Rozdział III - Życie za życie

    - Ojej, więc Cornelius nie był taki, jakby się mogło wydawać? - spytała Karolina. - Skoro Zoe stanęła w jego obronie... Z drugiej strony, mogła go bronić, bo była z nim związana tą przysięgą krwi... prawda?
    Skinęłam głową.
    - Też tak pomyślałam, Karolinko.
    - I miałaś rację?
    Uśmiechnęłam się lekko.
    - Okazało się to bardziej skomplikowane i magiczne, niż mogłabym kiedykolwiek przypuszczać...

    Zawahałam się. Wciąż mogłam wbić kołek w jego pierś, wystarczył jeden ruch. Obserwowałam go uważnie, wiedząc, że jeśli stracę czujność, sytuacja może się odwrócić.
    - Pewnie musisz tak mówić, Zoe – odparłam, nie patrząc na nią. - Musisz go ratować. Ale po jego śmierci będziesz wolna.
    - Nie, to nie tak, Amando. Mówię prawdę. - Zoe podeszła bliżej, obok niej stanął Joseph.
    - Nikt nas do niczego nie zmusza – dodał wampir. - Jaki masz powód, by go zabijać? Nie chcesz władzy...
    Zacisnęłam usta, myśląc intensywnie. Walka wokół nas się zatrzymała, zapadła decydująca cisza. Wystarczył jeden ruch i odnieślibyśmy zwycięstwo. Co się stanie, jeśli zrezygnuję?
    - Nie zapominaj, po co tu przyszliśmy, gorącokrwista – syknęła jakaś wampirzyca. Po głosie poznałam, że to Angelina. Obiecałam im, że zabiję Cruela. Co jeśli daruję mu życie? Czy zechce tak po prostu odejść? I czy to nie przez niego zginął mój mąż? Nawet jeśli Zoe i Joseph mówili prawdę, czy zostawienie go żywego było rozsądne w tej sytuacji?
    - A jaki mam powód, żeby go nie zabijać? - spytałam, unosząc lekko głowę. Przez to straciłam czujność. Cornelius zrzucił mnie z siebie i zerwał się, wytrącając mi kołek z ręki. W tym momencie usłyszałam syknięcie Szoszannah, która stała daleko za plecami Cruela, a kiedy zerknęłam w jej stronę, rzuciła mi drugi kołek. To wszystko działo w ułamkach sekundy, a Cornelius nie zdążył się zorientować. Zanim sięgnął po broń, błyskawicznie zerwałam się, łapiąc lecący kołek i wbiłam mu prosto w serce.
    Cofnęłam się, spoglądając na niego. Stał prosto i patrzył na mnie. W jego zimnych błękitnych oczach nie dostrzegałam nawet odrobiny lęku. Jedynie nutka zaskoczenia. Spojrzał w stronę Mai i wyciągnął rękę.
    - Nie! - zawołała wampirzyca, cofając się do samej ściany. Przylgnęła do niej plecami, wpatrując się w niego z przestrachem. - Nie, Corneliusie. Nie umrę za ciebie! Nie mnie, nie ja... - Objęła się ramionami, drżąc lekko. Spojrzałam na Cruela, który parsknął cicho i rozejrzał się po sali. Joseph i Zoe złapali się za ręce, a kiedy wzrok władcy zatrzymał się na nich, mocniej spletli palce. Wtedy przyszło mi do głowy, że może umierając, pociągnie za sobą całą swoją świtę. Ale czemu wcześniej mi tego nie powiedzieli?! Nigdy bym nie pozwoliła go zabić, jeśli przez to mieliby zginąć Zoe i Joseph.
    Cruel oparł się o ścianę, oddychając ciężko. Odwrócił wzrok od dwójki swoich poddanych, spoglądając na Kai, który stał otoczony przez troje wampirów z kołkami w dłoniach.
    - Tak, panie – szepnął potężnej postury wampir i schylił głowę. Cornelius wyciągnął rękę, powietrze zaczęło gęstnieć i ciążyć wokół nas. Władca sięgnął do piersi i wyrwał kołek. Wstrzymałam oddech, czekając, aż zniknie na naszych oczach.
