Rozdział V - Rywalki

   Przerwałam i spojrzałam na Karolinę, która ziewnęła szeroko. Uśmiechnęłam się i wstałam.
   - Pora spać, skarbie.
   - Ale w takim momencie? - jęknęła dziewczyna.
   - Jutro skończymy ten wątek. Zasypiasz mi już tutaj.
   Westchnęła i się poddała. Poszła do siebie, a ja zostałam w swoim łóżku.
   Nazajutrz przyszła do mnie przed śniadaniem, gotowa do dalszej opowieści. Uśmiechnęłam się i kontynuowałam od przerwanego momentu.

   Lily patrzyła na mnie zaskoczonym wzrokiem.
   - Jak to?
   - Wiem, że nie powinnam się mieszać w nie swoje sprawy, ale ty i Jahmes jesteście moimi przyjaciółmi, więc... - Zawahałam się. - Najpierw muszę wiedzieć, czy czujesz coś do Jahmesa. Jak widać, Maya postanowiła go uwieść. Co o tym myślisz?
   - Uważam, że nie jest dla niego odpowiednia – odparła Lily, zakładając ręce. - Sama wiesz, kim była i co robiła. Nie wydaje mi się, żeby nagle się zmieniła. Nie chcę, żeby złamała mu serce.
   - A kto byłby dla niego odpowiedni? - Spojrzałam na nią uważnie. - Wiem, że traktujesz go jak przyjaciela, ale gdyby chciał być z tobą? Gdyby to ciebie pokochał? Co byś zrobiła?
   Szoszannah spojrzała na mnie ze zdziwieniem.
   - Jestem dla niego tylko przyjaciółką.
   - A gdyby było inaczej?
   Zamrugała, patrząc na mnie niepewnie.
   - To wykluczone, on nic już do mnie nie czuje. Kiedyś mu się podobałam, ale powiedział, że jesteśmy tylko przyjaciółmi.
   - A gdyby skłamał?
   Lily zmarszczyła brwi i milczała przez chwilę.
   - To by znaczyło, że wciąż mnie kocha. I że przez te wszystkie lata ukrywał to przede mną, bo inaczej... musiałby odejść.
   - Chciałabyś, żeby odszedł? - spytałam.
   - Nie! - zaprotestowała. - Oczywiście, że nie.
   - A żeby został i był z inną?
   Westchnęła i popatrzyła na mnie niepewnie.
   - W takim razie wracamy do pierwszego pytania. Czy ty coś do niego czujesz, Lily?
   - Nie jestem pewna – szepnęła. - Nie chcę, żeby był z inną, szczególnie z tą Mayą, ale nie wiem, czy to co czuję, jest miłością. To coś zupełnie innego niż z Erikiem. Na pewno lubię chodzić z nim na polowania, rozmawiać, śmiać się i nie chcę tego stracić. Ale jeśli tak byłoby dla niego lepiej...
   - Wiesz, co byłoby dla niego najlepsze?
   Powoli skinęła głową.
   - Muszę wszystko przemyśleć...
   - To myśl Lily, myśl. I mam nadzieję, że podejmiesz właściwą decyzję. - Wstałam i wróciłam do Jahmesa i Mayi, wsłuchanej w jego opowieści. Kiedy w końcu mrok zasłonił słońce, wybiegłam w ciemność.
   Zapolowałam i w drodze powrotnej zaszłam do miasta. Jako że nie zabijałam ludzi, do mnie raczej nie odnosił się zakaz wstępu. Weszłam do kościoła i usiadłam w ławce. Pozwoliłam, by wspomnienia przebiegały przez moją głowę. Ogarnął mnie pewien spokój. Przymknęłam oczy. Gdy je otworzyłam, ujrzałam obok siebie znajomego łowcę.
   - Czasem tak się zastanawiam – powiedział cicho – czy jesteś bardziej człowiekiem, czy wampirem.
   - Też się nad tym zastanawiam – odparłam. - Na pewno jestem wampirem, ale to jeszcze nie znaczy, że jestem zła. Wszystko zależy ode mnie.
   - Ciężko jest tak żyć? Pijąc krew zwierząt?
   Spojrzałam na niego i wzruszyłam ramionami.
