Rozdział XVI - Wampirzy władca Anglii

   Przerwało nam nagłe pukanie brata Karoliny.
   - Nie widziałaś mojej płyty? - spytał siostry, zaglądając do pokoju.
   - Within Temptation? Tak, pożyczyłam sobie, ale odłożyłam na półkę, powinna być gdzieś między płytami.
   Chłopak pomarudził trochę coś o przestawianiu płyt i wyszedł, a Karolina spojrzała na mnie oczekująco.
   - I co się stało? Andy był wściekły na Larę, pewnie będzie chciał zemsty.
   - O tak, zdecydowanie – przytaknęłam. - Po raz pierwszy widziałam go w takim stanie – dodałam i wróciłam do historii mojego życia.

   Patrzyłam w błękitne oczy Andy'ego i widziałam w nich gniew, wściekłość i coś jeszcze. Ubrany był na czarno, stał w lekkim rozkroku, dłonie zaciśnięte miał w pięści. Patrzył prosto na mnie.
   - Od tej chwili każdy, kto udzieli azylu wampirzycy zwanej Larą, zobaczy ją i mnie nie zawiadomi lub usłyszy o niej, ale zachowa to dla siebie, uznany będzie za zdrajcę i skazany na śmierć. - Dopiero po chwili zorientowałam się, dlaczego mówi do mnie. Byłam królową Bonu, więc mogłam przyjąć jego słowa lub zaprotestować. Wciąż mu podlegałam, jednak jako opiekunka wampirów pijących zwierzęcą krew, musiałam się wypowiedzieć.
   Nie miałam wątpliwości, jakie stanowisko powinnam przyjąć w tej sprawie.
   - Zgadzam się – odparłam bez wahania. - Lara najwyraźniej chce rozpocząć nową wojnę, nie mam zamiaru na to pozwolić.
   - Znajdziemy ją i zabijemy, możesz być pewien – odezwała się Selene, podchodząc do nas.
   - Nie. - Andy spojrzał na nią stanowczo. - Nie zabijecie. Zginą wszyscy, którzy stoją po jej stronie, ale ona ma być żywa. Jej miejsce jest w trumnie śmierci. - Ostatnie słowa wypowiedział z taką nienawiścią, że kilka najbliżej stojących wampirów cofnęło się nieznacznie. W przeciwieństwie do Selene, która spojrzała na niego z uniesionymi brwiami.
   - A jeśli ktoś z nas przypadkiem ją zabije, broniąc się?
   - Zostanie ukarany za nieposłuszeństwo – odparł władca chłodnym tonem. Selene wyglądała, jakby chciała zaprotestować, lecz Amelia położyła dłoń na jej ramieniu i o dziwo – wampirzyca z niepohamowanie ostrym językiem posłusznie zamilkła.
   Pomyślałam, że Amelia o wiele lepiej nadaje się na królową Bonu, niż ja. Musiałam to z nią omówić jak najszybciej.
   - Założę się, że Lara jest ci potrzebna żywa z innego powodu – powiedział nagle Nicolas. Wszyscy spojrzeli w jego stronę. W tym całym zamieszaniu zupełnie zapomniałam o jego obecności. O ile mojej rodziny by nie zaatakował, choćby ze względu na swojego stryja, co do władcy wampirów raczej nie miał takich oporów.
   - Wasz ród ma chyba słabość do łowców – stwierdził Andy, zerkając na niego przelotnie. Stanleya oczywiście nie było, ponieważ, jak się później dowiedziałam, nigdy nie uczestniczył w spotkaniach, na których obecne były Iratu. Przysięgał zabijać wampiry, które piją ludzką krew, wolał więc unikać spotkania z tymi, których nie mógłby zabić ze względu na Rose.
   - Lara zginie z mojej ręki. - Nick zrobił krok w jego stronę. Andy był nieznacznie wyższy, lecz łowca, lepiej zbudowany, miał barwniejsze ubranie i lepsze uzbrojenie.
   - Niech zgadnę: ty jesteś tym naiwnym bratankiem słynnego generała-łowcy, którego Lara uwiodła i oddała znajomym do zabawy? - Andy przemierzył go wzrokiem. - Zabiłeś w ogóle jakiegoś wampira czy jeszcze się uczysz?
   - Mam całe życie na naukę, a ty... no tak, ty nie. Umarłeś już dawno temu. - Zrobił kolejny krok w jego stronę. Miałam złe przeczucia, wyraźnie coś kombinował.
