Rozdział XIII - Piraci, handlarze i pocałunki

   - Wygląda na to, że miałaś dwóch adoratorów – stwierdziła Karolina. - Billy wydaje się być dobrym człowiekiem. I bądź co bądź, to dzięki niemu nie zostałaś zdemaskowana.
   - Zgadza się – przytaknęłam. - Poza tym Shehereze nie wydawał się być zainteresowany mną jako kobietą. Byłam dla niego cenna ze względu na mój wampiryzm i idące za nim zdolności.
   - Ale nie zapominaj, że uratował ci życie – zauważyła dziewczyna.
   - Wtedy jeszcze nie znał prawdy.
   - A Billy ją znał?
   Pokręciłam głową.
   - Dla Billa byłam dość niezwykłą i piękną kobietą.
   - Ale w końcu poznał prawdę. Jak zareagował?
   - Dojdziemy do tego – odparłam i wróciłam do opowiadania.

   Siedziałam wysoko na tzw. bocianim gnieździe i patrzyłam w dół na piratów kończących swoją pracę. Choć w świetle księżyca trudno byłoby zobaczyć ich wyraźnie, dzięki mojemu wampirzemu wzrokowi ciemność nie stanowiła najmniejszej przeszkody.
   Rozmyślałam. Poprzedniej nocy całowałam się z Billym. To było takie... spontaniczne. Od śmierci Inyana nie myślałam o innych mężczyznach. Za mało czasu minęło. Powinnam być pogrążona w głębokiej żałobie. I pewnie by tak było, gdyby nie fakt, że porwali mnie piraci, zapobiegłam buntowi i krwawej rzezi, i praktycznie byłam częścią pirackiej załogi. To wszystko sprawiło, że żałoba nie zajmowała większej części moich myśli.
   Wciąż kochałam Inyana i wiedziałam, że zawsze będę go kochać. Tak samo jak Edmunda. Obaj mieli miejsce w moim sercu. Martin nieco je zmienił, stał się przyjacielem, ale rozstanie z nim nie bolało. A moich obu mężów utraciłam w tragiczny sposób.
   Billy nie wiedział, kim byłam i na razie nie mogłam mu powiedzieć. Co prawda to ja powinnam decydować o tym, kto będzie znał prawdę, a kto nie, ale nie mogłam przewidzieć reakcji marynarza. Wiedziałam, że gdybym go kochała, a on pokochałby mnie, wyznałabym mu wszystko bez wahania. A na razie miało zostać tak, jak było.
   Rozsiadłam się wygodnie. Założyłam męski strój, gdyż w sukni nie było łatwo się wdrapywać, szczególnie, że obecna moda nie przewidywała takich potrzeb u kobiet. Miałam więc na sobie luźne, lecz nie za szerokie spodnie z delikatnego materiału i jasną koszulę, a na wierzch płaszczyk. Włosy luźno związałam na karku.
   Spojrzałam w dół. Mogłam skoczyć i wylądować lekko na stopach. Piraci mieliby ciekawe miny. Uśmiechnęłam się na tę myśl i zerknęłam na lornetkę, którą dał mi Gray, gdy zaproponowałam, że zastąpię go tutaj. Nie potrzebowałam lornetki. Rozejrzałam się. Dookoła była woda i nic więcej. Ocean.
   Zeszłam w końcu na dół, a moje miejsce zajął inny pirat. Miałam wrażenie, że jestem tu wyjątkowo ulgowo traktowana. Robiłam, co chciałam i kiedy chciałam, nikt mi nie rozkazywał – z wyjątkiem kapitana, który też nie wydawał mi zbyt wielu poleceń, wychodząc pewnie z założenia, że jestem tutaj w innym celu. Czasem rozmawiałam z piratami, najczęściej z Johnym, Gray'em, Hudsonem i nawet niekiedy z Woodsem. Poznałam też kucharza, okrągłego i niskiego wzrostu, który mimo dość niepozornego wyglądu potrafił ustawić wszystkich do pionu jednym krzyknięciem. W razie gdyby ktoś protestował, groził strajkiem i w efekcie głodówką piratów. Mężczyźni woleli więc nie ryzykować.
   Co do Billa, od momentu pocałunku zerkaliśmy na siebie niepewnie, aż w końcu pierwsza do niego podeszłam.
   - Wydaje mi się, że powinniśmy porozmawiać.