    W tym momencie rozległ się głośny krzyk i Kai rozpadł się w proch, a rana Cruela zagoiła się całkowicie. Jasnowłosy wampir odrzucił broń i popatrzył na mnie uważnie. Wytrzymałam jego spojrzenie, choć miałam wrażenie, że zaraz zamrozi mnie nim w sopel lodu.
    - To jeszcze nie koniec, Amando. Nie dziś, nie tutaj, ale kiedyś... jeszcze się spotkamy.
   Sekundę później już go nie było.
   Dwie sekundy później jego świta upadła na ziemię.
   W następnej chwili znalazłam się przy Josephie i Zoe. Otworzyli oczy i usiedli powoli.
   - Więź została zerwana – wyjaśnił Joseph, patrząc na mnie swoimi ciemnoszarymi oczami.
   - To chyba dobrze...? - spojrzałam na niego niepewnie.
   - Chyba nie do końca. - Zoe spojrzała na mnie bezradnie. - Tak wiele się zmieni...
   - Nie rozumiem – mruknęłam i usłyszałam za sobą świst. Obejrzałam się i zobaczyłam, że Igor wystrzelił z kuszy w stronę Jahmesa, stojącego do niego tyłem, ale zanim zdążyłam choćby drgnąć, Maya jednym zwinnym ruchem przewróciła się z moim przyjacielem na podłogę, dzięki czemu strzała przeleciała nad nimi.
Chwilę później Jahmes obrócił ją tak, że teraz on był na górze i odsłonił kły.
   - Uratowałam cię, idioto! - prychnęła Maya, zerkając w stronę Igora, któremu wbito już kołek w serce. Egipcjanin szybko zorientował się w sytuacji i puścił jasnowłosą wampirzycę, po czym wstał. W jednej chwili znalazła się przy nim Lily.
   - Jesteś cały? - spojrzała na niego z niepokojem. Skinął głową.
   - Tak, w porządku. - Posłał jej uśmiech.
   Rozejrzałam się. Ze świty Cruela zostali tylko Zoe, Joseph i Maya, w tym dwoje pierwszych pod moją ochroną.
   - Czy Felix...?
   Melanie skinęła głową.
   - Zabiłam go – oznajmiła.
   Odetchnęłam z ulgą.
   - A więc już po wszystkim – stwierdziłam.
   - Niezupełnie. - Angelina wyszła i wskazała na Mayę, która wyglądała, jakby chciała się wtopić w ścianę. - A co z nią? Razem z Cruelem sprowadzili tu łowców, piła krew dzieci. - Wampirzyca odrzuciła w tył ciemne włosy sięgające jej za ramiona i odsłoniła kły. Była przeciwniczką zabijania dzieci, twierdząc, że nie zasługują na śmierć. Jeśli chodzi o dorosłych, zwykle nie stosowała selekcji, ale jak większość wampirów uważała, że zabijanie niedojrzałych jeszcze osób prowadzi do wymarcia gatunku, a przez to – zachwiania równowagi w świecie i wampirzego głodu.
   - Zabić ją! - zawołał Jim. Bob stanął obok żony i pokiwał głową.
   - Powinna zginąć.
   Ruszyli w jej stronę. Maya pisnęła i błyskawicznie schowała się za Jahmesa.
   - Nie pozwól im! Proszę, nie daj im mnie zabić! - Uczepiła się jego ramienia, patrząc na niego dużymi jasnymi oczami. Egipcjanin popatrzył na nią zdziwiony, ale gdy jeden z wampirów wyciągnął kołek w jej stronę, chwycił go za rękę.
   - Nie. - Pchnął go lekko do tyłu. - Tylu wampirów na jedną bezbronną kobietę? Pogratulować odwagi.
   - Bronisz ją, bo cię uratowała – zauważyła Dorothy – a ona zrobiła to umyślnie. Cornelius zginął, więc uknuła, że cię ocali, a ty nie pozwolisz jej zginąć.
   - Tak i kazałam Igorowi cisnąć w niego kołkiem – mruknęła Maya, na co Angelina warknęła w jej stronę. Blond wampirzyca ponownie ukryła się za szerokimi ramionami Jahmesa.
   - Dobra, koniec tego samosądu. O ile się orientuję, Maya nie walczyła przeciwko nam, tak samo jak Joseph i Zoe, więc ma prawo odejść. - Założył ręce na piersi.
