Rozdział XVII - Historia Rose

   - Czyli w zasadzie wszystko dobrze się skończyło – podsumowała Karolina. - Nicolas żyje, Andy jest po twojej stronie, a Lara ma przechlapane.
   - Ciekawie to ujęłaś – przyznałam. - Ale masz trochę racji. Niestety, pozostało zbyt dużo niewiadomych, by można było odetchnąć.
   - W końcu pewnie wszystko się wyjaśniło. - Karolina usiadła wygodniej. - Prawda? Trzeba było porozmawiać z Keiranem, złapać Larę... A poza tym, zdaje się, że ciągnęło cię do pewnego łowcy. - Uśmiechnęła się. - Lubię go. Czy to on zabije Larę?
   - Spokojnie, po kolei. - Pokręciłam głową nad niecierpliwością córki Amy i kontynuowałam moją opowieść.

   Siedziałam na miękkim kocyku w sali z drzewem genealogicznym, a przede mną wszystkie wampiry z mojego rodu. W lekkim oddaleniu od nich rozsiadł się Nicolas, oczywiście uzbrojony i gotowy do walki, choć miałam nadzieję, że do niczego takiego nie dojdzie. Po lewej stronie miałam ścianę z rodem Amelii i Arthura, gdzie moje imię umieszczone zostało na samym szczycie.
   Kiedy w końcu zapadła cisza, przez chwilę zastanawiałam się, od czego zacząć. W końcu Amelia pospieszyła mi z pomocą.
   - Zacznij od momentu, gdy razem z Erikiem, Martinem i Lily wyjechaliście z Anglii.
   Przebiegłam wzrokiem po ulokowanych przede mną wampirach. Po lewej stronie, najdalej od łowcy, siedziała rudowłosa Iratu: Marigold, obok niej Johanna, Esmaralda i Phil. Poeta i tancerka szeptali coś do siebie od czasu do czasu. Za nimi rozsiedli się kolejno: Leine, Shane i Rosabel, wojownicza Danielle, bliźnięta Dayton i Easter, Annice z jak zwykle ponurą miną, jasnowłosa Adrianna, Karen i jej opiekunka Madalyn, obok nich – naprzeciwko mnie – William, Dominic, Felicia i Selene, oraz Rose, Amelia i Arthur. Koło nich, po mojej prawej stronie, siedzieli: drobnej postury Crispian, Matthew i Michael, piękna Camellia, wyraźnie zalecający się do niej Gabriel – choć tu nie miałam pewności, czy to na poważnie, czy jak zwykle w żartach – oraz drobna Tia „turkaweczka” i Nathaniel, a za nimi poważny Derick.
   Byli wszyscy. Zanim zaczęłam, wszedł Stanley, mąż Rose i po namyśle usiadł między nią, a Selene, która z uśmiechem zrobiła mu miejsce. Iratu, czyli: Marigold, Adrianna, Esmaralda i Phil popatrzyli na siebie z niepokojem. Jedynie Danielle siedziała niewzruszona. Ale to w końcu Danielle.
   Rozpoczęłam swoją historię od tego, jak wypłynęliśmy z Anglii, a na statku natknęliśmy się na Juana, który pokazał nam Hiszpanię. Potem o naszej podróży do Azji, a konkretnie do Palestyny. Opowiedziałam o wampirzycy Dalili, łowcy Diego, Samuelu – niedoszłym mężu Szoszannah, Ruth, Selimie i Talithcie, która odmieniła serce wampira, byłego łowcy. Następnie przeszłam do podróży do Afryki, której pomysł wziął się od małego Zuri. Gdy doszłam do Mazbah, widziałam przerażenie i współczucie w ich oczach. Mówiłam dość ogólnie, nie zagłębiałam się w szczegóły, starając się powiedzieć o istotnych rzeczach.
