Rozdzial XIX - Obraz

   Zamilkłam na chwilę.
   - Strasznie jestem ciekawa odpowiedzi Robina – stwierdziła Karolina. - Znowu będzie próbował jakoś się wykręcić? Mogłaś spojrzeć mu w oczy i zobaczyć w nich prawdę.
   - To nie było takie proste. Jeśli człowiek wie o mojej umiejętności, może myśleć w tym czasie o czymś innym i podsuwać konkretne obrazy.
   - Ale w końcu udało ci się dowiedzieć, jaka jest prawda?
   - W końcu tak... a prawda była nieco inna, niż się spodziewałam.

   Shehereze patrzył na mnie przez chwilę. W końcu się odezwał.
   - Powiedzmy, że mnie nie zmienisz. Zostanę człowiekiem. Przez jakieś dziesięć lat będziemy szczęśliwi. A potem? Starość. Ludzkie choroby. Ty wciąż będziesz młoda, a ja? Co mi zostanie? Niemoc, bezradność. I w końcu śmierć. Takiego chcesz dla mnie losu?
   Westchnęłam. Argumenty z jego perspektywy były poniekąd słuszne, jednak wiedziałam, że to ja mam rację.
   - Nawet sobie nie wyobrażasz, Robinie, jak bardzo chciałabym się zestarzeć razem z tobą. Przeżyć tylko jedno życie, ale szczęśliwe. Tymczasem przeżyłam już wiele ludzkich żyć, w niektórych byłam trochę szczęśliwa, trochę nie, ale wszystkie się kończyły, a ja żyłam dalej. Nie mam wyboru, ty masz. - Spojrzałam na niego ponownie. - Wiem, że jeśli zostałbyś wampirem, żałowałbyś potem swojej decyzji. Poza tym... gdybym cię zmieniła, nasz związek by się rozpadł. Więź opiekunki z podopiecznym zasłoniłaby to, co łączy nas teraz.
   - Tak twierdził twój opiekun. A jednak twoja przyjaciółka jest szczęśliwa z mężem, którego sama zmieniła – zaoponował Shehereze.
   - Kiedy Amelia stała się wampirem, już kochała Arthura i była jego żoną. Poza tym wyczuła od niego zapach podopiecznego.
   - A widziałaś przykład, o którym mówił ci twój opiekun? Myślę, że to tylko bujdy, po to, by zakochane wampiry nie zmieniały masowo swoich ukochanych.
   - Erik znał przykłady i wiem, że to prawda. Nie zmienię cię w wampira, Robinie.
   Popatrzył na mnie wzrokiem pełnym pretensji.
   - Czemu jesteś taka uparta? Moglibyśmy stworzyć szczęśliwy związek. Bylibyśmy niepokonani. Nic ani nikt nie mógłby już stanąć nam na drodze. - Podszedł i dotknął mojego policzka. - Na zawsze razem. Przez wieczność. Powinnaś to przemyśleć. - Pocałował mnie powoli. W pierwszym odruchu objęłam go za szyję i odwzajemniłam pocałunek. Działał na mnie jak magnes, przyciągając bezmyślnie. Jednak zapanowałam nad sobą i odsunęłam się.
   - Nie zmienię cię, Robinie – powtórzyłam. - Nigdy. Albo to zaakceptujesz, albo będę musiała odejść.
   - Nie odejdziesz, rybko. - W jego oczach ujrzałam pewność siebie, która zadziałała na mnie prowokująco.
   - Nie? To zaraz się przekonasz. - Odwróciłam się i wybiegłam do swojego pokoju.
   Był tylko jeden sposób, żeby sprawdzić, czy Shehereze coś do mnie czuje. Jeśli pozwoli mi odejść – popłynę do Anglii. Jeśli nie – zostanę.
   Zaczęłam się pakować. Nie miałam zbyt wielu rzeczy, więc zrobiłam to w parę minut. Włożyłam wszystko do skrzyni i pozostało mi czekać na zmrok.
   Kilka minut później do pokoju zapukała Samantha.
   - Wejdź – odezwałam się. Siedziałam na skrzyni, ubrana w ciemną sukienkę, gdyż tylko takie zabrałam ze sobą ze względu na żałobę.
   - Wybierasz się gdzieś? - Dziewczyna rozejrzała się po pokoju.
   - Tak. O zmierzchu wypływam do Anglii. - Spojrzałam na nią, nie wstając.
   - Z moim bratem?
   Pokręciłam głową.
   - Sama. Ja i Robin mamy sprzeczne poglądy.