   - Uważaj, bo twoje krótkie życie może stać się jeszcze krótsze – mruknął Andy, zerkając na niego groźnie. Uznałam, że powinnam to szybko zakończyć; denerwowanie i tak już wkurzonego władcy mogło mieć nieciekawe efekty.
   - Czyżby? - Nick uśmiechnął się powoli i zanim zdążyłam się wtrącić, w stronę Andy'ego poleciał długi ostry kołek.
   Złapał go bez trudu, ale łowca najwyraźniej przewidział taką możliwość, bo w następnej chwili władca syknął i upuścił broń na ziemię. We wnętrzu dłoni dostrzegłam niewielką bliznę.
   Święcona woda. „To teraz łowcy rzucają święconymi kołkami?”, przemknęło mi przez myśl. „Pewnie polewają je święconą wodą.” Zanotowałam w myślach, żeby spytać przy okazji.
   Nicolas wyciągnął drugi kołek, ale nie zdążył go użyć. Rzuciło się na niego dwóch wampirów, które zawsze towarzyszyły Andy'emu jako strażnicy. Kiedy władca Anglii pojawił się na sali, trzymały się na uboczu, teraz zaś wkroczyły do akcji.
   Nick uchylił się przed ciosem jednego z nich, jednocześnie zasłaniając się przed drugim. W dłoni trzymał krzyżyk. Strażnik upadł, sycząc z bólu, a na szyi dostrzegłam lekko wypalone znamię. Kiedy kołek powędrował w jego stronę, pierwszy ze strażników pchnął łowcę na ścianę. Mężczyzna uderzył o nią silnie, ale zerwał się błyskawicznie.
   Choć był łowcą za krótko i miał za mało doświadczenia, stwierdziłam, że został całkiem nieźle wyszkolony.
   Andy wyciągnął dwa sztylety i rzucił w jego stronę, jeden po drugim. Sekundę potem poleciał trzeci. Wiedziałam, że tego już nie złapie, dostrzegłam, jak jego wzrok skupia się na pierwszym i drugim. Jeden chwycił prawą dłonią, drugi lewą. Niewiele myśląc, podbiegłam do niego w wampirzym tempie i złapałam trzeci sztylet tuż przed twarzą Nicolasa.
   - Dość tego! Koniec walki! - zawołałam, odwracając się do strażników, którzy właśnie mieli zaatakować łowcę. - Nie ruszać mi się z miejsca! - Wampiry posłusznie się zatrzymały i zerknęły na swojego władcę. - Nicolas! Czyś ty rozum postradał?! - Odwróciłam się do niego. - Atakujesz wampirzego władcę Anglii w domu Rose, w obecności całej gromady jego poddanych i to akurat w momencie, kiedy ma żałobę? Stracił kogoś bliskiego, więc uszanuj to i odpuść, dobrze?
   Nicolas najpierw rozejrzał się dookoła, napotykając zaciekawiony, a w niektórych przypadkach oburzony wzrok otaczających nas wampirów. Popatrzył na mnie ponuro, ściskając w dłoni kołek. Nie czekając, aż wyłoży mi swoje racje, odwróciłam się do władcy.
   - Andy! Nicolas jest moim gościem, więc proszę cię, byś to uszanował i nie nastawał na jego życie. Twoją wolę oczywiście spełnimy. Nie zabijemy Lary, a gdy dowiemy się, gdzie przebywa, damy ci znać.
   - Zapomniałaś o czymś – warknął Andy. Spojrzałam na niego zdziwiona. - Panie. Jestem władcą i tak powinnaś mnie tytułować. Nie zapominaj, że jesteś tylko samozwańczą królową Bonu.
   Stałam naprzeciwko niego, nieco zszokowana tymi słowami. Usłyszałam prychnięcie Nicolasa. Pozostałe wampiry miały bardzo różne miny, ale nikt się nie odzywał. Przygryzłam lekko dolną wargę. Pewnie powinnam teraz się ukłonić i przyznać, że to on tu rządzi, ale nie miałam na to najmniejszej ochoty. Mam mówić do niego panie i kłaniać się do ziemi?!
   Z drugiej strony, jeżeli tego nie zrobię, byłam pewna, że mnie ukarze. Jeśli nie teraz – podejrzewałam, że Bonu stanęłyby w mojej obronie – to w najbliższym czasie.
   Westchnęłam i podjęłam decyzję.