   - Ona nie umie walczyć, schowała się w kącie – warknął Ted, robiąc krok w stronę Jahmesa. Mój przyjaciel parsknął i zastąpił mu drogę.
   - Naprawdę chcesz się ze mną bić o tę małą?
   Nabrałam powietrza i wypuściłam powoli. Poczułam złość i pewne rozczarowanie. Nie zabiłam Cruela. Właściwie to zabiłam, ale zabrał życie swojemu poddanemu i zachował własne. Nie zabiłam też mordercy Inyana. Co prawda i tak nie żyje, ale nie zginął z mojej ręki. A teraz, kiedy walka jest już skończona, nagle postanowili się pokłócić? O Mayę?
   W jednej chwili znalazłam się pomiędzy nimi. Spojrzałam na Teda, który cofnął się o krok.
   - Nie wiem, czy do was dotarło, ale macie nowego władcę. I to on powinien rozstrzygnąć ten spór. - Kiedy zerknęłam na Jahmesa, uśmiechnął się półgębkiem.
   - Absolutnie się z tobą zgadzam, lady cukierku.
   Przygryzłam wargę, żeby się nie uśmiechnąć. Wszyscy wpatrywali się we mnie z napięciem. I nagle stało się coś dziwnego. Jeden po drugim, wampiry zaczęły mi się kłaniać. Nawet Lucas skłonił głowę. Poczułam dziwny impuls i przez chwilę chciałam, żeby tak zostało. To było miłe uczucie. Chwilę później opamiętałam się. Teraz mi się kłaniają, ale co będzie za miesiąc, za rok, za dziesięć czy sto lat? Czy tego właśnie chciałam? Trzymać ich w ryzach, sprawować nad nimi pieczę? Przejąć odpowiedzialność i przez wieki władać Ameryką?
   Nie. Nie tego chciałam.
   - Wypuścisz ją, Amando? - spytał Bob. Pokręciłam głową i podeszłam do Lucasa, stanęłam obok niego i odwróciłam się do wampirów.
   - Dzisiaj nastał kres panowania Corneliusa Cruela. Jego miejsce zajmie Lucas. Będzie idealnym władcą. Takim, jakiego potrzebujecie.
   - Ale... - Lucas zerknął na mnie zdumiony. - Zwyciężyłaś. Pokonałaś władcę. Powinnaś zająć jego miejsce.
   - Zgodnie z obietnicą porozmawiam z łowcami i pomogę, tak jak ty pomogłeś mnie. - Popatrzyłam na niego poważnie. - Ale nie chcę tu zostać na zawsze. To dla mnie ogromne ograniczenie.
   - A Cruel? - spytał ktoś. - Jeśli wróci?
   - Odnajdę go – odparłam. - Do wschodu jeszcze sporo czasu.
   - Wszystkie wampiry wyruszą na poszukiwanie – powiedział Jahmes. - Kiedy rozejdzie się wieść, że został pokonany, nikt nie stanie po jego stronie.
   - Chodźmy. - Ruszyłam w stronę wyjścia.
   - Chwila! A co z nią?! - Angelina wskazała na Mayę. Spojrzałam na Lucasa, który zastanawiał się przez chwilę.
   - Może zostać, ale w ciągu tygodnia wypłynie z Ameryki.
   Spojrzałam na Mayę, która energicznie pokiwała głową.
   - Dobrze, tak zrobię. A Corneliusa znajdziecie w porcie. Pewnie wypłynie najbliższym statkiem. - Wzruszyła ramionami.
   - Sprawdźmy to. - Wybiegłam z pałacu, reszta wampirów za mną. Z daleka pewnie wyglądaliśmy jak huragan, gdy tak mknęliśmy w wampirzym tempie. W końcu zatrzymaliśmy się w porcie. Właśnie wypływał z niego statek.
   Jahmes zaczepił jednego z marynarzy i wrócił po chwili.
   - Ten statek płynie do Anglii. Widziano Cruela, jak na niego wsiadał.
   - O nie! - zawołała Szoszannah. - Myślicie, że będzie chciał przejąć tam władzę?
   - Bardzo możliwe. - Jahmes objął ją lekko ramieniem. - Ale i tak nic na to nie poradzimy. Nie będziemy go przecież ścigać przez morza i oceany.