   - Kwestia przyzwyczajenia.
   Siedzieliśmy jeszcze chwilę w milczeniu, w końcu wyszłam i wróciłam do domu. Zastałam Szoszannah siedzącą na kanapie w salonie z pochmurną miną.
   - Co się stało?
   Wzruszyła ramionami.
   - Nic. Tylko Jahmes poszedł na polowanie z Mayą.
   - Zamiast z tobą? - Usiadłam obok niej.
   - Pytali czy pójdę z nimi, ale przecież niedawno się posilałam. Więc poszli sami.
   - Co zamierzasz z tym zrobić? - spytałam.
   - A co miałabym z tym robić? - Wzruszyła ramionami.
   Westchnęłam i przewróciłam oczami.
   - Miałaś coś przemyśleć.
   Zanim zdążyła odpowiedzieć, usłyszałam roześmiany głos Mayi. Siedziałyśmy z Lily w milczeniu, czekając, aż wejdą, ale zatrzymali się przed domem. W końcu wstałam i wyszłam, ale to co zobaczyłam, zatrzymało mnie na progu. Blond wampirzyca objęła Jahmesa za szyję i pocałowała w usta. Mężczyzna stał bez ruchu, wydawał się być tak samo zaskoczony, jak ja. Kiedy Maya w końcu oderwała się od jego warg, obejrzał się na mnie i na Szoszannah, która stała obok mnie. Przez chwilę patrzyli na siebie, jej szare oczy i jego ciemnobrązowe przenikały się wzajemnie.
   - Krew z twoich ust smakuje jeszcze lepiej – stwierdziła Maya, biorąc Jahmesa pod rękę. Posłała Lily triumfalne spojrzenie. Moja przyjaciółka odwróciła się i powoli weszła do domu. Jahmes spojrzał na mnie, jakby chciał zapytać: no co? Przewróciłam oczami i weszłam za Szoszannah.
   Kiedy weszli do domu, odwróciłam się do Egipcjanina.
   - Możemy porozmawiać?
   - Pewnie. - Wyswobodził się z uścisku Mayi i poszedł za mną. Wyciągnęłam go z domu, nie mając wątpliwości, że jasnowłosa wampirzyca nie miałaby oporów, żeby nas podsłuchiwać.
   Zatrzymaliśmy się na skraju lasu. Stanęłam naprzeciwko niego i spytałam wprost:
   - Co łączy ciebie i Mayę?
   - Z tego co się orientuję, ta łasiczka próbuje mnie uwieść. A co?
   - A jeśli się w niej zakochasz? - Założyłam ręce na piersiach.
   - Odpada. Wiesz, dlaczego. A nie przypominam sobie, żebym przysięgał kilkunastowiekowy celibat. - Spojrzał na mnie stanowczo. W zasadzie to miał rację. Skoro on i Szoszannah byli tylko przyjaciółmi...
   - W porządku, rozumiem, ale Maya była wcześniej zakochana w Cruelu. Ufasz jej?
   - Nie jest już z nim związana i w żaden sposób nie może nam zaszkodzić – odparł. - Poza tym, ona chce tylko romansu.
   - Jesteś pewien? A jeśli... - zawahałam się, ale w końcu stwierdziłam, że każdy argument jest dobry i dokończyłam – a jeśli się w tobie zakocha? A ty w niej nie?
   Wzruszył ramionami.
   - Pytasz poważnie czy to taka desperacka próba? - Pokręcił głową. - Doceniam troskę, cukierku, ale nic na siłę.
   - Masz na myśli Szoszannah? - Westchnęłam.
   - Swatanie kiepsko ci wychodzi, więc daj sobie spokój.
   - Kochasz ją – stwierdziłam.
   Spojrzał na mnie i przechylił się lekko w moją stronę.
   - Mam całą wieczność czekać na kobietę, która mnie nie kocha i nigdy nie pokocha?
   - Więc się odkochasz? - Spojrzałam na niego. Popatrzył na mnie poważnie.
   - Nie sądzę, żeby było to możliwe. Daj sobie spokój, cukierku – powtórzył. Odwrócił się i już po chwili go nie było. Wróciłam do domu, zastanawiając się, czy w ogóle powinnam się w to mieszać.
