CZĘŚĆ VIII - WYSPA PIRATÓW

6.11.2012

    Przez chwilę siedziałyśmy w ciszy. Wspomnienie bólu, gdy straciłam kolejną bliską mi osobę, nie było miłe, ale już nie cierpiałam. Przeżyłam to wszystko dawno temu, w moim długim, wampirzym życiu.
   Karolina ścisnęła lekko moją dłoń. Uśmiechnęłam się do niej i wróciłam do przerwanego momentu.

Rozdział I. Bunt

    Nie wiem, jak długo siedziałam wśród ruin. Obrazy przepływały mi przez umysł jak woda w rzece. Pierwsze spotkanie z Inyanem, jego docinki, to, jak bardzo mnie wkurzał, pierwszy pocałunek, ślub, przeżyte walki, każda chwila, którą spędziliśmy razem.
    Drgnęłam, gdy poczułam obok siebie czyjąś obecność. Jahmes pojawił się niespodziewanie. Spojrzał na mnie pytająco. Skinęłam głową.
    - Jesteś pewna, że tu był...?
    - Tak. To było jego ciało. - Spojrzałam na dłoń, gdzie pozostały ślady popiołu. Egipcjanin objął mnie ramieniem. Wtuliłam twarz w jego koszulę i siedziałam przez chwilę nieruchomo. W końcu spojrzałam na niego. - Skąd wiedziałeś...?
    - Był wczoraj u nas, więc przyszedłem zapytać, co z tym zrobimy.
    Skinęłam głową.
    - Zabiję go. Powinnam zrobić to dawno temu. Inyan tego chciał, a ja odmówiłam. I teraz on zapłacił za mój błąd.
    - Pomogę ci. - Jahmes spojrzał na mnie ciemnobrązowymi oczami. Były teraz poważne, stanowcze, zdecydowane. Jak wtedy, gdy byliśmy razem w niewoli, zdani na łaskę i niełaskę Mazbah.
    Skinęłam głową i wstałam.
    - Najpierw znajdę tego człowieka.
    - Kogo? - Również wstał. Popatrzyłam na jego muskularną sylwetkę. W mojej głowie zaczął układać się plan. Musiałam zająć się tym, co obiecałam Inyanowi. Potem będzie czas na ból i łzy.
    - Zabił go człowiek. Widziałam jego twarz. Cruel nasłał na nas swojego sługę. Pewnie obiecał mu, że go zmieni. - Zacisnęłam dłonie w pięści.
    - Co zamierzasz, cukierku? - Popatrzył na mnie uważnie.
    - Zabiję go – odparłam.
    - A twoje przekonania?
    - Do licha z tym! - zawołałam. - Jaki to ma w ogóle sens?! Staram się postępować właściwie, nie zabijać ludzi, piję ohydną krew zwierzęcą, ale czy jestem szczęśliwa? Ciągle tracę tych, których kocham! - Zacisnęłam usta i odetchnęłam głęboko, odzyskując panowanie nad sobą, tak, jak uczył mnie Inyan.
    - Jeśli chcesz, mogę pójść z tobą i go zabić. - Jahmes wzruszył ramionami. - Chętnie się posilę tym sługą Cruela.
    - Wracaj do Szoszannah. Nie zostawiaj jej samej, nie wiemy, co teraz Cornelius wymyśli.
Skinął głową i przytulił mnie lekko.
    - Powodzenia, cukierku.
    Po chwili zostałam sama. Odwróciłam się i pobiegłam w stronę miasteczka w wampirzym tempie. Zatrzymałam się przy pierwszych budynkach i ruszyłam między nimi. Słońce niedawno zaszło, więc kręciło się tutaj mnóstwo ludzi. Mógł być tu jakiś łowca i mnie poznać, ale w tamtej chwili nawet o tym nie pomyślałam. Chciałam tylko dorwać mordercę mojego męża. Wiedziałam, że będę musiała wyrzucić krzyżyk, ale byłam zbyt rozgoryczona i zrozpaczona, by myśleć o jakichkolwiek konsekwencjach.
    Weszłam do gospody i podeszłam do barmana. Jeśli morderca Inyana czasem tutaj przesiaduje, może go znać. Rozejrzałam się uważnie, ale nie dostrzegłam tamtej twarzy.
    - Bezbronna kobieta o tej porze sama wśród mężczyzn? Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł. - Barman spojrzał na mnie podejrzliwie. - Co podać?
    - Szukam kogoś. Mężczyzna, około czterdziestu lat, ciemne włosy sięgające do uszu, zielone oczy, średniej wielkości nos, raczej małe usta – opisałam go.