   Samantha usiadła na krześle i westchnęła.
   - Chce, żebyś zmieniła go w wampira? Porozmawiam z nim.
   - Nie, to jego decyzja. Ja go nie zmienię, więc nie jestem już tutaj potrzebna. Poznałam strzygi, obejrzałam wyspę, zdobyłam kolejne ciekawe doświadczenie i wracam do rodziny.
   Brunetka popatrzyła na mnie zdziwionym wzrokiem.
   - To nieprawda, że nie jesteś nam potrzebna. To znaczy... lubimy cię, dopiero co do nas przybyłaś, zostań chociaż z tydzień... niedługo mój ślub...
   - Dziękuję za wszystko, ale nie mogę zostać. Życzę ci wiele szczęścia z okazji ślubu. - Uścisnęłam ją lekko.
   - No dobrze. - Samantha wstała i spojrzała na mnie. - Już rozumiem. Jeszcze tu wrócę – zapowiedziała i wyszła. Wzruszyłam ramionami. Nawet jeśli przekona kapitana piratów, że powinien mnie zatrzymać, będę wiedziała, że to nie jest jego decyzja.
   Chwilę później usłyszałam odgłosy kłótni dobiegające z innego pokoju. Po chwili wahania wyszłam na korytarz. Słyszałam głos Samanthy i Robina.
   - Zwariowałeś? Ona chce odpłynąć!
   - Nie zrobi tego – odparł Shehereze. Oparłam się o ścianę i słuchałam dalej.
   - Ależ zrobi. Czemu tak się uparłeś z tym byciem wampirem? Amanda może nam pomóc. Wiesz, że byłam sceptycznie nastawiona do twojego pomysłu. Ale kiedy ją poznałam... Jest miła i nas lubi. Wszyscy mieszkańcy zachowywali się poprawnie, tak jak kazałeś. Nawet z nią rozmawiali. Jakby była jedną z nas. Człowiekiem. A ty chcesz to wszystko zaprzepaścić, bo zachciało ci się wiecznego życia?!
   - Daj spokój, Samantho. Ona jest za dobra, żeby zabijać. Nie pomoże nam zabić pierwszej strzygi. Nawet jeśli potrafi, nie będzie w stanie tego zrobić. Wiesz, że nie możemy tak dłużej żyć. Spędzać nocy w swoich domach, w obawie, że dorwą nas te potworki. Kiedy mnie zmieni...
   - Nie zmieni. Odejdzie. Tego chcesz? Nasze miasteczko jej potrzebuje. Z tego co mówiłeś, jest po stronie ludzi. Teraz tym bardziej. Jeśli pozna każdego mieszkańca miasteczka, będzie nas bronić. Idź i jej powiedz, że nie chcesz już zostać wampirem.
   Przez chwilę zapadła cisza. Bezszelestnie podeszłam bliżej.
   - Jest coś więcej – usłyszałam głos Shehereze'a.
   - Niech zgadnę. Uwiodłeś ją? No to wspaniale. Teraz na pewno odejdzie. Co ci strzeliło do głowy?! Jeśli się w tobie zakochała, to wcale się nie dziwię, że chce teraz odejść. Ma rację. Mówiłeś, że się z nią zaprzyjaźnisz, a nie...
   - Nie odejdzie – przerwał jej brat. - Przekonam ją.
   - Jak? Nakłamiesz, że się w niej zakochałeś? Tylko po to, żeby została i pomogła wykurzyć stąd strzygi?
   Przysunęłam się bliżej i sięgnęłam po klamkę. Miałam zamiar przerwać to wszystko. Uznałam, że wiem już wystarczająco wiele.
   - Ale, zaraz, czekaj... a może ty naprawdę się w niej zakochałeś?
   Zawahałam się i zatrzymałam z dłonią na klamce.
   - Tak – kontynuowała Samantha. - Wpadłeś po uszy! A więc wielki i okrutny kapitan Shehereze, postrach wśród marynarzy i piratów, potrafi kochać!
   - Przestań gadać bzdury – mruknął Robin.
   - Dlaczego jej tego nie powiesz? Skoro też coś do ciebie czuje... Za krótko się znacie na poważne uczucie, ale ciągnie was do siebie i myślę, że...
   - A jakie to ma znaczenie? - przerwał jej Shehereze. - Za jakieś dwadzieścia lat będzie wyglądać jak moja córka. Za kolejne dwadzieścia jak wnuczka. A potem jak prawnuczka.
   - No nie mów mi, że chcesz dożyć osiemdziesiątki – prychnęła Samantha. - Jeśli cię kocha, a mimo to nie chce cię przemienić, to musi mieć powód.
