Rozdział VIII - Wróżbitka

   - Dziwny był ten pirat – stwierdziła Karolina. - Raz wydaje się przychylny, innym razem się odgraża. Nie wiem, co o nim myśleć.
   - Shehereze był jedyny w swoim rodzaju. - Uśmiechnęłam się lekko i wróciłam do opowiadania swej historii.

   Patrzyłam mu śmiało w oczy. Przez chwilę mierzyliśmy się wzrokiem. W końcu pirat odezwał się pierwszy.
   - Nie boisz się. Albo jesteś jeszcze w szoku, albo próbujesz udowodnić, że jesteś silniejsza, niż mi się wydaje.
   - Albo naprawdę się ciebie nie boję – mruknęłam, nie spuszczając wzroku. - Lubisz wzbudzać strach w innych?
   - Strach to pożyteczna emocja. Ostrzega o niebezpieczeństwie. - Puścił mnie i popatrzył z lekko kpiącym uśmieszkiem na ustach.
   Wzruszyłam ramionami.
   - To chyba jestem jeszcze w szoku.

   Zamilkł na chwilę, przyglądając mi się.
   - Od dwudziestu lat.
   Zamrugałam.
   - Słucham?
   - Pytałaś, jak długo jestem piratem. Pływam, odkąd skończyłem osiem lat.
   - Osiem lat? Pływałeś na pirackim statku jako dziecko? - Patrzyłam na niego ze zdumieniem.
   - Niewiele wiesz o życiu, prawda? Pewnie w tym wieku mieszkałaś w wielkiej rezydencji, bawiłaś się w wydawanie rozkazów służbie i nie martwiłaś się zupełnie niczym. - Przysunął się bliżej i zatrzymał swoją twarz tuż przy mojej, niemal szepcząc mi na ucho. - Ja miałem o wiele ciekawsze dzieciństwo. - Zanim zdążyłam odpowiedzieć, odwrócił się i wyszedł.
   - W jednym nie masz racji – mruknęłam, patrząc za nim. - To nie była rezydencja, tylko pałac.
   Nie pamiętałam już swojego dzieciństwa, zbyt wiele czasu minęło, a ja nie byłam wtedy wampirem, by zapamiętać każdy szczegół. Z pewnością było radosne i beztroskie. W końcu było to dzieciństwo małej księżniczki.
   Wyszłam na pokład. Płynęliśmy na pełnych żaglach. Wiatr powiał mi lekko w twarz, ale morze było spokojne. Stanęłam przy burcie, opierając się o nią i spojrzałam w dal. Wszędzie woda, nie widać było lądu. W oddali błyszczał księżyc w pełni. Moi przyjaciele patrzyli pewnie w tym samym momencie niebo i myśleli, że płynę do Anglii. Tymczasem nie wiedziałam, dokąd płynęłam i jak uda mi się z tego wyjść.
   Mogłam powiedzieć, że śpię do popołudnia, szczególnie jeśli położę się rano, ale jak wyjaśnić, że kładę się w skrzyni? Musiałam się gdzieś ukryć, ale jeśli nagle zniknę, będą mnie szukać. I w końcu znajdą.
   Kapitan wydawał rozkazy, nie zwracając na mnie uwagi. Wydawał się być w swoim żywiole. Przyszło mi do głowy, że gdyby był wampirem, miałby gorącą krew.
   Piraci powoli schodzili do swoich kajut. W końcu zostałam tylko ja, Shehereze, sternik i jeszcze dwóch marynarzy z lornetkami.
   Zerknęłam na kapitana, który w końcu zszedł z pokładu. Pewnie stwierdził, że prędzej czy później pójdę za nim. Nie przewidział, że mogę nie być śpiąca.
   Powoli ruszyłam wzdłuż burty. Po chwili dostrzegłam coś, o czym wcześniej nie pomyślałam. Łodzie ratunkowe.
   Każdy statek je posiadał, piracki galeon nie był wyjątkiem. Wystarczyło spuścić ją na wodę, wskoczyć i odpłynąć. W końcu dotarłabym do jakiegoś lądu, a może natknęłabym się na angielski statek?
