Rozdział X - Zdemaskowanie

   Przerwał nam dźwięk wiadomości przychodzącej na komórkę. Przerwałam, a Karolina sięgnęła po telefon i odpisała.
   - Muszę nauczyć się pisać takie wiadomości – stwierdziłam.
   - Najpierw trzeba kupić sobie komórkę – zauważyła dziewczyna. - Ostatnio jest taka ciekawa promocja, pokażę ci przy okazji, tylko do kogo ty będziesz pisać? Chyba do mnie. - Uśmiechnęła się szeroko.
   - A od czego mam męża? Kupię dwie i będziemy esemesować.
   Karolcia parsknęła śmiechem.
   - Jakoś sobie tego nie wyobrażam, to znaczy ty bez trudu się skapniesz, o co tu chodzi, ale...
   - Damy radę, zobaczysz – przerwałam jej stanowczo i uśmiechnęłam się lekko. - Tyle rzeczy musiałam się nauczyć, to co mi takie wiadomości tekstowe... a mój mąż to zdolny facet, szybko się nauczy.
   - W takim razie musimy się wybrać do salonu – postanowiła dziewczyna. - A teraz wróćmy do piratów i twojego skoku do oceanu, musiałaś długo płynąć...
   - O wiele krócej, niż myślałam – odparłam i kontynuowałam opowieść.

   Woda była zimna, wręcz lodowata, na szczęście moja skóra była odporna na przemarznięcie. Gdybym czuła zimno tak dotkliwie jak człowiek, nie byłoby łatwo dopłynąć do celu. Powoli ruszyłam w stronę wyspy.
   Wtem usłyszałam głośny plusk za sobą. Odwróciłam się, ciekawa, co się stało i z wrażenia przestałam płynąć. Ktoś był w wodzie! Zanurzyłam się na chwilę, ale szybko odzyskałam równowagę. Kiedy się wynurzyłam, ujrzałam płynącego mężczyznę. Rozpoznałam kapitana.
   Mogłam uciec mu z łatwością, ale w tamtym momencie nawet o tym nie pomyślałam. W głowie miałam tylko jedno pytanie: czemu za mną skoczył? Kapitan piratów? Przecież to było bez sensu. Byłam dla niego tylko okazją do zarobku. I nagle skacze za mną w głębiny?
   Kiedy znalazł się przy mnie, chwycił mnie w pasie i ruszył z powrotem w stronę szalupy, spuszczonej na wodę. Było w niej dwóch piratów. Wciągnęli nas do niej i podpłynęli do statku.
   Przez cały czas trwania tej niespodziewanej akcji ratunkowej żadne z nas nie odezwało się słowem. Kiedy wdrapałam się na pokład, a za mną przemoczony kapitan, załoga stała i gapiła się na nas.
   - Nie ujdzie ci to na sucho, damulko – warknął Shehereze, jakby to, że mnie przed chwilą uratował, było jego przykrym obowiązkiem.
   - Już nie uszło, jestem cała mokra – zauważyłam. - Zresztą nie tylko ja...
   - Milcz! - przerwał mi i zerknął na jednego z piratów. - Przyprowadź ją do mnie za chwilę. - Odwrócił się i wszedł pod pokład.
   Spojrzałam niepewnie na marynarzy. Wszyscy patrzyli na mnie jak na wariatkę. Właściwie to wcale im się nie dziwiłam. Właśnie wyskoczyłam ze statku, żadna kobieta o zdrowych zmysłach raczej by się tego nie podjęła. Chyba, że byłaby wampirem.
   Po chwili milczenia wyznaczony przez kapitana pirat chwycił mnie za ramię i poprowadził pod pokład. Zapukał do drzwi kapitana, a kiedy usłyszał „wejść!”, otworzył, pchnął mnie lekko i wrócił na pokład.
   Weszłam do kajuty Shehereze'a. Był już przebrany, właśnie zapinał koszulę. Mimowolnie stwierdziłam, że jest bardzo przystojny.
