Rozdział VII - W pirackiej niewoli

   Przerwała nam Amy, wołając na śniadanie. Po posiłku wróciłyśmy do mnie.
   - Opowiadaj, co stało się dalej. Napadli na was piraci! Mam nadzieję, że nie zrobili ci krzywdy?
   - Bałam się jedynie, że wyciągną mnie na słońce. Póki myśleli, że jestem zwyczajną kobietą, nie mieli zamiaru przebijać mnie kołkiem.
   - Ale na szczęście sobie poradziłaś.
   Uśmiechnęłam się.
   - Jak widać. - Usiadłam wygodniej i kontynuowałam opowieść.

   W ciasnym wejściu do kajuty mieściła się tylko jedna osoba, więc brodaty pirat musiał wejść do środka, aby zrobić miejsce swoim ciekawskim kolegom. Cofnęłam się o krok, obserwując ich uważnie. Przyglądało mi się kilka męskich twarzy.
   - Kapitanie! - zawołał ponownie pirat.
   - Co tam znaleźliście? Dajcie na pokład! - rozległ się męski głos.
   - Z chęcią. - Mężczyzna ruszył w moją stronę.
   - A kapitan nie ma nóg? - spytałam, cofając się do samej ściany. - Jestem damą i nie zamierzam stawiać się na każde zawołanie pirata. Jeśli chce, niech sam tu zejdzie.
   Brodacz zatrzymał się zdziwiony.
   - Słuchaj, damulko, kapitan kazał cię sprowadzić, więc jak nie pójdziesz sama, to cię zaniosę albo nawet przywlekę za włosy.
   - Spróbuj. - Rozejrzałam się w poszukiwaniu jakiejś broni. Mogłam pokonać go bez problemu, ale wtedy nie udałoby mi się ukryć, kim jestem. Dostrzegłam na podłodze kij od szczotki. Chwyciłam go i wyciągnęłam przed siebie, gotowa do obrony.
   Pirat parsknął śmiechem i ruszył w moją stronę. Zamachnęłam się i uderzyłam go w głowę; nie na tyle szybko, by zauważył, że nie jestem człowiekiem, a jednocześnie wystarczająco, żeby nie zdążył się uchylić.
   Wylądował na podłodze z głośnym jękiem. Uderzyłam dość mocno, starając się jednak, by nie zrobić mu krzywdy.
   - Następny proszę. - Spojrzałam na pozostałych, ale wszyscy wpatrywali się we mnie, jakbym była duchem. - Kobiety też potrafią się bronić – wyjaśniłam.
   W tym momencie mężczyźni rozstąpili się, przepuszczając kogoś. Domyśliłam się, że nadchodzi kapitan.
   - Do kroćset, co się tam dzieje?
   W drzwiach stanął kapitan piratów. Na jego widok opuściłam nieco moją „broń”. Spodziewałam się jakiegoś siwobrodego pięćdziesięciolatka, a przede mną stał mężczyzna, który nie miał nawet trzydziestu lat. Przystojna twarz, ciemnobrązowe włosy sięgające mu niemal do ramion, zaczesane miał do tyłu, na głowie ciemna chusta. Na policzku jedna niemalże niewidoczna rysa, lekki zarost, szerokie ramiona, biała koszula, a na niej brązowy żupan, czy raczej typowy dla epoki szustokor ozdobiony haftami i guzikami. Na jego dłoniach zauważyłam sygnety. Opasany był pasem z bronią. Całości dopełniały brązowe obcisłe spodnie wpuszczone w długie buty.
   Zatrzymałam wzrok na jego oczach. Zerknęłam głębiej i ujrzałam marynarzy przebijanych szablą lub trafianych z broni. Łupy, które kazał zbierać na statek. I wyspę, która przemknęła przez jego umysł...
   - A cóż to za rybka? - Przyjrzał mi się z ciekawością. - Odłóż to lepiej, bo jeszcze zrobisz komuś krzywdę – powiedział z lekkim rozbawieniem. Zdałam sobie sprawę, że muszę wyglądać zabawnie: ciemnowłosa kobieta w czarnej sukience z kijem od szczotki w rękach, a u jej nóg jęczący pirat.