   - Jej powody są banalne.
   - Może dla ciebie. Amanda żyje na tym świecie już ponad czterysta lat. Skoro twierdzi, że nie powinieneś być wampirem, to może ma rację?
   - A więc nic nie wyjdzie z naszego związku.
   - Uch, ale ty jesteś uparty! - zezłościła się Samantha. - Odkąd to wybiegasz myślami o pięćdziesiąt lat do przodu? Idź i natychmiast jej powiedz, co czujesz!
   - Sam decyduję o swoim życiu, siostrzyczko.
   - Jesteś tak samo uparty jak nasz ojciec!
   Zapadła nagła cisza.
   - Przepraszam – odezwała się w końcu Samantha. - Wiem, że nie lubisz, kiedy porównują cię do ojca.
   - Ale masz rację. Jestem taki, jak on.
   - Nie jesteś! - zaprotestowała dziewczyna. - Jesteś o wiele lepszy. Ludzie cię szanują, a nie tylko drżą ze strachu przed tobą. On uważał, że miłość to przeszkoda. Ty też tak sądzisz?
   - Zależy, czy mówimy ogólnie o miłości, czy też o miłości do wampirzycy, która nie chce być ze mną przez wieczność, a tylko przez moje ludzkie życie!
   - Ha! A więc jednak! Przyznałeś się, jesteś w niej zakochany i zdajesz sobie z tego sprawę!
   - Tak, jestem! - zawołał Shehereze. - Zadowolona?
   Otworzyłam drzwi z rozmachem. Uderzyły o ścianę, a Robin i Samantha spojrzeli na mnie. Wpatrywałam się w nich bez słowa.
   - Podsłuchiwałaś – stwierdziła Samantha ze zdziwieniem.
   - Tak – przyznałam się bez wahania i podeszłam bliżej. - Chyba pora wyjaśnić kilka rzeczy. Niezwykła gościnność mieszkańców wynika z ich nadziei, że powstrzymam strzygi. To po tu jestem.
   - Powinniśmy ci wcześniej powiedzieć, ale nie wiedzieliśmy, jak zareagujesz – wyjaśniła brunetka, patrząc na mnie niepewnie. - Potrzebna nam twoja pomoc. Wiem, że masz dobre serce, Amando. Widzisz, gdybyśmy mogli po prostu nie wychodzić, dałoby się to przeżyć. Ale niektórzy wychodzą. Mary wyszła wczoraj, bo pokłóciła się z matką. Była wściekła i chciała, żeby się o nią martwili. Pobiegła do przyjaciółki, dwa domy dalej. Nie zdążyła. - Przerwała, wbijając wzrok w podłogę. - Czasem zakochane pary wymykają się na schadzki. On mówi: obronię cię, a potem giną oboje. Czasami nastolatki zakładają się, chcąc wykazać się odwagą – i wracają jako strzygi. Albo tylko ugryzieni – chorują wtedy i umierają, by ożyć po śmierci i wrócić po swoich bliskich. Wiesz, jakie to straszne, kiedy widzisz ukochaną osobę jako strzygę, która jedyne, czego pragnie, to twojej krwi? Ta wyspa jest naszym domem, ale nigdy nie było tu bezpiecznie. Ty, Amando, możesz to zmienić.
   Patrzyłam na nią przez chwilę, przeniosłam wzrok na milczącego kapitana piratów i ponownie spojrzałam na jego siostrę.
   - Mam zabić królową strzyg? Tego ode mnie oczekujecie?
   - Wtedy inne strzygi nie miałyby żadnych szans, prawda, rybko? - Shehereze patrzył na mnie z powagą. Pokręciłam głową.
   - Musi być jakiś inny sposób. Pomogę wam, ale jej nie zabiję. Ona nie jest zła. Jest samotna i zagubiona, próbuje radzić sobie na swój sposób.
   - Jeszcze jej bronisz? - Robin uniósł brwi.
   - Nie zapominaj, że ja też jestem wampirem. Ale ja miałam kochającego opiekuna, potem rodzinę, przyjaciół... a ona nigdzie nie przynależała, choć nigdy nie chciała być tym, kim jest.
   - A więc może nas zabijać, tak? - Shehereze założył ręce na piersi.
   - Mówiłam już, że wam pomogę. Coś wymyślę.
   - Musisz ją zabić, Amando, nie ma innego sposobu – powiedziała Samantha.
   - Nie mogę zabić Diany. - Pokręciłam głową.