   Opowiedziałam, jak zaprzyjaźniłam się z Jahmesem, o sadyście Makinie i jego bracie Asimie, o tym, jak wpadliśmy w ręce Latify i o naszej podróży do Grecji – tym razem dzięki pomysłowi Lily. Przeszłam do ponownego spotkania z Juanem i poznania Ianiry, która zdobyła jego serce. Opowiedziałam naszą przygodę z Raisą i ożywienie Atalefa, nietoperza Szoszannah i Jahmesa, do podróży na Nowy Ląd, zainicjowanej przez Egipcjanina. Juan i Ianira musieli odpłynąć do Hiszpanii i choć mieli dołączyć do nas w Ameryce, nigdy tego nie zrobili.
   Kiedy opisywałam nowo odkryty kontynent, wszyscy byli pod wrażeniem. Początkowo faktycznie było nam tam dobrze. Przyjaźń z Lucasem i Dorothy, obrona Sauków, ślub Małej Sarny, którą zeswataliśmy z szamanem Błękitne Pióro. I w końcu przybycie Corneliusa Cruela, które zniszczyło tę sielankę.
   Gdy przeszłam do śmierci Erika, nastąpiła długa chwila ciszy. Amelia miała łzy na policzkach, a Rose wtuliła twarz w ramiona męża. Odetchnęłam i przeszłam dalej. Myśl o moim opiekunie już tak bardzo nie bolała. To prawda, że czas leczy rany.
   Opowiedziałam o Inyanie, który pomógł mi przejść żałobę, nauczył walczyć, a na koniec został moim mężem, gdy razem z Martinem uznaliśmy, że zostaniemy przyjaciółmi, a on ożenił się z Iskierką. Kiedy przeszłam do śmierci mojego ukochanego pół Indianina, znowu uświadomiłam sobie, że ból po jego stracie już minął. Czułam tylko ciepło na sercu na myśl o nim.
   Następnie przeszłam do tego, jak trafiłam na Wyspę Piratów i zostałam żoną słynnego kapitana Shehereze'a. Mówiłam o przyjaźni ze strzygą Dianą, walce z żołnierzami, Samanthcie, na cześć której brat nazwał statek, oraz o jej dwóch synach: Adrienie, zakochanym w Dianie i w pewnym sensie moim podopiecznym oraz Patricku, który dumnie zajął miejsce wuja. W końcu doszłam do Maurycego, o którym nie miałam ochoty się rozpowiadać i do ostatnich lat na wyspie.

   Kiedy przeszłam do śmierci Robina, zamilkłam na chwilę, przymykając oczy. Tym razem ból był świeży. Kiedy je otworzyłam, dokończyłam swoją historię, opowiadając o powrocie do Anglii, poszukiwaniach mojej rodziny i w końcu spotkaniu Nicolasa.
   Podczas opowieści rzadko kto mi przerywał, choć czasem zdarzyło się zadanie pytania lub komentarz. Gdy skończyłam, wstałam, a wszyscy poszli w moje ślady. Amelia podeszła i uściskała mnie mocno.
   - Tak wiele przeszłaś, Amando. Dobrze, że wróciłaś. Tutaj nigdy nie zostaniesz sama. Zawsze będziemy przy tobie – obiecała. Zerknęłam za Nicolasem, lecz ulotnił się gdzieś po zakończeniu opowieści. Otaczające mnie wampiry zaczęły mówić naraz, więc trudno mi było cokolwiek zrozumieć, ale w końcu dotarło do mnie, że nie tylko nadal uważają mnie za swoją królową, ale wręcz za bohaterkę, która przeszła w życiu więcej, niż ktokolwiek z nich.
   Zapragnęłam mieć przy sobie Erika. To zawsze on był tym doświadczonym, starszym i mądrzejszym. Obecnie ja byłam tu najstarsza i dziwnie się z tym czułam, aczkolwiek cieszyłam się z ich akceptacji.
   W końcu byli moją rodziną.

   Zapadł zmierzch. Rose zaproponowała, że poznam dziś Markshire'ów. Byli to potomkowie Victorii i mieszkali w posiadłości, którą kupiliśmy z Erikiem, gdy po raz pierwszy przybyliśmy do Anglii.