   Zerknął na mnie ponuro. Włosy miał jeszcze wilgotne i pewnie zimną skórę po takim kontakcie z lodowatą wodą. Nagle dotarło do mnie, że właśnie mnie uratował. No, może niezupełnie, bo przecież bym nie utonęła, ale on o tym nie wiedział. Skoczył i wyciągnął mnie z wody.
   - Dziękuję – powiedziałam cicho. Uniósł brwi ze zdumieniem.
   - Niedoszli samobójcy zwykle nie dziękują swoim wybawcom.
   - Myliłam się, wcale nie masz serca z lodu – stwierdziłam, patrząc na niego. - Nie wiem, czemu właściwie za mną skoczyłeś, ale jeśli chciałeś zrobić na mnie wrażenie, to... muszę przyznać, że chyba ci się udało.
   Prychnął i spojrzał na mnie.
   - Nie łudź się, nie ratowałem ciebie, tylko moją inwestycję. Jesteś zbyt cenna, by utonąć, złota rybko. A serce mam z kamienia, nie z lodu, już to ustaliliśmy.
   - Kamień też można skruszyć. Jeśli jest się wystarczająco silnym i wytrwałym. - Patrzyłam na niego śmiało.
   - Nie jesteś ani silna, ani wytrwała. Teraz spróbujesz się powiesić? Pociąć nożem? A może podpalić?
   - Nie zamierzam się zabić – odparłam, wzruszając ramionami. Nie zaprzeczyłam wersji z samobójstwem; wolałam to, niż pozwolić mu się domyślić, kim jestem.
   - Nie próbuj. - Przebiegł po mnie wzrokiem. - A teraz idź się przebrać i wróć tutaj.
   Skinęłam posłusznie głową i wyszłam. Znalazłam swoje rzeczy i zmieniłam sukienkę, wywieszając mokrą. Kiedy wróciłam, siedział wygodnie na koi.
   - Podobno wypatrzyłaś angielską wyspę.
   Westchnęłam i usiadłam na krześle stojącym naprzeciwko łóżka.
   - Owszem.
   - I myślałaś, że uda ci się tam dopłynąć?
   Wzruszyłam ramionami.
   - Jestem świetną pływaczką.
   - W nocy i w lodowatej wodzie? Całkiem możliwe, że w towarzystwie rekinów?
   - Byłam zdesperowana – mruknęłam, nie wiedząc, jak inaczej mogłabym się wytłumaczyć.
   - Przy następnej próbie ucieczki nie będę skakał za tobą, tylko po prostu cię zastrzelę.
   Zerknęłam na niego, zastanawiając się, czy mówi poważnie. Szczerze mówiąc, wolałabym, żeby strzelał, niż mnie wyławiał. Nigdy nie byłam trafiona kulą, ale wiedziałam, że w żaden sposób nie mogła mi zaszkodzić; kapitan Shehereze natomiast mógł się nabawić przeziębienia, zapalenia płuc, mógł go pożreć rekin albo nawet mógłby utonąć. Jeśli miał zginąć, to na pewno nie przeze mnie.
   - Strzelaj – zdecydowałam. Przewrócił oczami i uśmiechnął się lekko.
   - Możesz być pewna. - Wstał i wyszedł. Usiadłam na jego koi, zastanawiając się, co zrobiłaby zwykła kobieta na moim miejscu. Na pewno byłoby jej zimno. Otuliłam się jego kocem. I pewnie byłaby zbyt przestraszona, by urządzać sobie dalsze wycieczki po statku. Zostałam więc w kajucie.
   Niecałą godzinę później wrócił kapitan. Zerknął na mnie i usiadł na koi. Zmierzył mnie wzrokiem, a kiedy na niego spojrzałam, miałam dziwne wrażenie, że siedzi za blisko mnie. Wstałam, wciąż trzymając koc.
   - Pójdę już – mruknęłam i odwróciłam się.
   - Poważnie? Nadal boisz się tu spać? - Popatrzył na mnie spod uniesionych powiek. Westchnęłam.
   - Nie będę spała w jednym pokoju z mężczyzną – odparłam, sięgając po poduszkę.