   - Nawet o tym nie myśl, mała – usłyszałam za sobą i odwróciłam się w stronę wysokiego, chudego mężczyzny. Miał potargane rude włosy, które dodawały mu młodzieńczego wyglądu, na nosie pełno piegów, a jedno oko zasłonięte czarną przepaską.
   - Co ci się stało? - spytałam, zanim zdążyłam pomyśleć. Pirat wzruszył ramionami.
   - Wydłubano mi, chcesz zobaczyć? - Po czym odsłonił przepaskę, ukazując pusty oczodół.
   - W czasie walki? - spytałam, zerkając na jego zdrowe oko. Zrobił dziwną minę; dopiero po chwili zrozumiałam, że w jego mniemaniu powinnam okazać typowo kobiecą reakcję, przerażenie, okrzyk, czy coś w tym rodzaju. Pomijając to, kim byłam, takie widoki nie były mi obce, na prerii często widziałam oskalpowanych ludzi, czym więc był brak jednego oka?
   - Nie – mruknął w końcu pirat, zasłaniając ranę. - Porzuć myśli o ucieczce, z tego statku nikt jeszcze nie uciekł – zmienił temat.
   - Handlujecie niewolnikami? - spytałam. - Wiele kobiet już sprzedaliście?
   - Całe mnóstwo, maleńka.
   - Mam na imię Amanda, a ty?
   - Johny. - Wyjął lornetkę i zerknął w dal, wpatrywał się przez chwilę, po czym ją schował. Oparł się tyłem o burtę i spojrzał na mnie. - Jesteś głodna?
   - Nie, piłam wczo... znaczy, jadłam obfitą kolację.
   Pirat skinął głową i wyjął kawałek mięsa, po czym obgryzł do samej kości. Zerknęłam na niego, ale zanim zdążyłam się odezwać, usłyszałam kogoś za sobą i gwałtownie się odwróciłam.
   - Skoro kapitan nie wziął cię na noc, to pewnie dla nas zostawił, co? - Za mną stał potężnej postury pirat, czerwony na twarzy, z wąsami. Patrzył na mnie jak na posiłek po bardzo długim poście. Biorąc pod uwagę, że na morzu nie ma kobiet, doskonale wiedziałam, o co mu chodziło.
   Za nim pojawiło się kilku marynarzy. Zerknęłam na Johny'ego, który cofnął się nieznacznie, co pewnie miało znaczyć: mnie w to nie mieszajcie. Przewróciłam oczami i zerknęłam na piratów.
   - Poważnie? Chcecie mi zrobić krzywdę? Bezbronnej kobiecie? To wam sprawi przyjemność? Zabijanie jeszcze rozumiem, obrona, atak, piractwo, ale coś takiego? Dajcie spokój, panowie. Dobranoc. - Wyminęłam ich, ale jeden z nich złapał mnie za rękę.
   - Jesteśmy piratami, a oni właśnie robią coś takiego.
   Spojrzałam mu w oczy, myśląc intensywnie. Może go wrzucić do wody? Reszta zajmie się ratowaniem, a mnie dadzą spokój. Z drugiej strony, jestem tylko bezsilną kobietą, jak mam przerzucić człowieka przez burtę?
   Wtem w jego oczach dostrzegłam ciemnowłosą kobietę, a przez jego myśli przebiegło imię: Laura...
   - A Laura? - spytałam spontanicznie. Puścił mnie natychmiast i szerzej otworzył oczy. Nie czekając na dalsze reakcje, odwróciłam się i zeszłam pod pokład. „Najwyżej powiem, że jestem wróżbitką”.
   Przez chwilę stałam pod drzwiami kajuty kapitana, ale w końcu zapukałam i weszłam. Shehereze leżał w koi całkowicie ubrany, z nasuniętym kapeluszem na oczy. Odsunął go w tył i posłał mi pełne satysfakcji spojrzenie.
   - Z dwojga złego, lepiej spać tutaj, prawda, rybko?
   Westchnęłam. Oczywiście wszystko przewidział i dlatego był taki pewien, że przyjdę.
   - Twoja załoga to jakieś dzikusy, zachowują się, jakby nigdy nie widzieli kobiety.
   - Nie widzieli. Od ośmiu miesięcy. - Znów nasunął kapelusz na oczy.