   - Ma porządny cios – mruknął ktoś.
   - Chciał mnie zawlec za włosy na pokład. Z damą się tak nie postępuje. - Uniosłam lekko głowę, wciąż trzymając w rękach kij.
   - Woodes, gdzie twoje maniery? - spytał kapitan, zerkając na podnoszącego się z podłogi pirata. Następnie spojrzał na mnie i ukłonił się lekko. - Kapitan Shehereze, władca oceanu i najsłynniejszy wśród piratów.
   - Amanda... Sasainyansquaw – odparłam, odkładając kij. Inyan co prawda miał nazwisko po ojcu, ale go nie używał, w języku Indian byłam więc po prostu żoną Sasa Inyana.
   - Cóż za nazwisko. Chyba nie jest angielskie?
   - Nie, indiańskie. Mój mąż był Indianinem – wyjaśniłam. Byłam gotowa opowiadać mu, co zechce przez najbliższe dwie godziny, do czasu, aż zajdzie słońce.
   - Był, czyli nie żyje?
   Pokiwałam głową i spojrzałam na niego.
   - Spłonął – wyjaśniłam krótko, spuszczając wzrok. Poczułam tęsknotę za Inyanem. Gdyby był przy mnie, nigdy bym się tu nie znalazła. Gdyby Erik żył, też wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej. Ale zostałam sama.
   - Zdarza się. Na morzu rzadziej. Porwał cię? Niektóre kobiety to lubią. - Oparł się o drzwi i patrzył na mnie z zaciekawieniem, a pozostali piraci stali tuż za nim. Brodaty, którego kapitan nazwał Woodes, stał obok patrząc na mnie z niechęcią, jakby miał ochotę oddać mi to uderzenie kijem.
   - Inyan porwał jedynie moje serce i oddał w zamian swoje – odparłam. Kilku mężczyzn gwizdnęło przeciągle, a Shehereze uniósł tylko brwi.
   - No dobrze, indiańska wdowo z porwanym sercem, myślę, że przydasz mi się. Jesteś Angielką? Włoszką? Francuzką? Portugalką raczej nie.
   - Francuzką. Co masz na myśli, mówiąc, że ci się przydam, kapitanie? - Założyłam ręce na piersiach, lustrując go wzrokiem.
   - Jesteś młoda, piękna i w dodatku dama, nie będzie problemu ze sprzedaniem cię, a cena również niska nie będzie.
   Parsknęłam śmiechem.
   - Chcesz mnie sprzedać? Naprawdę? - Powiodłam wzrokiem po poważnych twarzach piratów i pojęłam, że mówił poważnie. - Dobrze, niech będzie. - Wzruszyłam ramionami. - Ale Anglikom, wyruszyłam w tę podróż z zamiarem dotarcia do Anglii, więc byłoby mi to na rękę. Rodzina mnie wykupi. - Wiedziałam, że gdy znajdę się na lądzie, będę wolna. Tylko hoodoo mogło mnie powstrzymać, ale miałam nadzieję, że nie sprzedadzą mnie do Egiptu.
   - Jak na taką waleczną damę, bardzo łatwo się poddajesz – zauważył kapitan.
   - Ja się nigdy nie poddaję. Gdyby tak było, już dawno bym nie żyła – odpowiedziałam zgodnie z prawdą, przypominając sobie własną przemianę i chęć wyjścia na słońce.
   - To dobrze, lubię silne kobiety. Chodź. - Odwrócił się w stronę wyjścia.
   - Zaczekaj! - zawołałam. Obrócił się zaskoczony. - Jesteś piratem, czy korsarzem? - spytałam o pierwsze, co przyszło mi na myśl.
   - Gdybym był korsarzem, nie napadałbym na angielski statek, rybko. - Uśmiechnął się kpiąco. - Nie lubię dzielić się łupami, szczególnie z królem Anglii.
   - A co z pozostałymi? Z marynarzami? Co z nimi zrobisz?
   Wzruszył ramionami.