   Przed domem zatrzymała mnie Maya.
   - Odpuść sobie, Amando. Nie zawsze wszystko musi być tak, jakbyś tego chciała.
   - Rzadko kiedy tak jest – odparłam ponuro. - Ale nie martw się, zostawię decyzję Jahmesowi.
   - Jestem ci dozgonnie wdzięczna. - Wampirzyca spojrzała na mnie ironicznie. Przewróciłam oczami i weszłam do środka.
   Następnego popołudnia, po przebudzeniu się i wejściu do salonu, usłyszałam, jak Maya proponuje Jahmesowi wspólne polowanie.
   - Nie za często polujecie? - zauważyła Szoszannah.
   - Skoro mam wyjechać, muszę się najeść przed podróżą – stwierdziła blond wampirzyca. - Pokażę ci ciekawe miejsce, gdzie bywają tylko same smakowite bandziory – zwróciła się do Egipcjanina. - Odkryłam je całkiem niedawno.
   - Dobrze łasiczko, ale dziś zostanę przy obserwowaniu, wolę nie przyzwyczajać organizmu do częstych posiłków – odparł wampir.
   - Nie ma problemu. - Uśmiechnęła się szeroko. Niedbałym ruchem rozpuściła włosy, przeczesała je palcami i sięgnęła po szczotkę. Lily wstała i wyszła bez słowa. Przez chwilę słuchałam ich rozmowy i nietrudno było zauważyć, że Maya robi słodkie oczy do mojego przyjaciela. „Cóż, skoro chcą krótkiego romansu, to proszę bardzo”, pomyślałam. „Wkrótce wypłynie do innego kraju i będzie spokój.”
   Wstałam i wyszłam na korytarz, po czym weszłam do pokoju Szoszannah, ale kiedy otworzyłam drzwi, w moją stronę poleciała całkiem spora brązowa waza. W ostatniej chwili zdążyłam się uchylić i naczynie rozbiło się o drzwi.
   - O nie! Przepraszam, nic ci nie jest? Nie celowałam w ciebie, weszłaś tak nagle... - Moja przyjaciółka popatrzyła na mnie zmieszana. Zamrugałam i pokręciłam głową, po czym pozbierałam kawałki wazy.
   - Nic mi nie jest, nie tak łatwo mnie czymś trafić. - Wyrzuciłam odłamki i weszłam, zamykając za sobą drzwi. - Wszystko w porządku?
   - Tak, pewnie. - Usiadła na łóżku i wzruszyła ramionami.
   - I tak tylko sobie rzucasz wazami o drzwi?
   - Była strasznie brzydka. - Podniosła wzrok.
   - Rozbiłaś wazę, bo była brzydka? - upewniłam się.
   Westchnęła i oparła się o ścianę.
   - Myślisz, że Jahmes nadal coś do mnie czuje?
   - Sama powinnaś go zapytać – stwierdziłam.
   Spojrzała na mnie w zamyśleniu.
   - Nie wiem, co robić. Wiem, że Erik nie żyje i chciałby, żebym na nowo ułożyła sobie życie. I czuję, że coś mnie ciągnie do Jahmesa. Dobrze mi z nim. Ale jeśli to nie miłość? Nie chcę go skrzywdzić. On zasługuje, żeby pokochać go całym sercem, a ja nie jestem pewna, czy to potrafię. - Spuściła wzrok. Siadłam koło niej i ścisnęłam lekko jej dłoń.
   - Myślę, że powinnaś mu to wszystko powiedzieć. Jeśli nie będzie chciał ryzykować, zostanie tak, jak jest.
   Spojrzała na mnie.
   - Pomyślę o tym.
   - Byle szybko, bo Maya ostrzy sobie na niego kły. Zresztą, wcale jej się nie dziwię. - Zerknęłam na przyjaciółkę. - Jahmes jest bardzo przystojny, jeśli nie zauważyłaś. Ma piękne ciemnobrązowe oczy, twarz też ma przystojną, te drobne blizny po wodzie święconej wcale go nie szpecą. A zauważyłaś, jakie ma mięśnie?
   Zamrugała i popatrzyła na mnie niepewnie.