   - No dobrze, to gdzie mogę spać? - Spojrzałam na niego. Nie patrząc na mnie, przesunął się, robiąc mi miejsce obok siebie.
   - Wolne żarty. Pytam poważnie.
   - Dobranoc, rybko – mruknął tylko.
   Westchnęłam i widząc, że nie ma zamiaru zmienić zdania, wyszłam cicho. Przemknęłam przez korytarz i minęłam kajuty pozostałych marynarzy. W niektórych słychać było rozmowy, w innych chrapanie. W końcu dotarłam do pomieszczenia, które po zapachu zidentyfikowałam jako kuchnię. Weszłam cicho i zatrzymałam się, czując, że nie jestem sama. Już miałam się wycofać, gdy zza kredensu wyszedł Johny z kością w dłoni.
   - Dobre te twoje kozy – stwierdził.
   - Ugotowaliście je? - Popatrzyłam na niego z niepokojem.
   - Tak, ale nie martw się, nie wszystkie. Chcesz? - Wysunął rękę z kością w moją stronę. Cofnęłam się i pokręciłam głową.
   - Nie, nie, smacznego...
   Kiwnął głową i obgryzł dokładnie mięso. Usiadłam, spoglądając na niego.
   - Nie pasujesz do nich, wydajesz się w porządku. Czemu jesteś piratem?
   Mężczyzna wyrzucił kość, wytarł dłonie o ubranie i usiadł obok mnie. Wzruszył ramionami.
   - Z tego samego powodu, co my wszyscy. Skąd wiedziałaś o Laurze?
   - O Laurze? - powtórzyłam.
   - No, kobiecie, która była żoną Tony'ego?
   - Żoną? - powtórzyłam. Johny popatrzył na mnie niepewnie.
   - Czemu wymieniłaś jej imię?
   Przez chwilę wahałam się, co odpowiedzieć. Jeśli zaczną coś podejrzewać, zabiją mnie. A przepłynięcie oceanu wpław było nieszczególnie kuszącą perspektywą.
   - Mam dar – wyznałam ostrożnie. - Kiedy patrzę w oczy, widzę urywki obrazów z życia ludzkiego.
   - A jak ktoś nie ma oczu? Albo ma tylko jedno? - Zerknął na mnie.
   - Z jednego też coś wyczytam. - Spojrzałam w jego zdrowe oko. - Pomyśl o czymś.
   Najpierw ujrzałam ogród. Był tam Johny, ale nie miał przepaski, tylko zdrowe oko. Podcinał gałęzie. Chwilę później ujrzałam go zapewniającego, że niczego nie ukradł. A potem na statku, jako galernik. Nad nim mężczyzna z batem. Ten sam mężczyzna, tnący go nożem. Zrozumiałam już, jak stracił oko. Później byli piraci...
   - I co widziałaś? - Zamrugał i spojrzał na mnie z ciekawością. Podwinęłam mu rękaw do samego ramienia, gdzie widniało piętno galernika.
   - Jesteś niewinny. Uratowali cię piraci, a wtedy do nich dołączyłeś?
   Milczał przez chwilę, przyglądając mi się ze zdumieniem.
   - Tak – wykrztusił w końcu – Jak to zrobiłaś? Masz tę zdolność od urodzenia?
   - Można tak powiedzieć. - „Jeśli przemianę w wampira nazwać narodzinami”, dodałam w myślach.
   - Mówiłaś kapitanowi? - Wstał i zaczął przeszukiwać naczynia.
   - Kapitan pewnie już śpi – mruknęłam.
   - Lepiej mu powiedz, bo i tak się dowie. - Wyjadł coś z garnka, po czym wytarł usta rękawem. - Idę na wartę, jak nie chce ci się spać, to może nam coś ugotujesz?
   - Nie umiem gotować – przyznałam. Oczywiście gotowanie nie było trudne, ponieważ jednak nie mogłam jeść żadnych potraw, już dawno straciłam smak. Jedyne, na co reagował mój zmysł, to krew, a i to nieszczególnie, bo zwierzęca nie była zbyt smaczna.
   - Trudno – mruknął Johny i wyszedł.
   Uśmiechnęłam się lekko i stwierdziłam, że go lubię. Najwyraźniej nie wszyscy piraci byli draniami i gburami.
