojęcia, kto ją zamieszkuje? - spekulowałam.
   - Nieważne. To nasza wyspa. - Założył koszulę. - Jeśli nie mają o nas pojęcia, na ląd wyjdzie najwyżej grupa zwiadowcza. Jeżeli zaś wiedzą, od razu przystąpią do ataku. Tak czy inaczej, musimy być gotowi. - Zapiął koszulę i spojrzał na mnie. - Idź do Samanthy, rybko. A potem do każdego domu po kolei. Przekaż, że skoro świt zwołuję zebranie w gospodzie. Dopilnuj, by każdy się o tym dowiedział.
   Skinęłam głową.
   - Nie dopłyną przed świtem – stwierdziłam.
   - To źle. Zjadłyby ich nasze strzygi i byłby spokój. - Założył buty. - Idź, rybko. I wróć przed wschodem słońca, zabraniam ci się spóźnić.
   Uśmiechnęłam się.
   - Gdybym się spóźniła, to i tak nie miałbyś okazji mnie za to zbesztać.
   Podszedł do mnie, przyciągnął niespodziewanie i spojrzał mi w oczy.
   - Nie ryzykuj bezmyślnie, jesteś nam potrzebna.
   - Tak? - Wpatrywałam się w niego, ale zanim zdążyłam cokolwiek wyczytać z jego oczu, pocałował mnie. Poddałam się ogarniającemu mnie uczuciu. Całowaliśmy się przez chwilę, w końcu puścił mnie i się odsunął.
   - Idź. Nie ma czasu.
   Skinęłam powoli głową i wyszłam z pokoju. Zatrzymałam się przed sypialnią Samanthy – w tym przypadku wolałam nie ryzykować – i zapukałam głośno. Po chwili otworzyła drzwi, lekko rozczochrana.
   - Coś się stało?
   - Tak. - Opowiedziałam jej krótko, co widziałam na plaży.
   - Niedobrze. Idź przekazać innym wieść Robina, a ja zajmę się resztą.
   Skinęłam głową i wyszłam na zewnątrz. Chodziłam od domu do domu, pukając głośno i powtarzając tę samą kwestię.
   - Zbliżają się żołnierze, siedem statków, Shehereze zwołuje zebranie w gospodzie o świcie.
   Skończyłam jakiś kwadrans przed świtem. Nie spodziewałam się, że miasteczko ma tyle domów. Na pierwszy rzut oka nie było duże. Weszłam do domu, zamykając za sobą drzwi. W gospodzie czekali już Robin, jego siostra i Joshua. Stoliki były pozsuwane, tworząc jeden wielki stół.
   - Gdybyście zatrzymali ich do zmroku, zajęłyby się nimi strzygi – stwierdziłam. Joshua pokręcił głową.
   - To cały dzień. Nawet jeśli dopłyną koło południa, to i tak jest jeszcze mnóstwo czasu do nocy.
   - Nie będę mogła wam pomóc przed południem. - Spojrzałam w okno z niepokojem. Nadchodził świt.
   - Już nam pomogłaś. Powinnaś się ukryć do zmroku. Przenieśliśmy twoją skrzynię do piwnicy – poinformowała Samantha.
   - Czemu? - Spojrzałam na nią zdziwiona.
   - Będziesz tam bezpieczna – odparł za nią Robin i podszedł do mnie. Odwróciłam się w jego stronę. - Ukryliśmy skrzynię. Nie sądzę, żeby mieli się tu wedrzeć przed twoim przebudzeniem, ale w razie czego, po zmroku będziesz mogła wyjść nam pomóc.
   - Więc jestem waszym ostatnim ratunkiem? - Uniosłam brwi.
   - Dokładnie tak, rybko. - Pocałował mnie lekko.
   - Czyli po przełożeniu z języka twardego i bezwzględnego pirata na nasz, troszczy się o ciebie – podsumowała jego siostra. Roześmiałam się i pocałowałam Robina w usta, po czym skierowałam się do piwnicy.
   - Do zobaczenia po południu.

   Przebudzeniu towarzyszył dziwny dźwięk. Powoli odchyliłam wieko skrzyni i usiadłam. W piwnicy było ciemno, ale to akurat nie stanowiło dla mnie żadnego problemu. Wyszłam i powoli omijając walające się przedmioty, podeszłam do drzwi. Uchyliłam je cicho. W oddali wyraźnie słyszałam strzały. Przeszłam przez korytarz i weszłam do gospody.
   Wszyscy leżeli, siedzieli lub przykucali przy oknach z bronią w ręku, strzelając co jakiś czas. Szyby były dawno wybite, meble poprzewracane. Pod ścianą leżały ranne osoby opatrywane przez Samanthę, Cindy i jeszcze jedną kobietę, a powietrze przesiąknięte było krwią.
   - Sporo mnie ominęło – mruknęłam.
   - Kryj się! - Usłyszałam za sobą i ktoś pociągnął mnie na ziemię. Znalazłam się obok Billa, który wskazał na odwróconą na bok kanapę przy oknie, zza której strzelał. Kucnęłam tam obok niego.