   Jedynymi żyjącymi potomkami linii Dany'ego, syna Victorii, był sześćdziesięciosześcioletni Lenard, dziadek Keirana, Jesalyn – siostra jego matki, mająca czterdzieści jeden lat oraz jej dwoje dzieci: osiemnastoletni Neil i siedemnastoletnia Karina. Z tej części rodu pochodziły też cztery wampiry: Derick, Marigold, Lena, która zginęła w wojnie wampirów i oczywiście Keiran.
   Dworek nadal pozostał piękny, choć bardzo dużo się zmieniło. Królował tam styl rokoko. Budynek otaczała brama z niewielką, lecz szeroką furtką, ozdobioną równo przyciętym bluszczem. Sprawiającą przytulne wrażenie alejką dotarliśmy z Rose do drzwi i weszliśmy do środka. Wpuściła nas służąca, którą widziałam, gdy przyszłam tu w poszukiwaniu Cravenów. Dziwnie się na mnie popatrzyła, ale odeszła bez słowa.
   Wnętrze domu również różniło się od tego, które pamiętałam, aczkolwiek nadal panował tu przepych. Dominowały barwy pastelowe, dekoracje wprowadzały do wnętrz asymetrię i egzotykę. Widać tu było podążanie za duchem czasu, które zwykle u wampirów następuje z opóźnieniem albo w ogóle.
   Przeszłyśmy do salonu, gdzie wisiał mój portret. Co prawda widać było, że jest dość wiekowy, ale był świetnie zachowany. Wpatrywałam się w niego przez chwilę. Powróciły wspomnienia. Uśmiechnęłam się.
   - Nie sądziłam, że jeszcze go zobaczę.
   - Byłaś legendą. Niektórzy z naszego rodu nawet nie wierzyli, że istniejesz. - Rose pokręciła głową z uśmiechem.
   - To dość dziwne uczucie. Takie bycie legendą – stwierdziłam. - Lata mojego życia minęły mi bardzo szybko, a najlepsze jest to, że wszystko doskonale pamiętam.
   - Przynajmniej tę część, od kiedy zostało się wampirem – dodała córka Amelii. Spojrzałam na nią. Stała w zamyśleniu, w błękitnej sukni idealnie komponującej się z jej oczami, a włosy zaczesane miała na plecy.
   - A jak ty zostałaś wampirem? - spytałam ją.
   - To idealne miejsce, byś poznała moją historię – odparła Rose. Usiadła przy kominku, a ja naprzeciwko niej. Wewnątrz buchał niewielki płomień, który dawał nam przyjemne ciepło.
   - To Victoria chciała zostać wampirzycą – przypomniałam sobie.
   - Tak, to prawda. Ja nigdy o tym nie myślałam. Chciałam mieć rodzinę: męża, dzieci, wnuki, może nawet prawnuki, jeśli udałoby mi się dożyć do ich narodzin. - Oparła się wygodniej na fotelu. - Jeszcze przed twoim wyjazdem poznałam idealnego kandydata do spełnienia moich marzeń. Simona. Świetnie tańczył, był czuły, opiekuńczy, przynosił mi kwiaty i mówił, jaka jestem piękna. Kiedy poprosił mnie o rękę, poczułam się najszczęśliwszą kobietą pod słońcem.
   - I co się stało? - zapytałam cicho. Rose westchnęła.
   - Cóż, jeśli ktoś jest zbyt idealny, można się spodziewać zaskoczenia. Ja się zupełnie nie spodziewałam. Wiedziałam, że jest zazdrosny, szczególnie, gdy rozmawiałam z innymi mężczyznami. Denerwował się o to i zabierał mnie w miejsca, gdzie byliśmy tylko my sami. Nie przeszkadzało mi to; lubiłam jego zazdrość, bo uważałam, że to dzięki ogromnej miłości, jaką do mnie czuje. Pokochałam go, całym swoim sercem. - Wstała i powoli podeszła do okna. Księżyc świecił pełnią blasku. Również wstałam. Spojrzała na mnie. - Nasz ślub był piękny, a wesele huczne. Zamieszkaliśmy w innej części Londynu, w ogromnym dworze z mnóstwem służby. Przez pierwszy miesiąc było jak w raju. Wszystko zaczęło się, gdy przybyli do nas sąsiedzi. Była to para niewiele starsza od nas. Mężczyzna powiedział mi kilka komplementów, które przyjęłam z uśmiechem i podziękowaniem. Simon podejrzanie szybko ich pożegnał, a kiedy zostaliśmy sami, zrobił mi awanturę.