   - Nie za dużo sobie pozwalasz? - Zerknął za nią.
   - Podobno zasłużyłam na koc i poduszkę.
   - To było, zanim wskoczyłaś do wody. - Obserwował mnie spod lekko zmarszczonych brwi.
   - Trzeba było za mną nie skakać – mruknęłam, cofając się w stronę drzwi. - Poza tym, na pewno masz jeszcze jedną. - Posłałam mu niewinny uśmiech.
   - Wiesz, że gdybym chciał, mógłbym cię zmusić, żebyś tu została?
   Spojrzałam na niego. „Nie zmusiłbyś”, pomyślałam, ale wolałam nie mówić tego na głos.
   - Nie zrobisz tego, kapitanie Shehereze. Jesteś typem mężczyzny, który nie waha się przebić serca mieczem, a jednocześnie nie lubi zmuszać kobiet, by wbrew własnej woli ogrzewały jego łoże.
   Roześmiał się.
   - Co za specyficzne podsumowanie. Ale masz rację, nie zdarzyło mi się, bym musiał jakąkolwiek zmuszać, rybko. I wiem, że tylko twoja przyzwoitość nie pozwala ci w tak krótkim czasie ulec mojemu urokowi.
   W jego głosie słychać było taką pewność siebie, że przez chwilę mnie zatkało. Pokręciłam głową z uśmiechem.
   - Masz o sobie wysokie mniemanie. - Zerknęłam na niego. Siedział na łóżku oparty wygodnie, a na jego ustach błąkał się nieznaczny uśmiech. Doszłam do wniosku, że jego pewność siebie jest w pewnym stopniu uzasadniona. Był przystojny, a więc pewnie miał powodzenie u kobiet. Aczkolwiek ja nie miałam zamiaru mu ulec. - Dobranoc. - Odwróciłam się i przed wyjściem rzuciłam tylko: – I nie złość się, jeśli jutro wstanę późnym popołudniem.
   Poszłam do wczorajszej kajuty. Po drodze spotkałam Hudsona, pirata, który pomagał opatrywać rannego kolegę. Zmierzył mnie wzrokiem, ale nie odezwał się słowem. Weszłam do pomieszczenia i westchnęłam na widok wyłamanego zamka. Zostawiłam koc z poduszką i poszłam do kuchni. Zastałam tam piratów zajadających się kolacją. Zatrzymałam się i wycofałam cicho, zanim mnie zauważyli, ale w korytarzu zderzyłam się z Johny'm.
   - Przepraszam – powiedzieliśmy jednocześnie. Uśmiechnęłam się lekko.
   - Naprawdę chciałaś się utopić? - spytał.
   - Nie – zaprzeczyłam. - Pomyślałam tylko, że uda mi się... nieważne. - Pokręciłam głową. Tłumaczenie, że chciałam dopłynąć na wyspę, którą widać było jedynie przez lornetkę, nie wydawało mi się najlepszym pomysłem. Odwróciłam się i odeszłam. Stwierdziłam, że lepiej nie spacerować już dzisiaj po statku. Wróciłam do pomieszczenia, w którym miałam spać i zabezpieczyłam drzwi regałem. Miałam nadzieję, że kapitan nie będzie się dobijał, skoro zapowiedziałam spanie do południa.
   Resztę nocy przesiedziałam w skrzyni. Kocyk i poduszkę położyłam na dnie, po czym usiadłam wygodnie i rozmyślałam.
   Musiałam się stąd wydostać. Kwestią czasu było zdemaskowanie mnie. Wystarczy się zastanowić, połączyć fakty i znaleźć mnie przed południem. Nie mogłam do tego dopuścić.

   Zasnęłam jak zwykle o świcie. Pierwsze, co poczułam, kiedy się obudziłam, to dziwny niepokój. Coś było nie tak. Wieko skrzyni było otwarte. Gdy to zrozumiałam, błyskawicznie otworzyłam oczy.
   Poczułam ostrze szabli na szyi. Nade mną pochylał się Shehereze.