   - Porozmawiamy na osobności, władco Anglii. - Wyciągnęłam rękę, ale w porę przypomniałam sobie o jego gorącej krwi i zamiast za dłoń, chwyciłam go za rękaw. Na szczęście był na tyle szeroki, bym mogła za niego złapać. Ruszyłam w stronę drzwi. Spodziewałam się, że będzie protestował, ale wyszedł ze mną. Przebiegliśmy kilkanaście pokoi w wampirzym tempie – Stan i Rose mieli naprawdę bardzo duży dom – i zatrzymaliśmy się w końcu w niewielkiej biblioteczce. Zamknęłam drzwi i spojrzałam na Andy'ego. - Czy ty właśnie próbowałeś mnie upokorzyć w obecności mojej rodziny? - spytałam wprost, zakładając ręce na piersiach.
   - Powinnaś uznać moją władzę, Amando. - Spojrzał na mnie stanowczym wzrokiem.
   - Przecież ją uznałam, Andy! Co jeszcze mam zrobić, uklęknąć i oddać ci hołd?! Wiem, wiem, mam gorącą krew i przez to ciągle wpadam w kłopoty, ale ja jej nie chciałam. Taka się po prostu urodziłam. - Usiadłam w fotelu przy biurku zapełnionym jakimiś dokumentami. Miałam nadzieję, że Stanley się nie obrazi, iż wampirzy władca zwiedził jego bibliotekę. - Nawet się do tego nie nadaję. Ta moja szczególna krew to jakiś złośliwy dar od losu. - Opuściłam wzrok i milczałam przez chwilę. W końcu Andy kucnął przy mnie i spojrzał mi w oczy.
   - Jesteś po mojej stronie, Amando? Nigdy mnie nie zdradzisz?
   Popatrzyłam na niego. Jego wzrok nieco złagodniał. Westchnęłam.
   - Nie mam powodu, by cię zdradzać. Jesteś trochę nieprzewidywalny, mocno pokręcony i dbasz przede wszystkim o siebie, ale cię lubię. Powiedz mi: czy Lara była zamieszana w wojnę wampirów i w uwięzienie Kate?
   - Tak. Ale niewiele osób o tym wie, więc zatrzymaj to dla siebie. - Przysunął sobie krzesło i usiadł na nim. - Lara już od jakiegoś czasu próbuje przejąć władzę w Anglii. Podobno wampirzy władca Francji wydał na nią wyrok śmierci, dlatego zmieniła kraj. Ponieważ nie ma gorącej krwi, szuka wampirów, którymi mogłaby sterować. Otton był jednym z nich.
   - To trochę bez sensu... przecież musiałaby się go potem słuchać – stwierdziłam.
   - Otóż nie. Odkryła jakiś sposób, by to obejść. Wiąże się z najstarszym wampirem.
   - Erik mi o nim opowiadał – przypomniałam sobie. - Nikt nie wie, gdzie przebywa.
   - Lara wie. Dlatego musimy schwytać ją żywą. - Spojrzał mi prosto w oczy. Patrzyłam przez chwilę w intensywny błękit, po czym skinęłam głową.
   - Rozumiem. Jeśli działa z polecenia najstarszego, musimy się koniecznie dowiedzieć, czego chcą. Co jeszcze wiesz? - zapytałam.
   - Tylko tyle, ile ci powiedziałem. - Andy wstał. - Lara wie, że na nią poluję. Zabiła Adelaine i nie zawaha się zabijać dalej. Musimy ją powstrzymać. - Wyciągnął rękę w moją stronę. - Gniew czasem bierze nade mną górę – przyznał. - Niełatwo jest być władcą wampirów.
   - Dlatego ja od zawsze bronię się przed tym, jak mogę – odparłam, podając mu rękę. - Przykro mi z powodu Adelaine. Była dla ciebie kimś bliskim?
   Silny dreszcz przeniknął nas oboje, ale nie puściliśmy się. Wstałam i dopiero wtedy odsunęłam dłoń.
   - Znałem ją od dziecka. W wieku dziesięciu lat uciekła wampirom i wpadła na mnie. Była tak odważna i zabawna, że zabrałem ją do pałacu. Kate miała wówczas krótki okres potrzeby macierzyńskiej, więc ją przygarnęliśmy. A potem została wampirem. - Wzruszył ramionami. - Lubiłem ją.
   Doskonale wiedziałam, jak to jest, utracić ukochaną osobę. Niewiele myśląc, przytuliłam go lekko. Milczał, ale nie protestował.
   Wróciliśmy do sali. Po naszym wejściu nastąpiła cisza. Niektóre wampiry taksowały nas wzrokiem, najwyraźniej szukając śladów walki.
   - Doszliśmy z Amandą do porozumienia – odezwał się Andy. Uśmiechnęłam się i skłoniłam przed nim lekko.
