Rozdział XVII - Królowa strzyg

   Przerwałam, słysząc wołanie Amy.
   - Reszta po obiedzie – postanowiłam.
   Kiedy wróciłyśmy do pokoju – Karolina z kawałkiem ciasta na talerzyku – usiadłam wygodnie w fotelu i wróciłam do momentu, kiedy po razu pierwszy zobaczyłam strzygę i ku mojemu zdumieniu, zostałam przez nią – czy raczej przez niego – zaatakowana.

   Stałam osłupiała, wpatrując się w to dziwaczne stworzenie, które biegło w moją stronę. Umknęłam w ostatniej chwili. Był szybszy od człowieka, ale wolniejszy od wampira. Odwrócił się za mną, wyraźnie zdziwiony i ponownie ruszył na mnie. Warknęłam. Zatrzymał się niepewnie. Obnażyłam kły i zrobiłam krok w jego stronę. Nie cofnął się, tylko wpatrywał, jakby się zastanawiał – zaatakować czy nie?
   Wtem tuż za sobą usłyszałam hałas i w następnej chwili zostałam otoczona przez strzygi. Było ich sześć. Kobiety i mężczyźni; wyglądali podobnie, ten sam obłąkany wzrok i potargane włosy, pochylona sylwetka. Wyminęłam ich w wampirzym tempie i ruszyłam na północną część wyspy.
   Strzygi najwyraźniej nie potrafiły mówić, ale z ich oczu też nie byłam w stanie niczego wyczytać. Musiałam dowiedzieć się o nich czegoś więcej. Jeśli byłyby same, już dawno zostałyby wytępione. Nie wyglądały na szczególnie inteligentne. Był ktoś, kto nimi kierował i ja miałam zamiar go poznać.
   Zaczęłam się zastanawiać, czemu mnie atakują. Nie wyczuwają, że nie ma we mnie krwi, którą można byłby wypić? A może strzygi mogą pić wampirzą krew? Jeśli tak, musiałam być bardzo ostrożna.
   W końcu udało mi się odnaleźć jaskinię. Zatrzymałam się tuż nad nią i wyjrzałam ostrożnie. Kręciło się tam kilka strzyg, poczekałam więc, aż się rozejdą i skoczyłam. Wylądowałam tuż przed wejściem. Rozejrzałam się wokoło i nie widząc zagrożenia, powoli weszłam do środka.
   Natychmiast zostałam otoczona przez strzygi. Warknęłam, stając plecami do ściany. Kiedy rzuciła się na mnie pierwsza – kobieta w średnim wieku – jednym kopnięciem odrzuciłam ją w tył. Kolejna strzyga skończyła podobnie. Zaatakowało mnie trzy jednocześnie. Dwie uderzyłam z pięści, jedną kopnięciem w bok. Chociaż strzyg było sporo, nie walczyły w sposób zorganizowany, tylko atakowały na oślep. Z tego, co mówił Erik, najlepsze byłoby obcięcie im głów.
   - Dość! - Usłyszałam i strzygi wycofały się, a spomiędzy nich wyszła szesnasto- może siedemnastoletnia dziewczyna. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to proste, czerwone włosy do pasa. Nie żółte, ani rude, nie pomarańczowe, lecz mocno czerwone. Oczy połyskiwały intensywną zielenią, co w efekcie dawało jej dość władczy wygląd.
   Dziewczyna podeszła bliżej i zatrzymała się naprzeciwko mnie. Po jej bokach stało kilka strzyg, gotowych rzucić się do ataku.
   - Wampirzyca – syknęła nieznajoma, mrużąc oczy. - Jak śmiesz tu przychodzić? To moje terytorium. Nie ma tu miejsca dla nas obu!
   - No to ładne powitanie – mruknęłam. - Bez obaw, nie mam zamiaru zabierać ci wyspy. Chciałam tylko poznać słynną królową strzyg.
   - Już poznałaś, możesz odejść. Odpłyń z wyspy, inaczej moje strzygi się z tobą rozprawią!
   Przewróciłam oczami na taką groźbę. Nie sądziłam, żeby strzygom udało się mnie pokonać, ale nie miałam ochoty z nimi walczyć. Bez żadnych strategii, bez myślenia – tylko atak. Mało ciekawa perspektywa.
   - Jesteś Diana, tak? - spytałam, zastanawiając się, czy to o niej mówił mi opiekun. Dziewczyna rozszerzyła oczy w zdziwieniu.
