Rozdział II - Gorącokrwista wampirzyca

    - To dobrze, że nie zabiłaś tego człowieka – stwierdziła Karolina. - Gdybyś to zrobiła, znowu piłabyś ludzką krew i znów brakowałoby ci krzyżyka na szyi, prawda?
    - Tak, kochana – przyznałam jej rację. - On nie był niczemu winien. Był tylko ofiarą intrygi wampira. Dobrze, że zdążyłam to dostrzec.
    - Przekonałaś wampiry, żeby pomogły ci go pokonać? Udało ci się przejąć władzę? Zostałaś władczynią wampirów? - Dziewczyna zasypała mnie pytaniami. Pokręciłam tylko głową.
    - Nigdy nie chodziło mi o władzę i wcale nie miałam zamiaru zostać władczynią, Karolinko. Miałam nieco inne plany...

    Większość z nich znałam z widzenia. Część była Anglikami, niektórzy mieli w sobie krew Indian. Nie licząc moich przyjaciół, było ich dziewięcioro. Stałam na skale i patrzyłam na nich. Czekałam, aż przestaną rozmawiać i zwrócą na mnie uwagę. W końcu ucichli i otoczyli mnie, patrząc oczekująco. Co miałam im powiedzieć? Jak ich przekonać? Długo dzisiaj nad tym myślałam i doszłam do wniosku, że wampiry pójdą tylko za kimś, kto jest silny. Muszę im po prostu pokazać, że potrafię pokonać Cruela. Wypuściłam ustami powietrze i zaczęłam mówić:
    - Pewnie się zastanawiacie, czego od was chcę. Jak wiecie, jestem gorącokrwistą wampirzycą.
    - Która pije wyłącznie zwierzęcą krew – dodał ktoś. Spojrzałam w jego stronę. Jim, wysoki wampir o ponurym wyrazie twarzy. Inyan mówił o nim, że zawsze miał zły humor. Pyskaty, czasem potrafił powiedzieć coś złego o władcy, ale nigdy nie mówił o buncie ani o przejęciu władzy.
    - Zgadza się, Jim. Dzięki temu nie muszę bać się krzyży ani święconej wody. - Patrzyłam na niego przez chwilę, aż pierwszy uciekł wzrokiem. Spojrzałam na pozostałych. - Powiem krótko. Zamierzam zabić Corneliusa Cruela i przejąć władzę. A wy mi w tym pomożecie.
    Po kilku sekundach ciszy wybuchnął nagły harmider. Jeden z wampirów parsknął śmiechem i zrobił krok do przodu. Miał na imię Bob i często się śmiał, zarówno z innych, jak i z siebie.
    - Z czego się śmiejesz, Bob? Z tego, że mam gorącą krew, że chcę zabić wampirzego władcę, czy że chcę, byście mi pomogli? - spytałam, patrząc mu w oczy. Momentalnie przestał się śmiać.
    - Nie, ja tylko... - popatrzył na mnie zmieszany. - Zawsze twierdziłaś, że nie chcesz władzy.
    - Część z was znała Inyana, prawda? - spojrzałam na Melanie. Wyglądała na poważną i zdecydowaną. Mój mąż był dla niej jak młodszy brat, więc liczyłam, że zechce pomóc mi go pomścić. - Był moim mężem. Wczoraj spłonął we własnej trumnie, bo zabił Colina. Każdy z was mógł tak skończyć, gdyby władca uznał go za zagrożenie. - Założyłam ręce na piersiach. - Zajmę się nim, ale ktoś musi zająć się jego świtą i ochroną.
    - I to mamy być my? - spytała Angelina, żona Boba. Lubiła walczyć i choć sama nie była wojowniczką, podobno miała silny cios. - Czemu mamy ci pomagać? To nie nasza walka.
    - Właśnie – dodał Ted, jeden z niewielu wampirzych wojowników. - Cornelius nie jest za dobrym władcą, ale ty nie byłabyś lepszym. Każesz nam pić krew zwierząt? - Uniósł brwi z wyraźną ironią.
    Zeskoczyłam ze skały i w jednej chwili znalazłam się naprzeciwko niego. Poczułam złość. Dopiero co straciłam ukochanego męża i nie miałam zamiaru tracić czasu na tłumaczenia.
    - A więc twierdzisz, że nie nadaję się na władcę? - Patrzyłam mu prosto w oczy. - Powinieneś mnie przeprosić.
    - Przepraszam – wydukał zdziwiony, zanim zdążył pomyśleć. Cofnęłam się.
    - Zrobimy tak. Jeśli ktokolwiek z was mnie pokona, będziecie mogli... - urwałam i popatrzyłam na wszystkich po kolei – będziecie mogli zrobić ze mną, co chcecie, nawet zabić. - Rozłożyłam ręce. - Albo wydać Cruelowi, pewnie was nagrodzi za wierność.