    - Co za dokładny opis twarzy. Zrobił ci dzieciaka? - Barman popatrzył na mnie ciekawie. Zamrugałam zdumiona taką bezpośredniością, ale nie widziałam sensu się tłumaczyć.
    - Znasz go? - Spojrzałam mu w oczy, szukając w jego umyśle.
    - Możliwe, ale nie kojarzę. Ma jakieś cechy szczególne?
    „Tak, służy niejakiemu Corneliusowi Cruelowi, który jest wampirem”, pomyślałam, ale nie podzieliłam się z nim tą informacją.
    - Chyba nie. - Westchnęłam i odwróciłam wzrok. Nie znał go albo akurat nie przyszedł mu na myśl. „To będzie trudniejsze, niż sądziłam.”
    Przez następną godzinę chodziłam po mieście, zaglądając ludziom w oczy. Pytałam ich o godzinę, o jutrzejszą pogodę, o wszystko, co przyszło mi do głowy, by na chwilę zerknąć do ich głowy. Kiedy nikogo już prawie nie było na ulicach i miałam się poddać, o mało nie zderzyłam się z młodym mężczyzną, który próbował mnie wyminąć.
   - Chyba stanąłem pani na drodze – roześmiał się. Spojrzałam na niego i dostrzegłam cień szukanej twarzy.
   - Szukam kogoś. - Pospiesznie go opisałam.
   - Może chodzi o mojego sąsiada? - W jego umyśle pojawiła się szukana przeze mnie twarz. Błyskawicznie odnalazłam dom, w którym mieszka. Odetchnęłam z ulgą.
   - Dziękuję – rzuciłam w jego stronę i wyminęłam go pospiesznie.
   - Ale za co? - zdziwił się chłopak. Zignorowałam pytanie. Niemal biegłam w tamtą stronę. Czułam rosnące napięcie. Za chwilę miałam spojrzeć w twarz mordercy mojego męża. Co zobaczę? Zło? Obojętność? Satysfakcję? Strach? Skruchę? W to ostatnie akurat wątpiłam.
   Zatrzymałam się przed jego drzwiami i zapukałam stanowczo. Otworzył mi on sam. Stanął w drzwiach i popatrzył na mnie ze zdziwieniem.
   - Mogę w czymś pomóc?
   - Owszem. - Spojrzałam mu prosto w oczy, czując narastającą we mnie chęć skręcenia mu karku. Chłód krzyżyka na mojej piersi nieco mnie otrzeźwił. - Spaliłeś dziś mojego męża.
   - Co? - Zamrugał zdziwiony i wtedy w jego oczach ujrzałam trumnę Inyana. - Ach, to był twój mąż? Przykro mi. Młodo umarł.
   Zacisnęłam zęby. „Kpi sobie ze mnie?” Wciąż stał za progiem, nie mogłam go dosięgnąć. Mój błąd. Powinnam najpierw wywabić go na zewnątrz.
   - Zbyt młodo. - Cofnęłam się o krok, potem następny. Może przy odrobinie nieuwagi wyjdzie za próg. Wciąż patrzyłam mu w oczy. - To Cruel, prawda? To on kazał ci to zrobić?
   - Nie przedstawił mi się, jedynie zapłacił, żebym spalił dom w górach, powiedział, że gospodarze nie żyją i to była ich ostatnia wola. Dla pewności sam sprawdziłem, czy pani mąż na pewno nie żyje. Nie oddychał. - Zrobił krok w moją stronę, przekraczając próg. - Ale chyba nie umarł na jakąś zakaźną chorobę? - Popatrzył na mnie niepewnie. Dostrzegłam w jego oczach, że mówił prawdę. Felix zapłacił mu z góry, a on przed wykonaniem zlecenia sprawdził, czy Inyan na pewno był martwy. Oczywiście, że był. Wampiry w letargu niczym nie różnią się od martwego człowieka, z wyjątkiem faktu, że ożywają, gdy słońce opuszcza zenit.
   Przez chwilę milczałam, zszokowana tym, co zobaczyłam. Cornelius nasłał niewinnego człowieka, by nas zabił.
   - Jesteś blada, dobrze się czujesz? - zapytał mężczyzna, gdy długo się nie odzywałam. - Może wejdziesz do środka, moja żona...
   - Nie – przerwałam mu. Teraz byłam już pewna, że nie ma pojęcia, kim jestem. - Nie zapraszaj mnie. Tam były dwie trumny, prawda?
   - Tak, jedna była pusta – odparł mężczyzna. - To mnie zdziwiło, ale pewnie coś źle zrozumiałem...
   - Powiedziałeś mu o tym?