   - Skąd wiesz...?
   - Erik mi o tobie opowiadał. Ale twierdził, że jesteś miła. - Założyłam ręce na piersiach. Dziewczyna przez chwilę nic nie mówiła, wpatrując się we mnie, w końcu zapytała:
   - Znasz Erika?
   - Był moim opiekunem – wyjaśniłam. Diana machnęła ręką i strzygi natychmiast się rozeszły.
   - Trzeba było od razu tak mówić. Jest na wyspie?
   Pokręciłam głową.
   - On... nie żyje.
   - Och. - Zmarszczyła brwi. - Szkoda. Lubiłam go. Był wyjątkowy. Jak umarł?
   - Łowca – rzekłam krótko.
   - Byłaś jego podopieczną do śmierci? - spytała. Kiedy skinęłam głową, ruszyła w głąb jaskini. - Chodź ze mną. - Zerknęła na mnie. - Jak masz na imię?
   - Amanda.
   - Coś ci pokażę. - Zatrzymała się w grocie, po czym pochyliła się i otworzyła klapę. - Tędy. - Zeszła pierwsza, a ja podążyłam za nią. Długo schodziłyśmy w dół jakimiś podziemiami, w końcu otworzyła kolejne drzwi i weszłam do pięknie urządzonej sali. Kryształowe żyrandole, stół, krzesła, fotele, płótna i obrazy.
   - Malujesz? - Podeszłam bliżej.
   - Tak. - Odwróciła jeden obraz i uśmiechnęła się z dumą. Przez chwilę stałam i patrzyłam, nie będąc w stanie wykrztusić słowa. Ciemnooki mężczyzna o czarnych włosach i lekkim zaroście, tajemnicze spojrzenie, z którego bił spokój i pewność siebie. Siedział wygodnie, wpatrując się w malującą.
   - Erik... - szepnęłam i poczułam ukłucie tęsknoty w sercu. Po policzku spłynęła kropla krwi. - Piękny obraz. Pozował ci?
   - Nie, namalowałam go z pamięci. - Spojrzała na mnie. - Kochałaś go, prawda?
   - Bardzo. - Westchnęłam i spojrzałam na inne obrazy Diany. Przedstawiały ludzi, wampirów i strzygi. - Masz ogromny talent.
   Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko.
   - Ciebie też namaluję – postanowiła.
   - Chętnie się zobaczę na obrazie. Już kiedyś zostałam namalowana, ale zostawiłam go w Anglii. - Rozejrzałam się ciekawie i zauważyłam jeden istotny szczegół. Brak trumny. - Nie sypiasz tutaj, prawda?
   - Oczywiście, że nie. Myślisz, że zaprowadziłabym cię na miejsce swojego spoczynku? - Uniosła brwi. - Nie znam cię.
   Skinęłam głową.
   - Rozumiem. Piraci mówili, że potraficie się sprytnie ukryć. Ty na pewno śpisz w trumnie, ale strzygi chyba nie...? Skąd byś wzięła tyle trumien?
   Diana roześmiała się i pokręciła głową.
   - Niepotrzebne im trumny. Zakopują się po prostu w ziemi, ale tak, by ludzie ich nie znaleźli. - Spojrzała na mnie. - Czemu właściwie tu jesteś?
   - Płynęłam do Anglii, ale piraci zaatakowali mój statek i tak znalazłam się tutaj – wyjaśniłam.
   - Nie mogłaś ich zabić i przejąć stery?
   Pokręciłam głową.
   - Ja nie zabijam ludzi. Żywię się krwią zwierząt.
   Diana skinęła w stronę foteli i zajęła miejsce. Usiadłam obok.
   - Musisz mi opowiedzieć. Jak można przeżyć na krwi zwierząt? Skąd ci się to wzięło?
   - Opowiem ci swoją historię, jeśli ty opowiesz mi twoją – obiecałam.
   - Ty pierwsza.
   Skinęłam głową i opowiedziałam jej. Od początku, kiedy Erik uratował mi życie, do dnia obecnego. Starałam się nie wgłębiać w szczegóły, ale i tak, kiedy skończyłam, Diana wstała i oznajmiła, że powinnam wracać.
   - Późno już, niedługo świt. Przyjdź jutro, a opowiem ci moją historię. Masz gdzie spać?
   - Tak, mam pokój i trumnę w domu Shehereze'a. - Również wstałam.
   - Ufasz ludziom? A jeśli zabiją cię we śnie?