   - Za komplementy? - Uniosłam brwi.
   - Tak. W jego oczach to był pewien rodzaj zdrady, gdy ktoś inny podziwiał moją urodę. Byłam młoda, naiwna. Myślałam, że to faktycznie nieprzyzwoite i gdy ktoś próbował powiedzieć mi coś miłego, spuszczałam wzrok i kazałam przestać. Ponieważ mąż krzyczał na mnie za każde spojrzenie, gdy gdzieś wychodziliśmy, starałam się na nikogo nie patrzeć. Bałam się jego gniewu. Pewnego dnia poznałam miłego dżentelmena, który zabiegał o względy pewnej panny. Udzieliłam mu kilka porad, za co pocałował mnie w rękę. Simon po powrocie do domu nie słuchał moich wyjaśnień. Uderzył mnie w twarz.
   - Bił cię?! - Spojrzałam na nią ze zdumieniem. - Drań...
   - Tak. Powinnam wtedy od niego odejść, ale nie potrafiłam. Byłam zbyt słaba. Gdyby uderzył mnie dzień po ślubie, pewnie inaczej bym zareagowała. Ale działo się to stopniowo, powoli, tak, że zaczynałam myśleć, iż to moja wina. Myślałam sobie: Simon mnie kocha, a ja go prowokuję. Uznałam, że jestem za mało skromna, za bardzo śmiała. - Otworzyła drzwi i wyszła na taras. Oparła się o balustradę. - Tym bardziej, że po wszystkim zawsze przepraszał. Spędzaliśmy razem czas, był czuły, delikatny i kochany. Pełen poczucia winy, jakby nie panował nad tym, co mi wcześniej zrobił. Jakby były w nim dwie różne osoby – ta, która mnie krzywdziła i ta, która mnie kochała. Bałam się stracić tę drugą, więc powoli zaczęłam się przyzwyczajać, starając się robić wszystko tak, jak tego chciał. Znosiłam razy z myślą, że za chwilę mu przejdzie i znów będę szczęśliwa. Przez prawie dwa lata żyłam w koszmarze i nie potrafiłam, a nawet nie chciałam się z niego uwolnić.
   - A co na to Arthur i Amelia? - Pokręciłam głową z niedowierzaniem. - Niczego nie zauważyli? Nic im nie powiedziałaś?
   - Gdybym powiedziała choć jedno złe słowo o Simonie, ukaraliby go. A jeśli dowiedzieliby się, że mnie bije – nie miałam wątpliwości, że tata by go zabił, a mama przed śmiercią chyba by go poćwiartowała.
   - To prawda – przyznałam. - Ale dziwi mnie, że nie zobaczyli niczego w waszych oczach...
   - Rzadko ich odwiedzaliśmy. Nigdy nie myślałam o tym, gdy na nich patrzyłam, a Simon... nie wiem, jak udało mu się to ukryć, ale rodzice niczego nie zobaczyli w jego wzroku.
   - Czy on cię... zabił, Rose? - spytałam, patrząc na nią ze smutkiem. Pokręciła głową.
   - Niezupełnie. Po prawie dwóch latach małżeństwa zaszłam w ciążę. Simon był bardzo szczęśliwy i cały czas mówił, jaki to wspaniały będzie jego syn. Zaczęłam się obawiać jego reakcji, gdyby narodziła się córka, ale wolałam z nim o tym nie rozmawiać. Przez miesiąc od tej wieści nie uderzył mnie mocno. Zdarzały się popchnięcia i policzkowanie, ale hamował się ze względu na dziecko. Pewnej nocy na tarasie ujrzałam wampira. Simon spał już, a ja wyszłam, gdyż dopadły mnie mdłości. Od razu wiedziałam, że to wampir; nie jestem pewna, po czym to poznałam. Obserwował mnie od dłuższego czasu. Powiedział, że zabierze mnie daleko stąd, od tego, który mnie krzywdzi. Nie zgodziłam się, choć długo rozmawialiśmy.