   - Wyrzucę za burtę.
   Westchnęłam.
   - Ich też możesz przecież sprzedać.
   - A kto kupi marynarskie trupy, rybko?
   Piraci parsknęli śmiechem. Usiadłam na skrzyni zrezygnowana.
   - Wszyscy nie żyją?
   - Jeśli miałaś tam jakiegoś przyjaciela, to składam kondolencje.
   Spojrzałam ponuro na kapitana, który ponownie się odwrócił.
   - Chodź, wdowo po Indianinie, pora wrócić na mój statek.
   - Nie przejdę obok trupów – zaprotestowałam, nie mając już innych pomysłów. Spojrzał na mnie i przewrócił oczami. Przez moment wyglądał, jakby miał zamiar zaciągnąć mnie tam siłą, ale po chwili zmienił zdanie i zwrócił się do swoich ludzi:
   - Na co czekacie, półgłówki? Do roboty! Nasza dama na sprzedaż boi się trupów, nie pozwólmy zemdleć tej ślicznej górze złota! Uprzątnąć zwłoki, migiem!
   Piraci rzucili się do pracy, zupełnie jakby chwila opóźnienia groziła śmiercią albo innymi torturami. Ciekawa byłam, w jaki sposób tak młody kapitan utrzymuje tu dyscyplinę, ale wolałam nie dociekać.
   - Górze złota? - mruknęłam, zerkając na niego.
   - Nie wyglądasz na ubogą wdowę.
   Wzruszyłam ramionami.
   - Od dawna jesteś piratem?
   - Kapitanie – poprawił mnie. - Pamiętaj, do kogo się zwracasz, rybko.
   Przewróciłam oczami.
   - Od dawna jesteś piratem, arogancki kapitanie? - Nie mogłam się powstrzymać.
   Uniósł brwi, ale zanim odpowiedział, usłyszeliśmy wołanie jego ludzi.
   - Kapitanie! Tutaj!
   - Czyżby kolejna indiańska wdowa? - Spojrzał na mnie.
   - Nic mi o tym nie wiadomo – mruknęłam.
   Kapitan wyszedł, a ja odetchnęłam z ulgą. Jeszcze z półtorej godziny i zagrożenie minie. Przynajmniej na razie.
   Jednak uprzątanie trupów trwało o wiele krócej. Kiedy usłyszałam kroki jednego z piratów, zamknęłam się w kajucie i oparłam o drzwi. Postanowiłam, że nie dam się stąd wyciągnąć przed zmrokiem.
   Przez chwilę marynarz próbował otworzyć drzwi. Potem na kilka minut wszystko ucichło.
   - Indiańska wdowo – rozległ się głos kapitana – jeśli tu zostaniesz, zatoniesz razem ze statkiem.
   Stałam cicho, nie wiedząc, co odpowiedzieć.
   - Wyważymy drzwi – ostrzegł Shehereze.
   - Proszę bardzo – mruknęłam.
   Przez prawie pół godziny piraci próbowali się włamać. Trzymałam drzwi, przygryzając wargę. Udało im się w końcu przebić przez nie, w ostatniej chwili odskoczyłam, zanim wielka drewniana belka przeszyła je na wylot. Cofnęłam się do ściany. Jeszcze tylko niecałe pół godziny.
   Kapitan wszedł do środka szybkim krokiem i ruszył w moją stronę. Wydawał się wściekły.
   - Myślisz, że będziemy tracić na ciebie czas? - Zatrzymał się tuż przede mną. Spojrzałam mu śmiało w oczy. Miał ochotę mnie uderzyć; przez chwilę myślałam, że to zrobi. Opanował się jednak i złapał mnie tylko za rękę, ciągnąc za sobą. - Wiesz, jak karzemy tu za nieposłuszeństwo? - Zerknął na mnie. - Jedną z kar jest kilkanaście batów na gołe plecy. Ciekawe, ile byś wytrzymała?
   - Wszystkie – mruknęłam, a kiedy gwałtownie się zatrzymał, wyrwałam rękę. - Chcesz mnie bić? Proszę bardzo. Ale moja cena wtedy się obniży. - Nie miałam ochoty dostać biczem, a pokaz wampirzej obrony też nie był rozsądnym wyjściem.