   - Zgadza się. - Odłożył jakąś szmatkę, wytarł dłonie o spodnie i wskazał głową wejście pod pokład. - O tym, jak wczoraj uciekłaś spłoszona. - Ruszył w tamtą stronę.
   Przewróciłam oczami i poszłam za nim. Kiedy weszliśmy do jego kajuty, usiadł na łóżku. Po chwili wahania również siadłam, jednak w pewnej odległości od niego.
   - Podobno miałaś trzech mężów.
   - Tak, to prawda. - Spojrzałam na niego, zastanawiając się, do czego zmierza.
   - Powiesz mi, Amando, jak to się stało? - Położył rękę na mojej dłoni. Powoli skinęłam głową.
   - Pierwszy został zamordowany, drugi umarł, a trzeci spłonął.
   - Musiałaś mieć ciężko. Utraciłaś tyle osób, które kochałaś.
   - Tak... - Popatrzyłam na niego niepewnie.
   - Ten pocałunek pewnie był dla ciebie za wcześnie, ale... jesteś jeszcze młoda, życie przed tobą. Nie możesz żyć przeszłością. - Przysunął się do mnie. - Taka młoda i taka piękna... - Pogłaskał mnie po policzku.
   „Ciekawe, jakbyś zareagował na mój prawdziwy wiek”, pomyślałam, nie protestując, gdy jego usta dotknęły moich.

   Całowaliśmy się namiętnie. Wszystkie emocje wampirów są silniejsze, niż ludzkie, a Billy naprawdę świetnie całował. Objęłam go za szyję i przez najbliższy kwadrans nie odrywaliśmy się od siebie. Dopiero kiedy pirat próbował posunąć się nieco dalej, udało mi się opanować.
   - Czekaj, my nie... to nie... - Odsunęłam się i odetchnęłam, po czym wyszłam z kajuty. Z jednej strony pokusa była całkiem spora, a ja, bądź co bądź, byłam wolną kobietą. Z drugiej, wciąż byłam wdową i miałam zamiar dochować żałoby, choć w zasadzie Inyan jej nie lubił. Ale czy chciałby, żebym tak szybko rzuciła się w ramiona innego? I to bez miłości?
   Następnego dnia, późnym popołudniem, usłyszałam hałas na pokładzie. Siedziałam wówczas w kajucie kapitana, przeszłam więc do jego gabinetu.
   - Co się dzieje? - spytałam, wchodząc i zamykając za sobą drzwi.
   - Statek na horyzoncie. Piraccy handlarze. Wymienimy się towarami. - Shehereze siedział z nogami na biurku i przeglądał jakąś listę. - A dzięki tobie, rybko, te szumowiny nas nie oszukają.
   - Czemu właściwie zawdzięczam to przezwisko? - Usiadłam obok niego, zerkając w listę. Zawierała spis przedmiotów, które miał zamiar sprzedać. - I czemu znajduje się tutaj moja skrzynia?! Wykreśl ją natychmiast! Ona nie jest na sprzedaż, to moje jedyne łóżko!
   Kapitan parsknął śmiechem.
   - Cóż, będziesz musiała spać w moim.
   - Chyba pod nim, nie zamierzam ryzykować upieczenia. - Wyrwałam mu listę i wykreśliłam skrzynię.
   - Pode mną czy nade mną, wierz mi, nie jestem wybredny.
   Prychnęłam.
   - Nie wątpię.
   - A rybka, bo złowiłem cię, śliczna wampirzyco i już ci nie dam odpłynąć.
   - Gdybym chciała, nie powstrzymałbyś mnie, zarozumiały kapitanie – zauważyłam.
   - A więc mam genialny dar przekonywania. - Wstał, zabierając mi listę i ruszył na pokład. - Wyjdź o zmroku, przydasz mi się, rybko.
   Westchnęłam tylko, wychodząc za nim. Zerknęłam na Johny'ego, który akurat przechodził obok.
   - Ci kupcy nie boją się handlować z piratami?
   - Wręcz przeciwnie, handlują tylko z piratami. - Johny zatrzymał się i spojrzał na mnie. - Wiesz, że nigdy nie przybijamy do innego brzegu niż nasza wyspa, a oni nie wspominają królowi, z kim handlują, więc nie mają problemu, by wymienić swe towary na złoto.