   - Jeden ruch i utnę ci głowę... strzygo.
   Patrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami. Przez chwilę milczałam, w końcu szepnęłam:
   - Nie jestem strzygą.
   - Nie kłam. Przed chwilą byłaś trupem. Serce ci nie biło, ciało nie żyło.
   Westchnęłam. Nie było sensu zaprzeczać.
   - Jestem wampirzycą, nie strzygą.
   - A to jakaś różnica? - Uniósł brwi.
   - Nie wiem, nigdy nie spotkałam strzygi, ale jeśli to jest to stworzenie, które widziałam w twoich myślach, to raczej niepodobne do mnie. Powinieneś to chyba zauważyć.
   Prychnął, wciąż trzymając ostrze na mojej szyi.
   - A więc jesteś ucywilizowaną strzygą. Te szczątki kozy ukryte w odosobnionym miejscu były wyssane z krwi. To twoja sprawka, prawda?
   Jęknęłam.
   - Koza mnie zdradziła? Nie piję ludzkiej krwi, dlatego żywię się zwierzęcą. - Zerknęłam na szablę. - Możesz przestać mi grozić? To nie ja na tym statku zabijam, morduję i grabię. A skoro już skoczyłeś do oceanu, żeby mnie ratować, to chyba nie opłaca ci się mnie teraz zabijać?
   - I tak byś nie utonęła.
   - To prawda, co nie zmienia faktu, że to było bardzo odważne z twojej strony.
   Mierzył mnie przez chwilę wzrokiem.
   - Jeśli cię teraz puszczę, ukąsisz mnie.
   - Gdybym miała cię zabić, już dawno bym to zrobiła. Nie zabijam ludzi, tak trudno w to uwierzyć?
   Pochylił się nade mną, patrząc na moją twarz.
   - Powinienem od razu się domyślić, kim jesteś. To dlatego widziałem twój strach tylko wtedy, kiedy kazałem ci wyjść na pokład w dzień. Boisz się śmierci, prawda? Boisz się, że spłoniesz, że ktoś przebije ci serce kołkiem albo obetnie ci głowę.
   - Z tym ostatnim nie jestem pewna, jak to jest, ale wolałabym nie sprawdzać – mruknęłam. Spojrzałam mu w oczy, ale po raz kolejny uniknął mojego wzroku. - Chcę tylko popłynąć do Anglii. Wyskoczę o zmroku i nigdy więcej mnie nie zobaczysz.
   - A co ja będę z tego miał?
   - A czego chcesz?
   Zastanawiał się przez chwilę.
   - Czemu nie zabijasz ludzi?
   Powoli dotknęłam krzyżyka na mojej szyi i pokazałam mu.
   - Nie chcę być potępiona.
   Uśmiechnął się lekko.
   - Religijna wampirzyca, tak? No dobrze. Mam pomysł. Zostaniesz z nami. Strzyga, czy też jakakolwiek jej odmiana, to potężna broń.
   - Nie będę dla ciebie zabijać. - Spojrzałam na niego stanowczo. - I nie jestem żadną odmianą strzygi.
   - Negocjujesz warunki z ostrzem przy szyi?
   Przewróciłam oczami.
   - Ja nie zabijam, mówiłam już.
   - Nie musisz. Wystarczy, że pokażesz, kim jesteś, a już mamy przewagę.
   Zastanawiałam się przez chwilę.
   - To propozycja niewolniczej pracy dla ciebie, kapitanie Shehereze? A co na to twoja załoga?
   - Nie muszą wiedzieć, kim jesteś. I to nie będzie niewolnictwo ani praca, tylko współpraca. Chyba, że wolisz skończyć z obciętą głową.
   Dotknęłam jego ręki i powoli odsunęłam szablę, po czym usiadłam w skrzyni.
   - Zastanowię się.
   Patrzył na mnie jeszcze przez chwilę, następnie, wciąż trzymając szablę w pogotowiu, odsunął się o krok i uśmiechnął szeroko.
   - Witaj wśród załogi Upiornej Samanthy, drapieżna rybko.