   Przez resztę nocy zwiedzałam statek, nie wychodząc na pokład. Znalazłam zwierzęta, ale pilnował ich pirat. Co prawda spał, lecz gdybym zaczęła się posilać, z pewnością by się obudził. „Może za dwa dni coś wymyślę. O ile uda mi się przeżyć do tego czasu.”
   Nie znalazłam natomiast mojej skrzyni i nadal nie miałam pojęcia, gdzie ukryć się przed słońcem.
   Nad ranem natknęłam się na Shehereze'a.

   - O, kapitanie. Wyspałeś się? - zapytałam. - Widziałam kilka zamkniętych pomieszczeń, może mogłabym tam się zdrzemnąć? Potrzebne mi jakieś spokojne miejsce, w którym będę spać do południa...
   - Koja wolna, rybko. - Wskazał drzwi do swojej kajuty.
   - Mam ci zająć łóżko? - Pokręciłam głową. - Cenię sobie prywatność, kapitanie.
   - A ja posłuszeństwo. I jak ci mówię, że będziesz spała w mojej kajucie, to idziesz i się kładziesz. - Popatrzył na mnie z gniewnym błyskiem w oku.
   - Wolę spać w jednym z tych zamkniętych pomieszczeń – uparłam się, zastanawiając, co zrobię, kiedy się wścieknie.
   - Chcesz spać w jednej z tych komórek? Dobrze. - Złapał mnie za ramię i pociągnął za sobą. Na końcu korytarza zatrzymał się, wyjął klucz, otworzył niewielkie drzwi i wskazał ciasną komórkę w której był wąski regał i stary przekrzywiony stolik o trzech nogach. Dostrzegłam też moją skrzynię. - Będziesz spała tutaj.
   - Świetnie. Idealne miejsce. - Uniosłam głowę i spojrzałam na niego, starając się nie uśmiechać. Jeszcze uzna, że coś kombinuję i zmieni zdanie. - Mogę tu spać. Tylko przydałby się koc i jakaś poduszka.
   - Nie zasłużyłaś. - Bezceremonialnie wepchnął mnie do środka i zamknął drzwi. - Jak posiedzisz tu cały dzień, może trochę spokorniejesz – zawołał i poszedł.
   Westchnęłam i rozejrzałam się. Zanim wstanie słońce, musiałam jeszcze zabezpieczyć swoje miejsce do spania. Przesunęłam regał, stół i kilka staroci, tarasując drzwi, po czym weszłam do skrzyni. W środku był materiał, ale bez poduszki i koca nie było zbyt wygodnie. Oczywiście zupełnie nie przeszkadzało to w moim letargu, więc już po chwili „zasnęłam”.

   Obudziło mnie głośne stukanie w drzwi. Otworzyłam wieko i usiadłam w momencie, gdy regał się przewrócił, a zza niego wyjrzeli piraci.
   - O, patrzcie ją, schowała się w skrzyni! - zawołał któryś. Jeden z marynarzy ruszył w moją stronę. Poznałam, że to Woodes. Wyciągnął mnie ze skrzyni i pociągnął za sobą. Przeszłam przez przewrócony regał i stolik, zbyt oszołomiona, by protestować.
   Woodes zatrzymał się przez kapitanem, który patrzył na mnie z nieukrywaną złością.
   - A więc jeszcze nie spokorniałaś, tak?
   - Ale co ja takiego zrobiłam?! - zawołałam zdezorientowana.
   - Jak mówię otwórz drzwi, to otwierasz. - Shehereze mówił spokojnym głosem, ale widziałam, że był naprawdę wściekły. Albo coś go już wcześniej zdenerwowało, albo bardzo nie lubił zamkniętych drzwi.
   - Przecież spałam... - mruknęłam cicho.
   - Taki masz twardy sen? - Uniósł brwi.
   - Obudziły mnie wasze hałasy. Mówiłam, że lubię spać do południa...
   - Nie będziesz spać do południa. Może w Anglii jesteś damą, ale tutaj musisz zapracować na chleb. - Chwycił mnie za nadgarstek i pociągnął w stronę wyjścia.
   Wtedy zdałam sobie sprawę, że dopiero co minęło południe, więc słońce świeciło teraz złowieszczym blaskiem i jeśli wyjdę na zewnątrz – spłonę.