    - Amando... - odezwała się Dorothy, ale jej przerwałam.
    - Nie martw się, żaden wampir mnie nie pokona. Jeśli tak by się stało, to nie mam po co tam iść. - Zerknęłam na Teda. - Ty pierwszy.
    - Ale bez tych sztuczek ze wzrokiem gorącokrwistej? - Popatrzył na mnie z niechęcią. Skinęłam głową.
- Nie potrzebuję tego w walce.
    Zostaliśmy otoczeni kołem. Szoszannah posłała mi zaniepokojone spojrzenie, ale nie powiedziała słowa. Wiedziała, jak dobrze potrafię walczyć. Jahmes stał obok niej, patrzył na mnie pewnym siebie wzrokiem. Dorothy i Lucas spoglądali na mnie dość niepewnie, a Melanie skinęła mi głową, dając do zrozumienia, że jest po mojej stronie.
    Rozpoczęła się walka. Przez chwilę okrążaliśmy się wzajemnie, obserwując nawzajem swoje ruchy. W końcu on zaatakował pierwszy. Zrobiłam unik. Potem kolejny. A potem to ja zaatakowałam.
Dobrze walczył, ale po tylu latach praktyki, walki z łowcami i wampirami, nie miałam większego problemu, by go pokonać. Może i był dłużej wojownikiem niż ja, ale nie praktykował tyle i nie miał takiego nauczyciela, jak Inyan. Minęło zaledwie kilka minut, a już leżał na ziemi, ja zaś stałam nad nim z kołkiem w dłoni.
    - Poddajesz się? - spytałam. - A może powinnam cię zabić dla przykładu? Skoro zabijanie jest wyznacznikiem siły i potęgi? Skoro ktoś, kto nie zabija, nie nadaje się na władcę? - Rozejrzałam się. Wampiry patrzyły na mnie w milczeniu. Włożyłam kołek za pas, w którym nosiłam broń. - Ale to by było marnotrastwo, potrzebuję każdego z was. - Odsunęłam się. - Wstawaj, Ted – nakazałam mu. Zerwał się błyskawicznie. - Kto następny?
    Czekałam przez chwilę, ale nikt się nie zgłosił na ochotnika.
    - I co, zamierzasz tak po prostu tam wparować i wbić mu kołek w serce? - warknął Ted, patrząc na mnie z niechęcią. Wzruszyłam ramionami.
    - Tak zrobię. Plan jest następujący. Powiem Zoe i Josephowi, że Lily chce z nimi porozmawiać. Kiedy wyjdą, powiesz im, żeby nie wracali – zwróciłam się do mojej przyjaciółki. - Myślę, że nie będą chcieli walczyć przeciwko mnie, więc posłuchają. Potem wy zaatakujecie jego wampiry, a ja zajmę się Cruelem. - Wskoczyłam na skałę. - Kto jest ze mną, niech tu podejdzie. A kto się boi, woli pozostać bierny i dalej umierać pod kołkami łowców, może zostać.
    Podeszli do mnie Jahmes, Lily, Dorothy, Lucas, Melanie i... Ted. Angelina wyglądała, jakby się wahała.
    - Co ty możesz poradzić na łowców? - zapytała mnie.
    - Zawrę z nimi układ. Znają mnie już trochę. Wiedzą, że nie są w stanie mnie zabić, jak również, że ja nie zabiję ich. Nie będą polować na naszych terenach, a my nie zbliżymy się do miasteczka. - Przebiegłam wzrokiem po ich niepewnych twarzach. - Nie każę wam pić krew zwierząt. Jest naprawdę paskudna. Wybrałam takie życie, bo mi najbardziej odpowiada. Wy możecie pić ludzką. To wasza sprawa, jaką drogę wybieracie. Ale większość z was i tak unika miast, gdzie kręci się mnóstwo łowców. Taki układ nie sprawi wam większej różnicy, a ułatwi wszystkim życie.
    - A jeśli ktoś go złamie? Łowcy nas zabiją? - spytała wampirzyca.
    - Nie łowcy. Władca. Za złamanie praw władcy grozi śmierć. - Wzruszyłam ramionami. - W końcu jesteśmy wampirami, prawda? Śmierć ani nam obca, ani straszna.
    - Dobrze. - Angelina podeszła do mnie. - Jestem za.
    - Chyba nadszedł czas na zmiany – mruknął Jim, podchodząc do mnie.
    Już po chwili wszyscy stali przy mnie, gotowi do walki. Poczułam ulgę. Udało się. Został tylko ostatni krok.
    - Kiedy zaatakujemy? - spytała Dorothy.