   Kapitan zmarszczył brwi.
   - Im szybciej cię sprzedamy, tym lepiej.
   Przed wyjściem zwolniłam. Zatrzymałam się w cieniu, opierając o ścianę. Shehereze zerknął tylko przelotnie i zaczął wydawać rozkazy. Piraci przenosili ostatnie skrzynie z rzeczami marynarzy. Statek był poważnie uszkodzony i nie było wątpliwości, że niedługo zatonie. Cały atak szturmowy przespałam, ale gdybym nie była wtedy martwa, z pewnością bym się obudziła.
   Skończyli kilka minut przed zachodem słońca. Kiedy kapitan ruszył w moją stronę, założyłam ręce i spojrzałam na niego stanowczo.
   - Moja skrzynia.
   - Nie jest cenna. - Wzruszył ramionami.
   - To pamiątka. Dla mojej rodziny jest warta prawie połowę tego, co ja. - W zasadzie to nie kłamałam. Trumny chroniły nasze życie w dzień, więc były wiele warte.
   - Przynieś ją – zwrócił się do jednego z piratów, a sam podszedł do mnie.
   - Co zrobiliście ze zwierzętami? - spytałam. - Były moje.
Shehereze uniósł brwi.
   - Dostałaś je w posagu?
   Przewróciłam oczami.
   - Tak, od wszystkich moich mężów po jednej kozie.
   - To ilu miałaś mężów? - zerknął na mnie z ciekawością.
   - Trzech.
   - Aż strach się z tobą żenić... - mruknął.
   - Lepiej tego nie rób. - Spojrzałam na niego z rozbawieniem.
   - Kapitanie, wszystko załadowane – zameldował jeden z piratów.
   - Świetnie. Ruszamy – zwrócił się do mnie. Skinęłam głową i z ulgą pożegnałam ostatnie promienie słońca.
   Ruszyłam śmiało przed siebie. Bez problemu przeszłam po belce, którą ustawiono między obydwoma statkami i kiedy znalazłam się po drugiej stronie, stwierdziłam, że powinnam jednak mieć z tym problemy. Piraci wpatrywali się we mnie ze zdumieniem.
   - Nigdy nie miałam lęku wysokości – mruknęłam, wzruszając ramionami.
   Kiedy już wszyscy piraci znaleźli się na swoim statku, odpłynęliśmy. Oparłam się o burtę i patrzyłam na niknący w oddali, tonący okręt.
   Statek piratów był to całkiem spory czarny galeon, na maszcie powiewała symboliczna bandera z trupią czaszką. Okręt wydawał się szybki i mocny. Piratów naliczyłam dwudziestu sześciu plus kapitan.
   - Gdzie będę spała? - spytałam Shehereze'a, gdy statek wypłynął w morze. Kapitan spojrzał na mnie i ruszył przed siebie.
   - Chodź.
   Poszłam za nim. Wszedł do dużej kajuty i wskazał na szeroką koję.
   - Tutaj.
   - Czyja to kajuta? - Rozejrzałam się ciekawie. Przymocowany był tu regał z książkami, stolik i kilka ciekawych rzeźb.
   - Moja.
   - A ty gdzie będziesz spał? - zwróciłam się do niego.
   - Kapitanie – poprawił mnie. Westchnęłam i powtórzyłam pytanie z żądanym zwrotem.
   - Z tobą, rybko.
   - Pytam poważnie. - Podparłam się pod boki.
   - Wolisz spać z załogą? Proszę bardzo. - Wzruszył ramionami. - Ale skoro miałaś trzech mężów, powinnaś się orientować, czym to grozi.
   - Chcę spać w osobnym pokoju.
   Podszedł do mnie, chwycił za nadgarstek, lekko pchnął na ścianę i spojrzał mi w twarz.
   - Nieważne, czego chcesz, rybko. Jesteś więźniem, a my jesteśmy piratami. Pora, żebyś to sobie w końcu uświadomiła.