   Pokręcił głową.
   - Nie widziałem go od tamtej pory.
   - Nie mów mu. Jeśli zapuka do twoich drzwi, nie wychodź za próg. - Ujrzałam zdziwienie w jego oczach. - To nie była wola gospodarzy. - Zawahałam się na chwilę. Jeśli powiem za wiele, będą mogli zobaczyć to w jego oczach. Poza tym, co by to dało, gdyby poznał prawdę, że zabił wampira? Że to nie był trup? Miałby wyrzuty sumienia? Byłby przerażony? Po co mieszać mu w głowie? - To bardzo niebezpieczny człowiek. Nie patrz mu w oczy i nie zapraszaj go do domu. Trzymaj rodzinę z daleka od niego. - W jego głowie ujrzałam dwójkę małych dzieci i żonę. - Niech nie wychodzą w nocy. Zapomnij, że mnie spotkałeś i jeśli będziesz z nim rozmawiał, postaraj się nie myśleć w ogóle o mnie.
  - Nie rozumiem. - Mężczyzna patrzył na mnie, jakbym zwariowała. - O co tu chodzi?
  - Im mniej wiesz, tym lepiej. Po prostu zrób, jak mówię. I postaraj się na przyszłość unikać takich... ludzi. - Odwróciłam się i pobiegłam przed siebie w wampirzym tempie. Miałam nadzieję, że po tym, jak nagle zniknę mu z oczu, posłucha mnie i nie da się zabić Cruelowi. W końcu pieniądze, które przyjął za spalenie domu, wydał na rodzinę. Nie był zły.
    „Ależ ze mnie mścicielka”, pomyślałam ironicznie, pędząc przed siebie. Nie żałowałam, że zabójca okazał się niczego nie świadomym człowiekiem. Inyan powiedział mi kiedyś, że moje przekonania mogą być atutem w walce. Dzięki temu miałam broń, której nie posiadał Cruel.
    Pobiegłam prosto do Lucasa. Po drodze raczej nikt mnie nie dostrzegł, przynajmniej miałam taką nadzieję. Każda przewaga była ważna.
    Lucas i Dorothy wychodzili właśnie z domu. Zatrzymałam się przed nimi.
   - Inyan nie żyje – powiedziałam wprost i poczułam gwałtowny uścisk w piersi. Objęłam się ramionami. Dorothy popatrzyła na mnie w zdumieniu, po czym podeszła i przytuliła mnie lekko.
   - Cornelius? - spytał krótko Lucas. Skinęłam głową i spojrzałam na nich.
   - Zabiję go, ale potrzebuję waszej pomocy. Właściwie każdej pomocy. Ma ośmioro wampirów w swojej świcie, ale nie wiem, czy wszyscy będą walczyć, być może dwoje z nich się wycofa. Nie jestem pewna. Ośmioro plus jakieś dziesięć wampirów, którym płaci za ochronę to razem osiemnaście osób i Cruel. A po naszej... - zaczęłam wyliczać – ja, wy, Jahmes, Lily, to na razie pięcioro. Potrzebujemy jeszcze co najmniej dwunastu wampirów.
   - Martin i Iskierka – przypomniała Dorothy.
   - Nie, oni nie mogą o niczym wiedzieć, gdyby doszło to do Zoe, Cornelius mógłby zacząć coś podejrzewać.
   - Zaraz, chwila, chcesz powiedzieć, że właśnie planujemy zamach na władcę Ameryki? - Lucas popatrzył na mnie z uniesionymi brwiami. - Dobrze to przemyślałaś? To Cruel, gorącokrwisty.
   - Ja też mam gorącą krew i chętnie się z nim zmierzę. - Założyłam ręce na piersiach. - Inyan nauczył mnie walczyć z łowcami i wampirami. Zabiję Corneliusa.
   - Jestem za! - zawołała Dorothy. - Powinnaś już dawno to zrobić.
   - Wiem – westchnęłam.
   - A skąd weźmiesz pozostałe wampiry? Kto stanie przeciwko władcy? - spytał Lucas.
   - I tu właśnie mam prośbę do was – odparłam. - Jutro godzinę po zmroku spotkajmy się w tym miejscu. - Kucnęłam i patykiem narysowałam niewielką mapkę do miejsca, gdzie zawsze spotykaliśmy się z Inyanem. - Przyprowadź tylko tych, którym ufasz, że nie doniosą Cruelowi. Nie może wiedzieć, że żyję. Myśli, że spłonęłam razem z moim mężem.
   - Nie przekonam ich, żeby walczyli przeciwko niemu. - Lucas popatrzył na mnie niepewnie.
   - Ja ich przekonam. - Wstałam i spojrzałam na niego stanowczo. - Mam gorącą krew i mogę go zabić. Pokażę im, co potrafię. Mogą za mną nie przepadać, uważać, że powinnam pić krew ludzi, a nie zwierząt, ale tu nie chodzi teraz o mnie, tylko o Inyana. On by tego chciał. - Zamilkłam na chwilę, gdy w mojej piersi ponownie pojawił się tępy ból.
   - Zrobimy to – postanowiła Dorothy. - Będziemy tam godzinę po zmroku razem z innymi. Prawda, kochany? - Zerknęła na męża, który skinął głową.
   - Dobrze. Niech tak będzie. Jeśli przekonasz wampiry, żeby ryzykowały życie w walce o władzę, to ja będę cię wspierał.
   - Dziękuję – powiedziałam i dodałam: - To nie jest walka o władzę, Lucasie. To coś więcej. O wiele więcej.