    - Dzisiaj. Niech zaskoczenie będzie naszym atutem.
    Zapadła pełna zaskoczenia cisza.
    - Ale jak to dzisiaj?
    Spojrzałam na żonę Lucasa, a potem na pozostałych. Zanim zdążyłam coś powiedzieć, Jahmes mnie uprzedził.
    - Pewnie, że dzisiaj, kruszyno. - Wyszczerzył śnieżnobiałe zęby. - Noc jest dziś wyjątkowo mroczna i wprost idealna na walkę. Za długo już siedzieliśmy bezczynnie. - Wyszedł do przodu i stanął przed skałą. - Jeśli ktoś z was się boi, może wracać do domu, zamknąć się w piwnicy i mieć nadzieję, że nie spotka go to samo, co Inyana. Ale jeśli jesteście prawdziwymi wampirami i naprawdę chcecie dopiec temu draniowi, co dba tylko o tych, którzy własną krwią i wolną wolą przysięgają mu wierność... to łapcie za broń i chodźcie z nami! Dziś popłynie krew wampirów!
   Odpowiedziało mu kilka podekscytowanych głosów. Mój plan był gotowy do zrealizowania.
    - Dziś popłynie krew wampirzego władcy – dodałam, zaciskając usta. „Dla ciebie, Inyanie”, pomyślałam, próbując nie myśleć o bólu gnieżdżącym się w mojej piersi. Później przyjdzie czas na łzy i cierpienie. Teraz jest pora walki i gorącokrwistej wampirzycy.
    Zgodnie z planem, weszłam pierwsza, reszta ukryła się przed pałacem władcy. Dwaj strażnicy zastąpili mi wejście. Nie znałam zbyt dobrze tych wampirów, Cruel najął ich jako ochronę. Popatrzyłam na nich stanowczo.
    - Z drogi – rzuciłam. Posłusznie się odsunęli. Poczułam dziwną satysfakcję. Co prawda moc gorącokrwistej nie była długotrwała, ale wystarczyło jedno spojrzenie, by wampiry wykonywały moje rozkazy. Nawet mi się to podobało.
   Weszłam do pałacu. Przepych widać tu było na każdym kroku. Kryształowe żyrandole, duże gładkie lustra, obrazy w pozłacanych ramach przedstawiające jakieś bitwy. Gdy zerknęłam na jeden z nich, dostrzegłam gromadę wampirów goniących bezbronnych, ubranych dość ubogo ludzi. Czyżby atak wampirów na wioskę? Drugi obraz przedstawiał piękną jasnowłosą wampirzycę wgryzającą się w szyję młodzieńca, który wyglądał, jakby przysypiał. Brak strachu, jedynie senność, może melancholia.
    - Wspaniałe dzieło sztuki. - Cornelius znalazł się tuż obok mnie.
    - Podoba ci się obraz, na którym brakuje typowego dla ciebie okrucieństwa? - spojrzałam na wampira, który uśmiechnął się do mnie, lecz jego błękitne oczy wyglądały jak sople lodu. Ubrany był w jasną niedopiętą koszulę i ciemne spodnie, a na ramiona spływały mu swobodnie proste jasne włosy.
    - Jeszcze nie jeden raz cię zaskoczę, gorącokrwista wampirzyco. Przyszłaś zaofiarować mi swoją służbę?
    Prychnęłam.
    - Pewnie jesteś zdziwiony, że w ogóle przyszłam.
    - A i owszem. Spodziewałem się ciebie w postaci popiołu.
    Zacisnęłam pięści i warknęłam mimowolnie. Roześmiał się.
    - Daruj sobie, Amando. Jeśli szybko stąd wyjdziesz, to może cię nie zabiję. - Odwrócił się i już po chwili go nie było. Poszłam za nim. Weszłam do komnaty, w której siedzieli wszyscy: Cruel na jakimś tronie, Maya w kącie z grzebieniem w ręku, czesząc włosy w zamyśleniu, a Kai i Igor o czymś rozmawiali. Na mój widok Felix, Joseph i Zoe zerwali się z miejsca.
    - Przyszłaś po śmierć, wampirzyco! - warknął Felix. Spojrzałam na Zoe i Josepha.
    - Lily was potrzebuje. Chodzi o coś bardzo ważnego – zwróciłam się do nich. - Czeka na zewnątrz.
    - Przed pałacem? - spytała Zoe. Skinęłam głową. Wampirzyca spojrzała na władcę, który machnął ręką w ich stronę. Ruszyli do wyjścia. Joseph posłał mi jeszcze pełne współczucia spojrzenie, ale nic nie powiedział.
    - Mogę ją zabić? - Felix spojrzał na Corneliusa.
    - A dasz radę? - Cruel uniósł brwi. Jego poddany coś warknął i popatrzył na mnie ponuro.