   - To prawda, jest przystojny. A Maya to bardzo piękna wampirzyca. Jahmes nazywa ją łasiczką, co chyba nawet do niej pasuje... A widziałaś jej włosy? Nic dziwnego, że mu się podoba.
   - Ale on jej nie kocha – dodałam. - Jeszcze nie.
   Lily przygryzła wargę i skinęła głową.
   Przez kolejne kilka godzin rozmawiałyśmy o wszystkim. O Eriku, Jahmesie, naszych przygodach, o Atalefie, o Inyanie. Żółty nietoperz skakał koło nas, jakby chciał dorzucić coś od siebie. Nawet się nie zorientowałyśmy, kiedy zapadł zmrok. Rozmowę przerwało nam wejście Jahmesa.
   - Idziemy na polowanie. Może pójdziesz z nami, kwiatku?
   Szoszannah spojrzała na mnie niepewnie, po czym wstała i powoli podeszła do Jahmesa.
   - Wiesz... nie powinieneś tak często polować. Maya też nie. Wiesz, co się dzieje, kiedy za często polujemy... - Zerknęła ukradkiem w moją stronę, a ja skinęłam lekko głową.
   - Łasiczka sama podejmuje decyzje. A ja dziś nie będę pił, bez obaw. - Wzruszył ramionami i zerknął na mnie podejrzliwie. - Czyżbyś znowu coś kombinowała, cukierku?
   - Ja? - Wstałam i gwałtownie pokręciłam głową.
   - Jahmes. Muszę cię o coś zapytać – odezwała się Lily. Wampir spojrzał na nią pytająco. Zawahała się. - Czy... czy ty... ufasz Mayi? - wypaliła. Jęknęłam głośno i opadłam na łóżko.
   - Zależy, co masz na myśli, kwiatku. - Jahmes założył ręce na piersi i ponownie spojrzał na mnie. Pokręciłam głową, dając mu do zrozumienia, że nie mam z tym nic wspólnego. Chyba mi nie uwierzył. Zerknęłam na Lily. Moja przyjaciółka patrzyła na Egipcjanina. Przebiegła wzrokiem po jego mięśniach i zatrzymała wzrok na twarzy.
   - Jahmes.
   Spojrzał na nią. Stali blisko siebie. Ich twarze dzieliła niewielka odległość. Patrzyli sobie w oczy.
   - Tak, kwiatku?
   - Ja chciałam tylko... chciałam... - Szoszannah zamilkła, dziwnie rozkojarzona. Siedziałam bez słowa, mając nadzieję, że w końcu wykrztusi to z siebie.
   - Tak?
   Pokręciła głową.
   - Chciałam, żebyś był ostrożny. Uważaj na nią.
   - Pewnie, nie martw się. - Wzruszył ramionami i odwrócił się. Westchnęłam z rezygnacją. Jahmes zerknął na nią jeszcze i dodał: - Dzięki za troskę, przyjaciółko.
   - Przyjaciółko? - powtórzyła Lily, marszcząc brwi. Nagle podeszła do mężczyzny, stanęła na palcach i musnęła jego usta swoimi. Jahmes wydawał się o wiele bardziej zdumiony, niż po pocałunku Mayi. Wpatrywał się w Izraelitkę, jakby zobaczył ją po raz pierwszy. Szoszannah cofnęła się gwałtownie – gdyby nie była wampirem, na pewno byłaby już cała czerwona – i po chwili pomknęła do drugiego pokoju.
   - No, w końcu – mruknęłam, uśmiechając się szeroko. Jahmes zerknął na mnie przelotnie, po czym zniknął mi z pola widzenia, podążając za Lily.
   Wyszłam z pokoju i ruszyłam na zewnątrz. Nie miałam zamiaru im przeszkadzać. Nie wiedziałam, czy coś z tego wyniknie, ale miałam taką nadzieję.
   Przy drzwiach spotkałam Mayę. Zerknęła na mnie przelotnie i ruszyła dalej.
   - Czekaj. - Złapałam ją za ramię. Spojrzała na mnie i zmarszczyła brwi.
   - Niech zgadnę. Znowu intrygowałaś, gorącokrwista?