   - Diany? - Brunetka uniosła brwi. - A więc strzyga ma imię.
   - Oczywiście, że ma imię. - Założyłam ręce na piersiach.
   - Po czyjej ty jesteś stronie, rybko? - spytał Shehereze.
   - Zawsze staram się być po tej dobrej. I wierzcie mi lub nie, ale ludzie bardzo często nie stoją po właściwej stronie.
   - Mówiłem, że tego nie zrobi. - Robin spojrzał na siostrę.
   - Jak inaczej możesz nam pomóc? - spytała Samantha.
   - Jeszcze nie wiem. Ale macie rację, że tak być nie może. Wy zabijacie strzygi, one zabijają was. Jeśli można jakoś to przerwać, zrobię to – obiecałam.
   - W takim razie ufamy ci i czekamy na twój pomysł. - Samantha cofnęła się w stronę drzwi. - A teraz wyjaśnijcie sobie tę drugą kwestię, ja nie będę przeszkadzać.
   Brat spiorunował ją wzrokiem, ale zdążyła już wycofać się z pokoju. Zostaliśmy sami.
   Spojrzeliśmy na siebie w tym samym momencie. Przez chwilę żadne z nas się nie odzywało, w końcu ja pierwsza przerwałam ciszę.
   - Wiem, że pragniesz długiego życia, wiecznej młodości, zdrowia. Ale pomyśl, kim byłbyś jako wampir. Nie byłbyś już takim kapitanem, jak teraz. Wychodziłbyś tylko w nocy. W dzień bez problemu można by cię było zabić. Teraz szukasz skarbów, łupów, złota; jako wampir to wszystko straciłoby znaczenie. Jedyne, czego ci potrzeba do życia, to krew. Może nawet w gniewie piłbyś z własnej załogi. Stałbyś się potężny, ale jakim kosztem?
   - A może ja chcę ponieść ten koszt?
   Westchnęłam. Stał naprzeciwko mnie, z grzywką lekko opadającą na czoło i jasnobrązowymi oczami, w których widać było upór.
   - Ale ja nie chcę, żebyś go poniósł. Skoro jednak to jest dla ciebie ważniejsze niż ja, w takim razie pomogę wam ze strzygami i wyjadę. - Odwróciłam się i wyszłam na korytarz. Zerknęłam w okno i dostrzegłam, że za chwilę zapadnie zmierzch. Stanęłam na progu i patrzyłam, jak ludzie pospiesznie zamykają się w domach, na drzwiach wieszając czosnek. O zmroku miasteczko zatrzymało się jak wymarłe. Zapanowała przeraźliwa cisza.
   Wyszłam i zamknęłam za sobą drzwi. Ruszyłam powoli pustą ulicą. Ja nie mogłam wychodzić w dzień, oni w nocy. Taka perspektywa nieszczególnie zachęcała do zawierania znajomości. Na szczęście była jeszcze gospoda. Mieszkańcy bardzo miło mnie przyjęli. Pomimo że powodem były właśnie strzygi i rozkaz kapitana, to jednak doskonale ich rozumiałam. Co innego miliony ludzi i kilkaset wampirów; inna sprawa, gdy ludzi było niewiele, a strzyg tylko o połowę mniej. Zaś z każdym ugryzionym ich liczba się zwiększała.
   Rozmyślania przerwało mi pojawienie się Diany tuż przede mną. Cofnęłam się zaskoczona i zwiększyłam czujność. Pierwsza strzyga trzymała w rękach coś dużego i prostokątnego.
   - Tu jesteś. - Uśmiechnęła się szeroko. - Mam coś dla ciebie.
   - Oby tylko nie kolejną niewinną dziewczynkę – burknęłam.
   - Oj, daj spokój, nie gniewaj się.
   - Podobno nie wychodzisz na polowania – zauważyłam.
   - Przyszłam się pogodzić. A to dla ciebie. - Zdjęła okrycie z trzymanej w ręku rzeczy, która okazała się obrazem. Na nim ujrzałam kruczowłosą kobietę o dużych brązowych oczach, z rękami na piersiach i stanowczą miną. Ciemna koronkowa suknia układała się delikatnie po bokach. Czarne loki spięte miała w tył, ale kilka niesfornych kosmyków wymykało się do przodu. Na pierwszy rzut oka postać wyglądała na jakieś dziewiętnaście lat, ale po przyjrzeniu się bliżej, z pewnością miała dwadzieścia parę.
   Dopiero po minucie wpatrywania się w obraz zrozumiałam, że widniejąca na nim postać – to ja.