   - Uratowałam im życie. - Ruszyłyśmy w drogę powrotną.
   - Nie licz na ludzką wdzięczność, Amando. Zawiedziesz się.
   - Shehereze mnie nie skrzywdzi.
   - Zobaczymy. Jeśli jutro się nie zjawisz, będę wiedziała. - Spojrzała na mnie. - Powiem moim strzygom, by dały ci spokój. Nic już ci nie grozi z ich strony.
   - Dziękuję. - Uśmiechnęłam się. - Jak z nimi rozmawiasz?
   - Przekazuję im myśli. Są jak moi podopieczni, głównie ci, których sama przemieniłam. Jak moje dzieci. Pozostali to wnuki, prawnuki i jeszcze dalej. Im dalsze pokolenie, tym mniej boli ich śmierć. - Wyszłyśmy do groty.
   - Masz całkiem sporą rodzinę – stwierdziłam. Roześmiała się.
   - O tak, nie czuję się tu samotna. Otaczają mnie szacunkiem i bezwzględnym posłuszeństwem. Ludzie są moim pokarmem, a wampiry uważają za dziwoląga. Tutaj mi najlepiej.
   - Za dziwoląga? - Pokręciłam głową. - To nieprawda. Jesteś wyjątkowa, Diano, a nie dziwna.
   - Erik mówił tak samo. - Uśmiechnęła się szeroko. - Do jutra. - Wyciągnęła dłoń. Uścisnęłam ją.
   - Do jutra. - Odwróciłam się i wyszłam z jaskini.
   Stwierdziłam, że faktycznie było już dość późno. Pomknęłam do miasteczka w wampirzym tempie. Zatrzymałam się przed drzwiami, wyjęłam klucz, zamknęłam za sobą i udałam się na górę.W moim pokoju nie było czosnku. Od razu poczułam się lepiej. Zerknęłam na zaścielane łóżko i otworzyłam skrzynię. Była pusta. Przeniosłam do niej poduszkę i kocyk, po czym położyłam się wygodnie i zamknęłam wieko.

   Obudziłam się po południu. Zeszłam na dół. Zastałam Samanthę i Veronicę, kręcące się w kuchni.
   - Witaj, Amando – powitała mnie siostra Shehereze'a. - Jesteś głodna? W zagrodzie mamy sporo kóz. Mamy też owce, krowy, choć tych ostatnich lepiej nie zabijać, wiesz, przyda nam się mleko. Ale mamy kilka byków, jednego możemy ci oddać. Mamy też całe mnóstwo drobiu, ale to chyba dla ciebie troszkę za mało krwi?
   - Jutro się posilę – przerwałam jej. - Jadam zwykle co trzy dni.
   - Dobrze, zapamiętam. - Dziewczyna uśmiechnęła się promiennie. - Podobno byłaś wczoraj u strzyg? Czego się dowiedziałaś?
   - Tego, że w większości to niezbyt rozumne istoty. - Rozejrzałam się. - Jest kapitan?
   - Jest w gospodzie – wyjaśniła Veronica. Kiedy spojrzałam na nią pytająco, dodała: - Dom połączony jest z gospodą, którą prowadzi Samantha.
   - Tak, gospoda to był mój pomysł – pochwaliła się ciemnowłosa. - Dzisiaj jest pełna ludzi.
   - Chętnie ją zobaczę.
   - To chodź! - Samantha złapała mnie za rękę i pociągnęła przez korytarz. Weszłyśmy do ogromnego pomieszczenia z ladą i stolikami, bez wątpienia była to owa gospoda. - Moi drodzy! - zawołała dziewczyna. - Oto i Amanda!
   Gwar panujący w sali ucichł błyskawicznie. Oczy zgromadzonych skierowały się na mnie. Przebiegłam po nich wzrokiem. Byli tam chyba wszyscy piraci i mnóstwo innych mężczyzn oraz kobiet. Dostrzegłam też Cindy, siedzącą na kolanach Johny'ego. Billy siedział w towarzystwie Hudsona i dwóch kobiet. Shehereze natomiast zajął miejsce przy największym stoliku. Wokół siedziało kilkoro mężczyzn i kobiet. Kapitan wpatrywał się we mnie razem z innymi. W końcu wstał i uniósł kieliszek w górę.
   - Za naszą piękną, inteligentną i wojowniczą wampirzycę, która ocaliła nam życie w czasie naszej wyprawy.