   - Proch mnie nie zabije – uspokoiłam go, ale nie wstałam. - Co tu się dzieje?
   - Przypłynęli przed południem. Szeryf z kilkoma ludźmi wyszedł im naprzeciw. Powiedział, że wyspa jest nasza i powinni popłynąć na sąsiednią.
   - A oni co na to? - Spojrzałam na niego.
   - Zabili go. Pozostałych też.
   Zacisnęłam zęby.
   - Tak po prostu? Dranie. Chcą wybić całe miasteczko?
   - Chcą nas. Piratów. - Spoglądał na mnie swoimi ciemnymi oczami. - Mówią, że jeśli się poddamy, zostawią miasteczko w spokoju. Oczywiście kłamią. Nas zabiją albo zabiorą na sąd, a wyspę zostawią w ogniu. Nikt nie przeżyje.
   - Ale skąd wiedzieli, że to wyspa piratów? - Pokręciłam głową.
   - Kiedy szeryf wyraził zdumienie, że wyspa może być zamieszkiwana przez piratów, ich dowódca wymienił nazwisko Maca.
   Spojrzałam na niego z niedowierzaniem.
   - Maca? On... przeżył?
   - Najwyraźniej tak. I zapewne został ułaskawiony, wydając władzy naszą wyspę.
   Usiadłam, opierając się o kanapę i objęłam ramionami. Powoli dotarł do mnie sens tych słów.
   - To moja wina. Wszyscy, którzy zostali lub zostaną zabici... zginą przeze mnie. - Zamknęłam oczy, czując krwawe łzy pod powiekami. - Jaka ja jestem głupia...
   - Daj spokój, to nie jest twoja wina. - Billy objął mnie lekko. - Poza tym... damy im radę, ślicznotko.
   - Ilu ich jest? - spytałam cicho, otwierając oczy.
   - Na każdym statku było około dwudziestu pięciu...

   - Aż tylu?
   - Teraz zostało już tylko ze stu pięćdziesięciu – wtrącił Shehereze, siadając obok mnie i wyglądając zza kanapy. Wystrzelił, a odgłos uderzenia świadczył, że w coś trafił. Czy raczej w kogoś. Nie mogłam sprawdzić z oczywistych powodów: tuż za kanapą kończył się cień.
   - Ilu mieszkańców wyspy zginęło? - spytałam go. Billy powoli cofnął rękę i dopiero zauważyłam, że kapitan patrzy na niego dziwnym wzrokiem.
   - Niewielu. Nie dostaną się tutaj, rybko. Potrafimy się bronić.
   Skinęłam głową i wstałam. Sięgnęłam po jedną ze strzelb i podeszłam do wyjścia. Stanęłam w miejscu, gdzie kończył się cień. Mój wzrok bez problemu wychwycił ludzi kryjących się za murami bądź drzewami. Jednego dostrzegłam na dachu. Wycelowałam i trafiłam w ramię. Poczułam ból w piersi, gdy trafił mnie strzał, ale nie zwróciłam na to uwagi. Kolejnego udało mi się postrzelić w nogę, gdy dosłownie na moment wychylił się, by strzelić. Nie zabijałam. Nie dlatego, że nie chciałam. W tym momencie byłam gotowa zabijać, by bronić miasteczka. Wiedziałam jednak, że gdybym to zrobiła, granica zostałaby zburzona. Znów zaczęłabym pić ich krew. Kuszące, ale nie mogłam tego zrobić. Nie po tylu latach zwierzęcej diety.
   - Czy ty nie czujesz bólu? - spytała Cindy, wpatrując się we mnie ze zdumieniem. Skończyła właśnie opatrywać rękę Johny'ego, który posłał mi blady uśmiech.
   - Wierz mi, przechodziłam gorszy ból. - Ukryłam się za drzwiami na korytarz. Dostałam pięć razy. Bolało okropnie, ale myślałam teraz tylko o tym, że muszę im pomóc. To przeze mnie żołnierze dowiedzieli się o tej wyspie.
   Przez następne godziny broniliśmy się w gospodzie. Pozostali piraci wraz z rodzinami ukryli się w innych domach, odpierając ogień. Szybko jednak pojawił się problem.
   Kończył nam się proch.
   - Wystarczy do zmroku – stwierdził Joshua, który strzelał po drugiej stronie pokoju.
   - A potem co, zjedzą nas strzygi? - spytał ktoś.
   - Nie – zaprzeczyłam. - Nie pozwolę na to. - Po czym wróciłam do strzelania, pamiętając, żeby nie zadawać śmiertelnych ran.
   Wtedy ktoś wyszedł na środek placu przed gospodą. Jeden z żołnierzy trzymał wyrywającą się dziewczynę. Przypomniałam sobie, że była to córka kobiety, która wchodziła w skład rady.
   - Piraci, poddajcie się, a wasze kobiety i dzieci puścimy wolno. Jeśli tego nie zrobicie, zabijemy je, ale najpierw... - Spojrzał na dziewczynę i rozerwał jej sukienkę. - Będą błagać o śmierć.
   Przygryzłam wargę. Do zmroku pozostały niecałe dwie godziny. Tak mało, a jednocześnie tak długo...