    Kiedy udałam się do Szoszannah i Jahmesa, zbliżał się świt. Lily podeszła i bez słowa mnie przytuliła. Stałyśmy tak przez chwilę w milczeniu, po czym weszłyśmy do środka.
   - Przyniosłem zapasową trumnę – poinformował Jahmes.
   - Dziękuję – odparłam, patrząc przed siebie ze smutkiem. - Jutro idę zabić Cruela. Pójdziecie ze mną?
   - Oczywiście, cukierku. - Jahmes usiadł naprzeciwko nas. - Możesz na mnie liczyć.
   - Pewnie, że tak – dodała Szoszannah. - Masz jakiś plan?
    Skinęłam głową i opowiedziałam im wszystko po kolei.
   - Tylko nie mów Martinowi – poprosiłam Lily. - Nie chcę, żeby miał jakieś tajemnice przed żoną, a ważne jest, żeby Zoe o niczym nie wiedziała. Nie wolno jej ukrywać niczego, co może zaszkodzić Cruelowi.
   - W porządku. - Przyjaciółka przytuliła mnie mocno.
   - Jutro zbierzemy armię wampirów i Cornelius dostanie to, na co zasłużył – podsumował Jahmes.

    Następnej nocy tuż po zmroku udaliśmy się na miejsce spotkania. Usiadłam na głazie – tym samym, na którym zawsze siadałam z Inyanem – i czekałam. Miejsce obok mnie zajęła Szoszannah, Jahmes stanął przy głazie, przyglądając się w milczeniu nadchodzącym wampirom. Spoglądali na mnie ciekawie, właściwie znałam ich tylko z widzenia i wiedziałam, że czeka mnie trudne zadanie. „Ale dam radę”, pomyślałam. „Dla ciebie, ukochany.”
    W końcu przyszli Lucas z Dorothy i stanęli przy nas. Wampir spojrzał na mnie i skinął głową w moją stronę. Wstałam i weszłam na jeden z głazów, by wszyscy dokładnie mnie widzieli. Nie należałam do bardzo niskich kobiet, ale dziś powinnam być wyższa od wszystkich, skoro miałam poprowadzić ich do buntu przeciwko władcy.
    Dziś znowu miałam stać się wysoko urodzoną księżniczką, córką króla. Miałam to we krwi i to podwójnie. Musiałam tylko przypomnieć sobie, kim jestem i czego się nauczyłam. Tylko tak mogłam pokonać Corneliusa.
    Tylko tak mogłam go zabić.