   - I tak miałam zamiar wyjechać – stwierdziłam. Wszyscy spojrzeli na mnie ze zdziwieniem. - Popłynę do Anglii. Zobaczę Amelię, jej męża, może dzieci... i jeśli będzie trzeba, ostrzegę ich przed Corneliusem.
   - A jeśli znów przybędzie jakiś gorącokrwisty? - spytał Jim.
   - To osobiście go zabiję – warknął Lucas, zakładając ręce. - I mam gdzieś, czy będzie miał gorącą, czy zimną krew. Nie mam zamiaru ponownie was zostawić na pastwę jakiegoś wampirzego idioty.
Dorothy uśmiechnęła się szeroko, a reszta wampirów popatrzyła z uznaniem. Rozejrzałam się wokoło. Joseph i Zoe stali, wciąż trzymając się za ręce. Jahmes przytulił lekko Lily. Maya gdzieś się ulotniła. Nagle dostrzegłam, że zaczęły podchodzić do nas inne wampiry, pytając, co się dzieje. Już po chwili stała wokół nas spora grupa, niektórzy biegli zanieść wieści jeszcze dalej.
    Cornelius został pokonany i uciekł, a Lucas stał się władcą Ameryki. Uśmiechnęłam się lekko i dotknęłam piersi. Gdyby mój mąż żył, mogłabym nawet zostać tą władczynią. Z nim wszystko było inaczej.
    Dwie krwawe łzy popłynęły po moich policzkach. Spojrzałam w gwiazdy i szepnęłam:
    - Dla ciebie, Inyan.

    Kiedy wracaliśmy do domu, Zoe i Joseph opowiedzieli mi o znaczeniu więzi Corneliusa.
    - Przyrzekając mu wierność, godziliśmy się umrzeć za niego – wyjaśniła wampirzyca.
    - Ale skoro więź została zerwana, to może już zwyczajnie umrzeć? - spytałam.
    - Tak – odparł Joseph i spojrzał na mnie uważnie. - Naprawdę masz zamiar go ścigać do samej Anglii?
    Pokręciłam przecząco głową.
    - Niezupełnie. Chcę się jedynie upewnić, że nie skrzywdzi moich przyjaciół.
    - Jeśli nie staną mu na drodze, to pewnie nic im nie zrobi – stwierdziła Zoe. Spojrzałam na nią. Posłała mi lekki uśmiech. - Nie martw się, Amando. Cornelius nie zabije ich tylko dlatego, że to twoi przyjaciele.
    - To prawda – przyznał Joseph. - O Inyanie wiedział już od wielu lat i kazał was obserwować, ale nie uważał za zagrożenie. Gdybyście przeprowadzili większe zebranie wampirów, może by was zabił, a skoro bawiliście się tylko, nie widział powodu zawracać sobie głowy. - Wzruszył ramionami.
    - Twierdzicie, że nie jest mściwy? - zatrzymałam się, patrząc na nich.
    - Ależ jest – mruknęła Zoe. - Dlatego lepiej, żebyś za nim nie podążała. Jeśli będzie miał okazję, nie zawaha się cię zabić.
    - Nie boję się go. - Wzruszyłam ramionami. - I wcale nie będę próbować go odnaleźć. Popłynę do Anglii, by zobaczyć się z moimi przyjaciółmi.
    - To dobrze. - Joseph uśmiechnął się do mnie swoim zniewalającym uśmiechem i uścisnął mnie lekko. - Jesteś silna, poradzisz sobie.
    - Wiesz, że zawsze możesz na nas liczyć – dodała Zoe.
    Skinęłam głową i patrzyłam na nich przez chwilę. Nie byłam pewna, czy są tylko przyjaciółmi, czy jest może między nimi coś więcej, ale widziałam pewną łączącą ich więź emocjonalną. Ja już z nikim nie miałam takiej więzi. Martin pozostał tylko moim przyjacielem i miał żonę, Jahmes i Lily również byli moimi przyjaciółmi, ale mieli też siebie. A Inyana już nie było.
    Poczułam gwałtowny uścisk w sercu. Pożegnałam się krótko i pobiegłam w miejsce, gdzie kiedyś stał nasz dom. Zeszłam do spalonej piwnicy, uklękłam w miejscu, gdzie stała jego trumna i wybuchnęłam długim, rozpaczliwym płaczem.