   - Dość tego. - Shehereze wstał i zerwał wiszący już w strzępach kawałek jasnej zasłony.
   - Nie! - Samantha złapała go mocno za ramiona. - Zabiją cię!
   - Nie zabiją. Jestem dla nich cenniejszy żywy. Za schwytanie mnie jest spora nagroda. Dla niektórych pewnie awans. - Wziął jej twarz w dłonie. - Nie mogą się domyślić, że jesteś moją siostrą, bo czeka cię straszny los. Rozumiesz? Masz na nazwisko Kinner i jesteś żoną Josha.
   Przez chwilę patrzyli sobie w oczy. Byłam pewna, że Samantha zaprotestuje, ale nie zrobiła tego. Przytuliła się mocno do brata, szepcząc mu coś na ucho. Potem Robin zwrócił się do mnie. Podszedł, przyciągnął mnie i pocałował.
   - Jesteś moją ukochaną rybką i tak zostanie. Na zawsze. - Po czym odwrócił się i wyszedł, unosząc w górę kawałek firanki niczym białą flagę.
   - Ja też cię kocham – powiedziałam, zdając sobie sprawę, co przed chwilą mi powiedział.
   Chciałam go zatrzymać, ale było już za późno. Stał w słońcu.
   - Jestem kapitan Shehereze, słynny pirat, poszukiwany od lat. Moi ludzie zatrzymali się na innych wyspach. Możesz mnie zabrać, mieszkańców zostaw w spokoju.
   W tym momencie zza domu wyszedł wysoki chudy mężczyzna z ciemną, gdzieniegdzie siwą brodą, najwyraźniej dowódca.
   - Ach, jakie to szlachetne. Gdyby nie to, że kłamiesz. Słynny pirat poświęcałby się dla nieznajomych? Z pewnością masz tu przyjaciół. A przyjaciele piratów są wrogami króla.
   - Ile ci zapłacą za mnie żywego? - Robin założył ręce na piersi. - Mam nadzieję, że sporo. Cenię się wysoko.
   - Sporo, a jeszcze więcej za ciebie wraz z załogą. - Rozejrzał się wokoło. - Zrobimy tak. Poddacie się i dołączycie do swojego kapitana, a wtedy oszczędzimy bezbronne kobiety i dzieci.
   - Akurat – mruknął Shehereze.
   - Nie odpłyniemy z wyspy bez piratów w kajdanach. - Rozejrzał się ponownie. Zza domów zaczęli wychodzić żołnierze. Było ich coraz więcej. Stanęli naprzeciwko gospody. - Przeszukać domy – rozkazał dowódca.
   - Kryj się, szybko! - szepnęła do mnie Samantha. - Inaczej wywloką cię na słońce!
   - Mowy nie ma, zostaję. Nie pozwolę was zabrać.
   Wtedy podszedł do mnie Billy i wziął za ramię.
   - Idź, Amando. Jeśli umrzesz, wszyscy zginiemy. A jeśli my zginiemy... ocalisz tych, którzy przeżyją.
   Usłyszałam wyważane drzwi. Wahałam się jeszcze przez chwilę, lecz w końcu pomknęłam do piwnicy. Mieli rację. Martwa na nic się nie przydam.
   Pół godziny później wszyscy byli na placu. Mimo przeszukiwania domu nie udało im się mnie znaleźć. W końcu wyszłam cicho i stanęłam przy oknie, tak, żeby nie było mnie widać i słońce mnie nie dosięgło.
   Na placu trwało zamieszanie. Piraci byli skuci, choć właściwie nie tylko oni; żołnierze pojmali wszystkich mężczyzn z miasteczka. Nie to jednak było najgorsze. Do zbitych w grupkę kobiet podchodzili żołnierze, obmacując je i śmiejąc się głośno.
   - Zostaniemy tu na noc. Może być ciekawie. - Dowódca zerknął na kobiety i podszedł do Samanthy. - Jak masz na imię, ślicznotko?
   - Samantha Kinner. Jestem mężatką. - Spojrzała na niego śmiało.
   - Świetnie. Lubię butne mężatki. - Przyciągnął ją do siebie. Nadepnęła mu nogę i splunęła w twarz. Uderzył ją. Joshua zaczął się wyrywać, ale strażnicy dobrze go skuli.
   - Zostaw ją, draniu! - zawołał. Posypały się wyzwiska. Robin stał i patrzył, zaciskając zęby. Wiedział, że jeśli rozpoznają jego siostrę, zabiją ją. Na jego twarzy widziałam nienawiść.
   Wtem ujrzałam, że Billy uwolnił jedną rękę. Sięgnął do buta, wyjął z niego nóż i rzucił, trafiając w ramię dowódcy, tuż przy szyi. Usłyszałam jęk bólu, mężczyzna zachwiał się, ale jeden z jego ludzi zdołał go podtrzymać. Drugi żołnierz, który zawsze trzymał się dowódcy – najwyraźniej jego zastępca – sporo niższy i grubszy mężczyzna, ruszył w stronę Billa z bronią wycelowaną w jego głowę i... wystrzelił.