   - Za Amandę! - zawołał Johny. Gray, Hudson, nawet Woodes, wstali, unosząc kieliszki w górę. Zawtórowali im pozostali piraci. Billy również wstał, ale się nie uśmiechał.
   Zrobiono mi miejsce obok kapitana. Samantha wróciła do kuchni, posyłając przedtem swojemu narzeczonemu czułe spojrzenie. Usiadłam obok Robina, któremu jedna z kobiet coś tłumaczyła; z drugiej strony mnie dosiadł się jakiś przystojny nieznajomy i zaczął wypytywać o moje upodobania odnośnie picia krwi.
   - Rybka nie pije ludzkiej krwi, bo nie chce, a nie dlatego, że nie lubi, więc lepiej jej nie drażnij – wtrącił Shehereze, obejmując mnie ramieniem. Mówiąca coś do niego kobieta umilkła urażona, zrobiła obrażoną minę i usiadła na kolana innemu piratowi. Mnie zaś gest kapitana zrobił przyjemność. Oparłam się o niego swobodnie i odpowiadałam na pytania. Doszłam do wniosku, że polubię mieszkańców wyspy.
   Początkowo myślałam, że będą się mnie bali, uważali za jedną ze strzyg i zachowywali dystans. Tymczasem oni wprost tryskali ciekawością, którą starałam się zaspokoić. Rozumiałam, że kapitan musiał ich przygotować na spotkanie ze mną.
   Do gospody co chwila wchodzili mężczyźni i kobiety. Powoli zaczęłam się orientować, że Robin jest tutaj bardzo ważną osobą. Wszyscy wchodzący witali go, skłaniając głowę. W końcu wszedł brodaty mężczyzna pokaźnej postury.
   - A oto i nasz szeryf, Ben Shugar – przedstawił go Shehereze. Mężczyzna podszedł do mnie i ucałował moją dłoń.
   - Witam na naszej wyspie, wampirza księżniczko.
   Zamrugałam zdziwiona.
   - Miło mi poznać. - Kiedy znowu usiadłam, zerknęłam na kapitana. - Księżniczko? Rozpowiedziałeś wszystkim moją historię?
   - Tylko tyle, że pochodzisz z książęcego rodu i należy ci się szacunek, rybko.
   Westchnęłam i postanowiłam odpuścić. Niech sobie mnie nazywają, jak chcą, dopóki byli przyjaźnie nastawieni.
   Czas minął błyskawicznie. Mieszkańcy jedli, pili, żartowali, rozmawiali ze mną. Kiedy zaczął zbliżać się zmrok, jeden po drugim wychodzili. Cindy z Johnym wymknęli się już wcześniej; Gray wyjaśnił mi po cichu, że chyba niedługo się zaręczą, bo najwyraźniej mieli się ku sobie. Uważałam, że do siebie pasują, wydawali się zakochani.
   Kiedy już wszyscy opuścili gospodę, wstał i kapitan. Ruszyłam za nim i zatrzymałam go w korytarzu.
   - Musimy porozmawiać.
   - O strzygach? - Obejrzał się na mnie.
   - Nie... o nas.
   - Później. - Odwrócił się i poszedł dalej. Stałam, zastanawiając się, czy powinnam pójść za nim i wyjaśnić to od razu, czy dać sobie spokój na dzisiaj.
   - Nadal zamierzasz za nim biegać, Amando? - Zza korytarza wyszedł Billy.
   - A ty najwyraźniej nie zamierzasz zostać moim przyjacielem – mruknęłam.
   - Wręcz przeciwnie. Jako twój przyjaciel nie chcę, żebyś się rozczarowała. Nadal nie wierzysz, że kapitan uwodzi cię z innego powodu? - Patrzył na mnie swoimi ciemnymi oczami. - Szanuję go i nie chciałbym, żeby ktoś inny został kapitanem. Ale nie jesteśmy teraz na statku. Złamie ci serce, Amando.
   - Mylisz się, Billy. - Pokręciłam głową. - Nie potrzebuje już mojej pomocy. Tutaj jest przecież bezpieczny.
   - Och, co ty wygadujesz, kapitan nie szuka opieki wampirzycy – prychnął Billy. - Chce, żebyś zmieniła go w wampira. Skoro zaczął cię uwodzić, to znaczy, że mu odmówiłaś. Ale w końcu cię przekona. A kiedy będzie już wampirem... przestaniesz być mu potrzebna. Wtedy cię zostawi.