   - Masz moje słowo, że zrobię wszystko, by odnaleźć i dostarczyć ci Larę żywą – obiecałam. - Władco wampirów – dodałam po chwili. Jakoś słowo „panie” w stosunku do niego nie chciało mi przejść przez gardło.
   Andy skinął głową i odwrócił się do wyjścia. Nagle o czymś sobie przypomniał, po czym spojrzał na Amelię i uśmiechnął się lekko.
   - Cieszę się, że jesteś wolna i zdrowa, Amelio. Gdy już wypoczniesz, będziesz mile widziana w moim pałacu.
   - Dobrze, dziękuję – odparła zaskoczona wampirzyca. Kiedy władca wampirów razem ze swoją strażą opuścił rezydencję, spojrzała na mnie z uznaniem.
   - Nie wiem, jak to zrobiłaś, ale w pełni zasłużyłaś na tytuł królowej Bonu.
   Westchnęłam zrezygnowana.
   - Gdzie Nicolas? - spytałam, rozglądając się dookoła.
   - Wyszedł zaraz po tym, jak poszłaś się rozmówić z Andym.
   Skinęłam głową i wyszłam pospiesznie, unikając pytań na temat owego „rozmówienia się”.

   Noc miała się ku końcowi. Wampiry zdążyły się już rozejść, zostali tylko Amelia, Arthur, Rose i kilka Bonu z naszego rodu. Większość miała swoje domy w całej Anglii, które zmieniali co kilkanaście lat z powodu wiecznie młodego wyglądu.
   Stałam, wpatrując się w księżyc, który powoli chylił się ku zachodowi. Noc była bezwietrzna, spokojna, jakby nieświadoma zagrożenia, które czaiło się w mroku. Musiałam dowiedzieć się więcej o Larze i najstarszym wampirze, który być może nasłał ją na władcę Anglii. Zastanawiałam się też, czemu chciała widzieć się z Erikiem. Nigdy nie wspominał, żeby znał osobiście władcę. Właściwie to bardzo niewiele o nim mówił.
   - Za chwilę wzejdzie słońce.
   Odwróciłam się i spojrzałam na Nicolasa. Opierał się o kolumnę podtrzymującą dach niewielkiego ganku i patrzył na mnie nieodgadnionym wzrokiem.
   - Myślałam, że się na mnie obraziłeś – powiedziałam. Uśmiechnął się lekko, połową ust.
   - Owszem, obraziłem. I przyszedłem po przeprosiny.
   Uśmiechnęłam się.
   - Wybacz, że nie pozwoliłam ci zabić wampirzego władcy Anglii.
   - Gdybym chciał go zabić, już by nie żył – mruknął łowca.
   - A ten sztylet przed twoją twarzą też pewnie był zaplanowany? - spytałam, unosząc brwi.
   - Właśnie miałem się przed nim uchylić.
   Przewróciłam oczami.
   - Zapamiętam, żeby następnym razem go nie łapać.
   - Dokładnie. Nie łap. - Podszedł bliżej i zatrzymał się tuż przede mną.
   - Nie zrobię tego. Będziesz miał ładną bliznę wzdłuż policzka.
   - Blizny mi nie straszne. - Znowu się uśmiechnął. Fiołkowe oczy lekko błyszczały.
   - Szczególnie na twarzy?
   - Myślisz, że by mnie oszpeciły?
   Spojrzałam na bez wątpienia przystojną twarz łowcy. Jego usta były stanowczo za blisko moich. Miałam ochotę ich dotknąć. Serce przyspieszyło, a do moich uszu dobiegł szum krwi, krążącej w jego żyłach. Przysunęłam się odrobinę bliżej, w tym samym momencie on zrobił to samo. Spojrzał na moje usta. Wstrzymałam oddech.
   Wtem jego oczy lekko się rozszerzyły. Złapał mnie za rękę.
   - Słońce...
   W następnej sekundzie pomknęłam w stronę domu. Zatrzymałam się przerażona w cieniu pod daszkiem otaczającym ganek. Czułam bolesne dreszcze na skórze. Tak mało brakowało...
   - Wszystko w porządku? - Nick ruszył w moją stronę. Zatrzymałam go ruchem dłoni.
   - Tak, ale było blisko. - Zerknęłam na niego, uświadamiając sobie, że nie mówię tylko o spłonięciu na słońcu. - Pora spać. Do jutra, Nicolasie. - Posłałam mu uśmiech i odwróciłam się. Znikając za drzwiami, usłyszałam jeszcze jego słowa, wypowiedziane cicho i najwyraźniej wskutek zapomnienia o moim specyficznym słuchu:
   - Wampirzych snów, ponętna królowo Bonu...