   - Inwestycja opłacalna dla obu stron – stwierdziłam. - Przypływają czasem na wyspę?
   - Tak, to jedyny statek, który nie jest piracki, a może tam cumować – wtrącił Billy, podchodząc do nas. - Mają pozwolenie. Zaopatrują nas w towary, kobiety i ochotników na piratów.
   - A więc jednak jest ktoś, kto przypływa na wyspę i z niej odpływa – stwierdziłam.
   - Nie schodzą na ląd. - Johny pokręcił głową. - Nigdy.
   - Jestem coraz bardziej ciekawa tej waszej wyspy.
   Billy uśmiechnął się szeroko.
   - I słusznie. Jest wspaniała.
   - A Mac i pozostali? Byli na wyspie i jeśli jeszcze żyją...
   - Bardzo wątpliwe jeśli – mruknął Johny. Billy pokręcił głową.
   - Nie żyją, chyba, że potrafią przepłynąć ocean wpław.
   Pokręciłam głową zdziwiona.
   - Przecież popłynęli na łodzi.
   Obaj piraci wymienili spojrzenia. Zmarszczyłam brwi.
   - Czy ja o czymś nie wiem?
   Johny wzruszył ramionami.
   - Muszę iść, kapitan kazał przynieść parę rzeczy. - Odwrócił się i odszedł pospiesznie. Spojrzałam na Billa pytająco.
   - Chodź na pokład, Amando, zobaczysz, na czym polega nasz handel – zmienił temat.
   - Najpierw powiedz mi, czemu jesteś taki pewien, że piraci nie przeżyli.
   Westchnął i wahał się przez chwilę.
   - Ale nie wiesz tego ode mnie, dobrze?
   - Oczywiście.
   Billy rozejrzał się i wyjaśnił ściszonym głosem:
   - Woodes uszkodził łódź.
   - Jak to? - Zamrugałam gwałtownie. - Ale kapitan pozwolił im odpłynąć żywym...
   - Tak. Jednak nie mógł pozwolić, by w ramach zemsty wydali naszą wyspę. Zginęłoby wielu ludzi.
   Przez chwilę wpatrywałam się w niego w osłupieniu.
   - Oszukał mnie! - Odwróciłam się gwałtownie, ale mężczyzna złapał mnie za ramię.
   - Nie mógł ich wypuścić, Amando, to za duże ryzyko. Nie mógł też zostawić ich na statku. Ani pozwolić wrócić na wyspę. Jedyne, co mógł zrobić, to od razu ich zabić, lecz nie uczynił tego ze względu na ciebie. - Dotknął mojego policzka i spojrzał mi w oczy. - Właściwie to nawet nie skłamał. Dał im szansę. Jeśli od razu natknęliby się na jakiś statek...
   - Nawet jeśli, to musieliby to być inni piraci, prawda? Inaczej zostaliby powieszeni.
   - Dlatego to mało prawdopodobne, że wciąż żyją.
   Westchnęłam i patrzyłam na niego przez chwilę. Bez wątpienia mówił prawdę. W dodatku patrzył mi prosto w oczy.
   - Nie zmienia to faktu, że Shehereze mnie okłamał.
   - Ja na jego miejscu też nie pozwoliłbym odejść im wolno, Amando. Wiem, że masz dobre serduszko, ale sama rozumiesz, jak to jest stracić najbliższych.
   Skinęłam głową. Billy miał trochę racji. Kapitan chronił swoją wyspę.
   - Mimo wszystko, nie powinien był kłamać.
   - Za dużo wymagasz od piratów, Amando. - Przyciągnął mnie niespodziewanie do siebie i pocałował. Odruchowo objęłam go za szyję i odwzajemniłam pocałunek.
   - Niektórym naprawdę brakuje tu kobiet.
   Odskoczyłam od Billa na dźwięk głosu kapitana, który stał i patrzył na nas spod lekko uniesionych brwi. Jak mogłam go nie usłyszeć?! Ach tak. Z pewnością byłam za bardzo zajęta całowaniem Billa.
   - Jest jakieś pirackie prawo, które zabrania całowania się na statku? - zapytałam zaczepnie.
   - Dopiszę ten punkt do kodeksu. Idź na pokład, zaraz będziemy handlować – zwrócił się do Billa.