    - Wyzywam cię na pojedynek, Corneliusie – odezwałam się. - Na śmierć i życie.
    Wampiry miały czekać na mój znak. Potrzebowałam ich, jeśli świta i ochrona władcy będzie chciała się zemścić za jego śmierć. Co nie znaczy, że skoro miałam okazję, by zapobiec rozlewowi krwi moich sojuszników, miałabym tego nie zrobić.
    - Mnie? Nie bądź śmieszna. Nie będę się poniżał walką z wampirzycą pijącą krew zwierząt. - Machnął ręką w stronę swojej świty. - Zabijcie ją.
    Rzucili się na mnie błyskawicznie. Kai, Felix i Igor. Maya zerknęła tylko przelotnie, nie przestając układać fryzury.
    Skupiłam się na przeciwnikach. Gdyby zaatakowali mnie jednocześnie z trzech stron, pewnie nie miałabym szans. Ale działali dość chaotycznie; najpierw skoczył na mnie Felix, zrobiłam unik i przewróciłam go na podłogę, potem zrobiłam to samo z Igorem. Niestety, z Kai nie poszło tak łatwo. Był silny i kiedy się na mnie rzucił, upadłam na podłogę. Zdążyłam się przeturlać, gdy długi drewniany kołek zajął moje miejsce, wbijając się w posadzkę. Kai wyrwał go natychmiast i ruszył na mnie. Z drugiej strony Felix i Igor. Umknęłam w bok. W tym momencie pokój wypełnił się wampirami.
    - Chyba zapomniałaś dać nam sygnał – zauważył Jahmes.
    - Radzę sobie... - Uchyliłam się przed lecącym kołkiem Igora. - I to całkiem nieźle. - Zablokowałam cios Felixa, przewracając go na podłogę, ale nie zdążyłam zrobić uniku przed Kai. Uderzyłam plecami o ścianę, lecz zanim ogromny wampir ponownie do mnie dotarł, zajął się nim Jahmes.
    Zerwałam się i rozejrzałam. Wokół mnie wrzała walka. Zobaczyłam, jak Cornelius wbija kołek w jednego z moich wampirów i błyskawicznie znalazłam się przy nim. Zaatakowałam go, ale zrobił unik. Po chwili staliśmy naprzeciwko siebie z kołkami w rękach. Posłał mi swój lodowaty uśmiech.
    - A więc jednak, wampirzyco. Postanowiłaś przejąć władzę.
    - Chcę pomścić swojego męża. - Zacisnęłam zęby. Cruel zerknął przelotnie w stronę Felixa, który walczył z Melanie. Wampirzyca nieźle sobie radziła.
    - Chcesz mnie zabić? - Roześmiał się. - Proszę bardzo. Spróbuj szczęścia. Pod względem krwi oboje mamy równe szanse. Ale ja lepiej walczę.
    - Przekonajmy się – warknęłam.
    Walczyliśmy w tak szybkim tempie, że ludzkie oko raczej nie byłoby w stanie tego zarejestrować. Odbijałam ciosy, starając się sama je zadawać. Raz ja upadałam, następnym razem on. Musiałam przyznać, że potrafił świetnie walczyć.
    Jeden mały błąd. Skupiając się na walce, nie zwróciłam uwagi, że znalazłam się przy ścianie. Kiedy mnie zaatakował, spróbowałam go wyminąć, ale nie udało mi się. Przewrócił mnie na plecy i złapał za rękę, drugą zadałam mu cios w twarz. Warknął i rozluźnił chwyt. Przewróciłam go na plecy, sięgając po kołek, ale zanim zdążyłam go wyciągnąć, znów leżałam pod nim. W ręku trzymał długi kołek, celując nim w moje serce. Od śmierci dzielił mnie ułamek sekundy. Poczułam nagły chłód krzyżyka na szyi i wolną ręką chwyciłam go, wyciągając w stronę jego twarzy. Zdołał się uchylić, ale trafiłam go w odsłonięte ramię, tuż przy szyi. Syknął z bólu, odskakując. Rzuciłam się na niego. Na skórze miał wypaloną sporą bliznę. Przewróciłam go na plecy i usiadłam na nim. Wyjęłam kołek i już miałam wbić w jego ciało, kiedy powstrzymał mnie głos Zoe.
    - Amando, nie! Jeśli chcesz zemsty, źle wybrałaś. - Spojrzałam na nią przelotnie, przyciskając kołek do ciała Cruela, gotowa go wbić. Zoe i Joseph stali obok siebie i patrzyli na mnie. - To nie on zabił twojego męża – dokończyła wampirzyca. - To Felix. Cornelius dowiedział się dopiero po fakcie. Mścisz się na niewłaściwej osobie, Amando.