   - Kim był ten wampir? - Spojrzałam na nią zaciekawiona.
   - Miał na imię Oscar i nie był tak przystojny jak Simon, ale miał w sobie coś, co przyciągało uwagę. Myślę, że gdyby nie ciąża, byłabym w stanie z nim uciec. Gdzieś daleko, gdzie nikt by nas nie znalazł. Ale nosiłam w sobie dziecko Simona...
   - Czy Oscar o tym wiedział?
   Rose spojrzała na mnie i wróciła do środka. Podążyłam za nią.
   - Tak, wiedział. Obiecywał, że wychowa je jak własne i mnie nie zmieni, jeśli tego nie zechcę. Tydzień później poszliśmy z Simonem na przyjęcie. Nie cierpiałam ich, bo zawsze źle się kończyły. Choćbym nie wiem jak skromnie była ubrana, nawet jeśli na nikogo nie patrzyłam, to i tak ktoś musiał podjeść i zagadać. - Ponownie podeszła do balkonu, ale zatrzymała się w drzwiach. - Akurat gdy Simon zostawił mnie na moment – zwykle tego nie robił, ale czasem po jedzeniu nie ma innego wyjścia – podszedł do mnie mężczyzna i poprosił do tańca. Oczywiście odmówiłam. Kiedy zaczął nalegać, wyjaśniłam, że mam zazdrosnego męża, ale natręt był już trochę pijany i próbował siłą wyciągnąć mnie na parkiet. Wtedy pojawił się Simon. Pobił go mocno, a ja stałam przerażona, bojąc się odezwać. Gdy wróciliśmy, powiedział, że to ja go sprowokowałam oraz że on przeze mnie wyszedł na brutala i durnia. Tym razem nie powstrzymała go myśl o dziecku. Bił tak mocno, aż zemdlałam. - Zacisnęła zęby. - Kiedy się ocknęłam, tulił mnie i przepraszał. Powiedział medykowi, że spadłam ze schodów. Okazało się, że straciłam dziecko. - Po policzkach Rose popłynęły dwie krwawe łzy. - To dziecko, którego tak bardzo pragnęłam. Nawet nie zdążyłam dowiedzieć się, czy miałam syna, czy córkę. Prosiłam Simona, by posłał po rodziców, ale się nie zgodził; siniaki na twarzy były zbyt wymowne. Medyk mógł uwierzyć po sowitej zapłacie, ale nie moja rodzina. I wtedy w drzwiach tarasu pojawił się Oscar. Simona akurat nie było. Zaprosiłam go i poprosiłam, by mnie zmienił. Zrobił to. Wypił moją krew i napoił swoją. Potem mnie przytulił. W końcu poczułam się bezpiecznie. Niestety, wybraliśmy złe miejsce na moją przemianę. Byłam zbyt słaba, by wyjść i nie chciałam, by mnie wynosił. Kiedy wrócił Simon i nas zobaczył, po prostu obciął mu głowę. - Kolejna krwawa łza popłynęła po policzku Rose. - Kompletnie nas zaskoczył. Wiedział, że to wampir i że mnie ukąsił, ale nie miał pojęcia, co naprawdę zrobił. Straciłam przytomność, a gdy się ocknęłam, nie czułam swojego ciała. Na szczęście przypomniałam sobie, że tak się dzieje podczas przemiany. Simon rozmawiał ze mną, jakby nic się nie stało. Jakby to był kolejny fragment naszego małżeństwa, o którym miałam zapomnieć. Przyniósł bukiet kwiatów i obiecywał, że będziemy mieć kolejne dzieci. Ale ja już go nie kochałam. Było tak, jakby jakieś klapki opadły mi z oczu i zamiast ukochanego męża, ujrzałam potwora. Straciłam przez niego dziecko, godność, życie, swojego opiekuna, jeszcze zanim w pełni się nim stał... cóż mi pozostało? - Spojrzała na lśniący na niebie księżyc i uśmiechnęła się ponuro. - Tylko jedno. - Odwróciła głowę w moją stronę, a błękitne oczy lekko rozbłysły. - Zemsta.