   - Tak jest, kapitanie! - Blondyn posłał mi uśmiech i wyszedł na zewnątrz. Shehereze wziął mnie za ramię i weszliśmy do jego gabinetu.
   - Nie twoja sprawa, z kim się całuję – uprzedziłam go, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć.
   - Nie moja – zgodził się. - Zaraz zapadnie zmrok. Załóż to. - Wskazał na wiszącą na krześle długą białą suknię.
   - Mam udawać ducha? - Otworzyłam szerzej oczy.
   - Tak, a na głowę założysz prześcieradło. - Uśmiechnął się lekko. - Masz być wróżbitką, rybko.
   - No dobrze. - Wzięłam od niego suknię. - Ale najpierw powiedz mi prawdę – czy szalupa była uszkodzona?
   - Spytaj Woodsa, jeśli masz jakieś wątpliwości, że wypuściłbym zdrajców bez kary.
   - Ukarałeś ich! Piętnem! - Podparłam się pod boki.
   - Tak podobno lepiej smakują. Jeden rekin mi kiedyś powiedział.
   - Bardzo zabawne – mruknęłam. - Okłamałeś mnie.
   - Nie pytałaś, czy łódź jest sprawna. - Wzruszył ramionami.
   - Równie dobrze mogłeś ich od razu zabić!
   - Mogłem – zgodził się Shehereze, przeglądając jakieś papiery.
   - Tylko tyle masz mi do powiedzenia?! - zawołałam, stając tuż przed nim. - Lubisz bawić się życiem i śmiercią?
   - Mówisz, jakbyś ty nigdy nie zabiła człowieka. - Odłożył dokument i spojrzał na mnie.
   - Nie o to chodzi. Wampiry muszą zabijać. Nie robią tego dla rozrywki. Kiedy jeszcze piłam ludzką krew, byli to wyłącznie mordercy i najgorsi zbrodniarze.
   - A do jakich zaliczyłabyś tamtych zdrajców?
   - Może do takich samych, jak ty?
   Zrobił krok w moją stronę i pochylił się do ucha.
   - A więc śmiało, rybko. Wbij swoje śliczne ząbki w szyję okrutnego pirata.
   Zamrugałam zaskoczona. Słyszałam szum krwi przepływającej w jego żyłach. Chciałam coś powiedzieć, ale myśli umknęły mi z głowy.
   - Ach tak, zapomniałem. Ty nie pijesz ludzkiej krwi. Nie możesz mi nic zrobić, choćbyś chciała. - Odsunął się o krok. - Czekam na ciebie na pokładzie, rybko.
   Odwrócił się i wyszedł, a ja usiadłam na łóżku, nieco oszołomiona i trochę wkurzona. Miał rację. Nic nie mogłam zrobić. Przynajmniej na razie. Postanowiłam, że kiedy tylko zobaczę wyspę, wrócę do Anglii.
   Założyłam białą suknię i gdy zapadł zmrok, wyszłam na pokład. Stali tam trzej kupcy z drugiego okrętu i rozmawiali z kapitanem. Podeszłam powoli. Na mój widok zapadła cisza. Musiałam być zaskoczeniem dla kupców, bo wpatrywali się w mnie jak w jakieś zjawisko nadprzyrodzone. Poniekąd słusznie.
   - A oto Amanda, która wbrew ogólnemu przekonaniu o kobietach na statku, przyniosła nam szczęście – zaanonsował mnie kapitan.
   Jeden z kupców obszedł mnie dookoła i zwrócił się do niego:
   - Dostaniecie za nią dziesięć beczek prochu i pięć sztyletów. Ostrych jak zęby rekina. - Wyjął jeden z nich i pokazał Shehereze'owi.
   - Wolne żarty – mruknął kapitan. - To wróżbitka, a nie zwykłe dziewczę. Macie coś cenniejszego, prawda?
   - Hej! Ja nie jestem na sprzedaż! - zawołałam. - Poza tym... za beczki z prochem? - Założyłam ręce i spojrzałam na kapitana.
   - Mamy mapę Czarnobrodego. - Handlarz uśmiechnął się szeroko. - Ale jak na razie nie zaoferowano nam wystarczającej ceny. Chyba, że ta wróżbitka pokaże, co potrafi. - Zerknął na mnie.
   - Owszem. - Shehereze spojrzał mi prosto w oczy. - Pokaż im, jaka jesteś cenna, rybko.